තවද එක් සමයෙක්හි දෙව්මිනිසුන් සහිත ලෝකයාට ගුරු වූ බුදුරජාණන් වහන්සේ දෙව්රම් වෙහෙර වැඩවසන සේක්, වීර්යය අත්හළ හෙවත් පසුබට වීර්යය ඇති භික්ෂූන් වහන්සේ නමක් අරබයා මෙම ජාතකය වදාළ සේක.
මෙම ජාතකයට අදාළ වර්තමාන කථාවත්, අතීත කථාවත් ඒකාදස නිපාතයෙහි (එකොළොස්වැනි නිපාතයෙහි) එන සංවර ජාතකයෙහි ඉදිරියට හමුවන්නේය. කථා වස්තුව වනාහි ඒ ජාතකයෙහිත් මෙහිත් එක සමානමය; වෙනස් වනුයේ ගාථාව පමණි.
ගාමිණි කුමාර තෙම බෝධිසත්ත්වයන් වහන්සේගේ අවවාදයෙහි පිහිටා, ජ්යෙෂ්ඨ සහෝදර කුමාරවරුන් සියයකටම බාල වුවද, (දැන්) එම සහෝදරයන් සියයක් පමණ පිරිවරාගෙන ධවලච්ඡත්රය යට උතුම් රාජාසනයෙහි හුන් සේක්, තමාගේ රාජකීය ඓශ්චර්යය සම්පත්තිය දෙස බලා මෙසේ සිතූ සේක.
ගාමිණි රජු සොහොයුරන් පිරිවරා සේසත් යට හිඳ තමාගේ රාජ සම්පත්තිය දෙස බලා සිටීම.
“මේ මා ලත් ඓශ්චර්යය සම්පත්තිය අපගේ ආචාරීන් වහන්සේට අයත් දෙයකි” යි සතුටුව ප්රීති වාක්ය පවත්වන සේක්, මෙසේ පැවසූහ:
“නුවණැත්තවුන්ගේ අවවාදයෙහි පිහිටා, හදිසි නොවී, උපායශීලීව කටයුතුවල යෙදෙන්නන්ට, තමන් ප්රාර්ථනා කළ ඒ ඒ ප්රයෝජනයන්ගේ බලාපොරොත්තු ඒකාන්තයෙන්ම ඉටු වන්නේය. දානය, ප්රිය වචනය, සමානාත්මතාවය යැයි කියන ලද උතුම් හැසිරීම් මූලික කොටගත් ගුණධර්මයන් ද මුහුකුරා ගිය බැවින්, පරිපූර්ණ වූ උතුම් හැසිරීම් ඇති බව ගාමිණි කුමාරයාණෙනි, මෙසේ දැනගන්න.”
යැයි කියා, තමන් සියලු දෙනාටම ජ්යෙෂ්ඨ බැවින් (රාජ්යයෙන් උසස් බැවින්), තමන් දෙවැන්නා කොට (තමාටම) ආමන්ත්රණය කරමින්, “ආචාරීන් වහන්සේ නිසා, සහෝදරයන් සිය දෙනෙකු ඉක්මවා මම මේ මහා රාජ්යයට පැමිණියෙමි” යි ප්රීති වාක්යය පැවැත්වූ සේක.
ගාමිණි කුමාරයන් රාජ්යයට පත්වී දින හත අටක් ගත වූ පසු, සියලු සහෝදර කුමාරවරු තමන් විසූ ස්ථාන කරා පිටත්ව ගියාහුය.
ගාමිණී මහරජතෙම දැහැමෙන් රාජ්යය කොට, කම් වූ පරිද්දෙන් මිය පරලොව ගියේය. බෝධිසත්ත්වයන් වහන්සේ ද දානාදී වූ පින්කම් කොට, ආයු කෙළවර මිය පරලොව ගිය සේක.
ශාස්තෘ වූ බුදුරජාණන් වහන්සේ මේ ධර්ම දේශනාව ගෙනහැර දක්වා වදාරා, චතුරාර්ය සත්යය ප්රකාශ කොට වදාළ සේක.
චතුරාර්ය සත්ය දේශනාව අවසානයෙහි, වීර්යය ලිහිල් කළ (පසුබට වීර්යය ඇති) භික්ෂූන් වහන්සේ අර්හත් ඵලයෙහි පිහිටි සේක.
අතීත කථාව හා වර්තමාන කථාව ගෙනහැර දක්වා වදාරා, පූර්වාපර සන්ධි ගළපා මෙම ගාමිණී ජාතකය නිමවා වදාළ සේක.