උද්ග්‍ර‍හ නිමිත්ත විරූප වැ පිළිකුල් වැ භයානක වැ වැටහෙන්නේ ය. ප්‍ර‍තිභාග නිමිත්ත කුස පුරා කා නිදන ස්ථුලාඞ්ග ප්‍ර‍ත්‍යඞ්ග ඇති පුරුෂයකු සේ වැටහෙන්නේ ය.
ප්‍ර‍තිභාග නිමිත්ත පහළවත් ම අශුභභාවනානුභාවයෙන් බාහිර වූ කාමසංඥාව දුරු වූ බැවින් විෂ්කම්භන වශයෙන් ඔහුගේ කාමච්ඡන්‍දය ප්‍ර‍හීණ වන්නේ ය. ලේ නැති වීමෙන් ලේ මුල් කොටැ ඇති පූයාව සැරව ද නැති වන්නා සේ අනුනය (කාමච්ඡන්‍දය) ප්‍ර‍හාණයෙන් ඒ මුල් කොට ඇති ව්‍යාපාදයද ප්‍ර‍හීණ වේ. එසේම ආරබ්ධ වීර්‍ය්‍ය ඇති බැවින් ථීන මිද්ධය ද, විපිළිසරයට ප්‍ර‍තිපක්‍ෂ වූ ශාන්තධර්මානුයෝගයෙන් උද්ධච්චය-කුක්කුච්චය ද අධිගත විශේෂය තමහට ප්‍ර‍ත්‍යක්‍ෂ වූ බැවින් ඒ ප්‍ර‍තිපත්තිය නියම කොටැ වදාළ ශාස්තෘන් වහන්සේ කෙරෙහිත් ප්‍ර‍තිපත්තිය කෙරෙහිත් ප්‍ර‍තිපත්ති ඵලය කෙරෙහිත් විචිකිච්ඡාව ද ප්‍ර‍හීණ වේ. මෙසේ පඤ්චනීවරණයන්ගේ විෂ්කම්භන ප්‍ර‍හාණය කියන ලදි.
ඒ හා සමඟ ම ඔහුට ඒ ප්‍ර‍තිභාග නිමිත්තෙහි සිත නැංවීම ලක්‍ෂණ කොටැ ඇති විතර්‍කය ද, ඒ නිමිත්ත - පිරිමැදීම කෘත්‍ය කොට ඇති විචාරය ද ලත් විශේෂාධිගම ය හේතුකොටැ වන ප්‍රීතිය ද, ප්‍රීතිමත්හට පස්සද්ධිය ලැබෙන බැවින් පස්සද්ධි නිමිත්ත කොටැ ඇති සුඛය ද, සුඛිතහට චිත්තසමාධි ලැබෙන බැවින් සුඛ නිමිති කොටැ ඇති ඒකාග්‍ර‍තාව ද යන ධ්‍යානාඞ්ගයෝ පහළ වෙති. මෙසේ ඒ යෝගීහට ප්‍ර‍ථම ධ්‍යානයාගේ ප්‍ර‍තිබිම්බය වූ උපචාර ධ්‍යානය ද ඒ ඇසිල්ලෙහි ම වන්නේ ය. අර්පණායෙහි පටන් සියල්ල පඨවිකසිණයට කී පරිදි මැයි.
උද්ධුමාතක අශුභ භාවනා විධිය යි.