“පඨවි කසිණමෙකො සඤ්ජානාති උද්ධං අධො තිරියං අද්වයං අප්පමාණං” යනාදීන් වදාළ බැවින් සියලු කසිණ ම උද්ධ, අධො, තිරිය, අද්වය, අප්පමාන යන ප්‍රභේදයට පැමිණේ.
උද්ධ නම් උඩ ගුවන් තලයට අභිමුඛ වැ.
අධො නම් යට පොළෝ තලයට අභිමුඛ වැ.
තිරිය නම් ක්‍ෂේත්‍ර මණ්ඩලයක් සේ හාත්පසින් පිරිසිඳැ සමහරු උඩට ද සමහරු යටට ද සමහරු හාත්පසට ද කසිණය වඩති. කුමක් හෙයින් මෙසේ වඩත් ද දිවැසින් රූ දක්නා කැමැති අය ආලෝකය ඒ ඒ දිග වඩන්නා සේ මොහු ද ඒ ඒ කාරණයෙන් මෙසේ වඩති. “උද්ධං, අධො, තිරියං” යි කියන ලද්දේ එ හෙයිනි.
අද්වය නම් එකක් අනෙකකේ නො වැ දියෙහි ගැලුණුහට සැම දිගින් ම දිය ය අනෙකක් නැත. එ මෙන් පඨවි කසිණය පඨවි කසිණය ම ය. ඒ අන්‍ය කසිණයක් හා මිශ්‍ර නො වේ. (අද්වය නම් මේ යි) සෙසු සියලු තන්හි දු මේ නියා ය.
අප්පමාණ නම් එරණ ප්‍ර‍මාණය ය. කසිණය වනාහි සිතින් ආලම්බනය කරන්නේ මුළුල්ලේ ම ආලම්බනය කරයි. මේ මෙහි ආදිය මේ මෙහි මැදය යි ප්‍ර‍මාණ නො ගනී.