හෙළදිව එක් ගමක ධනධාන්‍යාදියෙන් සමෘද්ධ වූ එක් පවුලක් ඇත. ඔවුහු භික්ෂු සංඝයාට හැමදා දන් දෙනු ලැබේ. ඒ අසළ අන් දුගී පවුලක චන්ද්‍රා නමැති දැරියක් විය. බැල මෙහෙ කරන ඈ ඒ ධනවත් කුලයාගේ දාන වස්තූන් දැක “මමත් යම්කිසි උපායකින් දන් දෙන්නෙමි”යි සිතා එක් වේලක් පමණක් ආහාර ගෙන ඉතිරි වේලාවට ලැබිය යුතු කුලිය නවත්වා ගති. රාත්‍රී කාලයෙහි ද වැඩ කොට තවත් මුදලක් උපයාගති; රෑ නින්ද නොයාම සඳහා මෙහොල්ගොඩ උඩ නිදාගති. මෙසේ අවුරුදු තුනක් වැඩ කොට සෑහෙන තරම් ධනයක් ලබාගත් පසු භික්ෂූන් අට නමකට දන් දෙන්නෙමියි සිතා වස්ත්‍ර අටක් ගෙන ප්‍ර‍ණීත ආහාර සපයා වස්ත්‍ර අට පාත්‍රාධාරකොට පුදා මෙසේ කීය: (1) “මේ නිසා මට දුගතියක් නොවේවා, දිළිඳු බවක් නොවේවා, සසර ඇවිදින විට ස්ත්‍රී භාවයක් නොලැබේවා, භයානක වූ මෝහය හා ගුණමකු බව මා කෙරෙහි නොවේවා; මට දීර්ඝ කාලයක් සසර ඇවිදින්ට සිදු නොවේවා.”
ඉක්බිති රහත් තෙරවරු පියංගුදීපයට ගොස් එක් එක් නම පණස් නමට ඒ දානය දුන්හ. එදා රාත්‍රියෙහි හෙළදිව හැම දේවතාවෝ “අහෝ යහපත් දානයකැ”යි කියමින් සාධුකාර දුන්හ. සද්ධාතිස්ස මහරජුගේ ඡත්‍රයෙහි අධිගෘහිත දේවතාවාද සාධුකාර දුණි. රජු විසින් විචාරන ලද ඒ දේවතාවා මේ දැරිය පිළිබඳ සියලු ප්‍ර‍වෘත්ති කීය. (2) ඇතැම් කෙනෙක් විෂම ලෙස හැසිරෙමින් අනුන් තළා පෙළා ශෝකයට පමුණුවා දන් දෙති. කඳුළු පිරුණු මුහුණු වලින් යුත් හිරිහැර සහිත ඒ දානය සාමයෙන් දුන් දානයාගේ කොටසකුත් නො අගී.
රජතෙම ඒ දැරිය ලම්පකදණ්ඩ නමැති යුද්ධභටයාට පාවාදී මහත් ධනයක් ද ඒ ගම ද ඈට දුණි. ඕ තව තවත් දන් දී දෙව්ලොවට ගියාය.