පරම දුර්ලභ වූ ශාස්තෘශාසනයෙහි පැවිද්ද ලද්දා වූ කුලපුත්‍ර‍යන් විසින් නො පැමිණි ධර්මයන්ට පැමිණීම පිණිස නො ලැබූ ධර්ම ලබනු පිණිස වීර්ය්ය කළ යුතු අයුරු තථාගතයන් වහන්සේ වදාරා ඇත්තේ මෙසේ ය.
“අප්පටිවානි සුදාහං භික්ඛවෙ, පදහාමි කාමං තචෝ ච නහරූ ච අට්ඨි ච අවසිස්සතු සරීරේ උපසුස්සතු මංසලෝහිතං යං තං පුරිසථාමේන පුරිස විරියේන පුරිසපරක්කමේන පත්තබ්බං න තං අපාපුණිත්වා විරියස්ස සන්ථානං භවිස්සතී” ති තස්ස මය්හං භික්ඛවේ, අප්පමාදාධිගතෝ බෝධි. අප්ප මදාධිගතෝ අනුත්තරෝ යෝගක්ඛෙමෝ.
තුම්හේ චේ පි භික්ඛවේ, අප්පටිවානං පදහෙය්‍යාථ “කාමං තචෝ නහරූ ච අට්ඨි ච අවසිස්සතු සරීරේ, උපසුස්සතු මංසලෝහිතං යං තං පුරිසථාමේන පුරිසවිරියේන පුරිසපරක්කමේන පත්තබ්බං න තං අපාපුණිත්වා විරියස්ස සන්ථානං භවිස්සතී” ති. තුම්හේ පි භික්ඛවෙ, න චිරස්සේව යස්සත්ථාය කුල පුත්තා සම්මදේව ආගාරස්මා අනගාරියං පබ්බජන්ති තදනුත්තරං බ්‍ර‍හ්මචරිය පරියෝසානං දිට්ඨෙව ධම්මේ සයං අභිඤ්ඤා සච්ඡිකත්වා උපසම්පජ්ජ විහරිස්සථ. තස්මාතිහ භික්ඛවෙ, ඒවං සික්ඛිතබ්බං අප්පටිවානං පදහිස්සාම කාමං තචෝ ච නහරූ ච අට්ඨි ච අවසිස්සතු සරීරේ, උපසුස්සතු මංසලෝහිතං යන්තං පුරිසථාමේන පුරිසවිරියෙන පුරිස පරක්කමේන පත්තබ්බං න තං අපාපුණිත්වා විරියස්ස සන්ථානං භවිස්සතී” ති. ඒවං හි වෝ භික්ඛවේ, සික්ඛිතබ්බන්ති”
(අංගුත්තර දුක නිපාත)
තේරුම :-
“මහණෙනි, ශරීරයෙහි සමත් නහරත් ඇටත් ඉතිරි වතොත් ඉතිරි වේවා, ලේ මස් වියළී යතොත් වියළී යේවා, පුරුෂ බලයෙන් පුරුෂ වීර්‍ය්‍යයෙන් පුරුෂ පරාක්‍ර‍මයෙන් යමකට පැමිණිය යුතු ද එයට නො පැමිණ වීර්‍ය්‍යයා ගේ නැවැත්ම නොවන්නේ ය” යි පසු බැසීමක් නැති ව මම වීර්ය්ය කෙළෙමි. මහණෙනි, එසේ වීර්ය්ය කළා වූ මම ඒ අප්‍ර‍මාද ප්‍ර‍තිපදාවෙන් බෝධිය (සතර මාර්ග ඥානය හා සර්වඥතා ඥානය) අධිගමනය කෙළෙමි. අර්හත්ඵලය හා නිර්වාණය ලැබුවෙමි.
මහණෙනි, තොපි ද ශරීරයේ සමත් නහරත් ඇටත් ඉතිරි වතොත් ඉතිරි වේවා, ලේ මස් වියළී යතොත් වියළී යේවා, පුරුෂ බලයෙන් පුරුෂ වීර්‍ය්‍යයෙන් පුරුෂ පරාක්‍ර‍මයෙන් යමකට පැමිණිය යුතු ද එයට නො පැමිණ වීර්ය්යයාගේ නැවැත්වීමක් නොවන්නේ යයි නො නවත්වා වීර්ය්ය කරව්. මහණෙනි, එසේ කිරීමෙන් තොපි ද යමක් සඳහා කුලපුත්‍රයෝ ගිහිගෙයින් නික්ම පැවිදි වෙත් ද ඒ අනුත්තර බ්‍ර‍හ්මචර්‍ය්‍ය පරියෝසානය වූ අර්හත්වයට ඉහාත්මයෙහි ම පැමිණෙන්නාහු ය. මහණෙනි, එබැවින් තෙපි ශරීරයෙහි සමත් නහරත් ඇටත් ඉතිරි වතොත් ඉතිරි වේවා, මස් ලේ වියළී යතොත් වියළී යේවා පුරුෂ බලයෙන් පුරුෂවීර්ය්‍යයෙන් පුරුෂ පරාක්‍ර‍මයෙන් යමකට පැමිණිය යුතු ද එයට නො පැමිණ වීර්ය්යයාගේ නැවැත්ම නො වන්නේ යයි නො නවත්වා ම වීර්ය්ය කරන්නෙමු යි නො නවත්වා ම වීර්ය්ය කරව්. මහණෙනි, තොප විසින් එසේ හික්මිය යුතුය.”
ලෝකයෙහි මනුෂ්‍යයෝ නොයෙක් අර්ථයන් බලාපොරොත්තු වෙමින් වීර්ය්යය කරති. වෙහෙසෙති. ධනය වියදම් කෙඓති. ඒවායින් බලාපොරොත්තු වූ දෙය සමහර විටෙක සිදුවෙයි. සමහර විටෙක වියදමත් මහන්සියත් ගත් වීර්ය්‍යයත් නිෂ්ඵල වෙයි. බුදුසස්නෙහි පිළිවෙත් පුරනු සඳහා කරන වීර්ය්යය කිසි කලෙක ව්‍යර්ථ නොවේ. එහි ඵලය කවදා හෝ නො වරදවා ම ලැබෙන්නේ ය. තථාගතයන් වහන්සේ පිළිවෙත් පිරීමට මෙතරම් දෘඪ වීර්යයක් කරන්නට අනුශාසනා කරන්නේ ඒ නිසා ය. මේ ශාසනය ඒකාන්තයෙන් ම නෛර්‍ය්‍යාණික ය. අනෛර්‍ය්‍යානික ශාසනවල කරන වීර්ය්ය නම් නිෂ්ඵල වේ. එබැවින් ඒ ශාසනවල නම් කුසීත ව විසීම වාසියකි. එබැවින්:
“දුරක්ඛාතේ භික්ඛවේ. ධම්මවිනයේ යෝ කුසීතෝ සෝ සුඛං විහරති. තං කිස්ස හේතු? දුරක්ඛාතත්තා භික්ඛවේ. ධම්මස්ස.”
යනු වදාළ සේක. මේ ශාසනය නෛර්‍ය්‍යාණික බැවින් මෙහි අලස ව විසීම පාඩුවකි. අවාසියකි.
එබැවින්:-
“ස්වාක්ඛාතෝ භික්ඛවේ, ධම්මවිනයේ යෝ ආරද්ධවිරියෝ සෝ සුඛං විහරති. තං කිස්ස හේතු? ස්වාක්ඛාතත්තා භික්ඛවේ, ධම්මස්ස.”
යනු වදාළ සේක.
“යෝ ච වස්සසතං ජීවේ කුසීතෝ හීනවීරියෝ.
ඒකාහං ජීවිතං සෙය්‍යෝ විරියමාරහතෝ දළ්හං”
(ධම්මපද සහස්ස වග්ග)
තේරුම:
යම්කිසිවෙක් වීර්යයෙන් තොර ව අලස ව කාමා දිය ගැන සිතමින් සියවසක් ජීවත් වේ ද ඒ ජීවත්වීමට වඩා බුදුසස්නෙහි ශීල සමාධි ප්‍ර‍ඥාවෙන් සම්පූර්ණ කිරීම පිණිස දැඩි කොට වීර්ය්යය කරන්නහුගේ එක් දිනක් ජීවත් වීම උතුමි.
“ආරහථ නික්ඛමථ යුඤ්ජථ බුද්ධසාසනේ
ධුනාථ මච්චුනෝ සේනං නළාගාරං ව කුඤ්ජරෝ.
යෝ ඉමස්මිං ධම්මවිනයේ අප්පමත්තෝ විහෙස්සති.
පහාය ජාතිසංසාරං දුක්ඛස්සන්තං කරිස්සති.
(බ්‍ර‍හ්ම සංයුත්ත)
තේරුම:
වීර්ය්ය කරව්. බුද්ධශාසනයෙහි ප්‍ර‍තිපත්තියෙහි යෙදෙව්. බටදඬුවෙන් කළ ගෙයක් ඇතකු පොඩි කර දමන්නාක් මෙන් මාර සේනාව පාගා දමව්. යමෙක් මේ ධර්මවිනයෙහි අප්‍ර‍මාදව වෙසේ නම් හෙතෙමේ ජාති දුඃඛයත් සංසාර දුඃඛයත් දුරු කොට දුක් කෙළවර කරන්නේ ය.
මෙහි මාරසේනාව යයි කියනුයේ කෙලෙසුන්ට ය. කෙලෙස් පාගා පොඩි කර දැමීම ය යි කියනුයේ සිල් පිරීමෙන් ද භාවනාවෙහි යෙදීමෙන් ද ඒ කෙලෙස් තුනී කිරීම හා නැති කිරීම ය.
මේ බුදුසස්නෙහි පෙර විසූ සුප්‍ර‍සිද්ධ මහතෙරුන් වහන්සේලා අනලස ව විසූ සැටි මේ පාඨයෙන් දත යුතු.
“සාරිපුත්තත්ථෙරෝ කිර තිංසවස්සානි මඤ්චේ පිට්ඨිං න පසාරේසි. තථා මහාමොග්ගල්ලානත්ථෙරෝ. මහාකස්සපත්ථෙරො ච වීසං වස්සසතං *[1]මඤ්චෙ පිට්ඨිං න පසාරේසි. අනුරුඬත්ථෙරෝ පඤ්ච පණ්ණාස වස්සානි, භද්දියත්ථෙරෝ තිංස වස්සානි, සොණත්ථෙරෝ අට්ඨාරසවස්සානි, රට්ඨපාලත්ථෙරෝ ද්වාදස, ආනන්දත්ථෙරෝ පණ්ණ රස, රාහුලත්ථෙරො ද්වාදස. බක්කුලත්ථෙරෝ අසීති වස්සානි. නාලකත්ථෙරෝ යාව පරිනිබ්බානා මඤ්චේ පිට්ඨිං න පසාරේසි.
(සක්ක පඤ්හ සුත්ත වණ්ණනා)
-
විමසිය යුතු; ↑