දීඝභාණක අභය තෙරුන් වහන්සේ මෙන් බැණුම් ඉවසීම පුරුදු කර ගත යුතු ය. උන් වහන්සේ මාගමදී මහා ආර්‍ය්‍යවංශ ප්‍ර‍තිපදාව දේශනය කළ හ. සියලු මාගම් වැස්සෝ ඒ බණ ඇසීමට පැමිණියහ. උන් වහන්සේ ට බොහෝ පූජාසත්කාර ලැබිණ. එය දැක ඉවසිය නුහුණු එක් තෙර නමක් “දීඝභාණකයා ආර්‍ය්‍යවංශය කියමි යි මුළු රැය ම මහ කෝලාහලයක් කෙළේ ය” යනාදීන් අභය තෙරුන් වහන්සේට බණින්නට විය. පසු දින ඒ දෙනම තම තමන් ගේ විහාරවලට යන්නාහු ගවුවක් පමණ දුර එකමඟ ගිය හ. ඊර්ෂ්‍යාකාර තෙරනම මඟ දිගට ම අභය තෙරුන් වහන්සේට බැන්නේ ය. ඒ දෙනම ට මඟ වෙන් වන තැන දී අභය තෙරුන් වහන්සේ බණින තෙර නමට වැඳ මේ ඔබවහන්සේ ගේ මඟය කියා මඟ දැක්වූහ. අනික් තෙරනම නො ඇසුණාක් මෙන් ගියේ ය. අභය තෙරුන් වහන්සේ තමන් ගේ විහාරයට ගොස් පා සෝදා වැඩ හුන්හ. අතවැසි භික්ෂූහු ඒ පුවත දැන, “ස්වාමීනි, ගවුවක් දිගට බණිමින් එන කල්හිත් නුඹ වහන්සේ කිසිවක් නො කීවහුදැ” යි ඇසූහ. “ඇවැත්නි, ඉවසීම ම මට භාර ය. එක් පියවරෙක් හි ද මාගේ සිතින් කමටහන බැහැර වූ බවක් නො දනිමි” යි තෙරුන් වහන්සේ කීහ.
(මේ කථාව සබ්බාසව සූත්‍ර අටුවාවෙන් ගන්නා ලදි.)
“ඛන්තී පරමං තපෝ තිතික්ඛා
නිබ්බානං පරමං වදන්ති බුද්ධා,
නහි පබ්බජිතෝ පරූපඝාතී
න සමණෝ හෝති පරං විහේඨයන්තෝ.”
(මහාපදාන සුත්ත)
ඉවසීම උතුම් තපසෙක. බුදුවරයෝ නිවන උතුම් දෙයය යි පවසන්නා හ. අනුන්ට හිංසා කරන්නේ පැවිද්දෙක් නො වේ. අනුන්ට හිංසා කරන්නේ ශ්‍ර‍මණයෙක් නොවේ.