සිංහලයට නැගියයුතු:

1. මනුස්සා සූරියං පස්සන්ති.
2. ගොණා පාසාණෙ තිට්ඨන්ති.
3. වාණිජො ගාමෙ චරති.
4. සකුණො රුක්ඛෙ නිසීදති.
5. බුද්ධො ධම්මං භාසති.
6. අහං දීපං ආහරාමි.
7. මයං ගොණෙ හරාම.
8. සංඝො ගාමං ගච්ඡති.
9. ත්වං සීහං පස්සසි.
10. භූපාලා අස්සෙ ආරුහන්ති.
11. දෙවා ආකාසෙන ගච්ඡන්ති.
12. අස්සා දීපෙසු ධාවන්ති.
13. ත්වං පාදෙහි චරසි.
14. තුම්හෙ හත්ථෙහි හරථ.
15. මයං ලොකෙ වසාම.

පාලියට නැගියයුතු:

1. අශ්වයා ගල උඩ සිටී.
2. එළුවෝ ගමෙහි ඇවිදිත්.
3. තෙපි හිරු දකිවු.
4. හඳ අහසෙහි නඟී.
5. මිනිස්සු ඇඳන්වල නිදත්.
6. ගොන්නු සිංහයා කෙරෙන් දුවත්.
7. මම ලෝකයෙහි වසමි.
8. තෝ පහනක් ගෙනෙහි.
9. අපි දූපතක වසමු.
10. රජ සිංහයකු බලයි.
11. දේවතාවා අහසෙහි යයි.
12. වඳුරා ඌරා සමග ^[1] සෙල්ලම් කරයි.
13. අපි මිනිසුන්ගේ ශරීරයන් බලමු.
14. තෝ ගසෙහි පක්ෂියා දක්නෙහි.

1. සමග යන අර්ථය තතියාව යෙදීමෙන් ලැබේ. ↑