විනය අටුවාහි නිස්සග්ගියවණ්ණනාවෙහි මේ කථාව පෙනේ: මහාභය පවත්නා කල්හි “මහානිද්දේසය” ප්‍ර‍ගුණව තිබුණේ එකම භික්‍ෂුනමකට ය. චතුනිකායික - තිස්ස තෙරුන්ගේ උපාධ්‍යාය වූ මහාතිපිටක ස්ථවිරතුමා මහාරක්ඛිත තෙරුන් අමතා ඒ භික්‍ෂුවගෙන් මහානිද්දෙසය උගතමැනවැයි කීය. රක්ඛිතස්ථවිරතුමා “මේ භික්‍ෂුව පවිටෙක්ය, එබැවින් උගත නො හැකි”ය යි කීය. “ඇවැත, මම තා සමීපයෙහි ඉන්නෙමි; එසේ උගතමැනවැ”යි මහතෙරුන් කී විට ස්ථවිරතුමා ඊට කැමති විය. රෑ දාවල් දෙක්හි මහානිද්දේසය ඉගෙන අවසන් කරන දවසේ දී ඇඳයට හුන් ස්ත්‍රියක දැක “ස්වාමීනි, මා විසින් කලිනුත් මේ ගැන අසන ලදි. ඉදින් මේ කාරණය දැන සිටියෙම් නම් මොහුගෙන් ධර්‍මය ඉගෙන නො ගනිමි”යි රක්ඛිත ස්ථවිරතුමා කීය.