සිතුල්පව්වේ විසූ එක් භික්‍ෂුනමක් සාලාසතරක් ඒකාබද්ධව තිබෙන තැන දොරටුව අසළ සිටගෙන ආරාමිකයන්ට හැඟීමක් ඇති කිරීම සඳහා පොළොවෙහි රවුම් වටයක් ඇන්දේය. එයින් එපමණක් මහත් වූ කැවුම් සෑදවීම අදහස් කරන ලදැයි සිතාගත් එක් නුවණැති ආරාමිකයෙක් එතරම් විශාල වූ කැවුම් සාදවා පසුදා බෙරය ගසා සංඝයා රැස් වූ විට කැවුම් ගෙනවුත් මෙසේ කීය. “ස්වාමීනි, මාගේ පියමුතුන්ගේ කාලයේදීවත් මෙවැනි දෙයක් සිදුවීය යි නො අසන ලදි. එක් ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් විසින් චතුශ්ශාලාව ඉදිරියෙහි කැවුම් සඳහා වට්ටුවක් අඳින ලදි. මෙතැන් පටන් ස්වාමීවරු තම තමන්ට කැමති සැටියක් කියතොත් අපටත් පහසුවක් වන්නේය”යි කීය. මේ කීම අසා මහතෙරුන්ගේ පටන් එක් භික්‍ෂුනමක්වත් කැවුම් පිළිනොගත්තේ ය. (මෙය විනය අටුවාහි නිස්සග්ගියවණ්ණා (384) වෙහි එයි.)