බ්‍රාහ්මණතිස්ස භය පැමිණිකාලයෙහි සිතුල්පව් මහාවිහාරයෙහි දොළොස්දහසක් භික්ෂූහු විසූහ; තිස්ස මහාවිහාරයෙහි ද එපමණ ගණනක් විසූහ. එක් එක් විහාරයෙහි එහි වැසි භික්‍ෂූන්ට තුන් අවුරුද්දකට සෑහෙන තරම් ධාන්‍ය රැස්කොට තිබුණ නමුත් කෑම නැතිව ඇවිදින මහමීයන් රැලක් අවුත් දෙතැන්හිම තිබුණු ධාන්‍ය රාශිය එක් රැයක දී කා දැමූහ. සිතුල් පව්වේ භික්‍ෂු පිරිස ඒ කාරණය දැන තිස්සමහාරාමයට ගොස් ජීවත්වෙමු යි කියා එහියන්ට පිටත් විය. තිස්සමහාරාමයේ පිරිස සිතුල්පව්වට ගොස් ජීවත්වන්නෙමු යි සිතා එහි යන්ට පිටත් විය. මේ දෙපිරිස අතරමඟ ගම්භීරකන්‍දර නම් තැනදී මුණ ගැසී කථාබස්කොට දෙතැන්හිම දන්වැට විනාශ වූ බව දැන “එහි ගොස් කුමක් කරමුදැ”යි කියා ගැඹුරු කඳුරුවනයට ඇතුල්ව තැනින් තැන හිඳගෙන ඒ හුන් ආකාරයෙන් ම පිරිනිවියා හ. භය සංසිඳුණු පසු භික්‍ෂුසංඝ තෙමේ ඒ තෙරවරුන්ගේ ධාතු එක්කොට පිහිටුවා චෛත්‍යයක් කරවීය. (මේ ප්‍ර‍වෘත්තිය විභංග අටුවාහි ඤාණවිභංගනිද්දෙසයෙහ (314) එයි.)