එක් දුර්භික්‍ෂ කාලයක දී ලක්දිව විසූ චුල්ලසමුද්ද තෙරුන් වෙතට සත්සියයක් භික්‍ෂූහු පැමිණියහ. එය උදයවරුවක් වූ බැවින් මේ පිරිසට භික්‍ෂාව ලැබිය හැක්කේ කොහෙන්දැයි දිවැසින් බැලූ තෙරුන්ට ලක්දිව කිසි තැනක නො ලැබිය හැකි බවත් දඹදිව පැළලුප් නුවරදී ලැබිය හැකි බවත් දැක භික්‍ෂූන්ට පාත්‍ර සිවුරුගන්ට කියා පොළොව හකුළමින් ඔවුන් සමග පාටලීපුත්‍ර‍යට ගියේ ය. භික්‍ෂූහු පෙර නුදුටු නුවරක් දැක “මේ කවර නුවරක් දැ”යි තෙරුන්ගෙන් ඇසූහ. “පාටලී පුත්‍ර‍යයි” කී විට “ස්වාමීනි, පාටලී පුත්‍ර‍ය බොහෝ දුර නොවේදැ”යි ඇසූහ. “ඇවැත්නි, මහලු තෙරවරු දුරතැන් ළංකෙරෙති”යි තෙරුන් කීවිට “මහාසමුද්‍ර‍ය කොහිදැ”යි ඇසූහ. “ඇවැත්නි අතරමග දී එක්තරා නිල් පැහැති දිය පාරක් පසුකොට නාවහුදැ”යි තෙරනම කීය. “මහමූද මහත් දෙයක් නොවේදැ”යි ඇසූ විට “මහලු තෙරවරු මහත්දෙය කුඩා කෙරෙති”යි කීය. (මෙය විශුද්ධිමාර්‍ගයේ ඉද්ධිවිධනිද්දෙසයෙහි (403) එයි.)