ගලම්බුතිත්‍ථ නම් විහාරයෙහි වස් එළඹීමට පැමිණි පණස් නමක් භික්‍ෂූහු ඇසළ පුණුපොහෝදවස්හි “රහත්ඵලයට නොපැමිණ ඔවුනොවුන් හා කථා නො කරන්නෙමු”යි කතිකාවක් කළහ. ගමට පිඬු පිණිස ඇතුල්වෙන විට මුඛයෙහි දිය පුරවා ගෙන ගියහ. මිනිසුන් පෝයදවස් ආදිය ගැන ඇසුවහොත් වතුර උගුර ගිල උත්තර දුන්හ. එසේ නො අසන ලද නම් හැරී යන විට ජලය ඉවත දමා ගියහ. මේ තෙරවරුන් නිතර මිනිසුන් හා කථා නොකරන බැවින් “මිනිස්සු කිමෙක් ද, මොවුහු අප හා පමණක් කථා නොකෙරෙත්ද?” ඔවුනොවුන් හාත් කථා නොකෙරෙත්දැ” යි සැක සිතා “ඔවුනොවුන් කථා නොකෙරෙත් නම් සමඟි කරවන්නෙමු”යි කථාබස් කොට එක්දිනක් විහාරයට ගියහ. එහි ගිය ඔවුන්ට දෙනමක් එකතැන සිටිනු දකින්ට නො ලැබුණි. නමුත් ඒ අතරෙහි සිටි නුවණැති මිනිසෙක් මෙසේ කීහ: “පින්වත්නි, කලහකාරයන් වසන තැනක් මෙසේ නොවිය හැක. සෑමලු - බෝමලු මනාසේ හමදනා ලදහ; මුස්නු මනාසේ තැන්පත් කරන ලදහ; පැන් භාජනවල පැන් පුරවා තිබේ” යයි. ඔහුගේ කීම අසා ඒ මිනිස්සු භික්‍ෂූන්ට කිසිවක් නො කියා හැරී ගියහ. ඒ භික්‍ෂූහු සියලු දෙන ඒ වස්කාලය තුළ දී රහත් බවට පැමිණියහ. මේ කථාව විභංගඅටුවාහි ඣානවිභංගවණ්ණනාවෙහ එයි.