(බු.ව. 650 - 700 පමණ)
භාතිය රජු කල මහසෑය පිළිබඳ මහාපූජාවක් පවත්නා අවස්ථාවක දකුණු දෙසැ භික්‍ෂුනමක් සත්රියන් පඬුවන් වස්ත්‍ර‍යක් උරහිස තබාගෙන එහි පැමිණියේ ය. භාතිය රජු ද සෑය වැඳීමට ආ විට මහජනයාගේ තෙරපීමක් ඇති විය. ඒ භික්‍ෂුනම මිනිසුන් අතර හිරවූයෙන් උරහිසේ තිබුණු වස්ත්‍ර‍ය නො දැනීම බිම වැටුණි. සමූහයෙන් ඉවත්ව ගොස් කසාවත නැතිබව දැනගත් භික්‍ෂුනම එය නො සෙවිය හැකැ යි සිතා ආශාව හැර දමා වසන තැනට ගියේය. පසුව එතැනට පැමිණි භික්‍ෂුනමක් ඒ වස්ත්‍ර‍ය දැක සොරසිතින් ගත්තේ ය. නමුත් පසුව එයින් විපිළිසර වූ ඒ භික්‍ෂුනම තමාගේ උපසම්පදාව නැති වීය යි සිතා ඒකාරණය විනයධර තෙරවරුන්ට දැන්වීය. එකල්හි මහාවිහාරයෙහි විනයධරයන්ට අග්‍ර වූ සර්‍වපර්‍ය්‍යාප්තිධර චූලාභය සුමන නම් මහතෙරනමක් විසී. වස්ත්‍ර‍ය ගත් භික්‍ෂුනම ඒ තෙරුන් වෙත ගොස් තමාගේ සැකය විචාළේ ය. “වස්ත්‍ර‍ය අයිති භික්‍ෂුව සොයාගත හැකි නම් කාරණය විනිශ්චය කළ හැකැ”යි මහ තෙරුන් කීවිට ඒ භික්‍ෂුනම පඤ්ච මහාවිහාරයන්හි සොයා නො දැක දකුණු දෙස විහාරයන් හි සොයා වස්ත්‍ර ස්වාමී භික්‍ෂුනම සොයා ගෙන තෙරුන් වෙත ආයේ ය. අයිතිකාරයා බලාපොරොත්තුව හැරගිය බව දැනගත් තෙරනම සොරසිතින් ගත් භික්‍ෂුවට දුෂ්කටාපත්තියක් මිස පාරාජිකාපත්තියක් නැතැ යි නිශ්චය කෙළේ ය. (මෙය විනය අටුවාහි දුතියපාරාජිකවණ්ණනාවෙහ (157) එයි.)