ලක්දිව එක් රජතුමකුට පුතකු උපන් කල්හි රජතෙමේ දේවියට පැහැදී වරයක් ගන්ට කීය. ඕ තොමෝ තමා කැමති විටක වරය ගන්නෙමැයි කීය. රජකුමරා ක්‍ර‍මයෙන් වැඩී සත් අටහැවිරිදි වූ කල රජ මිදුලෙහි කුකුළන් පොරකොටවන කල්හි එක් කුකුළෙක් පියඹා අවුත් කුමරුගේ ඇස්දෙක තුවාළ කෙළේ ය. ඔහු සොළොස් හැවිරිදි වූ කල්හි ඔහුගේ මව පිය රජු වෙත ගොස් කුමරුට රාජ්‍යය පවරන සේ ඉල්වීය. රජතෙමේ අංග විකල වූ කුමරුට රාජ්‍ය දිය නොහැකි ය යි කීය. එවිට ඉෂ්ට නො කළ හැකි වරයක් දුන්නේ කුමක් හෙයින්දැ”යි දේවිය විසින් පෙළනු ලබන රජ “මුළු ලක්රජය ඔහුට නො දිය හැක; නාගදීපයට ගොස් එහි ඡත්‍ර නංවා වාසය කරව”යි කියා ඔහු නාගදීපයට යවා එහි රාජ්‍යභාරය පැවරීය. (මෙයත් ඤාණවිභංග නිද්දෙසයෙහි (313) එයි.)