විභංගඅටුවාහි ඛුද්දකවත්‍ථුවිභංගනිද්දෙස (335) යෙහි මේ කථාව පෙනේ:- සද්ධාතිස්ස මහරජ සෑගිරියෙහි භික්‍ෂූන්ට නිතර දන් දුන්නේය. “මහරජ, නිතර එක් තැනක් ආශ්‍ර‍ය කරන්නේ කුමක් හෙයින්දැ”යි රටවැසියන් විසින් විචාරන ලද රජතෙමේ එක් දිනක් අනුරාධපුරයේ දී මහාදානයක් දෙවීය. එහි පැමිණි එක් භික්‍ෂුනමක් වත් පමණ දැන පිළිගැනීම නො කෙළේ ය. එක් එක් නමට ලැබුණු ඛාද්‍ය - භොජ්‍යාදිය මිනිසුන් දෙතුන් දෙනෙකුන් විසින් ඔසවාගෙන යන ලදි. දෙවෙනි දින සෑගිරියේ භික්‍ෂූන්ට ආරාධනාකොට රජ මැදුරට පැමිණි කල්හි පාත්‍ර දුන මැනවැ යි ඉල්ලූ විට එක්නමක්වත් පාත්‍ර‍යක් නො දුන්නේ ය. ඒ ඒ භික්‍ෂුනම තමා අතේ පාත්‍ර‍ය තබාගෙන තමාට සෑහෙන තරමක් ම පිළිගත්තේ ය. එදා භික්‍ෂූන් සඳහා සම්පාදනය කළ දෙයින් බොහෝමයක් ඉතුරු විය. ඉක්බිති රජ නගරවැසියන් කැඳවා “තොපගේ භික්‍ෂූන් අතරෙන් එක්නමක්වත් මාත්‍ර‍ඥ නොවීය. ඊයේ පිළියෙල කළ දෙයින් කිසිවක් ඉතිරි නො වීය. අද භික්‍ෂූන් පිළිගත් දෙය අඩු ය. ඉතිරි වූ දෙය වැඩිය”යි කීය.