අංගුත්තරතිකනිපාතවණ්ණනා (442) වෙහි මේ කථාව පෙනේ. රුහුණුරට බෙරගල (භෙරිපාසාණ) විහාරයෙහි උත්තර නම් පිටිසර මිනිහෙක් විසී ය. ඒ විහාරයෙහි ගිනිහල් ගෙය තෙමෙන්නට වූ විට එහි වැසි තරුණ භික්‍ෂූහු උත්තරයා සමග වනයට ගොස් තණ කොළ කප්පවා මිටි බැඳ “උඹට කොළ මිටි පණසක් ගෙනයා හැකිදැ”යි ඇසූහ. “නො හැක්කෙමි”යි කී විට “අසූවක් ගෙනයාහැකිදැ”යි ඇසූහ. එයත් බැරිය යි කී විට “මිටි සියයක් ගෙන යා හැකිදැ”යි ඇසූහ. එය ගෙන යා හැකි යි කී විට කොළ මිටි සියයක් එකට බැඳ ඔහුගේ හිස පිට තැබූහ. හෙතෙම කෙඳිරිගාමින් හතිදමමින් එය ගෙන ගොස් ගිනිහල්ගෙය අසළ දැමී ය. එවිට භික්‍ෂූහු “උත්තරය. බොහෝ වෙහෙසුණු සැටියක් පෙනේ ය”යි කී විට “එසේ ය, ස්වාමීනි, තරුණ භික්‍ෂූහු මා රවටති. මේ එක මිටිය ගෙනෙන්ට නො හැකි වූ මගෙන් මිටි 50 ක් ගෙන යා හැකි දැයි විචාළාහ”යි හෙතෙම කීය.