කාළුම්බර ගම්වැසි එක් ස්ත්‍රියක් අත දරුවකු වඩාගෙන බණ ඇසීම සඳහා සිතුල්පව්වට ගොස් එක් ගසක් මුල දරුවා හොවා තොමෝ සිටගෙන ම බණ අසන්ට පටන් ගති. රාත්‍රි කාලයේ දී එක් සර්‍පයෙක් අවුත් ඈ බලාසිටියදී ම ළදරුවා දෂ්ට කෙළේ ය. ඕ තොමෝ ඉදින් මම “මාගේ දරුවා සර්‍පයෙක් දෂ්ට කෙළේ ය”යි කීවොත් ධර්‍මශ්‍ර‍වණයට බාධාවක් වන්නේ ය; සසර ඇවිදින මට පුත්‍රයෙක් ව මේ තෙම නොයෙක් වර උපන්නේ ය; මේ බණ ඇසීම මට පුතකු ලැබීමට වඩා උතුම්ය”යි සිතා තුන්යම් රැය මුළුල්ලේ සිටගෙන ම බණ ඇසීය. අරුණ නැගෙන කල්හි සෝවාන් පලයෙහි පිහිටි ඈ සත්‍ය ක්‍රියා කොට විස බස්වා දරුවා සුවපත් කොට ගෙන ගියාය. (මෙය අංගුත්තරතිකනිපාත අටුවා (386) හි එයි.)