කාත්‍යායනිය, හැඳි සුදුවත් ඇත්තී පිරිසිදුවූ තෙත්වූ කෙහෙඇත්තී පිසන තලිය මිනිස් හිස් උදුනට නංවා තල පිටියෙන් සහල් කිම දෝනෙහිද තල බත කුමකට වන්නේද?

යහපත් නුවණ ඇති බ්‍රාහ්මණය, මේ තල බත වනාහි බොජුන් පිණිස නොවන්නේය. වැලිකුමටද යත් ධර්මයතෙම මළේය. ඒ ධර්මයට සොහොන් මැද මම මේ මතක බත කරන්නෙමි.

කාත්‍යායනිය විමසා දැන මේ කටයුත්ත කරව. ධර්මය තෙම මළේයයි මෙය තව කවරෙක් නම් කීයේද, අසමවූ ආනුභාව ඇති දහසක් නෙත් ඇති ශක්‍ර තෙමේ උතුම් ධර්මයවේ. කිසිකලෙකත් හේ නොමියේයයි” කීයේය.

බමුණෙනි ධර්මයතෙම මළේයයි මෙහි මාගේ දැඩිවූ ප්‍රමාණයවේ. මට මෙහිලා සැකයක් නැත්තේය. ඊට කරුණු කිමයත්? දැන් යම් යම් කෙනෙක්ම පාපයෝ වෙද්ද ඔව්හු ඔව්හුම දැන් සුවපත්වූවෝ වෙත්.

මාගේ යෙහෙළිණිය වනාහි වඳවූවාය. ඕතොමෝ මට හිංසාකොට පුතකු වැදුවාය. ඕතොමෝ දැන් කුලයට අධිපතිවූවාය. මම වනාහි බැහැරදමනලද්දී අනාථ වීමි.

මම ජීවත්වෙමි. මම මළේ නොවෙමි. තී සඳහාම මෙහි ආයේ වෙමි. යම් යෙහෙළිණියක් තොමෝ තීට වධ කොට පුතෙකු වැදුවාද, පුතු හා සමගම ඇය හළු කෙරෙමියි කීයේය.

දිව්‍ය රාජය, මෙයද ඔබට රුචිවේ. මා සඳහාම මෙහි ආයේ වෙහිය. මමද පුතුද යෙහෙළියද මුණුබුරුද සතුටු වෙමින් ගෙහි වෙසෙමු.

කාත්‍යායනිය තීට මෙයද රුචිවේ. තලනු ලැබුවාමවූ තීද පුතුන් කෙරෙහි මෛත්‍රී ධර්මය දුරුනොකෙළෙහිය. තීද පුත්‍රයාද යෙහෙලීද මුණුබුරාද සතුටුවෙමින් ගෙහි වාසය කරව්.

“ඒ කාත්‍යායන ගොත්‍ර ඇත්තී යෙහෙළිණිය හා සමග සතුටුවෙමින් ගෘහයෙහි විසීය. දෙවෙන්ද්‍රවූ ශක්‍රයා විසින් අධිගෘහිතවූ පුත්‍රයාද මුණුබුරාද ඇයට උපස්ථාන කළාහුයයි” වදාළේය.

“කොක් රජුට නිවෙස්වූ මාගේ පියා සතු ගෙයවූ මේ මඟුල් පොකුණ පෙර දියසොරොව්වෙන් දිය පිවිසි කල්හි බොහෝ මසුන් ඇත්තේයයිද බොහෝ දිය ඇත්තේයයිද කියත්. ඒ අපි අද මැඩියෙකු පමණින් යැපෙමු. එසේ වුවත් වාසස්ථානය නොහරිමු.

“නොහික්මුනාවූ බන්ධුර නම් ඇත් ගොව්වාගේ දෙවෙනි ඇස කවරෙක් බිඳීද, කවරෙක්තෙමේ මාගේ පුතුන්ද කූඩුවද මාද සුවපත් කරන්නේද,

“යම්තාක් ඒ ඵලය පිළිබඳ ගමනවීද සියලු ඵලය කන ලද්දීය. මහරජ, ක්ෂයවූ කෑයුතු ඵලය ඇති ගුල්ලා හරෙහි නොඇලේ.

“ඒ මම මෙයින් ගොස් රජ නිවෙසින් මිදුනී රුක් අතු නිවෙස් කොට ඇත්තී තමා කවර දවසක සතුටු කරවන්නෙම්දෝහෝ

“ඒ මම මෙයින් ගොස් රජහුගේ නිවෙසින් මිදුනේ මෘග සමූහයාගේ ඉදිරියෙන් ගමන් කරන්නේ උතුම් දිය හෙවත් නොඉඳුල් පැන් කවර දවසක පානය කරන්නෙම් දෝ හෝ

“පිටත්හි රටවැසි භරත නම් වැදිතෙම පස්කම් සැපයෙන් සම්පූර්ණවූ රාගයෙන් රත්වූ කාමයන්හි මූර්ඡාවූ ඒ මා මෙහි ගෙණායේය. තට යහපතක් වේවා.

“බලවත් අන්ධකාරයෙහි උස්වූ පර්වතය මතුයෙහි ඒ මාගේ බිරිඳවූ කිඳුරී තොමෝ ගලෙහි පය නොපැකිලේවායි සිළුටුවූ මෘදු වචනයෙන් මට කීවාය.

“ජාතීන්ගේ ක්ෂය කිරීමයයි කියන ලද නිවන්දුටු මම නිසැකව මව් කුස හිඳීමට නැවත නොපැමිණෙන්නෙමි. මෝතොමෝ වනාහි මාගේ කෙළවරවූ කුස පිළිසිඳීම වේ. මාගේ නැවත ඉපදීම ඇති සසර ගෙවුණේය.”

“පින්වත, මේ ගෙල පළඳනා ආභරණයද, බොහෝවූ මුතුද වෛදූර්ය මාණික්‍යද යන සියල්ල හැර ගණුව, මාද දාසියකැයි මහජනයාට අස්වව.

“සොඳුර, මේ පළඳනා මුදා තබව, බොහෝ කොට නොවැළපෙව, තී නොමරා ගෙණෙන ලද ධනය මම නොදනිමි. නොගනිමියි සේයි.

“යම් කලක පටන් තමා සිහි කෙරෙම්ද, යම් කලක පටන් දැනුම් ඇති බවට පැමිණියේ වෙම්ද, මම තට වඩා ඉතා ප්‍රියවූ අනිකෙකු නොම දනිමි.

“එව, ඔබ වැළඳගන්නෙමි. ඔබ ප්‍රදක්ෂිණාද කරන්නෙමි. දැන් නැවත මාගේද ඔබගේද එක්වීමෙක් නොම ඇත්තේය.

“සියලු තන්හි පුරුෂ තෙම පණ්ඩිත නොමවේ. පණ්ඩිතවූ ස්ත්‍රිද ඒ ඒ තන්හි විචක්ෂණා වන්නීවේ.

“සියලු තන්හි පුරුෂතෙමේ පණ්ඩිත නොමවේ. වහා කරුණු සිතන්නීවූ ස්ත්‍රී තොමෝද පණ්ඩිතවේ.

“ඒකාන්තයෙන් යුහුවද ශීඝ්‍රවද සමීපයෙහි සිටම ඔහු මරණ උපාය සිතී සම්පූර්ණවූ දුන්නෙන් මුවෙකු මෙන් සුලසා තොමෝ සත්තුක නම් සොරහු මැරීය.

“මේ ලෝකයෙහි යමෙක් තෙමේ පැමිණි කාරණය වහා දැන නොගනීද, මද නුවණැති හෙතෙමේ පර්වත ප්‍රපාතයෙහි සොරාමෙන් නැසේ.

“මේ ලෝකයෙහි යමෙක්තෙමේ තමන් වෙත පැමිණි කාරණය වහාම දැනගණීද, හෙතෙමේ සුලසා තොමෝ සත්තුක නම් සොරාගෙන් මිදුනාක් මෙන් සතුරු උපද්‍රවයෙන් මිදේයයි” කීයේය.

“අතිශයින්ම මම කිපියෙමියි බලා පෘථිවිශ්වර තෙමේ පළමුකොට දඬුවම් නොපනවන්නේය. කුමක් හෙයින්දයත්, අකාරණයෙන් තමා රජ බවට නුසුදුසු දෙය කරවයි. අන්‍යයන්ට බලවත් දුක් කියන්නේය.

“යම් කලෙක තමාගේ ප්‍රසාදය දන්නේද, අන්‍යයාගේ දුෂ්කෘතවූ කාරණය පරීක්ෂා කරන්නේද, එකල්හි මෙයම ඔහුගේ දෝෂයයි තෙමේ බලා ඉක්බිති ඔහුට සුදුසුවූ දඬුවම නිමකරන්නේය.

“ඡන්දාදීන් මුසපත් නොවූ යමෙක් තෙමේ නීතිය හෝ අනීතිය පමුණුවාද, හෙතෙම අන්‍යයාද නොම දවයි. තමාද නොම දවයි. මේ ලෝකයෙහි යම් පෘථිවිශ්වරයෙක් තෙම වරදට සුදුසු දඬුවම් පණවමින් දණ්ඩධාරීවේද, ගුණයෙන් හා යශසින් රැකුණාවූ ඒ රජතෙමේ රාජ්‍ය ශ්‍රීයෙන් නො පිරිහේ.

“නොවිමසා කටයුතු කරන්නාවූ යම් රජ කෙනෙක් මුසපත්වූවාහු වහා දඬුවම් පණවත්ද, අවර්ණයෙන් යුක්තවූ ඔහු ජීවිතය හරිත්. මෙයින් මිදුනාහුද දුර්ගතියට යෙත්.

“යම් රජ කෙනෙක් ආචාරයෙන් ආර්යවූ ධාර්මික රජුන් විසින් ප්‍රකාශ කරණ ලද දශ රාජ ධර්මයෙහි ඇළුණාහුද, ඒ රජහු වචනයෙන්ද සිතින්ද ක්‍රියායෙන්ද ශ්‍රේෂ්ඨයහ. ශාන්තියෙහිද සුරතභාවයෙහිද සමාධියෙහිද, පිහිටියාවූ ඒ එබඳු දැහැමි රජහු දෙලොවටම පැමිණෙත්.

“මම ස්ත්‍රී පුරුෂයන්ට ස්වාමිවූ රජවෙමි. ඉදින් කිපුණෙම් නමුදු තමා නීතියෙහි පිහිටුවමි. එබඳුවූ ජන සමූහයා නොමග යාමෙන් වළක්වමින් නුවණින් අනුකම්පා කොට දඬුවම් පවත්වමි.

“ජනාධිපතිවූ රජතුමනි, පරිවාර සම්පත්තියද ප්‍රඥාවද ඔබම කිසිකලෙකත් අත්නොහරීවා. ක්‍රොධනොවූයේ නිතර පහත්වූ සිත් ඇත්තේ නිදුක්වූයේ ඔබ අවුරුදු සියයක් රට පාලනය කෙරේවා.

“මේ ගුණවලින් යුක්තවූ ක්ෂත්‍රියය, පිහිටි ආර්ය වූ පැවතුම් ඇත්තේ කීකරු වූයේ ක්‍රොධ නොකරන්නේ සුවපත්වූයේ ජනයා නොපෙළෙමින් පොළොව අනුශාසනා කරව, මෙයින් මිදුනේද සුගතියට පැමිණෙව,

“මෙසේ මනා නීතියෙන්ද යහපත් වචනයෙන්ද, සුචරිත ධර්මයෙන්ද ත්‍යාගයෙන්ද උපාය දක්ෂකමෙන්ද රාජ්‍ය අනුශාසනා කරන්නේ කැළඹුනාවූද මහාජනයා මහවැස්සක් ජලයෙන් පොළොව නිවන්නාක් මෙන් නිවන්නේය.”

“මහී නම්වූ පෘථිවිතොමෝ ගිනි අඟුරු මෙන් උෂ්ණවූවා. උණු අළුබඳු උණුවැලි එක්වූවා එතකුදුවුවත් අයොග වෘත්තයන්ට නගා ගී ගායනා කරන්නෙහි අව්ව තා නොතවයිද,

“උඩ සූර්යතෙමේ තවයි. යට වැල්ල තවයි. එසේ ඇතිකල්හි අයොග වෘත්තයන් ගායනය කෙරෙතියි අව්ව තා නොතවාද,

“අව්ව මා නොතවයි. වස්තුකාම ක්ලේශකාමයෝ මා තවයි. මහරජ, මට නොයෙක් කටයුතු ඇත්තාහ. ඔහු මා තවත් අව්ව නොතවයි.

“කාමය, තාගේ මුල මම දුටුවෙමි. කාමය, කාම විතර්කය හේතුකොටගෙණ තෝ උපදින්නෙහිය. එහෙයින් තා කල්පනා නොකරන්නෙමි. මෙසේ ඇතිකල්හි කාමය, තෝ ඇතිනොවන්නෙහිය.

“ස්වල්පවූද වස්තුකාම ක්ලේශකාමයෝ සුදුසු නොවෙත්. බොහෝවූද වස්තුකාම ක්ලේශකාමයන් හේතු කොට පෘථග්ජනයා තෘප්තියට නො පැමිණෙයි. අඥාන ව්‍යවහාර ඇති කාමයෝ ඛෙදයහ. විදසුන් වැඩීමෙන් මනාව දකින කුලපුත්‍රතෙම කාමයන් දුරුකරන්නේය.

“උදය නම්වූ මම මහත් බවට ගියාවූ සම්පතට පැමිණියෙම්ද, මෙය මාගේ ස්වල්පවූ කර්මයාගේ විපාකයවෙයි. යමෙක් තෙමේ කාමාශාව හැරදමා පැවිදිවීද, මාගේ යහළුවූ මානවකයාට එය යහපත් ලාභයෙක් විය.

“යම් කෙනෙක් තපස කරණකොටගෙණ අකුශල කර්මය යම්සේ දුරුකෙරෙද්ද, එසේ තපසින් කපු කුඹල් බැව් දුරුකෙරෙද්ද, ගංග මාලය, තපොගුණයෙන් මැඩ බ්‍රහ්මදත්ත යයි අද නමින් කථාකෙළෙහිද,

“අධිවාසන ක්ෂාන්තියගේ හා සුරතභාවයාගේ යම් විපාකයක්වේද, සාන්දෘෂ්ටික විපාකයම බලව්. යමෙක් තෙමේ සියලු දෙනා විසින් වඳිනලද්දේ වීද, ඔහු රජුන් සහිතව ඇමතියන් සහිතව වඳිමු.

“අගාරික මුනි ආදී මුනිවරුන් අතුරෙහි මෞන පථයන්හි (කථා නොකිරීමෙහි) හික්මෙන්නාවූ ගංගමාල නම්වූ පසේබුදුන්ට කිසිවක් නොකියව්. යමක් තරණය කොට පහවූ ශෝක ඇත්තාහු හැසිරෙද්ද, ඒ සංසාර සාගරය මෙතෙම වනාහි එතෙර කෙළේය.”

“ඒකාන්තයෙන් සත්‍ය ධර්මය තෙම මුසවා කීමෙන් නසනලද්දේ, වැඩිමහල්ලන් පිදීමේ ධර්මය තෙමේම නැසේ. ධර්මය නොනසනලද්දේ කිසිවක් නොනැසේ. එහෙයින් සත්‍ය ධර්මය නොනසන්නේය. නුඹවහන්සේ ධර්මය නසන ලද්දේ නො නැසෙව.

“විචාරණලද යමෙක්තෙම දන්නේ ප්‍රශ්නය අන් පරිද්දකින් ප්‍රකාශ කරන්නේද, එසේ බොරු කියන්නහුගේ දෙවියෝ පහවයෙත්. මුඛයද දුගඳහමයි. අහස තමා සිටි තැනින්ද ගිළිහේ.

“චේතිය නම් රජ ඉදින් වනාහි සැබව කීයෙහි නම් පෙරමෙන් වෙහිය. ඉදින් බොරුව කීයෙහි නම් මහරජ භූමියෙහි සිටිනු මැනව.

“යම් රජෙක්තෙම ප්‍රශ්නය අසනලද්දේ දන්නේ එය අන් පරිද්දෙකින් ප්‍රකාශ කරන්නේද, ඔහුගේ රාජ්‍යයට නොකල්හි වසියි. ඔහුගේ රාජ්‍යයට සුදුසු කල්හි නොවසියි.

“චේතිය නම් රජුනි, ඉදින් වනාහි ඇත්ත කීයෙහි නම් මහරජ, බිම සිටිනු මැනව.

“මහරජ, අසනලද යමෙක් තෙම දනිමින් ඒ ප්‍රශ්නය අන්පරිද්දෙකින් විසඳන්නේද, සර්පයාගේ මෙන් ඔහුගේ දිව විප්‍රකාරවේ.

“එම්බා චේතිය නම්වූ මහරජ, ඉදින් වනාහි සත්‍ය වචනය කීයෙහි නම් පෙර මෙන් වෙහි. ඉදින් බොරු කීයෙහි නම් මහරජ, බිමට බැස සිටිනු මැනව.

“එම්බා මහරජ අසනලද යමෙක් තෙම දන්නේ ඒ ප්‍රශ්නය අන්පරිද්දෙකින් විසඳන්නේද, මත්ස්‍යයාගේ මෙන් ඔහුගේ දිව ඇති නොවේ.

“චේතිය නම්වූ මහරජ ඉදින් වනාහි සත්‍යය කීයෙහි නම් පෙර මෙන් වෙති. ඉදින් බොරු කීයෙහි නම් මහරජ, බිමට බසිනු මැනව.

“විචාරණ ලද යමෙක්තෙම දනිමින් ඒ ප්‍රශ්නය අන්පරිද්දකින් ප්‍රකාශකරන්නේනම් ඔහුගේ කුලයෙහි ස්ත්‍රීහු උපදිත්. පුරුෂයෝ නූපදිත්.

“චෙතිය නම්වූ මහරජ, ඉදින් වනාහි ඇත්ත කීයෙහි නම් පෙර මෙන් වෙව, ඉදින් බොරු කීයෙහිනම් භූමියට පිවිසෙව,

“අසනලද්දාවූ යමෙක්තෙම දනිමින් ඒ ප්‍රශ්නය අන් පරිද්දකින් කියන්නේනම් ඔහුගේ පුත්‍රයෝ ඔහුට උපකාර ඇත්තෝ නොවෙත්. දිශානුදිශාවට පලායෙත්.

“චේතිය නම් රජ, ඉදින් වනාහී ඇත්ත කීයෙහිනම් පෙර මෙන් වෙව, මහරජ, ඉදින් බොරු කීයෙහිනම් භූමියට ප්‍රවිෂ්ට වෙව,

“ඒ චේතිය රජතෙම පූර්වයෙහි කපිල නම් මහර්ෂීන් කරණකොටගෙණ රජ බවට පැමිණියේ අහස හැසිරෙන්නාවූ මෙතෙම පිරිහුණ ස්වභාව ඇත්තේ කාලානුරූප බවට පැමිණ පොළොවටද ඇතුළුවූයේය.

“එහෙයින් වනාහි ඡන්දයෙන් අගතියට යාම ප්‍රාඥයෝ ප්‍රශංසා නොකෙරෙත්. එහෙයින් දුෂ්ට නොවූ සිත් ඇත්තේ සත්පුරුෂයන් විසින් යහපතැයි කියනලද සත්‍ය වචනය කියන්නේය.”

“එම්බා නාරදය, යමෙක්තෙම කාමාශාවෙන් ඉන්ද්‍රියයන්ගේ වසඟයට යේද, හෙතෙම දෙලොව සැප හැරදමා ජීවත්වන්නේ නමුදු කැමැතිදේ නොලත් ශෝකයෙන් වියලේ.

“පස්කම් සැපයට අනතුරුව නිරාදුකට පැමිණෙත්. සිල් රැකීම් වශයෙන් පැමිණෙන දුකට අනතුරුව දෙව් මිනිස් සැපයට පැමිණෙත්. ඒ නාරද ඍෂිතෙමේද නෛෂ්ක්‍රම්‍ය සැපය නසා දුකට පැමිණියේය. උතුම්වූ ඒ ධ්‍යාන සැපය කැමතිවනු මැනව.

“යමෙක් තෙමේ දුක් උපන් කල්හි දුක් ඉවසන්නේද දුක මැඩ විනාශ කෙරේද, ඒ ප්‍රාඥතෙම දුක් කෙළවර ඇති සැපයවූ ධ්‍යානයට මනාව පැමිණේ.

“කාමයන්ට නොම කැමතිවිය යුත්තාහ. අර්ථය රහිතවන හෙයින්ද, අර්ථයට උපකාර නොවන හෙයින්ද, වෙත්. උපදවනලද්දාවූද ධ්‍යානය විනාශකොට කුශල ධර්මයෙන් චුතවන්ට සුදුසු නොවේ.

“ගෘහපතියෙකුට ඇතිවන දුක මැනව. බෙදාදී වැළඳීමද මැනව. මහත්වූ අර්ථලාභයන්හි උඩඟු නොවීමද මැනව. ධන විනාශයෙහි ක්ලාන්ත නොවීමද මැනව.

“ඒ දේවල ඍෂිතෙම යමක් කීයේද, මේ පණ්ඩිත බවද මෙපමණක්මය යමෙක් තෙම ඉන්ද්‍රියයන්ගේ වසඟයට යන්නේද, මීට වඩා කිසියම් ලාමක බවෙක් නැත්තේය.

“එම්බා සිවි මහරජ, සතුරන්ගේ අතට පත්වූවෙක් වැනි මා මෙන් විනාශයට පැමිණේද, ගොවිතැන්, වෙළඳාම් ආදී කර්මාන්තද හස්තිශිල්ප ආදී විද්‍යාවද ධන රැස්කිරීමෙහි දක්ෂ බවද, විවාහයද, ශීලය හා මෘදුබවද යන

“මෙතෙක් අභිවෘද්ධිදායක කරුණු නසා ස්වකීය අකුශල කර්මයෙන් මනුෂ්‍යප්‍රේතව උපන්නාවූ ඒ මම දහසකින් පැරදුණාහු මෙන් නෑයන් රහිතවූයේ පිළිසරණ රහිතවූවෙක් වෙමි.

“ආර්ය ධර්මයෙන් පහව ගියාවූ මම ප්‍රෙතයෙක් යම්සේද එමෙනි. සැප කැමැත්තවුන් දුක් පත්කරවා මේ මනුෂ්‍යප්‍රෙත බවට පැමිණියෙමි. ඒ මම ගින්නෙහි සිටියෙකු මෙන් සැපයට නොපැමිණෙමි.

“ගෘහය ගිනිගත් කල්හි යම්කිසි භාණ්ඩයක් බැහැර කෙරේද, ඒ ගෘහ ස්වාමියාහට වැඩ පිණිස වේ. යමක් එසේ බැහැර නොකරණලදද එය එහි හළුවේ.

“එපරිද්දෙන් ලෝකයතෙම ජරාවෙන්ද මරණයෙන්ද ගිනිගන්නා ලද්දේය. දන්දීමෙන්ම බැහැර කරන්නේය. දෙනලද්ද, මනාකොට බැහැර කරණ ලද්දේ වේ.

“යම් සත්වයෙක්තෙම උට්ඨාන (නැඟීසිටින) වීර්යයෙන් ලබනලද දැහැමින් ලබනලද දෙයින් දන්දේද, හෙතෙම යමයාගේ වේතරණී නම් නරකය ඉක්මවා දිව්‍ය සම්පත්වලට පැමිණේ.

“දන් දීමද යුද්ධ කිරීමද සමානයයි කීහු. ස්වල්පවූද හරිනාලද ජීවිතාශා ඇත්තෝ බොහෝ සතුරන් දිනත්. නොහොත් කුශල ධර්මයෝ ස්වල්ප වූවාහුද, බොහෝ වූ අකුශලයන් දිනත්. ඉදින් ස්වල්පයකුදු කම්පල අදහමින් දේද, එහෙයින්ම හෙතෙම පරලොව සුවපත් වේ.

“දක්ෂිණාර්හයන් (දනට සුදුස්සන්) සොයා දන්දීම සර්වඥයන් වහන්සේලා විසින් පසස්නාලදී මේ මනුෂ්‍යලෝකයෙහි යම් දක්ෂිණාර්හ කෙනෙක් වෙද්ද, උන්වහන්සේලා කෙරෙහි දෙනලද දානයන් මනාකෙතෙහි වපුරණලද බීජ මෙන් මහත්ඵල ඇතිවෙත්.

“යමෙක් තෙමේ ප්‍රාණ නම් වූ භූතයන් නොපෙළමින් හැසිරෙන්නේ අනුන්ට නින්දා නිමිත්තෙන් පව් නොකෙරේද, පවට භය ඇත්තාහට ප්‍රශංසා කරත්ද, එහි දක්ෂවූවහුට ප්‍රශංසා නොකෙරෙද්ද, සත්පුරුෂයෝ බියෙන් පව් නොකෙරෙත්.

“ලාමකවූ බ්‍රහ්ම චර්යාවෙන් රජකුලෙහි උපදී. මධ්‍යමවූ බ්‍රහ්ම චර්යාවෙන් දෙවිබවට පැමිණේ. උතුම්වූ බ්‍රහ්මචර්යාවෙන් පිරිසිදුවේ.

“ආමිෂ දානය වනාහී ඒකාන්තයෙන් බොහෝසේ පසස්නාලදී. දානයටද වඩා ධර්ම පදයම උතුමි. පෙරද ඉතා පෙරද සප්‍රාඥවූ ඒ බුද්ධාදී සත්පුරුෂයෝ නිර්වාණයටම පැමිණියාහුය.

“යම් කලෙක්හි සියලු ගංගාවෝ කෞමදයෙන් (සුදු නෙළුමින්) සැදුම් ලද්දාහු වෙද්ද, කොවුල් පක්ෂීහු සකසේ සුදුවන් වෙද්ද, දඹගස තල් ගෙඩියක් දේද, ඉක්බිති එකල්හි ඒකාන්තයෙන් සමාගමය වන්නේය.

“යම් කලෙක්හි ඉබ්බාගේ ලොම්වලින් ත්‍රිවිධවූ උතුරු සළුවක් හේමන්තයෙහිවූ පොරෝණය වන්නේද? ඉක්බිති එකල්හි ඒකාන්තයෙන් සමාගමය වන්නේය.

“යම් කලෙක්හි මදුරු පාවලින් දැඩිවූද නොසැලෙන්නාවූද අටල්ලෙක් මනාව කරණ ලද්දේ වන්නේද, ඉක්බිති එකල්හි ඒකාන්තයෙන් සමාගමය වන්නේය.

“යම් කලෙක්හි දෙව්ලොවට නැඟීම පිණිස සස විශානයන්ගෙන් (හා අංවලින්) හිණක් මනාකොට කරණ ලද්දී වන්නීද ඉක්බිති එකල්හි ඒකාන්තයෙන් සමාගමය වන්නේය.

“යම් කලෙක්හි මූෂිකතෙම හිණට නැඟී සඳ කන්නේද? රාහු ග්‍රහයාද පෙරලාද වන්නේද, ඉක්බිති එකල්හි ඒකාන්තයෙන් සමාගමය වන්නේය.

“යම් කලෙක මැස්සෝ රා කලයක් පානය කොට සමූහ චාරීව ගිනි අඟුරෙහි වාසය කරන්නාහුද? ඉක්බිති එකල්හි ඒකාන්තයෙන් සමාගමය වන්නේය.

“යම් කලෙක්හි බිඹු පලවැනි තොල් ඇති යහපත් මුහුණු ඇති නෘත්‍ය ගීතයට දක්ෂවූ කොටළුවෙක් වන්නේද? ඉක්බිති එකල්හි ඒකාන්තයෙන් සමාගමය වන්නේය.

“යම් කලෙක කවුඩෝද බකමූණෝද රහසිගතවූවාහු මන්ත්‍රණය කරන්නාහුද ඔවුනොවුන් ප්‍රිය වන්නාහුද ඉක්බිති එකල්හි ඒකාන්තයෙන් සමාගමය වන්නේය.

“යම් කලෙක කෑලපත්වලින් කළ ඡත්‍රය වැසි වැළක්ම පිණිස ස්ථිර සාරවූවක්වන්නේද, ඉක්බිති එකල්හි ඒකාන්තයෙන් සමාගමය වන්නේය.

“යම් කලෙක උකුසු පක්ෂිතෙම ගන්ධමාදන පර්වතය තුඩින් ගෙණ යන්නේද, ඉක්බිති එකල්හි ඒකාන්තයෙන් සමාගමය වන්ය.

“යම් කලෙක යන්ත්‍රාදී උපකරණ සහිතවූ පටාකාර සහිතවූ සමුද්‍රයෙහිවූ නැවක් කොලුවෙක් ගෙනියන්නේද, ඉක්බිති එකල්හි එකාන්තයෙන් සමාගමය වන්නේය.”

“මයිලණුවෙනි, කිම ඉවසිය හැකිද යැපිය හැකිද, ඔබට සැපද ඔබගේ සුවය මව් තොමෝ අද විචාළීය. අපිද ඔබට සුව කැමැත්තාහුද වෙමු.

“එළුදෙන, මාගේ වල්ගා හවරිය පාගා බලාත්කාරකම්කොට අද මයිලනුවෙනි යන වචනයෙන් මිදිය යුත්තීයයි සිතන්නෙහිද?

“පූර්ව දිශාවට අභිමුඛව හුන්නෙහිය. මම නුඹ වහන්සේගේ ඉදිරියෙන් ආමි. පසුපසින් ඔබගේ නගුටවෙයි කෙසේ නම් පෑගුයෙම්ද?

“සමුද්‍ර සහිතවූ පර්වත සහිතවූ සතර දිවයින යම් තාක් වෙද්ද, මාගේ වල්ගා හවරිය ඒතාක්වේ. කෙසේ නම් තී එය නොගන්නීද?

“දුෂ්ටයාගේ නගුට දික්ය යන ඒ කරුණ මව්පියෝද සහෝදරයෝද පෙරම මට කීහු. ඒ මම අහසින් ආමි.

“එළුදෙන අහසෙහි එන්නාවූද තී දැක මුව සමූහයා පැන ගියේය. තී විසින් මාගේ ගොදුර නසන ලදී.

“මෙසේ කියා එසේ වලප්නාවූ එළුදෙනගේ ගෙල ලෝහිත පානය කරන්නාවූ දිවිතෙමේ ඩැහැගෙණ පෙළීය. දුෂ්ටයා කෙරෙහි සුභාෂිත (හිත) වචනයෙක් නැත්තේය.

“දුෂ්ටයා කෙරෙහි නීතියක් නොම ඇත්තේය. ස්වභාව ධර්මයෙක්ද නොම ඇත්තේය. යහපත් වචනයෙක්ද නැත්තේය. දුෂ්ටයා කෙරෙහි පරාක්‍රමය යොදන්නේය. ඒ දුෂ්ට තෙමේද සත්පුරුෂයන් හා නොඇලේයයි කීයේය.”