බුදුරජානන් වහන්සේ

:-

විශාඛාවෙනි! මොක ද? දුක් වූවක සේ නො සතුටු සිත් ඇතියක සේ හඬමින් මෙහි ආවා?

විශාඛා

:-

ස්වාමීනි! මාගේ මිනිබිරියක් කලුරිය කළා, ඇය මා සේ සඞ්ඝයා වහන්සේට වතාවත් කළා, හොඳින් වතාවත් කරන්නට දනීය, එහෙයින් ඇය මට ඉතා ප්‍රිය ය, වත්තසම්පන්නය ය, දැන් එබඳු අන් එකියක් දක්නට නැත, එයින් මම දුක් ඇතියා වෙමි, දුකට පත් වූවා වෙමි.

බුදුරජානන් වහන්සේ

:-

විශාඛාවෙනි! මේ සැවැත් නුවර අද ජිවත් වන මිනිස්සු කොපමණ ද?

විශාඛා

:-

ස්වාමීනි! භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් ම සැවැත් නුවර සත් කෙළක් මිනිස්සු ජීවත් වෙතියි වදාරණ ලදුයේ දනිමි.

බුදුරජානන් වහන්සේ

:-

හොඳයි; ඒ සත් කෙළ ම උපාසිකාවගේ මිනිබිරිය වගේ වන්නී නම් උපාසිකාව කැමැති ද?

විශාඛා

:-

එහෙයි, ස්වාමීනි! මම එසේ වනු දක්නට කැමැතියෙමි.

බුදුරජානන් වහන්සේ

:-

විශාඛාවෙනි! මේ සැවැත් නුවර දවසකට කී දෙනෙක් කලුරිය කෙරෙත් ද?

විශාඛා

:-

ස්වාමීනි! බොහෝ දෙනෙක් කලුරිය කරත්, ගණන කියන්නට මට නො හැකිය.

බුදුරජානන් වහන්සේ

:-

එසේ නම් උපාසිකාව නො හඬන දවසක් නො හඬන රැයක් විලාප නො කියන රෑ දාවලෙක් නෑ නො වේ ද? හැමදා ඔවුන් නිසා ශෝක කළයුතු නො වේ ද? හැඬිය යුතු නො වේ ද? හැමදා හඬමින් ශොක කරමින් දුක් ඇති ව විසිය යුතු නො වේ ද?

විශාඛා

:-

එසේය, ස්වාමීනි! දන්නා ලදි.

බුදුරජානන් වහන්සේ

:-

එසේ නම් දන්නා ලද නම් ශෝක නො කරව, ශෝකයත් බියත් දෙක ම වන්නේ ප්‍රේමය නිසාය;