ඇවැත් දෙසීමේදී භාවිත කරන වාක්‍යය

පළමුවෙන් නවකයා විසින් ඇවැත් දෙසිය යුතු ය.

නවකයා	-	අහං භන්තෙ! සබ්බාපත්තියො ආචිකරොමි.
		(මේ ගරුකාපත්ති ආරෝචනය යි)
වැඩිමහල්ලා	-	සාධු. සාධු!
නවකයා	-	අහං භන්තෙ! සම්බහුලා ආපත්තියො ආපජ්ජිං. තා තුම්හමූලෙ පටිදෙසෙමි.
වැඩිමහල්ලා	-	පස්සසි ආවුසො! තා ආපත්තියො?
නවකයා	-	ආම භන්තෙ! පස්සාමි.
වැඩිමහල්ලා	-	ආයතිං ආවුසො! සංවරෙය්‍යාසි.
නවකයා	-	සාධු සුට්ඨු භන්තෙ! සංවරිස්සාමි

		(මහළු භික්ෂුවගේ ඇවැත් දෙසීම)
මහළු	-	අහං ආවුසො! සබ්බාපත්තියො ආචිකරොමි.
නවක	-	සාධු භන්තෙ! සාධු.
මහළු	-	අහං ආවුසො! සම්බහුලා ආපත්තියො ආපජ්ජිං. තා තුය්හමූලෙ පටිදෙසෙමි.
නවක	-	පස්සථ භන්තෙ! තා ආපත්තියො?
මහළු	-	ආම ආවුසො! පස්සාමි.
නවක	-	ආයතිං භන්තෙ! සංවරෙය්‍යාථ.
මහළු	-	සාධු සුට්ඨු අහං ආවුසො! සංවරිස්සාමි.
නවක	-	සාධු භන්තෙ! සාධු.

මෙසේ ඔවුනොවුන්ට ඇවැත් දෙසූ කල්හි, පළමු ඇවැත් දෙසූ භික්ෂුව කෙරෙහි සභාගාපත්ති දෙසීමෙන් වන දුකුළා ඇවත ඉතිරි වේ. සභාගාපත්ති බොහෝ වී නම්, ඒ ආපත්ති ගණනට ම දුකුළා ඇවැත් ඇති විය හැකි බැවින් මෙසේ දෙවෙනි වරටත් ඇවැත් දෙසිය යුතු ය.

නවක	-	අහං භන්තෙ! සම්බහුලා ආපත්තියො ආපජ්ජිං. තා තුම්හමූලෙ පටිදෙසෙමි.
මහළු	-	පස්සසි ආවුසො! තා ආපත්තියො?
නවක	-	ආම භන්තෙ! පස්සාමි.
මහළු	-	ආයතිං ආවුසො! සංවරෙය්‍යාසි.
නවක	-	සාධු සුට්ඨු භන්තෙ! සංවරිස්සාමි.
මහළු	-	සාධු සාධු.

ගරුකාපත්ති ආරෝචනය පළමුවර ඇවැත් දෙසීමේදී කළ බැවින් දෙවෙනි වර ඇවැත් දෙසීමේදී එය නැවත කිරීමෙන් ප්‍රයෝජනයක් නැත.