පෙර ලක්දිව එක් ගොවියෙක් අම්බරියවිහාරවාසී පිංගල බුද්ධරක්ඛිත තෙරුන් වහන්සේ වෙතින් පන්සිල් සමාදන්ව ගොවිකමින් ජීවත් වෙයි. දිනක් කුඹුරේ වැඩට ගෙන ගිය ගොණුන් නැතිවී උන් සොයනු පිණිස ගොවියා උත්තරවර්ධමාන පර්වතයට නැංගේ ය. එහි දි ඔහු පිඹුරෙකු විසින් වෙළාගනු ලැබී ය. ගොවියා අත හොඳින් කැපෙන වෑයක් ද විය. ඔහුට පිඹුරාගේ හිස සිඳ දමා ගැළවී යන්නට සිතිණ. නැවත ඔහුට, ගරු කළ යුතු උතුමකුගෙන් සමාදන් වූ සිකපද බිඳීම නුසුදුසුය යි සීතී, අදහස් වෙනස් කර ගත්තේ ය. පිඹුරා වෙළුම තවත් තද කළේය. ගොවියාගේ වේදනාව තවත් බලවත් විය. ඔහුට නැවත ද අත ඇති අවියෙන් හිස සිඳ පිඹුරා මරා දමන්නට සිත් විය. ඉක්බිති සිකපද බිඳීමේ නුසුදුසු බව සිතා අදහස් වෙනස් කර ගත්තේ ය. පිඹුරා තවත් වෙළුම තද කෙළේ ය. වේදනාව බලවත් වීමෙන් ගොවියාට තුන්වන වරද පිඹුරා මරා දමන්නට සිතිණ. ඔහුට නැවතත් තමාගේ ශීලය සිහිවිය. තුන්වන වාරයේ දී උපාසක තැන මේ නපුරු අදහස මට නැවත නැවත පහළ වන්නේ මේ වෑය නිසාය. දිවි නැසෙතත් මම ශීලය නො බිඳමි යි සිතා ඔහු අත තුබූ වෑය දුරට විසි කෙළේ ය. එකෙණෙහි පිඹුරා ද උපාසකයා හැර ගියේ ය. මේ ශීලයේ සාන්දෘෂ්ටික ඵලයෙකි. අජාසත් රජතුමා පැවිද්දෙහි සාන්දෘෂ්ටික ඵල බුදුරදුන්ගේ ඇසීය. තථාගතයන් වහන්සේ පැවිදිබැව්හි ඇති සාන්දෘෂ්ටික ඵල දැක්වීම්වස් ඔහුට සාමඤ්ඤඵල සූත්‍රය දේශනය කළහ. එහි පැවිදි බැව්හි ඇති සාන්දෘෂ්ටික ඵල බොහෝ ගණනක් දක්වා ඇත්තේ ය. එද මෙතැන්හි දැක්වීමට සුදුසුම වුවද සූත්‍රය ඉතා දීර්ඝ බැවින් මෙහි නො දක්වනු ලැබේ. එය දීඝනිකායේ දෙවන සූත්‍රය ය. වුවමනා අය දීඝනිකායෙහි බලාගනිත්වා.