ජනපදයන්ට මුදුන් මල්කඩක් වැනි වූ සුරට්ඨජනපදයෙහි චික්ඛිණ්ණ නගර නමැති මහ නුවරක් විය. එනුවර එක්තරා පිණ්ඩපාතික තෙරනමක් පිඬුපිණිස හැසිරෙයි. එහි එක් දාසියක් වැඳිරියක් අබරණවලින් සරසා උකුලෙන් වඩා ගෙන හැසිරෙයි. ඒ භික්ෂුනම ඇය දැක (1) “ඉතා රතු වස්ත්‍ර‍ හැඳි, ලොම් බහුල සැරසූ හිසක් ඇති, හීන් වූ අත් පා ඇති, විරූප මුඛ ඇති, බිඳුණු නහය ඇති, නොමනා රූ ඇති, රන් පාදාභරණ ඇති, සැපවත් ලකුණු ඇති මෝ තොමෝ කාගේ දැරියක්දැ”යි විචාළේය. දාසිය මෙසේ කියයි: නිතර ගිරිදුර්ගයන්හි හැසිරෙන ගසින් ගසට පනින වැඳිරියක් පින්බලය නිසා මෙසේ උකුලෙන් දරමි. භික්ෂුතෙමේ මෙසේ කීය: (4) සිල්වත් වූවෙක්, ශිල්පදත් තෙක් ප්‍ර‍ඥාවතෙක් බහුශ්‍රැතයෙක් උසස්කුල ඇති රූප සම්පන්නයෙක් වුවත් පින් අඩු නම් මෙසේ නොවන්නේය. (5) දුශ්ශීල වුවත්, ශිල්ප නොදත්තෙක් වුවත්, මද නුවණැත්තෙක්, අල්පශ්‍රැතයෙක්, පහත් කුලැත්තෙක්, මනාරූ නැත්තෙක් වුවත් පින් ඇත්තා මෙබන්දෙක් වේ. (6) පින් ඇති බලු-වඳුරු-ගිරා-ඇත්-අස් ආදි තිරිසන්නුද සුවපත්වූවාහු දක්නා ලැබෙත්. පින් නැති මිනිස්සු එසේ නොවෙත්. (7) ඉදින් තිරිසනුන්ටත් පින් විපාක දේ නම් මිනිසුන් ගැන කියනු කිම? (8) එබැවින් නුවණැති මිනිසා විසින් පින් කළ යුතුය. පින් ඇත්තා යම් යම් තැනක උපදී නම් ඒ ඒ තැන්හි සුවපත් වේ.

දාසිය මෙසේ කීය: (9) මේ කරුණු දන්නා වූ බහුශ්‍රැත වූ, උගත් දෙය දරන්නා වූ, පිරිස් මැද විශාරද වූ ස්වාමීන් වහන්ස, මෙය දැක බොහෝ පින් කරන සේක්වා. (10) බුදුරදුන්ගේ වචනය අදහන්නා වූ පණ්ඩිතතෙමේ ධර්ම ප්‍රීතිය ප්‍රියකොට නැවත නැවත දන් දෙයි. භික්ෂුනම වැඳිරිය දැක පින්පල ප්‍ර‍කාශ කොට ගියේය.