“සන්නිපතිතානං වෝ භික්ඛවේ, ද්වයං කරණීයං, ධම්මිවා කථා අරියො වා තුණ්හීභාවො”
(උදාන නන්දවග්ග)
“මහණෙනි, එක් රැස් වූ තොපට කටයුතු දෙකකි. එනම්, දැහැමි කථාව හෝ ආර්‍ය්‍ය වූ තුෂ්ණීම් භාවය” ය යනු එහි තේරුම ය.
පැවිද්දන් දෙදෙනකු හෝ වැඩිදෙනකුන් හෝ එක් රැස් වූ කල්හි පන්සල් සෑදීම්, ගහකොළ වැවීම්, දායකයන් වැඩි කර ගැනීම් ආදිය පිළිබඳ වූ ලාමක කථා නොකොට දැහැමි කථාවක් කළ යුතු ය. එබඳු කථාවක් කිරීමට කරුණු නැති නම් ආර්‍ය්‍ය වූ තුෂ්ණීම් භාවයෙන් විසිය යුතු ය. අනාර්‍ය්‍ය තුෂ්ණීම් භාවය, ආර්‍ය්‍ය තුෂ්ණීම් භාවය යි තුෂ්ණීම්භාවය දෙකකි. ඔවුනොවුන් හා කථාවකුත් නැති, යහපත් කල්පනාවකුත් නැති ගවාදි සතුන්ගේ තුෂ්ණීම් භාවයත් කාමවිතර්කාදියෙන් යුත් තුෂ්ණීම් භාවයත් අනාර්‍ය්‍ය තුෂ්ණීම් භාවය ය. එය ද පැවිද්දන්ට අයෝග්‍යය ය. යම්කිසි ධර්මයක් ගැන සිතමින් හෝ ආත්මාර්ථ පරාර්ථ සාධක සත්ක්‍රියාවක් ගැන සිතමින් හෝ තමා පුරුදු කරන කමටහනක් සිහි කරමින් හෝ විසීම ආර්‍ය්‍ය තුෂ්ණීම් භාවය ය. සමාපත්ති ලාභීන්ගේ සමවතට සමවැදී විසීම උසස් ආර්‍ය්‍ය තුෂ්ණීම් භාවය ය.