මෙසේ බුදුන් වෙළුවනයෙහි වැඩවසන කල දෙවිදත් මහ තෙරහු තමන්ගේ පන්සියක් පමණ මහණුහු ගෙන බුදුන් කරා ගොස් බුදුන් වැඳ එකත්පස්ව හිඳ මහත් වූ අහඞ්කාරයෙන් ලාභයෙන් යසයෙන් උමතු ව තුමූ තමන් නො හැඳින දනවන්නාහු “ස්වාමිනි! මේ ලෝකයෙහි රජුන්ගේ යුවරජ සේනාධිපති ය යි රජුන් සුවවින්දදීම රාජ්‍යය විචාරනුවෝ ඇතියහ, නුඹ වහන්සේ ද සද්ධර්‍ම චක්‍රවර්ති බුදුරජාණ කෙනකුන් වුව, එසේ හෙයින් නුඹ වහන්සේට සේනාධිපතියක්හු ඇත මනාවේද, එසේ හෙයින් නුඹ වහන්සේ බුද්ධරාජ්‍ය ශ්‍රී වුන මැනැව, මට ධර්මසේනාධිපති ධුරය දුනමැනැව, ස්වාමීනි! ශාසනය මට පාවා දුන මැනැවැ”යි කීහ.
එ වේලෙහි ස්වාමිදරුවෝ ඔහුගේ සත්කාර සිලෝකයෙන් උපන්නාවූ අභිමාන තෙපුල් අසා “මෙ තෙම ක්ෂාන්ති මෛත්‍රී දයාවක් තමාගේ සන්තානයෙහි නැතිව මාර්‍ගඵලයකුත් නැතිව මා විසින් දුන් ධ්‍යාන පමණකුත් රඳවාගත නොහී, සක්රුවන පතන චණ්ඩාලයකු සේ සිතුමිණිරුවන ඉල්වන අපුණ්‍යයා සේ, රන්ගල් මුදුනක් පතන ශෘගාලයකු සේ, තෙමේ බුදුන මාරුයෙහි ශාසනය විචාරමි යි ස්ථානානතර ඉල්වයි, තෙමේ තමා නො දන්නේය”යි සිතා “දෙවදත්තයා මුඛයට පැමිණි ගොචරය වල දමා ඔබ්බෙන් ගොදුරු සොයන්නාවූ අඥානයා සේ, අතට පැමිණියා වූ මස්සක් පමණත් රඳවාගත නො හී වල දමා දහසින්බඳ පියලි පතන්නාවූ අලසයා සේ උගුරෙහි තුබූ බත් ගැලගත නො හී මුසපත් ව උගුර හඬ හඬා නැවත බත් පිඩුකොට කට තබන්නා වූ අතිලෝභීහු සේ, පැමිණියා වූ ධ්‍යානයත් නසා ගෙන ධර්මසේනාධිපති ස්ථානාන්තර ප්‍රාර්‍ථනා කෙරෙහි ද, තෝ තා නොදන්හිද, මාගේ සැරියුත් මුගලනුන් වැනි පරිනායක පුත්‍රයන්ට මාගේ ස්ථානාන්තරය නොදෙනුයෙම් ඛෙලපිණ්ඩොපම වූ තා වැනියන්ටත් මාගේ ස්ථානාන්තරය දෙම් ද, හස්තිරාජයක්හු අදිනා වූ සකට භාරය වටුවෙක් හැඳලිය හේ දැ” යි වදාළ සේක.
එ වේලෙහි දෙවිදත් බුද්ධ තේජසින් වෙවුලා ප්‍රතිවචනයක් කියාගත නොහී “බුදුහු බැහැරින් අවුත් තමන් කෙරේ මහණ වූ බමුණන් පවා ගරු කොට සිතති, තමන් හා සම රජකුලෙහි උපන් මා ඛෙලපිණ්ඩොපමාවෙන් අඩුකොට සිතූහ”යි එ දවස් බුදුන් කෙරෙහි පළමුවන ආඝාතය බැඳ තමන්ගේ වෙහෙරට ම ගියහ.