ඉක්බිත්තෙන් ඔහු ගෙනගොස් අවීචි මහා නරකයෙහි හෙළීය, එහි උපන් ඔහුගේ උසම සියක් යොදුන් වෙයි. ගිනිගෙන, දිලියෙන ශරීර වෙයි, ගිනි පර්වතයක් සේ දිලියෙන ඉස ම පස්විසි යොදුන. ගිනිගත් බඳ පස්විසි යොදුන. සියක් ගවු දිග සිහින් කකුල් වෙයි. සියක් ගවු දිග ගිනිකඳ වන් කලව වෙයි. දෙසියයක් ගවු දිග ගිනි ගත් දෑත් වෙයි. ගිනිගෙන දිලියෙන නාඹ තල්කඳක් සා යකීලයෙක් ළෙන් ඇනී පිටින් නැඟී පූර්වපශ්චිම දෙභිත්තියෙහි හැනී සිටී. එසේම අනික්යකීලයෙක් දකුණැලයෙන් හැනී, වම් ඇළයෙන් නැඟී උතුරු දකුණු දෙභිත්තියෙහි හැනී සිටී. එසේම අනික් ය කීලයෙක් ඉස්මුදුනෙන් ගොස් අධොභාගයෙන් නික්ම යට ය පොළොව පටන් උඩ ය පොළොව හැනී සිටී. මෙසේ නිශ්චල වූ බුදුන්ට කළාවූ අපරාධයට කපක් මුළුල්ලෙහි නිශ්චලව සිට විඳිනා ප්‍රේත දුකට ම භාජන විය. බුදුහු ඕහට මේ සා මුළාවක් වන බවු දැන කුමක් නිසා මොහු මහණ කළ සේක් ද යත්?
මේ තෙමේ බොහෝ. දවසෙක බුදුන්ට වෛරී ව ම ආ බුද්ධ ද්‍රෝහීය ය, එසේ හෙයින් ඉදින් මහණ නො කළහොත් ගිහිගෙයි වෙසේ නම් බුදුන්ට කරන අපරාධ මීටත් වඩා බොහෝ වෙයි, කප් අසංඛ්‍යයෙකිනුත් ගැළවුම් නැති පවු කෙරෙයි. මහණ කිරීමෙන් කරන යම් ම අපරාධයක් සොර සොරා භය ගෙන ගෙන කෙරෙයි, එසේ කරණ දෙයත් බොහෝකොට කොටගත නොහෙයි, මහණ වූ හෙයින් මරණ කාලයෙහි බුදුන් දකිමි යි ආය. පොළොව ගලන වේලෙහි චතුෂ්පද ගාථාවෙකින් බුදුන් ගුණ කියා බුදුන්ගේ සරණ ගත පඤ්චානන්තර්‍ය්‍ය කර්‍මය කළවුන්ට අවීචිය ඒකාන්ත හෙයින් බුදුන් සිහි කළත් අවීචියෙහි හින. එහි බොහෝ කලක් දුක් ගෙන බුදුන් සරණ ගියා වූ කුශලයෙන් අනාගතයෙහි කප් ලක්‍ෂයක් ගිය කල සට්ඨිස්සර නම් පසේ බුදු ව, සැට අසුරක් ගැසූකලක් ජීවත්ව නිරුපධිශෙෂ නිර්වාණධාතුයෙන් පිරිනිවී අමාමහ නිවන් දැක සංසාර සාගරයෙන් ගැළවෙන්නේ ය යි මෙතෙන පරීක්ෂා කොට බුදුහු ඔහු මහණ කළ සේකැ යි සත්පුරුෂයන් විසින් දතයුතු.