ඉක්බිත්තෙන් කෝසල රජ්ජුරුවෝ සිටාණන් ලත් සමාධියෙන් සැවැත් නුවරට යන්නාහු අතුරුමග ලැග්මට පාසු තෙනෙක මහසෙනඟ රඳවා ලැගුම් ගත්හ. එදා ධනඤ්ජය සිටාණෝ කොසොල් රජ්ජුරුවන් කරා ගොස් “ස්වාමීනි! මේ කවුරුන් හිමි රට” දැයි විචාළහ. රජ්ජුරුවෝ මාගේ විජිත ය යි කීහ. නුඹ වහන්සේගේ නුවර මේ තෙනට කෙතෙක් තැන්දැයි විචාරා සත් යොදනෙකැ යි කීකල සිටාණෝ “මාගේ පරිවාරජනයෝ බෙහෙව. ඇතුළු නුවර වාසයට සම්බාධ ය. මෙතෙන ම වසනු කැමැත්තෙමි”යි කීහ. එ බසට රජ්ජුරුවෝ සමාධිි ව මහ සෙනඟ ලවා කීප දවසක් ඇතුළත එම තෙන නුවරක් නිමවා සවස ලැග්මට වන් තෙන හෙයින් සාකෙත නුවර ය යි නම් තබා සිටාණන් එ නුවර පිහිටුවා තමන්ගේ සැවත් නුවර ම ගියාහු ය.
එ කල ඒ සැවැත් නුවර මිගාර නම් සිටාණන් පුතණුවෝ පූර්ණවර්ධන නම් කුමාරයෝ වැඩිවිය පැමිණියහ. එ කල මවුපියෝ පුතණුවන් කැඳවා තොප කැමැති ශරණක් කියව යි කීහ. පූර්ණවර්ධනයෝ නම් රූ ඇත්තෙමි යි මන් ඇතියහ. එසේ හෙයින් “ස්ත්‍රියක පාවා දෙතෝතින් පඤ්චකල්‍යාණයෙන් යුක්ත වූ උත්තම ස්ත්‍රියක පාවා දුන මැනව. නැතහොත් මම ශරණ නො කැමැත්තෙමි”යි කීහ. පඤ්චකල්‍යාණ නම් කිම් දැ යි විචාළහ.