තව ද: දශරථ ජාතකයෙහි ත්‍රිභූවන චූඩාමාණික්‍ය වූ අපගේ මහබෝසතාණන් රාම නම් රජ ව දිව්‍යලෝකයට නැඟි අසුරයන් පවා යුද්ධයෙන් ජයගෙන මහත් වූ වික්‍රම දක්වා මිනිස්ලොවට බැස දඹදිව දශ රාජධර්මයන් රාජ්‍යය කොට ශෝක කිරීමෙහි ආදීනව ලෝවැසියන්ට දක්වා ලෝවැඩ කළ සමයෙහි සොළොස් දහසක් හවුරුදු මුළුල්ලෙහි අඛණ්ඩ වූ පතිව්‍රතා ධර්මය රක්‍ෂා කළ ඒ සීතා නම් දේවි නමු දු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: චම්පෙය්‍ය ජාතකයෙහි කරුණා නිධාන වූ අප මහ බෝසතාණන් චම්පෙය්‍ය නම් දිව්‍ය නාගරාජන් ව නාග භවනයෙහි දී සිල් රක්‍ෂා කළ නො හැකි හෙයින් මනුෂ්‍ය ලෝකයට එකලා ව අවුදින් පෙහෙවස් ඉටා නෛෂ්ක්‍රම්‍ය පාරමිතාව ය. අධිෂ්ඨාන පාරමිතාවය, ක්‍ෂාන්ති පාරමිතාව ය, ශිලපාරමිතාව ය යන පාරමිතාවන් සතර දෙනාගේ මුදුන් දුටුවා වූ සමයෙහි අහිතුණ්ඩිකයා අතට සම්ප්‍රාප්ත ව තිස් දවසක් මුළුල්ලෙහි ගොදුරු නො ලදින් නිරාහාරයෙන් මහ දුක්ගන්නා දා තුමූ සොළොස් දහසක් නාගාඞ්ගනාවන්ට නායක ව, නාගභවනයෙහි සමණන් වහන්සේ නො දැක උපන් මහා ශෝකයෙන් එකලාව ම නික්ම ඉස අත තබාගෙන හඬ හඬා නම් සලකුණු බල බලා සමණන් වහන්සේ ගෙනගිය මඟ නො වරදවා ගොස් රජ පිරිස් මැද කෙළවන්නා දැක, රජහු බල බලා සිටිය දී මහ හඬින් හඬ හඬා වැලප ඒ හා රජපිරිස විස්මය පත් කරවා සමණන් වහන්සේ වු පරිදි ත්, තමන් වූ පරිදිත්, රජහට කියා රජු පහදවා ගෙන බෝසතුන් ගලවා නාග භවනයට ම ගෙන ගොස් මෙසේ බොහෝ කලක් ඔවුනොවුන් කෙරෙහි කරුණා ඇති ව එක්වම දිව්‍යශ්‍රීන් හුන්නා වූ එ සමයෙහි ඒ සුමනා නම් අගදේවී නමු දු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: ජයද්දිස ජාතකයෙහි කරුණා ප්‍රවාහ වූ අප මහ බෝසතාණන් අලීභසත්තු නම් රාජකුමාර ව පියමහ රජ්ජුරුවන් මාරුවෙහි ජීවිතය පූජා කොට, පිතුපට්ඨාන ධර්මයෙහි කෙල පැමිණියාවූ සමයෙහි, පෝරිසාද නම් මිනිස් යකුට බිලියටම ගිය දා මම මාගේ ස්වාමීන්ට ඒකාන්තයෙන් පක්‍ෂපාත වීම් නම් පතිව්‍රතා ධර්මය රක්‍ෂා කෙළෙම් නම් ඒ සබවස හේතුකොට ගෙන සමණන් වහන්සේට ඒ යක්‍ෂයාගෙන් අද කිසි උපද්‍රවයෙක් නො වේව යි සත්‍යක්‍රියා කොට තමන් කළ සත්‍යක්‍රියා බලයෙන් ම එදා බෝසතුන් යක්‍ෂයා කෙරෙන් ගලවාගෙන බොහෝ දවසක් එක්ව රාජ්‍යය කළා වූ ඒ අගමෙහෙසුන් දේවී නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: චුල්ලසුතසෝම ජාතකයෙහි කරුණා නිධාන වූ අපමහ බෝසතාණන් සුතසෝම නම් රජ ධර්මයන් පුරා පළමුවන නරය දැක මරණය දිව අවුදින් පෙරට ව සිටියා සේ භය ඇති ව. අනිත් ලකුණු උපදවා සියලු සතුන් අනිත්‍යයෙහි පිහිටුවා රාජ්‍යය හැර ගොස් මහණ ව නෛෂ්ක්‍රම්‍ය පාරමිතාව හා ශීලපාරමිතාව හා දෙක අළලාපු සමයෙහි සමණන් වහන්සේ නැති රාජ්‍යය මට ඇයි දැ යි දැරි ඇති බඩින් අමාත්‍යයන් රඳව රඳවා සොළොස් දහස් සත් සියයක් බිසෝවරුන් හා සමඟවල් ගොස් මහණ ව මහණ වූ පසු දරුවන් වදා, ඒ දරුවන් දෙවනුව රාජ්‍යයට එවා, බොහෝ කලක් බෝසතාණන් වහන්සේගේ සිල් රක්‍ෂා කළ ඒ චන්‍ද්‍රා දේවී නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවීම ය.
තව ද මහාජන ජාතකයෙහි කරුණා ආකර වූ අප මහ බෝසතාණන් මහජනක නම් රජ ව මුළු දඹදිව රාජ්‍යය හැර තපසට නික්මුණු සමයෙහි සිවුරඟ, සෙන් සමග පසුපස්සෙහි ගොසින් නොයෙක් ලෙස යාච්ඤාකොට රඳවා ගත නොහී මග අවුරා වැඳගෙන හඬා, ශ්‍රාන්ත ව මුසපත් ව, වැදහොත් අවස්ථාවෙහි බෝසතුන් සොරා පලාගිය කල ආ ගිය අතක් නො දැක බෝසතුන් හා සමග තමන් කථාකළ කළ තෙන, නැවතුනු නැවතුනු තෙන, බෝසතුන් සිටි සිටි තෙන, දාගබ් බඳවා, නැවත නුවරට අවුදින් පුතණුවන්ට රාජ්‍යය පාවා දී තුමූ ඉසකේ කපා මහණ ව සමණන්දකිම්ව යි පතමි යි කිය කියා බොහෝ දවසක් සිල් රක්‍ෂා කළා වූ ඒ සීවලී නම් දේවී නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: ඛණ්ඩහාල ජාතකයෙහි ලෝකාධිපති වූ අප මහ බෝසතාණන් චන්‍ද්‍ර නම් රාජකුමාර ව ඛණ්ඩහාල නම් දේවදත්තයාගේ ප්‍රයෝගයෙන් යාගාවාටයෙහි බැඳගෙන මරා යාග කරම්හයි අල්වාගත් දා, තමන් කළ සත්‍යක්‍රියා බලයෙන් ශක්‍රභවනය කම්පා කොට ශක්‍රදේවේන්‍ද්‍රයා ගෙන්වා, ඔහුගේ අනුබලයෙන් සමණන් වහන්සේ ගලවා ගත්තා වූ ඒ චන්‍ද්‍රා නම් දේවී නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: මණිචෝර ජාතකයෙහි ලෝකාලෝක දිවාකර වූ අප මහ බෝසතාණන් සිටුකුලයෙහි ඉපද දැහැමෙන් වැස දවසෙක රථාලඞ්කාරයකට පැන නැඟී දෙමහල්ලන් රාජවීථි මධ්‍යයෙන් යන වේලෙහි ස්ත්‍රී ලෝභයෙන් චූඩාමාණික්‍යය රථයෙහි සඟවා බෝසතුන් සොරා මරවා මොහු මැය අගමෙහෙසින් කෙරෙමි යි සිතා බරණැස් රජහු බෝසතුන්ට වධ යොදාපු වේලෙහි තමන් කළ සත්‍යක්‍රියා බලයෙන් දෙව්ලොව වෙවුල්වා දෙවියන් එතෙනට ගෙන්වා, දෙවියන් ලවා බෝසතුන්ට පැමිණි වධ රජහට පමුණුවා රජහට පැමිණි රාජ්‍යය බෝසතුන්ට පමුණුවා, තුමූ ද අගමෙහෙසුන් ව බොහෝ කලක් ප්‍රිය වාසයෙන් විසූ ඒ පතිව්‍රතා දේවී නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: අනනුසෝචිය ජාතකයෙහි ත්‍රෛලොක්‍ය චින්තාමාණික්‍ය වූ අප මහ බෝසතාණන් බමුණු මහසල් කුලෙහි ඉපිද නිධාන කොට තුබූ අසූකෙළක් ධනය හැර තපසට ගිය සමයෙහි තුමූ ද අසා මහත් සැපත් හැර බෝසතුන් හා එක්ව ම ගොස් එක්ව ම මහණ ව ඔවුනොවුන් සානුරාගයෙන් ඇස දල්වාත් බලා නො පියා එක පන්සලෙහි වැස බොහෝ කලක් පරිශුද්ධ ශීලය රක්‍ෂා කළා වූ ඒ පරිබ්‍රාජිකාවෝ නමු දු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: විසය්හ ජාතකයෙහි ලෝකාලෝක නිසාකර වූ අප මහ බෝසතාණන් විසය්හ නම් ධන සිටු ව දඹදිව සියලු යාචකයන් රැස්කොට මහදන් වතුරු දී නැතැයි යන බසක් දිවග නොවකා දාන පාරමිතාවෙහි කුළුගත්තා වූ සමයෙහි, සියලු සැපත් දන් දී ක්‍ෂය ව ගිය කල කඳක් හා දායක් ගෙන තණ දා ගෙනවුත් තණ වෙළඳාම් කොට ලද දෙයෙකින් තුමූ ද රැකී යාචකයන්ට ද නැතැයි නො කියා දන් දි, පස් දා සදා දන් නිසා ම සයින් හිඳ දනෙහි ම නොපසු බැස දුක් ගන්නා කල පවා එක දවසෙකුත් කුසීකමක් නැති ව බෝසතුන් හා එක් සිත් ව බොහෝ කලක් පින් රැස් කළා වූ ඒ සිටු දේවී නමු දු දැන් මේ යශෝධරා දේවීම ය.
තව ද: සුචි ජාතකයෙහි ප්‍රඥාසාගර වූ අප මහ බෝසතාණන් ස්වර්ණාකාර ව ඉපද සූක්‍ෂ්ම වූ කර්මාන්තයෙන් ලෝකය විස්මය පත්කොට “කඹුරු බොරුවෙහි ඉදිකටු වික්කා සේ” ය යි යන මේ ව්‍යවහාරය ද ලොව උපදවා ප්‍රඥා පාරමිතාව කුළුගෙන පූ සමයෙහි ස්වර්ණකාර ජ්‍යෙෂ්ඨයක්හට දූ ව දවසෙක බෝසතුන් දැක ප්‍රිය කතා කොට පියාණන් හාද කරවා බෝසතුන්ගේ වික්‍රම දක්වා ඒ වික්‍රමයෙහි ප්‍රසන්න වූ පියාණන් තමන් ශරන පාවාදුන් කල බොහෝ කලක් ප්‍රියවාසය කොට එ කල ඒ සා සැපතක් ගෙන දී ලූවා වූ ඒ ස්වර්ණකාර දේවී නමු දු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: මනෝජ ජාතකයෙහි ශාක්‍යසිංහ වූ අප මහ බෝසතාණන් සිංහරාජ ව ඉපද ස්වර්ණ ගුහාවෙහි වාසයකරන කල පවා බෝසතුන්ට දරු දෙදෙනෙකු ලදින් ප්‍රේම සහිත ව විසූ ඒ සිංහ දෙන නමු දු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: මහාසුසීම ජාතකයෙහි සංසාර සෙතු වූ අප මහ බෝසතාණන් සුසීම නම් පුරෝහිත බ්‍රාහ්මණ ව පුරෝහිත ධර්මයන් පූරණය කොට රජහට අනුශාසනා කරන සමයෙහි දවසෙක මහ පෙරහරින් වීථි මධ්‍යයෙහි යන බෝධිසත්ත්‍වයන් ඒ රජ්ජුරුවන් මෑණියෝ සිංහපඤ්ජරයෙන් දැක බෝසතුන් කෙරෙහි ප්‍රේම බැඳ අනුන්ට කියන්ට ලජ්ජා ව මෙ වැනි පුරුෂයක්හු නො ලදිම් නම් මට ජීවිතයෙන් කම් නැතැ යි යහන් මතුයෙහි නො කා නො බී හොත්හ; පුතණුවෝ මෑණියන් ලෙඩහ යි අසා ඇතුළට වැද මෑණියන් දැක විචාරා තමන්ට නො කියන හෙයින් නැවත අවුදින් පරිවාර ස්ත්‍රීන් ලවා මායමින් විචාරවා තත්ත්‍වය දැන පුරෝහිතයන් ගෙන්වා “ආචාරීනි! මා කෙරෙහි ප්‍රේම ඇතියා නම් අනෙක් බසක් නො කියව” යි බෝසතුන් නො කැමැති කරවා ම වොටුනු පළඳවා රාජ්‍යය පාවා දී මෑණියන් ද අමෙහෙසින් කොට තුමූ යුවරජ වූහ.
එකල බෝධිසත්ත්‍වයෝ රාජ්‍යය කෙරෙති. රජ්ජුරුවන් මෑණියෝ සොළොස් දහසක් ස්ත්‍රීන්ට නායක ව බෝසතුන් කෙරෙහි බහුමානයෙන් වෙසෙති, බෝසතුන්ට නර නැත, බාලයහ. බිසවු මැහැල්ලහ. නර ඇත. එක් දවසෙක බිසවු බෝසතුන් ඉස බලන පසාරයෙන් ඉස බල බලා හුන්නාහු මේ රජ තමා බාල හෙයින් මා මැහැලි හෙයින් කරුණා මද වී නම් නපුර, මොහු ගේ කරුණා වඩවා ගනිමි‘යි සිතා තමන් ඉසින් නරකෙසක් කඩාගෙන බෝස තුන් අල්ලෙහි ලා ‘ස්වාමීනි, තොප ඉස නර බලව, තොප ඉස ත් නර ය. මා ඉස ත් නර ය. තෙපි ත් මහල්ලව, මම ත් මැහැල්ලෙමි. මෙ තැන් පටන් මා මැහැල්ලෙහි යි නො සිතව, හිමි මට ම ප්‍රේම කරව’යි කීහ. එ වේලෙහි බෝධිසත්ත්‍වයෝ නරකෙස දැක අනිත් ලකුණු උපදවා “මරණය මා කරා දූතයකු එවී ය. මා උපේක්‍ෂා වනු නො යෙදෙයි, තපසට වලට දැන් ම යෙමි”යි නික්මුණු දෑ ය.
එ වේලෙහි බිසවු මා කළ සොරකම මට සහය ගසාපීය යි වියෝදුකින් වෙව්ලා හිමි තොප ඉස නරයෙක් නො වෙයි. මා ඉසින් කඩාගත් නරය ය. තොප කෙරෙහි ප්‍රේමයෙන් බොරු කීමි. තෙපි තව බාලයව. ඉතා ළදරුවා තපසට නො යව’යි බෝසතුන් වැඳ දෙපය ගත්හ. එ වේලෙහි බෝසතාණෝ ‘තොප කියන්නේ බොරු ය. මා ඉස නරම ය යි කියා නො ගිවිස රාජ්‍යය හැර එම දා ම වලට ගොස් මහණ ව බොහෝ කලක් ශීලපාරමිතාව පිරූ දෑ ය. දෙවි ද මහත් වූ ශෝක කොට බෝසතුන් ගියතැන් පටන් බෝසතුන් නමට ම පතිව්‍රතා ධර්මය රක්‍ෂා කළාහු ම ය. එ කල ඒ රාජමාතෘ වූ අගමෙහෙසින් දේවී මෙකල මේ යශෝධරා දේවීම ය.
තව ද: කුම්මාසපිණ්ඩ ජාතකයෙහි අනන්ත ගුණ සාගර වූ අප මහ බෝසතාණන් කොමුපිඩක් දන් දුන් කුශලයෙන් කුම්මාසපිණ්ඩු නම් රජ ව ජාති දන්නා නුවණ ලදින් මහත් වූ දානපරිත්‍යාගකොට ලෝවැඩ කරන සමයෙහි තුමූ ද එම පින් බලයෙන් ජාතිස්මරණ ඥානලදින් කිරිවත්කළ සක ඔවුනොවුන්ගේ ප්‍රභාවයෙන් ජ්‍යොතිෂ්මත් වූවා සේ බෝසතුන් හා සම වූ සැදෑ සිත් ඇති ව, ‘ස්වාමීනි, එක බත් පිඩකත් යාචකයන්ට නො දී නොකම්හ’හි ඔවුනොවුන්ට ප්‍රතිඥා කොට පින් රැස්කළා වූ ඒ අග මෙහෙසින් දේවි නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: ගඞ්ගාමාල ජාතියෙහි අර්ධ පෝය පමණකුත් සිල් රක්‍ෂා කිරීමෙහි ආනිසංස දැක් වූ සකලලෝක කිරීම වූ අප මහ බෝසතාණන් බරණැස් රජය කොට මහත් පින් රැස්කළ සමයෙහි සොළොස් දහසක් ස්ත්‍රීන්ට නායක වූ අගමෙහෙසුන් බිසෝ ව ක්‍ෂීර සාගරය හා චන්‍ද්‍රකාන්තිය එක් ව ප්‍රභා සම්පන්න වූවා සේ බෝසතුන් හා එක් සිත් ව පින් රැස් කළා වූ ඒ දේවී නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: ආදිත්‍ය ජාතකයෙහි සමන්ත භද්‍ර වූ අප මහා බෝසතාණන් භරත නම් නරෙන්‍ද්‍ර ව සමන් මල් දූතයන් උතුරු හිමාලයට යවා පසේබුදුන් වඩා ගෙන්වා මහත් වූ දාන පරිත්‍යාග කොට කුශල නිධානයන් රැස්කළ සමයෙහි සොළොස් දහසක් ස්ත්‍රීන්ට නායක වූ අගමෙහෙසින් බිසෝ ව කිරිමුහුද පෙණීගිය රිදී පව්වක් එක වර්ණයෙන් දිලියෙන්නා සේ, බෝසතුන් හා එක්වැනි සැදෑ සිත් ඇති ව පින් රැස් කළාවූ ඒ සමුද්‍රා විජයා නම් දේවි නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: චුල්ලබෝධි ජාතකයෙහි ලෝකාචාර්‍ය්‍ය වූ අප මහ බෝසතාණන් බ්‍රාහ්මණ මහාසාර සැපත් හැර වල් ගොස් මහණ ව ක්‍ෂාන්ති පාරමිතා කුළුගත් සමයෙහි තුමූ ද සමඟ ව වල් ගොස් මහණ ව එකච්ඡන්‍දිත ව තපස් කොට, බරණැස් රජහු තමන්ගේ රූප ශ්‍රී දැක ලෝභයෙන් බෝසතුන් බල බලා හින්ද දී බලාත්කාරයෙන් රජගෙට ගෙන ගොස් නොයෙක් ප්‍රකාරයෙන් ශීලභේදයක් කොටගත නො හී තමන් කෙරෙහි ප්‍රසන්න ව නැවත බෝසතුන්ට පාවා දී ගිය කල ද එතැන් පටන් දස හවුරුද්දක් මුළුල්ලෙහි රජත භාජනයෙහි කිරින් පිරූ කල නිර්මල වූවා සේ බෝසතුන් හා සමග නිර්මල ශීලය එක ස්ථානයෙහි වැස අඛණ්ඩ කොට රක්‍ෂා කළා වූ ඒ සම්මිල්ල භාසිනී නම් පරිබ්‍රාජිකාවෝ නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවීම ය.
තව ද සුපත්තජාතකයෙහි පරදුඃඛ දුඃඛිත වූ අප මහ බෝසතාණන් සුපත්ත නම් රිටු රාජන් ව බරණැස වාසය කරන සමයෙහි බරණැස් රජුගේ අග්‍ර භෝජනයට දොළෙමි යි කී කල කපුටුව ඉපද පවා එ දොළ පසිඳ බෝසතුන්ගෙන් උපකාර ලදින් එකල ප්‍රේමයෙන් විසූ සුඵස්සා නම් රිටුධෙනු නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: චන්‍දකින්නර ජාතකයෙහි ලෝකාචාර්‍ය්‍ය වූ අප මහ බෝසතාණන් හිමාලය වෙනෙහි සඳකිඳුරු ව ඉපද නන් වැලිතලාවල සැතපි සැතපී, නන් මල් පැලඳ පැලඳ දොළවල කෙළි කෙළ මිහිරි දියකඳුරුවලින් පැන් බිබී ඇවිදිනා සමයෙහි බරණැස් රජු කින්නරාඞ්ගනාවන් කෙරෙහි කළ ලෝභයෙන් බෝසතුන් විද හෙලාපියා, සොඳුර! බරණැස් නුවර පිළියක් රජු නම් මම ය. තී කෙරෙහි කළ ලෝභයෙන් තෙල සඳකිඳුරා මරාපීමි. තෙලෙ තිරිසනු නීච කුමට ද? මා හා සමග වර. සොළොස් දහසක් පුර ස්ත්‍රීන්ට තී ම අගමෙහෙසින් කෙරෙමි’යි කියා රජු කැඳවාලූ වේලෙහි ඔහු කියන ප්‍රේම බස් තමන් කණ යහුල් බානා සේ සිතා එ තෙනින් දිව පසුව. රජහු පලා ගියකල මළ සමණන් වඩාගෙන පර්වතයක් මුදුනට නැගී කොළ ඇතිරියක් අතුට සෙමෙන් සෙමෙන් එහි සතපා බෝසතුන් හිස තමා ඔර තබාගෙන දෙපය දිගු කොටලා පවතවන් ලියයක් සේ වැනි වැනි වන දෙවියන් අයද තමා ලෙන් පැනනැගී ශෝකාග්නියෙන් ශක්‍රයාගේ භවනය හුණුකොට එ තෙනට ඔහු ගෙන්වා ඒ ශක්‍රයාගේ ආනුභාවයෙන් බෝසතුන්ගේ ජීවිතය රක්‍ෂාකොට එ තැන් පටන් ඒ සඳ නම් පර්වතයට පැන නැගී බොහෝ කලක් ප්‍රියවාසය කළා වූ ඒ සඳ නම් කින්නරාඞ්ගනාවෝ නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: උම්මග්ගජාතකයෙහි පැණසර වූ අප මහා බෝසතාණන් මහෞෂධ නම් මහ පඬි ව නුවණ පාරමිතා නමැති ලිය යශසමල් ගන්වාපු සමයෙහි ඒ සා සැපත් ඉපදවීමෙහි අනුබල ව පතිව්‍රතා ධර්මය රක්‍ෂා කළා වූ, සේනකාදි පණ්ඩිතවරුන් සතර දෙනා අනර්ඝ වූ රුවන් ගෙන තමන් කරා ගිය දා ද. ශීලභේදයක් නොකොට තමන්ගේ නුවණ බලයෙන් පරාක්‍රම පෑවාවූ, රක්‍ෂා කරන දා තමන් පරීක්‍ෂා කෙරෙමි යි දහසින් බඳ පියලදි දී චරපුරුෂයන් යවු වේලෙහි “මේ මසු දහස නම් මාගේ ස්වාමිහුගේ පාද රජසකු ත් නො වටනේ ය”යි කියා සිංහනාද කොට පතිව්‍රතාව නො බින්දා වූ, උළුකැන් බත කැවුම් බිමට දමා තුණ එක්කොට එයින් මිරිකා තමන් හිස පටන් සර්වාඞ්ගයෙහි ගල්වා අව්වේ සිටුව යි කියා තමාගේ ක්‍ෂමා පරීක්‍ෂා කළ වේලෙහි පවා දොම්නස් සිතකින් බෝසතුන් මුහුණ බලා නො පුවාවූ, එ කල ඒ අමරාදේවී නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවී ම ය.
තව ද: මහාවෙස්සන්තර ජාතකයෙහි දාන ප්‍රවාහ වූ අප මහබෝසතාණන් වෙස්සන්තර නම් රජ ව දාන පාරමිතා නමැති මහා ප්‍රාසාදයෙහි කොත් පළඳවාපු සමයෙහි රජය හැර තපසට වංකගිරි පර්වතයට නික්මුණු වේලෙහි ක්‍රිෂ්ණ ජිනාවන් වඩාගෙන ජාලිය කුමාරයන් ඇඟිල්ල අල්වාගෙන තුමූ පළමුව නික්ම රථයට පැනනැගී ‘වහා වැඩිය මැනව! ස්වාමීනි’ කියාලා ආපස්ස බල බලා සිටියා වූ, රාජසුඛුමාලයෙන් වැඩී තිස් යොදුන් මග ගෙවා බෝසතුන් හා සමග නු කුසීතව ම ගියාවූ; තවද වංකගිරි පර්වතයෙහි දී සත්මසක් මුළුල්ලෙහි බෝසතුන් පන්සලින් පිටතට යා නො දී ස්ත්‍රී ව සිට වෙනෙහි ඇවිද අල මුල් කලන් සාරා ඵලාඵල පැස් පුරා තමන් ඉසින් ඇද පක්‍ෂපාතව ම අත්පා මෙහෙ කළාවූ;
නැවත ජූජක නම් බමුණාට දරුදෙදෙනා බැඳ දන් දුන් දා තුන්යම් රාත්‍රිය මුළුල්ලෙහි ඒ සා වන ය තුන්යලක් සිසාරා ඇවිද දරුදෙදෙනා නො දැක දණ්ඩෙන් ගැසූ කිකිළියක සේ දිම අවුදින් පාපිට වැටී හී මුසපත් වූ වේලෙහි ‘මද්‍රිෙද්වි එකලාව මේ වන මැද මිය ගියෝ දෝ හෝ’ යි යන ශෝකයෙන් හුනස්නෙන් පැන නැගී කමඬලාවෙන් පැන් මුහුණට ඉස ඔර ඉස තබාගෙන බෝසතුන් තමන් හදවත අල්වාලු වේලෙහි බෝසතුන්ගෙන් මේ ආස්වාදය ලදින් ගිනිකඳෙක ඇල්පැන් නැමුවා සේ සෝගිනි නිවාගෙන එ කෙණෙහි මම තපස්වීම් වේ දැ යි සිතා පැන නැගී “හිමි ම දරුවෝ කොයි දැ”යි කී කල සොඳුර දිළින්දක්හට දන් දිනිමි. පින් අනුමෝදන් වේව යි කී බස හා සමග මේරු මන්‍දරාදීන් එකවට වෙවුල්වා තුන් යළක් සාධුකාර දුන්නාවූ; නැවත එම වේලෙහි ම සක්දෙව් රජහු බමුණු වෙස් ගෙන අවුදින් ‘හිමි තෙල මද්‍රිදේවීන් මට ද දන් දෙව’යි කී කල බෝසතුන් තමන් මුහුණ බැලු බැල්ම හා සමගම හිරුරැස් දුටු පද්මයක් සේ සන්තෝෂයෙන් පිරුණා වූ තමන් මුහුණින් බෝසතුන් මුහුණ බලා සිනාසි:
කොමාරිකස්සාහං භරියා - සාමිකො මම ඉස්සරො,
යස්සිච්ඡෙ තස්ස මං දජ්ජා - වික්කිණාතු හනාතු වා-යි.
යන මේ ගාථාවෙන් ප්‍රීති සිංහනාද කොට ‘ස්වාමීනි, නුඹවහන්සේට වැඩෙක් වේ නම් කැමැත්තක්හට මා දන් දී වදාළ මැනවැ’යි කියා එම ශක්‍රයා ලවා සාධුකාර දෙවාපු එ කල ඒ මද්‍රිදේවි නමුදු දැන් මේ යශෝධරා දේවි ම ය.
මේ මේ කාරණයෙන් මාගේ ස්වාමිදරුවන් වහන්සේ කෙරෙහි ගුණ දන්නවුන් කෙරෙහි අග්‍ර වූ හෙයින් මේ මේ පූර්ව චරිතයන් අපරීක්‍ෂාකොට ඒ යශෝධරා දේවීන් ශ්‍රීපාදයෙහි අතගා වලප්නා වේලෙහි හුදු කරුණාවෙන් හඹාලූවා සේ, හුදු මුදිතාවෙන් හඹාලූවා සේ, හුදු උපේක්‍ෂාවෙන් හමාලූ වාසේ, සිත නොකළඹා නිශ්චලව වැඩහිඳ ‘ස්වාමීනි! ම යේළි නුඹවහන්සේට පක්‍ෂපාත ය. ඈට ක්‍ෂමා කොට වදාළ මැනවැ’යි පිය මහ රජ්ජුරුවන් දැන්වූ වේලෙහි ස්වාමිදරුවෝ බැණ නැගි බසින් නිකුත් දසනග රසින් සියලු ගර්භාන්තරය ඒකාලෝක කෙරෙමින්, ශ්‍රී මුඛයෙන් නිකුත් සුවඳින් සියලු ගර්භාන්තරය එක සුවඳපිඩක් සේ කෙරෙමින්, බණ වදාරණ සේක් “මහරජ! මා බුදුවන ජාතියෙහි මැය රහත්වන ජාතියෙහි තොප වැනි මයිල් රජක්හු විසින් කරන ලද ආරක්‍ෂා ඇති ව මෑ මට පක්‍ෂපාතව ම විසූයේ ආශ්චර්‍ය්‍ය නො වෙයි. පෙර නුමුහු කළා වූ නුවණ ඇති සමයෙහි මා සඳකිඳුරු කල බරණැස් රජහු මෑ කෙරෙහි කළ ලෝභයෙන් මා විදහෙළා පියා ‘සොළොස් දහසක් පුර ස්ත්‍රීන්ට නායක කොට තිම අගමෙහෙසින් කෙරෙමි යි මා හා සමග වරැ’යි රජ කැඳවූ වේලෙහි එ බසට කන් නො දී මා කෙරෙහි ප්‍රේමයෙන් මාගේ ජීවිතය රක්‍ෂා කළ වා දැ”යි යනාදීන් යශෝධරා දේවීන්ගේ බොහෝ ගුණයෙන් මෙම චන්‍දකින්නර ජාතකයෙන් බණ වදාළ සේක.
එ වේලෙහි යශෝධරා දේවීන්ගේ ශෝක සුළං දුටු වලාකඩක් සේ දුරු වී ය. පස්වනක් ප්‍රීතින් පිනා ගියහ. බුදුන්ට අනාදර වී දෝ හෝ යි රජ්ජුරුවන්ට උපන්නා වූ භය ද සන්හුන.