යට ගිය දවස මියුලු නුවර අඞ්ගාති නම් රජෙක් විය. ඔහුගේ රුජා නම් වූ ප්‍රිය වූ දුවක් ඇත. ඕ මනෝඥ වූ රූ ඇත්තී ය. සූක්‍ෂම වූ නුවණ ඇත්තී ය. අචල වූ ශ්‍රද්ධා ඇත්තී ය. තුදුස් ජාතියක් දක්නා ජාතිස්මරණ ඥාන ඇත්තී ය. ඒ රජ දවස් පතා පස්විසි කරඬුවක් සුවඳ මල් හා සුවඳ පළඳනා දුවට දෙයි. මැදි පොහොයෙන් පොහොයට දන් දෙනු සඳහා දහසින් බඳ පියලි ද දෙයි. තෙමේ ද දැහැමෙන් සෙමෙන් රජකෙරෙයි. මෙසේ වසන කල පොහෝ දවසෙක බණ කියන්නවුන් සොයා උයනට ගොස් මොලෝ පරලෝ නැතැ යි මිථ්‍යාදෘෂ්ටි ගෙන වසන ගුණ නම් නුගුණ ඇති නිවටකු දැක චක්‍රවර්ති රජකු අතින් ම ඉල්විය යුතු චින්තාමාණික්‍යයක් දුගියකු අතින් ඉල්වන්නා සේ බුදු කෙනකුන් අතින් විචාළයුතු වූ බණ ඒ නිවටා අතින් විචාරනුයේ ‘හිමි මෙලෝ පරලෝ පව් පින් විපාක විභාගය විශේෂයෙන් ම මට වදාළ මැනවැ යි කී ය. ඒ නිවටා රජුගේ බස් අසා කන බත වැලි උකා ලන්නකු සේ, දකුණත කපන්නකු සේ, කියනුයේ ‘මහරජ කුමක් කියව් ද? මෙලොවෙක් පරලොවෙක් නැත. පින් නැත. පින් පල නැත. පව් නැත. පව් පල නැත. සුගති නම් නැත. දුගති නම් නැත. සත්ත්‍වයා මියගිය කල ආපො දියට වැද යෙයි. තේජෝ ගිනි හා එක් ව යෙයි. වායො සුළං හා එක්ව යෙයි. පඨවි පොළොවට වැද යෙයි. ජීවිතයෙක් නම් කිම් දැ’යි යනාදීන් තමාගේ මිථ්‍යාදෘෂ්ටියෙන් බණ කියමි යි නො බණ කියා නොයෙක් ප්‍රකාරයෙන් රජහු ගිවිස්වා මිථ්‍යාදෘෂ්ටි නමැති මහ වනයේ ඇද පී ය.
එ වේලෙහි මහරජ ඔහුගේ දෘෂ්ටිය ගෙන පින් පල නැති පසු වැඳීමෙන් කමනැත්තේ වේදැ යි පළමු වැඳලා උන් රජ ඔහු කී බණෙහි අනුහසින් ඕහට අත්නගා නො ලා මතු දුටුවක් දක්නමෝ වේදැයි කියා උයනින් ගොස් ඇතුලු නුවර තමාගේ දන්හල් බිඳ හෙළවා සියලු රාජධර්මයන් හැරපියා අධිකරණ අමාත්‍යයන්ට පාවා දී පරලෝ නැති පසු මෙ ලොව ම සුව විඳිමි යි සිතා තමාගේ සඳ නම් මහපායට පැන නැගි පුර ස්ත්‍රීන් රැස්කොට පඤ්චකාම අනුභවයට පටන් ගත. මෙසේ කාමයෙන් ප්‍රමාද වූ රජුට තුදුස් දවසක් ගිය කල රුජා නම් ඒ දුවණියෝ මෙ පවත් අසා මපියාණන් ගත් දෘෂ්ටිය අද බිඳිමි යි සිතා ලා පන්සියයක් කුමරියන් හා කිරිමවුන් පිරිවරා තමන්ගේ මාලිගායෙන් බැස මහ පෙළහරින් ගොස් සඳ විමනකට වදනා සඳ දෙව් දුවක සේ පියරජහුගේ සඳ නම් මහපායට වැඳ පිය රජහු දැක වැඳ තමන්ට ලූ රන් පුටුවෙහි එකත්පස් ව උන්හ.
රජ දුවගේ රූපශ්‍රී දැක මහත් වූ ප්‍රේම ඇති ව ‘කිමෙක් ද? මාගේ ප්‍රිය දුවනියනි! තොපට සළු පළඳනා මල් සුවඳ බඩු දවස් පතා ලැබේ ද? කෙළිවළන් ලැබේ ද? සිතට සුවඳ?යි විචාළේ ය. දුවනියෝ කියන්නාහු “ස්වාමීනි මටකිසි සැපතකින් අඩුවෙක් නැත. ශක්‍රයාගේ දුවට අඩුවෙක් වී නමුත් මට කිසිවකින් අඩුවෙක් නැත. ශක්‍රයාගේ දුවට අඩුවෙක් වී නමුත් මට කිසිවකින් අඩුවෙක් නැත. බල, දන්වන්නෙක් ඇත. සෙට මැදිපොහෝදින ය. මා දැන් දෙන මසු දහස මට අද දුන මැනවැ’යි කීහ. රජ එ බස් අසා සිනාසී ‘පුතණ්ඩ! පෙර තෙපි දන් පින් කෙරෙමි යි කියා බොහෝ රන් වල දැමුව. පේවස් රකිමි යි රෑ රෑ සයින් හෙව මලා ගිය මල් දමක් සේ වැහැර ගිය, ශරීරයට බොහෝ දුක් දුනුව, පිනෙහි පල නැත් ල. පවෙහිත් පල නැත් ල, එබැවින් පුතණ්ඩ! අද පටන් පින් නිසා දුක් නො ගනුව, දන් නිසා මස්සකුත් වියදම් නොකරව, මෙ ලොව ම සුව විඳ ගනුව යි කීය.
ඒ රුජා නම් දියණියෝ නම් ස්වල්ප වූ කෙනෙක් නොවෙති. අකුශල බලයෙන් ස්ත්‍රී ව උපන් බව මුත් පෙර කප්ලක්‍ෂයක් කල් පැරුම් පුරා බුදුකෙනකුන්ට අත් පා මෙහෙකොට සුවාසූ දහසක් ධර්මස්කන්‍ධයන් දිවග ලෙලවා මහ නුවණ ඇති වෙම්ව යි පඤ්චස්ථානයකින් අග්‍රෙවම්ව යි ප්‍රාර්ථනාකොට ආ, අප බුදුන්ට සසර හෝ ව ඉපැද පිට දුන්, කකුළු ව ඉපැද දිවි පිදූ, නොයෙක් ජාති සහස්‍රෙයහි බුදුන්ට උපකාර කොට ආ, ජූන්හජාතක නානාච්ඡන්‍ද ජාතකාදි ජාති සහස්‍රෙයහි බුදුන් අතින් ද උපකාර විඳ ආ, දැන් බුදු වූ ජාතියෙහි පවා ගිරි මේඛලා නම් ඇතු දක්වා දන බිම අන්වා ලුහුබඳවාපු තේජස් ඇති, අභීරු වූ, අච්ඡම්හි වූ, අනුත්‍රාසී වූ, අපලායී වූ, මාගේ ස්වාමිදරුවාණන් ඉදිරියට දේවදත්තයා මෙහෙයනලද නාලාගිරි නමම් ඇතු දිවූ දා තමන් වහන්සේ ලොවුතුරා බුදුන් කෙරෙහි කළ ප්‍රේමයෙන් බුදුන් පසුකොට පියා ඇතු පෙරට ව සිට ඇත් මා මරා නමුත් මාගේ බුදුන් නො මරව යි කියා ජීවිත පූජා කළා වූ අපගේ ආයුෂ්මත් අනඳ මහ තෙරුන් වහන්සේ ම ය. මෙ වැනි මහාත්මයන් පවා ස්ත්‍රී ජාතියෙහි උපදවාපියන තරම් මේ අග් මුල් නැති සසරෙක් ම ය; නුවණ ඇති ජනයන් විසින් මේ සසර හසරක් නො කළමනා ම ය.
එසේ හෙයින් ඒ රුජා නම් දුවනියෝ නම් තුදුස් ජාතියක් දක්නා නුවණ ඇතියහ. එයින් කියන්නාහු ‘ස්වාමීනි මෙලෝ පරලෝ නැතැ යි නො වදාළ මැනව. ඒ ගුණ නම් නුගුණයාගේ මිථ්‍යාදෘෂ්ටිය හැර වදාළ මැනව. මෙලොවත් ඇත, පරලොවත් ඇත, මා බාල කෙල්ල ය යි නොසිතුව මැනව, පෙර විසූ කඳපිළිවෙල දනිමි. කුසල් අකුසල් දෙදෙනාගේ වෙසෙස මා කියන්නෙන් ඇසුව මැනව. පූර්වයෙහි මම පුරුෂයෙක්මි, දැන් මා ස්ත්‍රී වූයේ අකුශල බලයෙකිනි. නුඹ වැනි රජක්හට දූ වූයේ කුශලබලයෙකිනි. මම පෙර මෙතෙනට තුදුස්වන ජාතියෙහි ස්වර්ණකාර ව අසත්පුරුෂ වූ පාපමිත්‍රයන්ගේ සවවායෙන් පවෙකැ යි නො දැන එක වාරයෙක පරස්ත්‍රී සේවනයක් කෙළෙමි. ඒ අකුශලය අලුයට ගිනිපුපුරක් සේ තිබියදී ඒ ජාතියෙන් ගොස් අනික් කුශලයකින් කොසඹෑ නුවර ධනසිටක් ව ඉපද දන් පින් කොට පෙහෙවස් රැක බොහෝ පින් රැස් කෙළෙමි. ඒ පින් සමූහය පිධානයකින් වැසූ නිධානයක් සේ තිබිය දී ඒ සිටුකුලයෙන් මිස පෙරකළ පරදාරයෙි පවින් රෞරව නම් නරකයෙහි වැටී දෙ දහස් අටසිය අසූකෙළක් හවුරුදු මුළුල්ලෙහි නරක දුක් විඳ කර්ම ශේෂයෙන් අවුදින් භෙණුක නම් රට බලසම්පන්න වූ බැටළුපෝතකයෙක් ව ඉපද ගියෙමි. එ කල එළුපාලයෝ මොහු මතු බලසම්පන්න වුව මැන වැ යි කියා මාගේ සතරපය බැඳ සිටුවා ලා ස්ත්‍රී ධූර්තකර්‍ම කළා වූ අකුශල බලයෙන් මා හඬ ව හඬ වා තිරිහිපොලු ලාලා මැඩ බීජොද්ධරණය කළහ. ඒ ජාතියෙන් මිය මහවන මැදක වානර ව වඳුරු රජක් හට පුත් ව උපන්මි. මවු වැඳිරි මා උපන් වේලෙහි වඩා ගෙන ‘හිමි තා පුතු බලගැ’යි කියාලා පියවඳුරා ඔරට වඩාලුය. වඳුරු මාගේ ම අකුශලබලයෙන් සනාමි යි කියා පළමුකොට ම බීජය කට ලාගෙන වඩා කාපි ය.
තව ද එ් ජාතියෙන් මිය ස්වර්ණ නම් රට හෝ යෝනියෙහි අදනා ගොන් ව උපන්මි. එසමයෙහි ද එම අකුශල බලයෙන් පොලු ලාලා මැඩ බීජොද්ධරණය කළහ. තව ද ඒ ජාතියෙන් මිය වැද්දන්ගේ රට ගෑණුත් නො ව පිරිමිත් නොව නපුංසක පණ්ඩකව උපන්මි. තව ද ඒ ජාතියෙන් මිය ශක්‍රදේවේන්‍ද්‍රයාට පිට පිට ම තුන්ජාතියෙක අගමෙහෙසුන් ව ඉපැද සිටුව කළ බොහෝ කුශල බලයෙන් දිව සැපත් ලදිමි. තව ද ඒ ජාතියෙන් මිය ගොස් ජවන නම් දිව්‍යපුත්‍රයක්හට අගමෙහෙසුන් ව තුන්ජාතියෙක ඉපද දිව්‍යස්ත්‍රී වීමි, යින් සැම අවුදින් දැන් නුඹවහන්සේට දූ ව රජ කුලෙහි උපන්මි. මෙසේ මා එක ජාතියෙක කළ පරදාර පවින් මේ ජාතිය දක්වා පුරුෂ ව්‍යඤ්ජනයක් නො ලදිමි. මෙයින් ගොස් ශක්‍ර පුරයෙහි මහේශාක්‍ය දිව්‍යරජක් ව ඉපද ඒ පරදාර පවින් ගැලවෙමි යි සිටුකල කළ පින් බෙලෙන් දිව්‍යලෝක මනුෂ්‍යලෝකයෙහි බොහෝ වූ සැපත් ලදිමි. මේ මේ කාරණයෙන් පවෙහි විපාකත් ඇත් ම ය. පිනෙහි විපාකත් ඇත් ම ය. දැන් නුඹ මෙසේ වූ පරදාරාදි උදාර වූ පව් කොට නරකාදී වූ දුකින් මිදී කවරකලෙක නම් ඉසක් නහන සේක් දැ යි බුදු කෙනකුන් සේ නිර්මල කොට අසා ධාරණ ව ඒ රුජාවෝ පියරජහට මෙ ලෝ පරලෝ ඇති බව් කියා බණ කීවාහු ය.
රජ පරලොව ය යි කී බසට සිනාසී තපස්වීහු නම් ඒකාන්තයෙන් බොරු නො කියති. තාපසයෙනි! නො වළහා කියව, පරලොවකුත් ඇද්ද? මවු නම් පියෝ නම් ඇද්ද? පව් නම් පින් නම් ඇද්දැ?යි විචාළේ ය. බ්‍රහ්ම තාපසයෝ එබස් අසා “බොළඳ වූ රජ මෙ ලොවත් ඇත. පරලොව ත් ඇත. මවු ත් ඇත. පියොත් ඇත. සුගතියත් ඇත. දුගතියත් ඇතැ”යි කියා “තාගේ මේ බිළිඳි වූ දුව දන්නා කටයුතු පමණවත් තෝ නො දන්නෙහි ද? තෝ තිරිසනෙක්හි දැ”යි කියා කීහ.
එ රජ තව ද තමාගේ දෘෂ්ටිය නොහැර එ බසටත් සිනාසී මේ තාපසයා අද වෙහෙසමි යි සිතාලා “පරලෝ ඇති බැවින්, තෝ පරලෝ සිට ආ බැවින්, දැන් ම මසු පන්සියයක් මට ණය දීපියව. මම මතු තොපගේ පරලොවට ගියකල පොළී හා සමග මසු දහසක් දෙමි”යි කියාලා තාපසයන් දසාවට අත දිගු කළේ ය. එ බස් අදා බ්‍රහ්මතාපසයෝ “නුවණ නැති රජ! මම් තා සේ නොවෙමි. ණය දීමෙහි ඉතා නන්වැස්සෙමි. දිය යුත්තන් දනිමි. නොදියයුත්තන් දනිමි. සුඛිතයන්ට ණය දුන් කළ දියුණු දක්වා එළවාගත හැක්ක. දුඃඛිතයන්ට ණය දුන් කල උන්ගේ බැගෑපත් කම් දුටු කළ ණය එළවා ගන්නා තබා තව ද තමා අතින් දී උන් රකිනා රිසි කෙරෙයි. එසේ හෙයින් තා දුඃඛිත තැනැත්තවුට දැන් මසු පන්සියයක් දීලා මතු දහසක් කෙසේ එළවාගනිම් දැ”යි කීහ.
රජ දුඃඛිත ය යි කී බසට කිපී එසේ ද මම දුඃඛිතයෙම් ද, මාගේ මේ සත් යොදුන් මියුලු නුවර මහත් වූ සිරිසැපත් බල.මාගේ සිවුරඟ සෙනඟ බල. සොළොස් දහසක් පුරඟනන් බල. සඳ නම් පාය බල. මාගේ මේ භාණ්ඩාගාරවල උනු නොවන සැපත් බල යනාදීන් මේ ආදි තමාගේ රජසිරි සැපත් පා තපස්වී ව සිට තා බොරු කී සේ නො යෙදෙයි. අප වැනියෝත් දුඃඛිතයෝ දැ යි කියා බිනී ය. තාපසයෝ එ බස් අසා “තාගේ වූ දුඃඛිතයෙක් නම් රජ! මේ ලෝකයෙහි නැත. තාගේ මේ රජසිරි සැපත් තාගේ නො වෙයි. පින් නො කොට තබා ලා යන හෙයින් මේ හැම ම අනුන් සතුය. රුවන් කෙතකට වැද අගුරු උකාගෙන යන්නා සේ මෙසේ වූ පින්කෙත් වූ මිනිස්ලොව නමැති පින් රුවන් කෙතට වැද අකුසල් නමැති අඟුරු උකාගෙණ තා යන්නේ නිකම් ම ය. තා දැන් කරණ පවින් සංජීව-කාළ සූත්‍රාදි එක්සිය සතිස් නරකයෙහි වැටී පැසි පැසී දදා වැටි වැටී, බොහෝ කාලයක් ගොඩක් නො දැක දුක්ගන්නා කල ඒ දුක් ඉවසාගත නොහී;
සචෙ ලභෙය්‍යං සුගතිඤ්ච සම්පදං
කරොමි පුඤ්ඤං සහසා නිරන්තරං,
මුනින්‍ද රාජෙ භුවනෙ විරාජිතෙ
නිබ්බාණ නිණ්ණොව රමාමි සාසනෙ-
කිය කියා හඬා ඇවිදිනෙහි ය. එ දා ඒ නරක මැදට ගොසින් මගේ මසු දහස ඉල්වා ගන්ට යොදුන් සියයෙක සිටියවුන් ඇස් පිපිර යන ගිනි ගොඩින් ණය ඉල්වා තා කරා මා වැද්ද නො හැකි වුව. ඉදින් එදා දිම් නමුත් තාගේ කඩෙත් නැත. පිඩෙක් නැත. අකෙක් නැත. මස්සෙක් නැත. තෝ නරක දුක් ගණිත් දී මට ණය දෙයි ද? මා තා හඬන හඬින් මා ණය දෙව යි කියන හඬ තට නො ඇසෙත් වුව. තාගේ බැගෑපත් හඬ ඇසූ කල අතින් මිළ දී ත් තා ගලවා ගන්නා කරුණා උපදී. එසේ හෙයින් දැන් තට මා දුන් මසු පන්සියයයෙන් එක් මස්සෙකුත් මතු මට නො ලැබෙයි. මේ කාරණයෙන් තා සේ වූ දුඃඛිතයෙක් නැතැ යි යනාදීන් බණ කිය කියා නරක භයින් රජු වෙවුල්වා එක්සිය සතිස් නරකය රජු ඉදිරියෙහි තබා ලූවා සේ, රජු එම විට ම නරකයට වැද ගියා සේ, භයගන්වා තැතිගන්වාපු දෑ ය.
රජුගේ මිථ්‍යාදෘෂ්ටිය ගිනි දුටු ලැව් ගින්නක් සේ, සුළං දුටු වලා කඩක් සේ, දිය දුටු කුණපයක් සේ, රජු කෙරෙන් අන්තර්ධාන විය. රජු තාපසයන් වැඳ ‘හිමි නුඹ වහන්සේ මට මවු දෑ ය. පිය දෑ ය. ගුරු දෑ ය. දෙවි දෑ ය. බඹ දෑ ය’යි කිය කියා නුඹ මා ම ගලවන නිසා වැඩි දෑ ය. නරක දුකින් මා ගොඩ නැඟූ දෑ ය. මෙ වේලෙහි පටන් මෙලොව දතිමි. පරලොව දතිමි. පව් දතිමි. පින් දතිමි. කුසල් දතිමි. අකුසල් දතිමි. මවුන් දතිමි. පියන් දතිමි. මිථ්‍යදෘෂ්ටි නමැති මහ වේ බැද්දෙන් සම්‍යක්දෘෂ්ටි නමැති රජ මාවතට බැස සුවසේ ගමන් ගතිමි. මාගේ මේ රජ සැපත හැමි නොතබා පින්කෙත වපුට හරිමි යි කියා සම්‍යක් මාර්ගයෙහි ගලා හිඳු වූ ඉන්‍ද්‍ර ඛීලයක් සේ ස්ථිරව ව රජ පිහිටා ගිය. බ්‍රහ්මරාජයාණෝ ද මෙසේ ලෝකාර්ථසාධනය කොට තමන්ගේ බ්‍රහ්මලෝකයට ම ගියාහු ය.
මෙසේ මාගේ ස්වාමිදරු වූ බුදුරජාණන් වහන්සේ මේ නාරද කාශ්‍යප ජාතකය පූර්වාපරසන්‍ධි ගළපා චතුරාර්‍ය්‍යසත්‍යය දේශනාවන් නිමවා වදාරා “උපාසක ජනයෙනි! මේ උරුවෙල කාශ්‍යපයා දැන් මතු දැමුයෙම් නො වෙමි. පෙර ත් දැමීම ම ය. ඒ අඞ්ගාති රජ නම් මේ උරුවෙල කාශ්‍යපයෝ ය, බ්‍රහ්මරාජයාණෝ නම් බුදු වූ මම් ම වේදැ” වදාළ සේක. ඒ දේශනාව කෙළවර බිම්බිසාර රජ්ජුරුවෝ එකොළොස් නහුතයක් ඇමැතියන් හා සමග සෝවාන් ඵලයෙහි පිහිටා ගියහ. නහුතයක් මනුෂ්‍යයෝ ශරණ ශීලයෙහි පිහිටා ගිය. මෙසේ බුද්ධ වචනයෙහි නහුත ශබ්දය දසදහසක් සඞ්ඛ්‍යායෙහි වැටෙන හෙයින් එදා බණ අසන්නට ආ දොළොස් නහුතයෙකැ යි කියන ලද එක්ලක්‍ෂ විසිදහසක් මනුෂ්‍යයෝ ම පළමුවන මේ ජාතක ධර්මය අසා සංසාර සාගරයෙන් ගොඩනැංගාහු ය යි දතයුතු.
ඉක්බිති බිම්බිසාර රජ්ජුරුවන් හා අමාත්‍යයෝ පෙර කෙසේ වූ පිනක් කොට මෙසේ වූ බුදුරජාණන් කෙනකුන් දැක චක්‍රවර්ති රජක්හට පිසූ අග්‍ර භෝජනයක් ලබන්නා සේ අග්‍ර වූ ජාතක ධර්මය ලදින් අග්‍ර නිවන් රස ලද්දාහුද? යත්; මෙයට දෙයානූවන කප ඵුස්ස නම් බුදුන්ට මල්බෑ වූ තුන් බෑ රජුන් තුන් මසක් පවරා දන් දෙන සමයෙහි මේ බිම්සර රජ්ජුරුවෝ එ සමයෙහි එක්ලක්‍ෂ විසිදහසක් පමණ අයකැමියන්ගෙන් තුමූ ඔවුන්ට නායක වූ අයකැමි ව එ තුන්මස මුළුල්ලෙහි අප්‍රමාදව දන් විධානය කරවා අනුන් දෙන දනැ යි නො සිතා තමන්ගෙන්ම දෙන දානයක් සේ ම සිතා ශ්‍රද්ධාවෙන් ම දන් විධානය කළාහු ය. ඒ කුශල මූලයෙන් ම එකානුකපක් මුළුල්ලෙහි දිව්‍යලෝක මනුෂ්‍ය ලෝකයෙහි සම්පත් විඳ මේ ජාතියට අටවන ජාතියෙහි චාතුර්මහාරාජික දිව්‍ය ලෝකයෙහි දිව්‍යරාජ ව ඉපද අනූලක්‍ෂයක් හවුරුදු දිව්‍යශ්‍රී විඳ දවස් යවා එයින් අවුදින් පිට පිට සත් වාරයෙක මෙසේ දඹදිව රාජ්‍යය කළහ. දැන් මේ ජාතියෙහි තුන් සියයක් යොදුන් අගු-මගධ දෙරටින් හා අසූ දහසක් මහ නියම්ගමින් හා සැදියා වූ මේ රජගහ නුවර සොළොස් හැවිරිදි ව ඔටුනු පැළඳ එකුන්තිස් හවුරුද්දෙහි අප මහා ගෞතම බුදුන් දැක බණ අසා එම පර්ෂද් හා සමග එක් ව කළ පිනින් එකවිට ම සෝවාන් ව එතැන් පටන් සත්තිස් හවුරුද්දක් මුළුල්ලෙහි බුදුන්ට උපාසක ව මෙසේ සසැට හවුරුද්දක් ජීවත් ව අනුන්ගේ දන් සමසිත් ව විචාරාලූ පිනින් අමාමහ නිවන් දැක සසරින් ගොඩනැංගාහු ය යි දතයුතු.
ඉක්බිත්තෙන් රජ්ජුරුවෝ බුදුන් වැඳ සෙට දවසට පවරා බුදුන් ප්‍රදක්‍ෂිණා කොට නුවරට ගියහ. දෙවනදා උදාසන ඇතුලු නුවර පිටි නුවර වසන අටළොස් කෙළක් පමණ මනුෂ්‍යයෝම “ඊයේ බුදු කෙනෙක් අපගේ නුවරට අවුල අපගේ රජ්ජුරුවෝ බණ ය යි කියන දෙයක් ඇසූල. නිවණැ යි කියන රසයක් බුදුහු බෙදා දුන්නුල. ඒ බුදුහු කෙසේ වූ කෙනෙක් දෝ හෝ, උන්ගේ දහම් නම් කළු දෙයක් දෝ හෝ, සුදු දෙයෙක් දෝ හෝ, නිවන් රස නම් කෙබඳු වූ රසයෙක් දෝ හෝ”යි එ නුවර ඇළල අලුයම් වේලෙහි පටන් ම සෙනඟ නික්ම බුදුන් වැඩඋන් උයනට තුන්ගවු පමණ මග සිදුරෙක් නැති විය. උයන අවසරයෙක් නැති විය. මනුෂ්‍යයෝ බුදුන්ගේ රූසිරි බල බලා ඇස් හයාගත නො හෙති. සිත් හයාගන නොහෙති. පා හයාගත නො හෙති. බුදුන් සිඟා වඩනට මගෙහි අවකාශයෙක් නැත. බුදුහු ජනයන් කෙරෙහි කරුණාවෙන් රූසිරි දිදී වැඩහිඳිනා සේක් ම ය.