එ කල කොසොල් රට රජකුමරුවෝ තිස්දෙනෙක් උතුම් වූ රූ හා උතුම් වූ ගුණ ඇති ව සම වූ සිත් ඇති හෙයින් භද්දවග්ගියයි කියා මේ නමින් ප්‍රසිද්ධව කොසෝ රජහුගෙන් දුන් දනව්වෙක සමග ව රජකරන්නාහු කප්පාසික නම් වනයක් ඉතා රම්‍ය ය යි අසා එහි කෙළනට යන්නාහු එක්කෙනකුන්ට ප්‍රජාපතීන් නැතිහෙයින් උන් නිසා වෙශ්‍යාවක ගෙන ගියහ. රජ කුමරුවන් ක්‍රීඩාවෙන් ඇවිදිනා කල්හි ඕ ප්‍රමාදයක් දැක ඒ රාජකුමාරයන්ගේ ආභරණ සඟවාගෙන වල්වැද ගියා ය. එ වේලෙහි ඔබමොබ බලා ආභරණත් වෙශ්‍යාවත් නො දැක තිස්දෙන ම එක් ව ගෙන ඈ ගිය පද සලකුණෙන් වල් සොයා ඇවිදිනාහු ඒ රුක්මුල සවණක් රසින් දිලියෙන බුදුන් දැක වැඳ එකත්පස් ව සිට මෙසේ ආ වෙශ්‍යාවක දුටු සේක් දැ යි විචාළහ. බුදුහු කුමක් නිසා ඈ සොයවු දැ යි විචාළසේක. තමන් උයන්කෙළියට ආ නියවත් ඈ සොරා සම්පත් ගෙන ගිය නියාවත් බුදුන්ට දැන්වූහ. බුදුහු තමන් සෙවීම උතුම් ද, අනුන් සෙවීම උතුම් දැ යි විචාළසේක. ඔහු තමන් හේතුසම්පත් ඇති හෙයින් බුදුන් වදාළ පැනයෙහි අර්ථ දැන අනුන් සෙවීමට වඩා තමන් සොයාගතහෙහෝතින් ඒ සෙවිල්ල ම උතුම් වේ දැ යි කීහ.
එ වේලෙහි ස්වාමිදරුවෝ එ බැවින් තෙපි තොප සොයනුකැමති කියා නම් තෙල සේ ඉඳුව යි වදාරා ඔවුන් එකත්පස් ව උන් කල්හි අනුරූප වූ බණ වදාරා ඒ කුමාරවරුන් තිස්දෙනා ම සතර මඟ සතර ඵලයෙහි පිහිටුවා ඒහි භික්‍ෂුභාවයෙන් මහණකොට ඒ භික්‍ෂූන්ට ද ආමන්ත්‍රණය කොට:
විහරථ විවිත්තෙසු - පබ්බතෙසු වනෙසු ච,
පකාසයන්තා සද්ධම්මං - ලොකස්ස සත්තං මම - යි.
යනාදීන් අවවාද දී “මහණෙනි, තෙපි තිස්දෙන ද තිස්මාර්ගයෙක ගොසින් දුටු දුටු සත්ත්‍වයන්ට “සත්ත්වයෙනි, ලොව බුදුරුවන් දමුරුවන් සඟුරුවන් පහළ වි ය. ඒ සර්වඥ නමැති මහා මේඝය පැන නැඟී සදහම් නමැති අමා වැසි වස්වා විනෙයජන නමැති මහ ඇල්කෙත සතුටුකරවමින් සිටියේ ය. අපාය මාර්ගයෙහි අකුල් එළමින් සිටියේ ය. නිවන්මග එක එලිවෙමින් සිටියේ ය. යනාදීන් බුදුගුණ කියා ලෝවැඩ කරව”යි වදාරා ඒ තිස්දෙනා වහන්සේ තිස් මාර්ගයෙක යවූ සේක. ඒ රජකුමරුවෝ තිස්දෙන කෙසේ වූ පිනක් කොට මෙසේ වූ බුදුකෙනකුන් දැක නිවන්රස වැළඳූ ද? යත්; පෙර මාගේ බුදුන් තුණ්ඩිල නම් සූකර රාජ ව ඉපද බරණැස් රජුට බණ වදාරණ දා බෝසතුන් බදා අල්වාගෙන තා මරා ඇඟ මස් කම්හ යි පොලු මල ගෙන සිසාරා සිටගත් රා සොඬුන් තිස්දෙන තුණ්ඩිලෝවාද නම් වූ ඒ දේශනාව දොළොස් යොදනක් තැන් ඇසෙන සේ කරත් කරත් අත් තුබූ පොලු මල හෙළා සාධුකාර දි දී බණ අසා එදා ලත් අවවාදයෙන් සැටදහසක් හවුරුදු මුළුල්ලෙහි පන්සිල් රක්‍ෂාකොට එතැන් පටන් සදෙව් ලොව සැරිසරා ඇවිද සුව විඳ එ කල උතුම් වූ රජකුලයෙහි ඉපද ඒ පන්සිල් රක්‍ෂාකළ පිනින් අසාධාරණ වූ රූ සිරි ලදින් මොහොතක් කල් පමණ බණ ඇසූ පිනින් අප බුදුන් දැක අමා මහ නිවන් දුටහ යි දතයුතු.