කාශ්‍යප බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සස්න පවත්නා කාලයේ දී ගම් වැසියන් විසින් ලුහුබඳිනා ලද සොරුන් පන්සිය දෙනෙක් පලා යන්නාහු, සැඟවීමට තැනක් හෝ අන් පිහිටක් හෝ නො ලැබ, වනයෙහි ගල් තලාවක් මත වැඩහුන් එක්තරා ආරණ්‍යක භික්ෂූන් වහන්සේ නමක් දැක, උන්වහන්සේ වෙත එළඹ වැඳ වැටී, “ස්වාමීනි, අපට පිහිට වන සේක්වා"යි කීහ. තෙරුන් වහන්සේ කියන සේක් “නුඹලාට ශීලයට වඩා පිහිට වන දෙයක් නැත. ඒ නිසා සෑම දෙනා ම පන්සිල් ගනිත්වා"යි කීය. තෙරුන් වහන්සේ ගේ වචනය පිළිගෙන සෑම දෙනා ම උන්වහන්සේ ගෙන් පන්සිල් සමාදන් වූහ.
ඉක්බිති තෙරුන් වහන්සේ ඒ සොරුන්ට අවවාද කරන සේක් “පින්වත්නි, දැන් තෙපි සිල්වත්හු ය, තෙපි මේ ශීලය ජීවිතය සේ උතුම් කොට රක්ෂා කරවු. මෙතැන් පටන් තෙපි තමන්ගේ ජීවිතය නසන්නට තැත් කරන්නවුන්ටවත් ද්වේෂ නො කරව්” යයි කී සේක. ඔවුහු “එසේ ය” කියා තෙරුන් වහන්සේ ගේ අනුශාසනය පිළිගත්හ. ඔවුන් සොයා ආ ජනපද වැසියෝ සැණෙකින් ම එහි පැමිණ සොරුන් සෑම දෙනා ම මරා දැමූ හ.
මරණාසන්නයේ පන්සිල් ගත් පිනෙන් ඒ සෑම දෙනා ම කාමාවචර දෙවියන් කෙරෙහි උපන්නෝ ය. දෙව්ලොව ද සොරදෙටුවා ඔවුන්ගේ දෙටුවා විය. සෙස්සෝ ඔහු ගේ පිරිවර වූහ. ඔවුහු අප බුදුරජාණන් වහන්සේගේ කාලය දක්වා දිව්‍යලෝකයෙන් දිව්‍ය ලෝකයට ඉපදීම් වශයෙන් දෙව්ලොව ම බුද්ධාන්තරයක් වූ අති දීර්ඝ කාලය ගෙවා අප බුදුන් වහන්සේගේ කාලයෙහි මිනිස් ලොව කෙවුල් ගමක ඉපද කපිල සූත්‍ර ධර්මය අසා පැවිදිව සව් කෙලෙසුන් නසා රහත්ව නිවන් දුටහ.
(මේ කථාව සුත්ත නිපාත අටුවාවෙහි ආයේ ය)