“සඤ්ඤෝජනියෙසු භික්ඛවේ! ධම්මේසු අස්සාදානුපස්සී විහරතො විඤ්ඤාණස්ස අවක්කන්ති හොති. විඤ්ඤාණ පච්චයා නාම රූපං” යන ආදි වශයෙන් විඤ්ඤාණයෙහි පටන් පැවැත්ම හා නිවීම මහාවෘක්‍ෂ උපමාවෙන් ම දක්වා නවම සූත්‍රය දේශනා කොට තිබේ.
තම ආත්මභාවය වූ නාමරූප ධර්ම සමූහය ආස්වාදනීය වශයෙන් දක්නා පුද්ගලයා හට ච්‍යුතියට අනතුරුව ප්‍රතිසන්ධි විඥානය පහළ වීමෙන් දුඃඛ වෘතය දීර්ඝ කාලයක් මුළුල්ලෙහි පවතී. එසේ නොදක්නා පුද්ගලයා හට විඥානය පහළ නොවී දුඃඛ වෘතයාගේ නිවීම වේය යනු එහි අදහසයි.