1 ඒ ගජබා රජතුමා ගංතළාවට (කන්තලේට) පැමිණ එය රාජධානියක් කොටගෙන එහි සුවසේ වාසය කළේය. එකල්හි මාණාභරණ නම් 2 රජතුමා ගජබා රජු සමඟ මිත්‍රත්වයක් ඇති කරගෙන විසීම සඳහා තෑගි බෝග යැවීය. 3 එහෙත් ඔහු සමඟ මිත්‍රත්වයට අකමැති වූ ගජබා රජතුමා 4 මණ්ඩලගිරි විහාරයට ගොස්, “රජ රට මා විසින් පැරකුම්බා 5 නරනිඳුන්ට දෙන ලද්දේය” යැයි කියා ශිලා ලේඛනයක ලියවා, නැවත අවුත් ගංතලාවෙහි වසන්නේ එක්තරා රෝගයකින් පීඩා විඳ, විසි වසරක් රජකම් කොට මිය ගියේය.

7 ඉක්බිත්තෙන් නුවණ මද වූ ඇමතියෝ රැස්ව ගජබා රජුගේ දේහය ගෙන්වාගෙන කොට්ටියාරයට (කොටුසරට) ගොස්, වහා පැමිණෙන ලෙස 8 මාණාභරණ රජුට දූතයන් යවා එහි නතර වූහ.

9 පරාක්‍රමබාහු රජතුමා ද ගජබා මහරජු මිය ගිය පුවත 10 අසා සේනාව සන්නද්ධ කරගෙන පොළොන්නරුවට පැමිණියේය. 11 එකල්හි මාණාභරණ රජ තෙමේ රජ රටින් පැමිණි පිරිසගේ බස් ගෙන, රුහුණු වැසි 12 ජනයන්ගෙන් සැදුම්ලත් මහත් සේනාවක් සමඟ, “මොවුන්ගේ සහාය ඇතිව ඒකාන්තයෙන්ම රජ රට ගන්නෙමි” යි සිතා මහත් සේනා සමූහයා සමඟ රුහුණින් නික්ම, නිෂ්ඵල වූ ආශාවට වසඟ වී 13 කොට්ටියාරයට පැමිණියේය.

සිතා නිම කළ නොහැකි වූ ද, ඉක්මවිය නොහැකි උදාර වික්‍රම ඇති ශ්‍රේෂ්ඨ පරාක්‍රමබාහු 14 රජතුමා ඒ පුවත අසා මෙසේ සිතුවේය: “මහා සම්පත් ලබා දුන් ගජබා රජුවත්, මහා සාමන්තයන් ද, යුද්ධයෙහි තිබූ ආශාව ද අතහැර, 15 පැවිදි වස්ත්‍රයටත් නුසුදුසු තත්ත්වයට පත්ව, බියෙන් පලා ගිය රජ රට වැසි දුර්ජනයන්ගේ 16 පුරසාරම් උතුම් යැයි අදහාගෙන යම් මාණාභරණ 17 රජෙක් යුද්ධය පිණිස පැමිණියේ ද, මාගේ ඇමතිවරු ඔහුට ගජබා රජු ලැබූ පරාජයටත් වඩා දරුණු පරාජයක් අත්කර දෙන්නාහුය. 18 ඔහුට මහවැලි ගඟින් මෙගොඩට එන්නට ඉඩ නොදෙමි.” 19 මෙසේ සිතූ යුද්ධයෙහි දක්ෂ නුවණැත්තා වූ රජතුමා වල්ගම්තොට පටන් ගෝකණ්ණ මුහුද දක්වා වූ සෑම තොටුපළක් පාසාම ඇමතිවරුන් සහිත 20 සිව් රඟ සේනාව යැවීය.

21 එකල්හි මහා නුවණැති ඇමතිවරු රැස්ව දෑත් එක් කොට වැඳ මෙසේ කීහ: 22 “මහරජාණෙනි, ජයග්‍රාහී වූ පැරණි රජදරුවෝ සර්ව 23 ප්‍රකාරයෙන් ජනයා තුළ බිය හා ආදරය වැඩෙන පිණිස ද, තමන්ගේ තේජස සෑම තැනම පැතිරෙන පිණිස ද යුධ පිටියේ සිට පවා අභිෂේක මංගල්‍යයන් පැවැත්වූහ. සර්වාකාරයෙන් නීතියෙන් ද හික්මීමෙන් ද යුක්ත 24 වූ ස්වාමීන් විසින් සදාචාරය ආරක්ෂා කිරීම කළ යුතුමය. දේවයන් 25 වහන්ස, ඔබ වහන්සේගේ වයස ද තරුණය. තේජස ද සතුරන්ට ඉවසිය නොහැක්කේය. බාහු බලය හා වික්‍රමය ද ඉක්මවිය නොහැක්කේය. ඔබ වහන්සේගේ පින් බලය ලංකාද්වීපය තබා 26 සියලුම දඹදිව අධිපතිභාවය දැරීමටත් සමත්ය. ඔබ වහන්සේගේ වංශය ආදි කල්පයේ සිට අද දක්වාම සේදූ සක් ගෙඩියක දැමූ 27 කිරි මෙන් අතිශයින් නිර්මලය. එහෙයින් සියලු ලෝකයාට අවශ්‍යයෙන්ම සම්පත් ගෙන දෙන්නා වූ අභිෂේකය ශුභ දිනයක කළ යුතුය” 28 යැයි පවසා ඔවුහු අභිෂේකය සඳහා රජුගෙන් ඉල්ලා සිටියහ.

නුවණැත්තන් අතර උතුම් වූ, බැම හැකිලීමකින් පමණක් පසමිතුරන් දිනූ 29 පැරකුම්බා රජතුමා ඒ ඉල්ලීම පිළිගෙන, 30 යහපත් නැකතක් ඇති මංගල දිනයක සියලු ආභරණයෙන් සැරසී හිස 31 ඔටුනු දරා ගත්තේය. “මාණාභරණ රජු ගඟෙන් මෙතෙරට පැමිණියේය” යි අසා, 32 ඔහු තණපතක් තරම්වත් මායිම් නොකර, තමන් නැගී සිටි මනරම් රත්න 33 මණ්ඩපයේම තම අසිපත තබා, මහ පෙරහරින් සිය මැදුරෙන් නික්ම බියකරු මහේන්ද්‍ර දිව්‍ය රාජයා මෙන් නගරය වටා පැදකුණු කොට, ඒ 34 තේජසින් රැස්ව සිටි ජනයා විස්මයට පත් කරමින් සිරි නිවෙසක් බඳු වූ රජ මැදුරට ඇතුළු විය. (මෙය පරිච්ඡේදයක් අවසන් වන තැන්වල යෙදෙන විස්තරයක් ලෙස සැකසිය යුතු තැනකි.)

35 එකල්හි මාණාභරණ රජුගේ පක්ෂයේ වූ මහින්ද නම් සහාලේඛකයා මහ සෙනඟක් රැගෙන විල්ගම්තොටට පැමිණ, මහා තේජස් ඇති 36 රක්ඛ නම් කේශධාතු නායක සෙන්පති සමඟ මහා යුද්ධයක් කළේය. ඒ මහා බල ඇති කේශධාතු නායක රක්ඛ සේනාධිපති තෙමේ ද ඇතුන් රංචුවකට මැදට පැන්න සිංහයෙකු පරිද්දෙන් ක්‍රියා කර, සේනාව සහිත බලවත් 37 මහාලේඛකයා පලවා හැරියේය. තවද තලනිගම් තොටින් පැන යුද්ධ පිණිස එනු 38 කැමති වූ පිරිස සමඟ ද ඒ කේශධාතු නායක රක්ඛ සේනාධිපති තෙමේම මහ යුද්ධයක් 39 කොට ඔවුන් පලවා හැරියේය.

40 එසේම පූර්ණ නම් තොට තරණය කොට යුද්ධ පිණිස එන්නට සූදානම් වූ මාණාභරණ රජුගේ සේනාවට එරෙහිව, එම තොට ආරක්ෂා කිරීමට යොදවා සිටි බුද්ධ නම් කේශධාතු නායකයා, ඒ රජුගේ බොහෝ ඇමතිවරුන් 41 සමඟ භයානක යුද්ධයක් පවත්වා, බොහෝ යෝධයන් මරවා එකෙනෙහිම ඔවුන් පලවා හැර, නැවත එම තොටට එන්නට උපදින ආශාව ද 42 නැති කළේය.

එසේම සමීරුක් නම් තොට රැකීමට යොදවා සිටි එක් සාමන්ත ප්‍රධානයෙක්, යුද්ධ කරමියි සිතා එම තොටින් පැමිණියා වූ 43 මායාගෙහ නායකයා සහ ගජබා යන මොවුන් සේනාව සමඟම 44 පරාජය කළේය. 45 මාරුක් නම් තොටින් එතෙර වෙමියි සිතා සේනාව සහිතව ආවා වූ 46 මිත්තතාල නමින් ප්‍රසිද්ධ මාරාගල සෙන්පතියා නිල්ගිරි නම් ස්ථානයේ සිටියේය. 47 එහිදී අතිශයින් උදාර පරාක්‍රම ඇති සිය රට වැසි රාම නම් ඇමතිවරයා බිය උපදවන යුද්ධයක් කොට, අල්වා ගත යුතු මහා යෝධයන් පණපිටින් අල්ලාගෙන, යුද්ධයේ ඉතිරි සේනාවගේ ධෛර්යය බිඳ පලවා හැරියේය.

48 තවද පොල්වතු නම් තොට විසූ එක් සාමන්තයෙක්, එතැනින් යුද්ධයට පැමිණි පසමිතුරු රජුගේ සේනාව සමඟ යුද්ධ කොට බොහෝ භටයන් මරවා, ඉතිරි වූ සේනාව ද ඉතිරි නොකර මුළුමනින්ම 49 පලවා හැරියේය.

50 අනන්තරභාණ්ඩ නම් තොට ආරක්ෂාවට සිටි මහ 51 බල ඇති වීර වූ එක් සාමන්ත අධිපතියෙක්, එතැනින් යුද්ධයට පැමිණි 52 සාමන්තයන් සහිත පසමිතුරු මහා රජුගේ සේනාව යුධ පිටියේදී එකම මස් ගොඩක් බවට පත් කළේය. සාමන්තයන් ඇතුළු ඉතිරි වූ සේනාව, කුණාටු සුළඟක් විසින් වේගවත් මේඝ කූටයක් (වලාකුළු සමූහයක්) විසුරුවා හරින්නාක් මෙන් ඒ ඒ අතට පලවා හැරියේය.

53 කණතල්වන නමින් ප්‍රසිද්ධ තොට ආරක්ෂාවට යොදන ලද එක් සාමන්ත අධිපතියෙක්, සියලු බල සේනා ඇතුව 54 එතැනින් යුද්ධයට පැමිණි සතුරු සේනාව සමඟ මහ යුද්ධයක් පවත්වා, නැවත 55 යුද්ධයක් පටන්ගැනීම අප්‍රසන්න කරවීය (බලාපොරොත්තු සුන් කළේය). යක් ඌරාතොට යොදන ලද කීර්ති නම් අධිකාරි තෙමේ 56 එතැනින් යුද්ධයට ආ පසමිතුරු සේනාව සමඟ ඉතා දරුණු වූ යුද්ධයක් කොට, බොහෝ යෝධයන් මරා දමා ඉතිරි අය පලවා හැරියේය. පසුව එම තොටේම වෙසෙමින් පැරකුම්බා මහා රජතුමාගේ කඩ කළ නොහැකි 57 නියෝගයකින් එක් මහ ඇමතියෙකු එහි යොදවා තෙමේ (කීර්ති අධිකාරි) ආපසු ආවේය. ඒ (අලුතෙන් යෙදූ) ඇමතිවරයා තුන් වරක් එහි පැමිණි පසමිතුරු සේනාව 58 සමඟ නැවත මහ යුද්ධ කොට ඔවුන්ගේ බලාපොරොත්තු සුන් කර පරාජය කළේය.

වෙහෙර වෙදහල් නම් තොට විසූ ජිතගිරි සාමන්ත නම් මහා 59 සෙනෙවි තෙමේ උදාර වූ සේනා වාහන ඇතිව, එතැනින් එතෙර වීමට පැමිණි ශත්‍රැ රාජ සේනාව සමඟ භයානක මහ යුද්ධයක් 60 පවත්වා ඔවුන් මුළුමනින්ම විනාශ කළේය. අස්මඬලා තොට විසූ කීර්ති පුස්තකී නම් ඇමතිවරයා ද, මහ සෙනඟක් ඇති මහී නම් 61 ඇමතිවරයා ද, මහ බල ඇති ලංකාගිරි නම් ඇමතිවරයා ද, අනික් 62 මහා සේනාව ද පැමිණි පසමිතුරු සේනාව මරා දමා, තමන් ආපසු රජු වෙත පැමිණියහ.

අකුරල් ගඟ අසල විසූ වීර පුරුෂයෝ දිය පහරට පැන සක්කුණ්ඩ 63 නම් ආරාමයට වැදී, එකෙණෙහිම යුද්ධ කොට බොහෝ යෝධයන් මරා දමා, ඒ දෙසින් පසමිතුරන්ගේ නැවත පැමිණීමේ 64 ආශාව සුන් කළහ.

65 ඉක්බිති විල්ගම් තොට විසූ සංඛනායක නාථ නම් සේනාපති තෙමේ එතැනින් යුද්ධයට ආ සතුරු රජ සේනාව පරාජය කර, තමා ද 66 ගඟින් එතෙර වී පැන්මඩු නම් ගමේ සිටි මහත් සතුරු සේනාව විනාශ කොට පෙර විසූ 67 තැනටම ආපසු ආවේය. එසේම සමීතොට යොදන ලද මහා සේනාව 68 ඒ දෙසින් යුද්ධ කිරීමට පැමිණි සතුරු සේනාව වහා මරා දමා 69 නැවත පැමිණීමේ කැමැත්ත ද නැති කළාය. සුළුනා තොට සිටි බොහෝ 70 රාජ සේනාව, ඒ දෙසින් සන්නද්ධව ආයුධ ඇතිව පැමිණි බොහෝ පසමිතුරු රජ සේනාව කිසිවක් ඉතිරි නොකර විනාශ කළාය. බුරුද ගොඩ සිටි දණ්ඩනායක සහෝදරයෝ දෙදෙනා ඒ දෙසින් පැමිණි සතුරු සේනාව 71 පරාජය කළහ. නිකවැලි තොට ආරක්ෂාවට සිටි රක්ෂ නම් මහා වීර 72 අධිකාරිවරයා සියලු බිය දුරු කොට, මාස දෙකක් තිස්සේ නොකඩවා මහ යුද්ධයක් පවත්වා, එතැනින් එතෙර වීමට පැමිණි මහත් සේනාව මුලිනුපුටා දැමුවේය.

73 එසේම කඩක්කුඩය යැයි ප්‍රසිද්ධ තැන සිටි ලංකාපුර නම් මහා වීරයා, 74 වැදිගම පවත්වන ලද මහ යුද්ධයකදී සතුරන්ගේ මහා බල සේනාව සමූල ඝාතනය කොට, දැඩි උත්සාහයෙන් යුතුව පසමිතුරු සේනාව අඩපණ කර පරාජය කළේය. බිල්පත්කඩ සිටි 75 ආරක්ඛක සංඝනායක තෙමේ එතැනින් යුද්ධයට පැමිණි සතුරු 76 සේනාව පරාජය කළේය. තොටගමුවේ ආරක්ෂාවට යෙදූ මහ සෙනඟ ඇති එක් ඇමතිවරයෙක්, එතැනින් යුද්ධයට ආ රජ 77 සේනාව සමඟ දරුණු යුද්ධයක් අරඹා, සතුරන්ගේ උත්සාහය බිඳ දමා ඔවුන් පලවා හැරියේය.

78 නන්දිගාමයේ යෙදූ බලවත් එක් සේනාධිපතියෙක් මහ යුද්ධයක් කොට එතැනින් පැමිණි මහා සේනාව භේද 79 කළේය. ඉක්බිති හෙදිකඩ නම් ගම සිටි දේව සේනාධිපති තෙමේ, සන්නද්ධ වූ සේනා වාහන ඇතිව මහ සේනා සමූහයා සමඟ යුද්ධ කිරීමට මහින්ද 80 කුමාරයා පැමිණි කල්හි, ඔහු සමඟ සිව් වරක් යුද්ධ 81 කොට, යුධ පිටිය සතුරු යෝධයන්ගේ ඇටසැකිලිවලින් පුරවා, 82 නොපිරිහුණු සේනා වාහන ඇතිව, කුමාරයාව දුර්වල කොට සේනාව සමඟ පලා යන විට පස්සෙන් ලුහුබැඳ ගොස් එකෙණෙහිම බෙල්ගමු 83 නම් තොටට පැමිණියේය. ඉක්බිති එහි මාස දෙකක් තිස්සේ භයානක යුද්ධයක් ඇති විය. 84 සෙනෙවි තෙම එහි සිටියේම සතුරු සේනාව පලවා හැරියේය. මල්ගමුව 85 නම් තොට සිටි සාමන්ත අධිපතිවරයා දස වරක් අරඹන ලද මහ යුද්ධ සැණකෙළි පවත්වා, එතැනින් ගඟ තරණය කිරීමට පැමිණි බලවත් 86 පසමිතුරු සේනාව, උදාවන හිරු අඳුරු කඳක් නැති කරන්නාක් මෙන් විසුරුවා හැරියේය.

ගොලබාහ නම් තොට ආරක්ෂාවට යෙදූ මහත් බල පරාක්‍රම ඇති එක් සාමන්ත ප්‍රධානයෙක්, යුද්ධ කිරීමට 87 එතැනින් පැමිණි සාමන්තයන් සහිත සතුරන්ව, කේසර සිංහයෙකු විසින් මුව 88 රංචුවක් පලවා හරින්නාක් මෙන් යුද්ධයේදී පලවා හැරියේය. දීපාලය යැයි ප්‍රසිද්ධ තැනට 89 යොදන ලද සේනාව ඇති එක් සාමන්තයෙක් එතැනින් ආ සතුරු සේනාව යුද්ධයේදී පරාජය කළේය.

90 මෙසේ යුද්ධ පවතිද්දී රජුන් අතර නායක වූ භීම පරාක්‍රම 91 ඇති පරාක්‍රමබාහු මහා රජතුමා මෙසේ සිතීය: “යුද්ධයෙන් මෙතැනින් පැරදුණු මාණාභරණ රජුට රුහුණෙන්වත් පිහිටක් නොලැබෙන සේ කටයුතු කරන්නෙමි.” ඔහු මානියමුවා රට ද, පස් යොදුන් රට සිටි වේවිලය, ලෝකය යන 92 කේශධාතු නායකයන් දෙදෙනා හා අරක්කම්නාවන් ද, එසේම සන්නාහ නායකයන් ද කැඳවා යුද්ධයට බැඳුණු සිත් ඇතිව රුහුණට යන ලෙස නියෝග 93 කළේය. දක්ෂ වූ ඔවුහු ද ඒ මහරජාණන්ගේ නියෝගයෙන්, සක් 94 දෙවි රජුගේ නියෝගයෙන් පිටත් වන සතර වරම් දෙවිවරුන් මෙන් එයින් නික්මුණාහ. 95 ඉක්බිති ඔවුහු නව යොදුන් නම් රටට පැමිණ, එහි සිටි මහත් 96 පසමිතුරු සේනාව සමඟ විසි වරක් මහා යුද්ධ සැණකෙළි පවත්වා, මහා සේනාව මරා දමා නව යොදුන් රට අල්ලා ගත්හ. එතැනින් නික්ම කළුපහන් බඩට 97 පැමිණ එහි සිටි සේනාව සමඟ ද මහ යුද්ධ විස්සක් කොට ඒ රට ද 98 තමන් යටතට ගෙන, එතැනින් ද නික්ම ඉදිරියට ගිය ඔවුහු දීඝාලි මහකෙත 99 අල්ලා ගත්හ. මාණාභරණ රජතුමා ඒ බව අසා තමන්ගේ සේනාව 100 දෙකට බෙදා ඉන් එක් කොටසක් එහි (රුහුණ දෙසට) යැවීය.

ඉක්බිති එක් කලෙක අනුරාධපුරය රකින දුර්වල නුවණක් ඇති 101 නාරායණ නම් දණ්ඩනායක මහාමාත්‍යයා, “මේ රට අත්පත් කරගෙන බලකොටුවක් පිහිටුවා රජුන්ට යටත් නොවී වසන්නෙමි” යි සිතුවේය. වීර වූ පරාක්‍රමබාහු රජු ඒ බව අසා, “ඔහුට මුල් ඇද ගැනීමට 102 ඉඩ නොදී විනාශ කර දමමි” යි සිතා වහාම ඡත්‍රග්‍රාහක නායකයන් යැවීය. 103 ඒ මහාමාත්‍යයා ද මුවෙකු වෙත හෝ කුඩා ඇතෙකු වෙත යන සිංහයෙකු සේ අසම වික්‍රම ඇතිව ගොස්, ඔහු සමඟ මහ 104 යුද්ධ කොට සේනාව සමඟ ඔහුව විනාශ කර රට නිරවුල් කළේය.

එකල හාත්පස ප්‍රසිද්ධ තොටුපළවල් රාක්ෂයන් විසින් රකිනු ලබන්නාක් මෙන් 105 මහරජාණන්ගේ මහ ඇමතියන් විසින් රකිනු ලබද්දී, ඒ තොටුපළවල් තරණය කිරීමට නොහැකි වූ මාණාභරණ රජ තෙමේ, තමාට පක්ෂපාතී 106 රජ රට වැසියන් විසින් කියන ලද අප්‍රසිද්ධ වූ එක් තොටකින් ගඟෙන් එතෙර විය.

ඉක්බිත්තෙන් පරාක්‍රමබාහු රජු ඒ පුවත අසා, ගං තොටේදී 107 සේනාව සහිත වූ ඔහුව විනාශ කිරීමට සිතා, මොනරාගල් නම් ස්ථානයේ බලකොටුවක් පිහිටුවා යුද්ධ කිරීම පිණිස බොහෝ භටයන් 108 පිරිවරාගත්, උදාරතර පරාක්‍රම හා බොහෝ සේනා වාහන ඇති රක්ඛාධිකාරි නම් අමාත්‍යයා යැවීය. ඒ රක්ඛාධිකාරි අමාත්‍යයා, 109 තමා කෙරෙහි වෛර බැඳ සිටි දේව නම් සේනානායකයා විසින් පවත්වන ලද මහා යුද්ධයකදී පහන් සිත් ඇති කෙළෙහිගුණ දන්නා 110 පැරකුම්බා රජු විසින් ඔහුට (දේව සෙනවියාට) දෙන ලද මහා සම්මාන ගැන ඉමහත් ඊර්ෂ්‍යාවෙන් පසුවිය.

එය ඉවසාගත නොහැකිව මහරජාණන් කෙරෙහි කලකිරුණු හෙතෙම 111 යුද්ධය ගැන උනන්දුවක් නොදැක්වීය. ඊර්ෂ්‍යාවෙන් දැවෙන මන්දබුද්ධික වූ ඔහු 112 අලස වී උත්සාහය අත්හැරියේය. එකල්හි ගජබාහු රජුගේ සාමන්තයෙකු වූ, පරාක්‍රමබාහු රජුගෙන් 113 අභය ලබා සිටි එක් අසත්පුරුෂයෙක් ඔහු (රක්ඛ) සමඟ ගොස් සිටියේය. රක්ඛාධිකාරිගේ ස්වභාවය 114 තේරුම් ගත් ඔහු, කලින්ම මාණාභරණ රජු සමඟ සාකච්ඡා කර තිබූ බැවින්, බලකොටු තැනීමට පෙර වහාම එන ලෙස 115 මාණාභරණ රජු වෙත හසුනක් යැවීය.

මාණාභරණ රජු ඒ බව අසා තම සේනාව ඒ ඒ තැන්හි මහ යුද්ධයට යෙදවීය. ඉක්බිති එහි පැමිණි මහින්ද නම් 116 කුමාරයා දේව සේනානායකයාගේ සාමන්ත ඇමතිවරුන් සමඟ වැල් 117 තොටදී යුද්ධ කළේය. බලවත් වූ ඒ ඇමතිවරු ද ඒ ක්‍රෑර යුද්ධයේදී බොහෝ සතුරන් මරා දමා, ක්ෂණයකින් කුමාරයාව දුර්වල කොට පරාජය 118 කළහ. මාණාභරණ රජ තෙමේ රක්ඛාධිකාරි නම් මහාමාත්‍යයා සමඟ කඩුවට කඩුව ගැටීමෙන් ගිනි පුපුරු නැගෙන මහ යුද්ධයක් කළේය. 119 ඒ යුද්ධයේදී දෙපැත්තේම බොහෝ මහා යෝධයෝ මිය ගියහ. 120 ඉක්බිති රක්ඛාධිකාරි අමාත්‍යයාගේ පිරිස බිඳී ගියේය. පසුව රක්ඛාධිකාරි තෙමේ තනිවම සියතින් යුද්ධ කොට 121 බොහෝ භටයන් මරා දමා එහිම මිය ගියේය.

ඉක්බිති භයානක පරාක්‍රම ඇති පරාක්‍රමබාහු නරේන්ද්‍ර තෙමේ 122 ඒ පුවත අසා, සිනාමුසු මුහුණින් යුතුව මෙසේ කීවේය: “මා ජීවත්ව සිටියදී ජීවත් වන්නා වූ හෝ මැරුණා වූ හෝ ඔවුන්ගෙන් කවර ප්‍රයෝජනයක් ද? 123 සිංහයා ඇතුන්ගේ කුම්බස්ථලය පැලීමේදී යහළුවන් පතන්නේ නැත. යුද්ධයට ආශා කරන්නා වූ මාගේ දෑතේ බොහෝ කලක් තිස්සේ පැවති 124 මනදොළ දැන් මම පුරවා ගන්නෙමි. මිථ්‍යා දෘෂ්ටික වූ නොයෙක් රජුන්ගේ ඇසුරෙන් කිලිටි වූ මේ මිහි කාන්තාව සතුරන්ගේ ශරීරවල ලෙයින් නහවා, යුද්ධයෙන් පිරිසිදු කළ සැණින් 125 පාණිග්‍රහණය කරන්නෙමි (විවාහ කරගන්නෙමි). ඕ තොමෝ මා වැනි වීරයන්ගේ වැජඹීම සඳහා වූ 126 එක් ශාලාවක් වැනිය. සෑම කල්හි සතුරන් නමැති අඳුරු කඳු නැසීමෙහි හිරු වැනි වූ මට, පෙනෙල්ලක් මෙන් වූ අන් බලයකින් කුමන වැඩක් ද?” මෙසේ සිතා සතුරු සේනා නමැති මහ මුහුදට පස්වෙනි හිරු 127 මඬල වැනි වූ හෙතෙම යුධ පිටියට පිවිසියේය. පැමිණ ද 128 නොයෙක් ගාන්ධර්ව අඟනන් විසින් ගයන ගී අසමින්, ගී රස දන්නා පිරිස පිරිවරාගෙන 129 (යුධ බියක් නැතිව) රස විඳිමින් සිටියේය.

130 එකල බිඳී ගිය මහා සේනාව පසුපස ලුහුබැඳ ආවා වූ සතුරු රජුන් සහිත 131 ප්‍රත්‍යාමිත්‍ර සේනාව ඉදිරියට, පරාක්‍රමබාහු මහරජතුමාගේ මහා ඇමතියෝ දිව ගොස් ඩෙබරවැල් නම් ගමේදී භයානක යුද්ධයක් පවත්වා ජය ගත්හ. බිඳී ගිය මහා සේනාව රැස් කළ ඔවුහු, මහත් සටන් කොට ලත් අවි පහර ඇත්තාහු වුව ද, බොහෝ වූ 132 භටයන් මරා දමා එකල විසිරෙමින් සිට රට දෙසට මුහුණ ලා නැවතුණෝය. එවිට ප්‍රත්‍යාමිත්‍ර මහා සේනාව ද නැවත දියුණු වූ උත්සාහ ඇතිව සිටියහ.

133 එකල්හි ලත් පහර ඇති තම සේනාව වෙදුන් වෙත යොමු කොට පලා යන්නා වූ 134 මහා සේනාව දෙස ලීලාවෙන් යුක්තව සිනා පහළ කරමින් බලා, යානය 135 උසුලන්නා වූ අයට නවතින්නට කියන්නා වූ ඇමතිවරුන්ට බැම බිඳීමෙන් කුටිල වූ බැල්මක් හෙළා, ඔවුන් නවතා යානය උසුලන්නන්ව 136 යවා, තෙමේ සතුරු සෙනඟට මුහුණ දුන්නේ ය. හෙතෙම වීර ශ්‍රී සංගම නමැති 137 මංගල්‍යය කරවනු පිණිස දක්ෂ වූ ‘ඛගලතා’ නමැති දූතිය යුද්ධ මණ්ඩලයට 138 යවනු පිණිස, මහා වීර තෙම යුද සැණකෙළි කරනු කැමැත්තේ, “මට සිංහල කඩුවක් දෙව” යි තමන්ගේ හස්තායුධ පාලනය කරන සේවකයාට කීවේ ය.

කරුණු නොදන්නා වූ ඔහු විසින් ‘ජම්බුද්වීප පාටව’ (ඉන්දීය නිමැවුම්) නම් වූ කඩුවක් සිංහල කඩුව යැයි කියා ගෙන ආ කල්හි, “මේ කඩුව සිංහල පටුත්වය (නිමැවුම) ඇත්තක් නොවෙයි; ජම්බුද්වීපයෙහි සකල ශත්‍රැ රාජ කුලයන් නසන්නා 139 වූ මෙය තබා වහා සිංහල නිමැවුමක් ඇත්තක් ගෙන එව” යි කියා භීතිය උපදවන්නා වූ සිංහල කඩුවක් ගෙන්වා ගත් කල්හි, නැවත සතුරන් නමැති ඇතුන් බැඳීමෙහි තරුණ හස්තියෙකු වැනි ගර්ව සහිත 140 වූ ඒ රජ තෙම, “මා අත ආයුධ ගන්නට තරම් සමතෙක් සිංහල 141 ද්වීපයෙහි නැතැ” යි නිශ්චය කොට සිතා, තමන් වෙත සිටි රක්ඛ නම් කේශධාතු නායක ඇමතියාගේත්, නාථනගර ගිරි නම් අමාත්‍යයාගේත් 142 මුහුණ බැලුවේ ය.

ඒ දෙදෙනාම එකල්හි මහ රජතුමාගේ ඉඟි දැන සිංහයන් සමාන පරාක්‍රම ඇත්තාහු මහා සේනාව මැදට වැදුණාහ. යුද්ධ භූමි 143 මධ්‍යගත වූ අසමාන ශක්ති ඇති ඒ දෙදෙනා, ප්‍රත්‍යාමිත්‍ර සේනාවට දහස් 144 ගණන්ව පහර දී, කඩු පහරින් දෙබෑ කරන ලද සතුරු සිරුරු වලින් 145 බිය එළවන්නා වූ මහා යුද්ධය දහවල් පටන් රාත්‍රිය වන තෙක් පැවැත්වූහ. 146 ඉක්බිති මහා ඇමතිවරු කීප දෙනෙක් දෑත් එක්කොට වදිමින් සිටියහ; “මෙපමණක්වත් මහා යුද්ධ කරමු, වීරශ්‍රීය පරාජය නො 147 කළෙමු. යුද්ධ දර්ශනයෙන් බියපත් වූ සෙයින් සූර්යයා තෙම අස්ත 148 පර්වතයෙහි සැඟවුණේ ය. පොළොන්නරුවට ගොස් (හිඳ) පහන් වූ කල 149 සතුරන් මර්දනය කරන්නෙමු; මේ සංග්‍රාමයට අකාලය යැ” යි ඔවුහු මහ රජාණන්ට සැලකළාහු ය.

රජ තෙමේ ඒ කරුණු අසා, රාත්‍රිය එහිම ගෙවා පහන් වූ 150 කල යුද පටන් ගනු කැමති බැවින් ඒ යෝජනාව නො පිළිගත්තේ ය. එකල්හි බිය රහිත වූ රජ තෙම මොහොතක් කල් නින්දට එළඹුණේ ය. මේ අතර අමාත්‍යයෝ 151 ඒ මහරජාණන්ව මධ්‍යම රාත්‍රියෙහි පංච විහාරයට පැමිණවූ කල්හි, පිබිදුණා 152 වූ ඒ රජ තෙම, “මේ ස්ථානය කුමක් ද?” යි (තමන්ව උසුලාගෙන යන්නන්ගෙන්) විචාළේ ය. 153 නරේන්ද්‍රෝත්තමයාණන් ඔවුන් අතින් “පස් වෙහෙරය” යි අසා, “නිද්‍රෝපගත වූ මා මෙහි ගෙන එන්නා වූ තොප විසින් කරන ලද්දේ අයුක්තකි” යි කිපී, පිරිවරින් එකෙකුදු ඉතිරි නොකොට ගෙන යනු 154 කැමැතිව එහි සිටියේ, පංච මහා ශබ්දයෙන් හා සංඛයන්ගේ නාදයෙන් 155 ගම ආකූල කොට, තෙමේ පසු වී අලුයම් සමීප කාලයෙහි පොළොන්නරුවට සම්ප්‍රාප්ත වූයේ ය.

156 ඉක්බිති බිල් නම් තොට මහසෙන් විසින් පෙරටු කරන 157 ලද දේව සේනානායක, කීර්ති අධිකාරී යන දෙදෙනා ඒ දෙසින් ආවා වූ 158 නාථ අධිකාරිය, මිහිඳු කුමාරයා, සුඛ සේනාපතිය, නාථ ලංකාගිරිය යනාදී 159 සෙන් සහිතව යුද වැදුණවුන් සමඟ නිරන්තර ඊතල වර්ෂා වස්වා, බොහෝ වූ යෝධයන් හා සුඛ සේනා නායකයන් ද, එසේම නාථ ලංකාගිරි නම් 160 අමාත්‍යයා ද ජීවිතක්ෂයට පමුණුවා, ඉක්බිති සෙනඟ සහිතව පලා යන්නා 161 වූ නාථ අධිකාරීන් ද, මිහිඳු කුමාරයන් ද පසුපස ලුහු බැඳ ඔවුන් රට මැදට වන් කල්හි, “රට වැස්සන් සහිත වූ සියලු ප්‍රත්‍යාමිත්‍ර සේනා 162 තොමෝ හාත්පසින් මාර්ගය දුර්ගම කොට වටලා ගත්තැ” යි ආරංචි විය.

සතුරු මර්දනයෙහි යෙදුණා 163 වූ ද, එක වික්‍රමයෙන් මඩනා ලද පොළෝ තල ඇත්තා වූ ද, පරාක්‍රමබාහු නරේෂ්වර තෙම ස්වකීය වංශයට ශ්‍රේෂ්ඨ වූ සූර්යයා උදා වූ කල්හි අසා, බලාත්කාරය ඒක රස කොට ඇත්තේ එකල්හි ඔවුන් මුදාගන්නා පිණිස යන්නට ආරම්භ කළේ ය. එකල්හි එහි සිටි මහා මාත්‍යයෝ යුද්ධයෙහි 164 හටගත් උත්සාහ ඇත්තා වූ මහීපාලයාණන්ව නවත්වනු පිණිස දොහොත් මුදුන් දී, “නරේශ්වරයන් වහන්ස, නුඹ වහන්සේගේ ඉක්මවිය නො 165 හැක්කා වූ තේජෝ විශේෂය හැර අන්‍ය වූ කිසි බලයක් අපට නැත්තේ ය. සියලු රට වැස්සෝ ද පස මිතුරන්ට (සතුරන්ට) වසඟ වූහ. මෙතැනින් නැදැමුල් 166 නම් ස්ථානයට ගොස් ඉක්බිති යුද්ධ කරනු පිණිස යා යුතුය” කියා මේ ආදී ව්‍යාජ වචනයෙන් නරේශ්වරයන් නවත්වා, එතැනින් නික්ම 167 නරේන්ද්‍රයන් සහිත වූවෝ මගට පිළිපන්හ.

168 නැදෑමුල් නම් ස්ථාන සමීපයෙහි සිටි රට වැසි වූ පිරිස 169 එන්නා වූ ස්වල්ප වූ පිරිවර ඇති භූපාලයන් දැක හාත්පසින් ඊතල වර්ෂා 170 වස්වන්නට පටන් ගත්තී ය. ඉක්බිති මිහිපල් තෙමේ කරවාළගිරි නම් පර්වතයෙහි සිට, වීර යයි සම්මත වූ ඇමතියන් කීපදෙනෙක් එතැනින් 171 යවා, ඒ සෙනග ද යුද්ධාශා රහිත කරවා, පිරිවර පෙරටු කොට තෙමේ 172 පසුව යමින්, මහා වීර වූ මිහිපාල තෙම දඹකොළ නම් ස්ථානයට සම්ප්‍රාප්ත වූයේ ය. එතැනින් නික්ම දේව නම් සේනාපතීන් මුදාගන්නා පිණිස වඩින්නේ, නවගමුපුර නම් ස්ථානයට සම්ප්‍රාප්ත වූයේ ය.

173 එකල්හි දේව සේනාපති තෙමේ ද, කීර්ති නම් අධිකාරි තෙමේ ද මහරජාණන් විසින් වදාරන ලද්දා වූ උපදෙස් වරදවා, සෙන් සමඟ 174 ක්ලාන්ත වූවෝ, තමන් ඒ යුද්ධය හැර සුරුළු නම් ගම පසමිතුරන් 175 වසඟ බවට පත්ව, තමන් රක්නා පිණිස මහීපාලයන් පැමිණෙන්නා බව දැන, නවතනු කැමැති සිත් ඇතිව මේ මතු කියන පරිද්දෙන් හසුනක් යැවූහ.

“176 අපි මෙහි මහරට මැද පසමිතුරන් වසඟ වූවම්හ. ස්වාමීන්ගේ වික්‍රම විශේෂය විනා (අපට) බලසෙන් නැත්තේ ය. (අප කෙරෙහි) පරාංමුඛ වූ රට වැස්සෝ 177 ද වෛරීන්ට පක්ෂ වූහ. අත්‍යන්තෝදාර තේජස් ඇත්තා වූ ස්වාමීන් 178 (ජීවමානව) වැඩ සිටි කල, සාගරය කුණ්ඩලාභරණ කොට ඇත්තා වූ පොළොව එක්සත් කොට ලෝක ශාසනාභිවෘද්ධි විධානයෙහි සැක නැත්තේ ය. නුඹ වහන්සේගේ පාද පද්ම දර්ශන ආස්වාදයට හේතු වූ එබඳු භාග්‍යයක් 179 අප කෙරෙහි ඇත්තේ නම් ඒ අපි මිදෙන්නෙමු. බ්‍රාහ්මණාදී වංශයන් ද ශ්‍රමණයන් ද පාලනය කරන්නා වූ නුඹ වහන්සේලා මෙහි පැමිණෙන්නා 180 වූ නිශ්චයෙන් වැළකී නවතින්නට මැනවැ” යි දැන්වූහ.

දීර්ඝදර්ශී වූ මහා ප්‍රාඥ වූ මහරජ තෙම ඒ අසා, එහි තමන් යාමෙන් 181 පළමුව වන්නා වූ විනාශය දැන, දොහොත් මුදුන් කළ සියලු ම ඇමතියන් 182 විසින් යාඥා කරන ලද්දේ, නැවතී වික්‍රම නම් පුරයට ප්‍රාප්ත වූයේ ය.

එකල්හි, “සමගි වූ සෙන් ඇති මාණාභරණ නම් මිහිපති තෙම 183 පොළොන්නරුවට අවුත්, නැවත එතැනින් නික්ම ගිරිතලා නම් ස්ථානයට 184 සම්ප්‍රාප්ත වූයේ ය” යන මේ ආදී වූ වෘත්තාන්තය තත් වූ පරිද්දෙන් මහාමාත්‍යයෝ දැන, එය ඇසූ පරිද්දෙන් තත්ත්වය රජහට සැලකොට, ඒ ඒ 185 තැන මහ යුදෙහි සේනා නැසී ගිය බව ද සැලකොට, “186 ඉක්බිති පැරකුම් නුවරට හෝ කැළණි ගමට හෝ පැමිණ සෙනඟ සමගි කොට නැවත 187 යුද කරන්නට සුදුසුය” යි සැල කළහ.

රාජ මෘගේන්ද්‍ර (සිංහ රාජයා වන් රජ) තෙම ඒ අසා බැම බිඳපියන පමණ දුමින් දත යුතු වූ කෝපාග්නි ඇති බැවින් මෙසේ කීවේය: “188 යම් කෙනෙක් බියපත් වූවාහු ද ඔවුන්ගෙන් අපට ප්‍රයෝජනයක් නැත්තේ ය. ඔවුහු 189 වනාහි රිසි සේ යෙත්වා; මා වැන්නෝ බාහුවෙන් මඩනා ලද මහා සේනා ඇත්තෝ ය. මා සිටි කල මාගේ රාජ්‍ය සීමාව පැන එන්නට තුන් ලොවෙහි ශක්‍රයා ආදී කොට කිසි සමතෙක් නොදකිමි. සිංහයෙකු විසින් 190 අධිපතිව රක්නා ලද ගුහාවට වදින්නට හස්ති රාජයෙක් සමත් නොවන්නා 191 පරිද්දෙන්, මා විසින් අධිෂ්ඨිත වූ රාජ්‍යයට පැමිණෙන්නට සමර්ථ වූ පසමිතුරු රජෙක් නැත්තේ ය. මාගේ දෘෂ්ටි පාතයෙන් (බැල්මෙන්) කවරෙක් නම් 192 වීර නොවේ ද? මා කැමති කල්හි කිරි බොන දරුවෝ ද යුද කෙරෙති.”

“193 දෙතුන් මසකින් ම මාණාභරණ මිහිපල්හුට රජ රට තබා පිට රට ද ඉන් නොදෙමි. සියල්ලෙන් ශූන්‍ය වූ මෙබඳු තන්හි මා වැනි වීර පුරුෂයන්ගේ බාහු වික්‍රම සම්පත් තොමෝ ද දෘශ්‍යමාන වේ.” හේ තෙමේ මෙපරිද්දෙන් 194 වීර රසයෙන් යුක්ත වූ අලංකාර සහිත වූ වචන පහළ කෙරෙමින්, උත්සාහ රහිත වූවන් තුළ මහෝත්සාහ ඇති කොට, ඉක්බිති ක්‍රම 195 දක්ෂ වූයේ රක්ඛ නම් අදිකාරීන් ද, ආදිපුස්තකී නම් සාමන්තයා ද මගලබ නම් ගම සිටිනා පිණිස යැවූයේ ය. විධි දන්නා වූ මහා යසස් ඇත්තේ, 196 තනතුරු ලැබීමට යෝග්‍ය වූවන්ට තනතුරු දී, ඉක්බිති රක්ඛ නම් වූ 197 මහා ලේඛක අමාත්‍යයා, මන්දි ජීවිත පුස්තකී අමාත්‍යයා, සංඛධාතු, කීර්තිය 198 යන දණ්ඩ නායක අමාත්‍යවරුන්ව, කළා වැව හා ඒ අවට බද්ධ වූ මහා ජනපදයන් 199 ගන්නා පිණිස පිලවීටියට යැවූයේ ය. එසේ ම මහත් බල හා අත්‍යුදාර පරාක්‍රම උඩු වැවෙහි තැබූයේ ය. මෙසේ නොයෙක් දෙසින් මහ යුද පවත්වන පිණිස සාමන්තයන් සහිත වූ සහා සේනාව ඒ ඒ තැන යෙදූයේ ය.

200 එකල්හි මාණාභරණ නරේන්ද්‍රයාගේ නියෝගයෙන් දනව් නම් ස්ථානයෙහි යුද කරන පිණිස ආවා වූ මන්දි නම් මහා ලේඛකයන් 201 ඒ දනව්වෙහි සිටියා වූ, යුධ ක්‍රීඩාවෙහි බිය රහිත වූ සේනා තොමෝ යුද කොට, අනාගත යුද්ධයෙහි භින්න වූ උත්සාහ ඇති කොට පලවා හැරියේය. ඒ 202 සේනා තොමෝ සතතයෙන් පවත්වන ලද නොයෙක් මහා කල්‍යාණ කර්ම රාශී ඇති දෙව් රජුහු සෙයින් නොයෙක් ක්‍රීඩා විනෝදය විඳිමින් 203 නාලන්දාවෙහි වාසය කරන්නා වූ පරාක්‍රමබාහු නරේන්ද්‍රයන්ට ඒ පුවත් තත් වූ පරිද්දෙන් කියා යැවී ය.

204 ඉක්බිති පිලවීටියෙහි සිටුවන ලද්දා වූ රක්ඛ නම් මහා 205 ලේඛකයන් ප්‍රමුඛ කොට ඇත්තා වූ සාමන්තාධිපතිහු ද, කළා වැව විසූ 206 බුධනාධ මහාලානදේව නම් සේනාපතියා කෙරෙහි විරුද්ධව අට දිනක් ඉතා බිහිසුණු වූ යුද පවත්වා, එකෙණෙහි බොහෝ වූ යෝධයන් මරා 208 බොහෝ යෝධයන් පලවා හැර, වහාම කළා වැව නිෂ්කණ්ටක කොට අත්පත් 209 කොට ගෙන, පරාක්‍රමබාහු නරනිඳුහුගේ නියෝගය අනුව ක්‍රියා 210 කෙරෙමින් එහිම බලකොටුවක් කොට සෙන් සමඟ විසූහ. උඩු වැව යොදන ලද්දා වූ න්‍යග්‍රෝධ මාරාගිරි නම් අමාත්‍ය තෙම තුන් වරක් යුද 211 කොට සතුරු සෙන් බිඳ, තනරු යැයි ප්‍රසිද්ධ වූ ගමෙහි ආරාමයක් බල කොටු කොට, මහා රජාණන්ගේ නියෝගයෙන් සෙන් සමඟ හුන්නේ ය.

මාණාභරණ මහීපාල තෙම එකල්හි මිහිඳු කුමරුහට තනතුරු ද 212 බොහෝ වූ රට ද දී, “තෙපි මහ සේනාව ඇතිව මොනර වැව රටට අභිමුඛව 213 ගොස් දකුණු පස ගන්නා පිණිස අනුරාධපුරවරයෙහි සිටුව. මම ද 214 බුත්ගමුවට අභිමුඛව යනු පිණිස දලුවලට යෙමි” යි කියා මහසෙන් දී, 215 පළමු කොට ඔහුව රම්‍ය වූ අනුරාධපුරයට යවා නැවත තෙමේ එහි රජ 216 රටම රැඳී සිටියේ ය.

මිහිඳු කුමරු මහ සෙනඟ සමඟ අනුරාධපුරය බලා ගිය බැව් කළා වැව නියුක්ත වූ මහ රජාණන්ගේ මහාමාත්‍යවෝ අසා, මුල් හටගනු නොදී පළමු කොටම නිර්මුලනය කරනු පිණිස එහි රක්ඛ නම් 217 මහා ලේඛකයන් ද, කීර්ති බණ්ඩාර පුස්තකී අමාත්‍යයන් ද රක්ෂණයෙහි 218 යොදා, ඔවුහු සපිරිවර බලවාහන සහිතව කළා වැවින් නික්ම කාණමූල 219 නම් වූ ස්ථානයට ගොස් පැල කොටු බැඳ කැටිව උන්හ. නොබිඳිය හැකි උපායෙහි දක්ෂ වූ පරීක්ෂාකාරී වූ පැරකුම්බා මහරජ තෙම ඒ 220 විධාන අසා පරීක්ෂා කොට, “221 දේශ විශේෂ දැනීමෙහි අදක්ෂ වූ තෙපි මගේ අවවාදයෙන් තොරව රට මැද වැද යුද කරන්නට නොයව්” කියා 222 මෙපරිද්දෙන් දීර්ඝදර්ශී මහා ප්‍රාඥ වූයේ, ශක්‍රයාගේ ගමනේ හසුන් ඇත්තේ ඔවුන්ට හසුනක් යැවූයේ ය.

එහි යුහුසුළු වූ දුර්බුද්ධි වූ ඔවුහු රජුගේ 223 ඒ හසුන වරදවා, “අනුරාධපුරය වහා ගනිමු” යි සිතා ගියහ. නරේන්ද්‍රයන්ගේ ඒ හසුන් පිළිබඳ ප්‍රයෝජනය තමන් නොලබන්නා වූ ඔවුන් අතුරෙන්, කාරණාකාරණයෙහි දක්ෂ නොවූ පින් මද ජනයෝ කටුවන්දු නමින් 224 ප්‍රසිද්ධ වූ ස්ථානයට උපාය රහිතව, නරේන්ද්‍රයන්ගේ හසුන පැනීමෙහි (ඉක්මවීමේ) ඵලය විඳිනු කැමැත්තන් සේ පැමිණියෝ ය. මහ රට මැද ඒ ඒ තන්හි 225 දුශ්චරිතකාරී වූ එහි පිවිසි ඔවුන්ගේ පිරිස විසිරී ගියේය. ඉක්බිති 226 මහින්ද නම් කුමාර තෙම ඒ විධානය දැන (මන්ත්‍රීන් හා මන්ත්‍රණය කොට) සෙන් පිරිවරා ඔවුන් හා යුද කරන්නට පටන් ගත්තේ ය.

227 එහි සේනා සාමග්‍රීය විකල වූ බැවින් මහින්ද නම් කුමාර තෙම යුද්ධාංගනයෙහි ඒ සියලු සේනා බිඳ හැරියේ ය. ඒ යුද්ධයෙහි බිඳුනා 228 වූ ඒ සාමන්තයෝ වරදවන ලද මිහිපල් අස්න සිහි කරන්නන් මෙන් නැවත කළා වැවට ආවෝ ය. මහින්ද නම් 229 කුමාර තෙමේ ද නැවත අනුරාධපුරයට පෙරළා ගොස්, මහා බල ඇත්තේ කළා වැව ගන්නා 230 කැමැත්තෙන් වහා ම සිය රට වැසි සෙනඟ රැස් කොට යැවීය.

මහත් 231 ප්‍රඥා ඇත්තා වූ පෘථිවීශ්වර තෙම එ පවත් අසා, යුහුසුළුව ම විරාග ස්වරූප බොහෝ වූ සෙන් සමගි කොට භූත බණ්ඩාර පුස්තකී අමාත්‍යයා යැවූයේ 232 ය. ඒ සියලු වීරයෝ රැස්ව අතිශයින් දරුණු යුද්ධය තුන් මසක් මුළුල්ලේ 233 දවසක් දවසක් පාසා පැවැත්වූහ. චතුර වූ ඔවුහු නරේන්ද්‍රයන්ගේ අණ දූෂණය නොකෙරෙමින්, රළු යුද පවත්වන්නා වූ මහේන්ද්‍ර කුමාරයාගේ 234 චතුරංගනී සේනාව බින්දාහ. ඒකාබද්ධ වූ මහ රට ගෙන රජුගේ අවවාද 235 පුදමින් එහි කළා වැවම උන්හ.

පෙර කියන ලද්දා වූ රාජාඥාව උල්ලංඝනය කළවුන් සමඟ කළා වූ කූට යුද්ධයෙන් උද්දාම වූ කුමාර 236 තෙමේ ම සන්නද්ධ යුද්ධයට ආයේ ය. මොනරුවට නම් ස්ථානයෙහි 237 යොදන ලද්දා වූ එක් සාමන්තයෙක් තෙම දීර්ඝදර්ශී වූ නරේන්ද්‍රයන්ගේ අණ බැහැර නොකෙරෙමින්, ස්වකීය පිරිස මග දෙපස යොදා අවශේෂ නොව ඇතුළට පිවිසියා වූ පසමිතුරු සෙන් සමඟ හාත්පසින් වටලා 238 භයානක වූ යුද්ධ කරන්නේ, බොහෝ වූ සාමන්තාධිපතීන් ජීවිතක්ෂයට 239 පමුණුවා කුමාරයා ද පලවා, යුද්ධාංගනයෙහි මරණ ලද්දා වූ සතුරන්ගේ බොහෝ වූ හිස් නරේන්ද්‍රයන් කරා යැවී ය.

240 ඉක්බිති සතුරන් තුළ බිය ඇති කරවන පරාක්‍රමයක් ඇති ඒ පරාක්‍රමබාහු නරේන්ද්‍ර තෙමේ ඒ ඒ තැන යොදවන ලද සේනාව රැස් කරවීය. 241 හෙතෙම මාණාභරණ මහීපාලයන් රජරටින් පලවා හැරීම පිණිස රක්ඛ නම් වූ මහා ලේඛකයා ද, 242 අජන නම් කර්මනායකයා ද ක්‍යාන ගමට යොදවා, කීර්ති පුස්තකී නම් අමාත්‍යවරයා ද රක්ඛ නම් අධිකාරිවරයා ද මදංලබ නම් ගමට යැවීය. 243 තවද පර්වත දුර්ගයන්හි සහ රාත්‍රී කාලයේ හැසිරීමෙහි දක්ෂ වූ වැදි සොරුන් ආදී පිරිසක් ද යවා, ඒ ඒ තැන මහජනයා රෑ දවල් දෙකෙහි මරවමින් භීතියට පත් කළේය.

244 කූඩුවක බඳින ලද පක්ෂීන් මෙන් වූ පොළොන්නරු වැසියෝ බොහෝ කල් දහවල් කාලයේ 245 සිය නිවෙස්වලින් දොරට බැසීමට නොහැකිව, දිය සහ දර රැස් කිරීමට කැමැත්තෝ දරින් කරගත යුතු කටයුතු සිදු කරගනු පිණිස, සියලු තෘණ ආදිය නැති බැවින්, යම් සේ තමන්ගේ ගෙවල් සම්පූර්ණයෙන්ම කඩා බිඳ සර්වප්‍රකාරයෙන් විනාශ කර ගනිද් ද, 246 යම් සේ නගර සීමා අන්තයේ ඒ ඒ තැන සුරාසල් හි නානාප්‍රකාර වූ වෙළඳාම් සර්වප්‍රකාරයෙන් සුන් වී යද් ද, එසේම නගරය පුරා විපත පැතිර ගියේය. 247 පුරයට ඇතුළු වන මාර්ගයෙහි නරේන්ද්‍රයන්ගේ හමුදාව නිසා හටගත්තා වූ, නිරන්තරයෙන් මේඝ ගර්ජනාව බඳු වූ කෝලාහලය හටගත් කල්හි යම් සේ 248 මුළු නුවර කම්පා වේ ද, එපරිද්දෙන් රාජාංගනය දක්වා මුළු නුවරම 249 උපද්‍රවයෙන් යුක්ත කොට මාණාභරණ රජු හට මහත් වූ පීඩා ඇති කළේය.

250 ඉක්බිති දැඩි ලෙස උපද්‍රව ඇති වූ ඒ මාණාභරණ නරේන්ද්‍ර තෙමේ සිතිවිල්ලෙන් පීඩිත වූ හදවත් ඇත්තේ මෙසේ සිතිය: “අහෝ! ඉදින් අපි රුහුණු 251 රට බලා යන්නෙමු නම්, එහි සිටින රජරට වැසියෝ පලා යන්නා වූ අප දුබල බව දැන, පරාක්‍රමබාහු රජුට පක්ෂපාතී බව දැක්වීම පිණිස 252 අපට එහි යාමට ඉඩ නොදෙන්නාහුය. ඉදින් මෙහිම විසිය යුතුය යි සිතන්නෙමු නම්, දිවා රෑ මෙබඳු දුක් ඉවසන්නා වූ අපට එය ද 253 දුෂ්කර වන්නේය. එබැවින් පසමිතුරන් හා බිහිසුණු යුද්ධයක් පවත්වාම එයින් ලබන 254 සැප හෝ දුක හෝ විඳීම අපට සුදුසු වන්නේය” යි 255 මෙපරිද්දෙන් දැඩි කොට සිතී ය. හේ තෙමේ ස්වකීය මහත් වූ චතුරංගිනී සේනාව 256 සන්නද්ධ කොට, යුද්ධය පිණිස බඳින ලද ඉඟි පට ඇත්තේ දලුවලට ගියේය.

ඉක්බිති සිංහ පරාක්‍රම ඇත්තා වූ, විමසා කටයුතු කරන 257 ස්වභාව ඇත්තා වූ, මහා ප්‍රඥාවන්ත පරාක්‍රමබාහු නරේෂ්වර තෙමේ ඒ සියලු විස්තර අසා, ලංකාපුර නම් අමාත්‍යයා ද දණ්ඩනායක සහෝදර දෙදෙනා ද 258 ලොග්ගල නම් අමාත්‍යයා ද කැඳවා බොහෝ වූ යුද්ධ උපාය උගන්වා, ඒ දෙසින් පැමිණෙන සතුරු සේනාව ආපසු හරවා යැවීමට කැමති වූයේ, 259 තුන් දෙසින් දවසක් පාසා උදාරතර වූ යුද්ධ පවත්වමින් මාසයක් කල් ගත කළහ.

260 ඉක්බිත්තෙන් ඊට දෙගුණයක් ඛේදයට පත් වූ මාණාභරණ නරේන්ද්‍ර 261 තෙම මෙසේ සිතිය: “යුද්ධ කිරීම පිණිස කඳවුර හැර ආවෙමු. එහෙත් මෙතැන්හි අපට සැනසීමක් නැත්තේය. අපගේ මුල් බැස ගත්තා වූ දුකම ඒකාන්තයෙන් දිවා රෑ 262 නැවත නැවත වැඩෙන්නේය. ඒ යුද්ධයෙන් ලැබෙන සැප හෝ දුක හෝ 263 අනුභව නොකොට මෙහි පැමිණි අපට මෙය ඉවසිය නොහැකිය. මෙබඳු වූ දුක විඳීම සුදුසුමය. නැවත පෙර සිටි තැනටම යමු ද? එය දැන් ඉතා අපහසුය. 264 ඒ ඒ තැන මහමග සතුරන්ගේ මහ සෙනඟ සිටින බැවින් අතිශයින් කරදරකාරී වූ මෙතැන්හි වාසය කිරීම සුදුසු නොවේ. එහෙයින් ඔබ මොබින් ඇතුළු වූ 265 සතුරු සේනා මධ්‍යයෙහි, මේ ප්‍රදේශය හොඳින් පුරුදු වූ මිනිසුන්ගෙන් විමසා, 266 ඔවුන් විසින් පෙන්වා දෙන ලද්දා වූ කිසියම් අප්‍රසිද්ධ මාර්ගයකින් යන්නෙමි” යි සිතා, රටවැසියන්ගෙන් විමසා ඔවුන් විසින් පෙන්වා දුන් 267 මාර්ගයෙන් කොඳුරුවා නම් ගමට ගියේය.

ඉක්බිත්තෙන් රක්ඛ නම් අධිකාරි තෙමේ ද මහරජාණන්ගේ අනුශාසනාවට බුහුමන් දක්වන්නේ, මිහිරණ බිබිල නම් ගම වෙසෙමින්, ඇතුන් විසින් ද සෙලවිය නොහැකි වූ ඉන්ද්‍රකීල 268 සමාන වූ කණු එකිනෙක සම්බන්ධ කොට බිම හාරා සිටුවා, ඉන් පිටත 269 ප්‍රමාණයෙන් ඊට වඩා විශාල වූ දඬු වැටකින් වට කරන ලද්දා වූ මහ කණු 270 සිදුරු රහිත කොට සිටුවා, යළිත් ඒ කණු වැට මැද හාත්පස විසි තිස් 271 රියන් පුළුල් වූ, මිනිසෙකුගේ උස ප්‍රමාණය ඇති ඇළක් කප්පවා, එහි තියුණු උල් හා කටු 272 අතුරා, ඉන් පිටත ප්‍රදේශයේ යකඩ උල් සිටුවා, ඒ හා සමානවම සිදුරු රහිත වූ 273 කටු වැටක් කොට, ඒ මැද පෙර පරිද්දෙන්ම අගලක් කප්පවා, එහි ද උල් සිටුවා 274 කටු අතුරුවා, වැටෙන් පිටත ද දැල් බැඳ, අගලක් කප්පවා එහි ද 275 තියුණු උල් හා කටු අතුරා, ඇළෙන් පිටත ඊතල විදින දුර ප්‍රමාණය මෙන් දෙකක් තුනක් පමණ තැන එක එල්ලේ මහ වනය කප්පවා, ඉන් පිටත සොරුන් යන මාර්ගයන්හි 276 මහා වලවල් කප්පවා, එහි ඉඩක් නැති පරිදි තියුණු කටු අතුරා, ඒ 277 වලවල් මතුපිට වැලි හා පරණ කොළ අතුරා වසා, බලන්නන්ට යා 278 හැකි සාමාන්‍ය මාර්ග මෙන් සකස් කරවා, ඒ මඟ පැමිණෙන පසමිතුරු සේනාව සම්පූර්ණයෙන්ම 279 විනාශ කරනු පිණිස හාත්පසින් සොර මං කරවා, ඒ මාර්ගයන්හි තියුණු ලෙස විදින ධනුර්ධරයන් යොදවා, බලකොටුව මැද සිව් මහල් ප්‍රාසාදයක් 280 කරවා, ඒ මතුයෙහි ඒ ඒ තැන ධනුර්ධරයන් යෙදවීය. ඉක්බිති පසමිතුරු සේනාව ඒ අසලට පත් කරනු පිණිස දුනු හා ක්ෂණවෙධී වූ (ඉතා වේගයෙන් විදින) ධනුර්ධරයන් දෙතුන් දහසක් යැවීය.

281 පැමිණියා වූ වළක්වා ගත නොහැකි කුරිරු පසමිතුරු සේනාව ඝන වූ ඊතල වර්ෂාවෙන් බිඳී ගිය ආකාරයෙන් බොරු රඟපෑම් (මිථ්‍යා ප්‍රයෝග) දක්වා, ඔවුන්ව රවටා තමන් පසුපස එන සේ සලස්වා, යම් තැනක සතුරු සේනාව ළඟට පැමිණියා ද, 282 එතැන දී යුද්ධ ක්‍රීඩාවෙහි දක්ෂ වූ වීර වූ දහස් ගණන් සමර්ථ 283 යෝධයෝ සන්නද්ධව, වෙන් වෙන් වශයෙන් ඇතුන් මැදට වදින ඇතුන් සේ පසමිතුරු සේනාව දෙසට වේගයෙන් දිව ගොස්, යම රජුගේ සේනාව පෙනෙන්නාක් මෙන් බියකරු යුද්ධයක් පැවැත්වූහ. එකල හාත්පස ඊතල වර්ෂාව ද වසින්ට පටන් ගත්තේය. 284 ප්‍රාසාදය මතුයෙහි සිටි ඔවුහු බිම සිටියවුන්ට විදීමට පටන් ගත්හ.

285 යන්ත්‍රවලින් මුදා හරින ලද, ඔබ මොබ පැතිර යන්නා වූ, ප්‍රමාණය ඉක්මවා ගිය මහ ගල් පාෂාණයන්ගේ විනාශකාරී හැසිරීම පැවැත්තේය. 286 කැබලි කැබලි කොට කපා, 287 ගින්නෙන් අවුළුවා, අහසින් වීසි කරන ලද උණ දඬු හා සම්බන්ධ වූ 288 අතිශයින් නොඉවසිය හැකි දාහය ද පැවැත්තේය. යදමින් බඳින ලද, ගිනි ගත් යකඩ පොලු වලින් ද අදිමින් ඉතා ක්‍රූර වූ ක්‍රියාවක් සතියක් පුරා පැවැත්වූහ. 289 මෙසේ ඒ මහරජාණන්ගේ මහා ප්‍රඥා ඇති මහා ඇමතිවරු රජුගේ නියෝග පරිද්දෙන් යුද්ධය මනා කොට පැවැත්වූහ. එකෙණෙහි මුහුදු වෙරළේ වැදී බිඳෙන රළ මාලා මෙන් රජු සහිත පසමිතුරු සේනාව බිඳී ගියේය. එකල්හි අරුණෝදය උදා වන කාලයෙහි සඳ සහ තරු මෙන්, මහීපාලයා 290 සහිත වූ ඒ සේනා තොමෝ පරාජයට පත්ව මැලවී ගියාය.

291 ඉක්බිත්තෙන් රිදීකෙත දී හය මසක් මුළුල්ලෙහි දවසක් පාසා කරන ලද භයානක යුද්ධයෙහි දී ශත්‍රූ සේනාව දුර්වල කළහ. 292 මාණාභරණ මහීපාල තෙම පිටත ප්‍රදේශය ද සහිත වූ බලකොටුවක් කටු අතුරා 293 කරවන්ට ආරම්භ කළේය. ඉක්බිත්තෙන් අසමසම ප්‍රඥා ඇත්තා වූ, 294 නිල් මහනෙල් වැනි නෙත් ඇති පණ්ඩිත වූ පරාක්‍රමබාහු නරේෂ්වර තෙම ඒ ක්‍රමය විමසා අසා, “ඉදින් හෙතෙම බලකොටුවක් පිහිටුවන්ට ආරම්භ කරන්නේ නම්, මේ තෙමේ උපායෙකි” යි සිතා, චින්තනයෙහි දක්ෂ වූයේ මෙසේ සිතුවේය: “ඔහුගේ සෙනඟ හීන වූයේ ය, එබැවින් පලා යාමට සැරසෙන්නේ යැයි සිතමි. ඒ 295 මාණාභරණයා අල්ලා ගැනීමට ඒකාන්තයෙන් මේ සුදුසුම කල් වන්නේය. 296 මා විසින් ද එහි යා යුතුය. මා එහි යන බව යම් සේ ඔහු දැන නොගන්නේ ද 297 එසේ යාමට වටින්නේය. එපරිද්දෙන් නො වන්නේ නම් හෙතෙම පලා යන්නේය.”

298 මෙසේ නිශ්චය කොට, මුව දඩයමේ යාමට කැමැත්තෙකු සේ එක් බොරුවක් දක්වා, වික්‍රමපුරයෙන් නික්ම නොයෙක් දක්ෂ වූ ගාන්ධර්වයන් 299 පෙරටු කර ගන්නා ලද්දේ, ක්‍යාන ගමට පැමිණ, වීණා සහ වස්දඬු වාදනයන් හා ගීතිකාවන්හි රස දන්නා වූ ප්‍රඥාවන්ත මහීපාල තෙම ශක්‍රයා සේ එහිම වෙසෙමින්, 300 “වහා සේනා සන්නද්ධ කොට ගෙන මාණාභරණ රජුගේ බුද්ධනායක නම් ඇමතියා 301 සමඟ යුද සැණකෙළි පවත්වන්න” යැයි කියා රක්ඛ නම් අධිකාරීන් වෙත හසුනක් යැවූයේය. 302 මහරජාණන් කී දෙය එලෙසම කරන්නා වූ මහා නුවණැති අධිකාරි තෙම, කියා යවන ලද ඒ සියල්ල අසා, ඉක්බිත්තෙන් සතුරන් පුළුන් මෙන් පිඹ හැරීමෙහි සමත්, සුළඟ සමාන වූ 303 යුද්ධ දක්ෂ සේනා සරහා එකෙණෙහි යැවීය.

ඒ චතුරංගනී සේනා 304 තොමෝ රිදීකෙතට පැමිණ හිරු බැස යන තෙක් දරුණු යුද්ධ පවත්වා, බුද්ධනායක ආදී සාමන්තයන් මරා දමා, ඉතිරි වූ සේනාව පලවා හැර රෑ එහිම වාසය කළාය. චතුර විචක්ෂණ වූ පරාක්‍රමබාහු මහරජ තෙම ඒ පුවත අසා මිහිරණ බිබිලි නම් වූ ගමට ගොස්, අතිශයින් උදාර පරාක්‍රමයෙන් යුක්ත වූ කඩක්කුඩ නම් ඇමතියා ද ලංකාපුර නම් ඇමතියා ද 305 යළිත් දණ්ඩනායක දෙබෑයන් ද කැඳවා, “ඒ මාණාභරණ රජ තෙමේ මහත් බියෙන් මැඩ පැවැති සිත් ඇත්තේ නියත වශයෙන්ම අද රෑ පලා යන්නේය. 306 තෙපි පෙරටුව ගොස් ඔහු පලා යන මාර්ගය හරස් කරව්” යැයි කියා පිටත් කළේය.

307 ගල ගලා යන ශබ්දය පවත්වන්නා වූ මේඝය නිරතුරුව 308 වසිද්දී ම, කළුවර රාත්‍රියෙහි ඝන අන්ධකාරය පවතින කල්හි යන්නා වූ 309 ඔවුහු, බියෙන් පීඩිතව පලා යන්නා වූ ඒ මාණාභරණ නරේන්ද්‍රයන් වෙත මාර්ගයෙහි ළඟා වීමට නොහැකි වූහ (මන්ද ඔහු ඒ වන විටත් වෙනත් මගකින් පලා ගොස් සිටි බැවිනි).

310-311 ඒ මාණාභරණ මහීපාල තෙමේ එකල්හි මෙසේ සිතුවේය: “අද පසමිතුරු සෙනඟ වසන බලකොටුව දෙසින් මහා සමුද්‍රය කැළඹෙන්නාක් මෙන් වූ භයානක ශබ්දයක් ඇසෙන්නේය. ඒ සතුරු රජ තෙමේ බලකොටුවට පැමිණියේ යැයි සිතමි. ඉදින් බැහැර නොගොස් රාත්‍රියෙහි මෙහිම සිටියෙම් 312 නම්, කිසිවෙකුට යටත් නොවූ මම අනිවාර්යයෙන්ම ඔහුට යටත් වන්නෙමි. 313 එබැවින් සියලු පිරිවර ජනයන් අතුරෙන් කිසිවෙකුටත් නොදන්වා මෙතැනින් පලා යාමට වටින්නේය” යි භයින් පීඩිතව මෙසේ ද සිතා, 314 ස්වකීය පුත්‍රයන් ද අතහැර දමා, ඝන වූ වර්ෂාව වසිද්දී ම, දැඩි අන්ධකාරය පවත්නා කල්හි, විටින් විට ඒ ඒ තැන මහා වලවල්වල වැටෙමින්, වන පඳුරුවල 315 හැපෙමින්, නැවත නැවතත් තැති ගනිමින්, බියෙන් කම්පා වූ සිත් ඇත්තේ 316 මහවැලි ගඟට පැමිණියේය. “ඉදින් මම ප්‍රසිද්ධ වූ තොටුපළකින් පලා යන්නෙම් නම්, 317 පසමිතුරෝ මා ලුහුබැඳ පණපිටින් අල්ලා ගන්නාහුය” යි සිතා, කිසියම් අප්‍රසිද්ධ තොටුපළකින් දුක සේ ගඟින් එගොඩ වී, එකෙණෙහි ලැබූ අස්වැසිල්ලක් 318 ඇත්තේ, රටවැසි ජනයා කෙරෙහි ද අතිශයින් සැක ඇති වූයේ, මහත් 319 බිය ඇත්තේ, අප්‍රසිද්ධ වෙස් ගෙන ගමින් ගමට පැමිණෙමින් පලා ගොස්, 320 පිහිටක් නොමැති වූයේ සිය රටට (රුහුණට) ගියේය.

321-322 ඒ ඒ තන්හි සිටියා වූ පරාක්‍රම මහරජාණන්ගේ යෝධයෝ මාණාභරණ රජු පලා ගිය බව දැන සතුටුව, වස්ත්‍ර හිස වටා කරකවමින් දහස් ගණන් ඔල්වරසන් දෙමින්, හාත්පස විලක්කු ලක්ෂයක් දල්වා, යෝධයන් නොයෙක් 323 දහස් ගණන් ජීවිතක්ෂයට පමුණුවමින්, අත්පොළසන් දෙමින්, නාද 324 කරමින්, හාත්පසින් පනිමින්, පැතිරෙමින්, ඒ සියල්ලෝ එක්වරම මාණාභරණ රජු විසූ මහා බලකොටුවට හාත්පසින් ඇතුළු වී, එහි නැවතී සිටි 325 සිරිවල්ලභ නම් කුමාරයා ද අනිකුත් මහාමාත්‍යයන් ද පණපිටින් අල්ලා ගෙන, 326 සතුරු රජුගේ ඒ ඒ තැන විසිරී තිබූ බොහෝ වූ ධනය ද, ඇතුන්, අසුන් හා 327 සන්නාහයන් ද, බොහෝ වූ ආයුධයන් ද ගෙන, ඔවුන්ට යෙදිය යුතු 328 ආරක්ෂාව ද යොදා, ඒ සියල්ලෝම මාණාභරණ රජු ලුහු බඳිමින්, ඒ මොහොතෙහි මහවැලි ගඟ වෙත පැමිණ, එහි දී ද සීමාවක් නොමැති වූ වෛරී සේනාව විනාශ කොට, සියලු සතුරු සෙන් මස් ලේ ගඟක් බවට පත් කොට, “මුහුද දක්වා 329 හෝ ගොස් මාණාභරණ භූමිපාලයා අල්ලා ගෙන නවතින්ෙමු. අන් ක්‍රමයකින් නො නවතින්නෙමු” යි ස්ථිර වූ සිත් ඇතිව පිටත් වූහ.

ඉක්මවිය නොහැකි අණ ඇති වීරබාහු පරාක්‍රමබාහු නරේෂ්වර තෙමේ 330 “ගඟින් එගොඩ නොයා යුතුය” යි කියා හසුනක් යවා ඔවුන් නැවැත්වීය. 331 ඉක්බිත්තෙන් පසමිතුරු රජුන් දිනූ පරාක්‍රමබාහු නරේන්ද්‍ර තෙම පළඳින ලද සියලු ආභරණ ඇත්තේ, සෙනඟ පිරිවරා ගත්තේ, සිරිවල්ලභ නම් 332 කුමාරයා පෙරටු කර ගන්නා ලද්දේ, අසුර යුද්ධයෙන් ජයග්‍රහණය කළ ශක්‍ර දේවේන්ද්‍රයා සුර මන්දිරයට එන්නාක් මෙන්, මහා ජය ඝෝෂාවෙන් ඒ ඒ 333 දිශාවන් පුරවමින්, පුලස්තිපුර (පොළොන්නරු) නම් රම්‍ය වූ පුරයට ඇතුළු වූයේය.

334 ඉක්බිති ඒ මාණාභරණ රජ තෙම පරාක්‍රමබාහු මහරජාණන් 335 කෙරෙහි බියෙන් හටගන්නා වූ රෝගයකින් ආයු කාලය අවසන් වීමට ළං වූයේ, 336 හිස අත් බැඳ හඬන්නා වූ අන්තඃපුර ස්ත්‍රීන් මැද දුකට පත්ව, මරණය අවසන් කොට ඇති යහනෙහි වැතිර, පසුව කීර්ති ශ්‍රී මේඝ නම් 337 කුමාරයා හා අනිකුත් මහාමාත්‍යයන් කැඳවා මේ වචනය කීවේය: “ශ්‍රී 338 දළදා ස්වාමීන් වහන්සේට ද, උත්තම පාත්‍ර ධාතූන් වහන්සේට ද ශ්‍රද්ධාව ඇත්තා වූ කුල පුත්‍රයන් විසින් පුදන ලද බොහෝ වූ ධනය ද, අනිකුත් භික්ෂූ සංඝයා සන්තක වූ නානාවිධ ගම් ද, රාජ්‍ය ලෝභයෙන් 339 මුළා වූ මා විසින් ගන්නා ලද්දාහු ය, විනාශ කරන ලද්දාහු ද වෙති. දැන් මම 340 නැවත නැඟිටිය නොහැකි සයනයක නිදන්නෙමි. මළා වූ මට ඒකාන්තයෙන්ම අපායෙන් මිදීමක් කොයින් ද? මා මෙන් නොව, තෝ විනාශ නොවී පරාක්‍රමබාහු මහරජාණන් කරා ගොස්, ඔහුගේ වචනය පිළිපදිමින්, ඔහු 341 විසින් කියන ලද විධියට අනුකූලව වාසය කරව” යි මෙසේ කියා, 342 ඉතාමත් බැගෑපත් ලෙස හඬමින්, පරාක්‍රමබාහු මහරජාණන්ගේ 343 සමත් යෝධයන්ට ගොදුරු නොවන ප්‍රදේශයකට යනු කැමැත්තෙකු සේ, යම රජුගේ නගරය නමැති දුර්ගයට ගියේය.

344 සතුටු කරන ලද අනන්ත සජ්ජනයන් ඇත්තා වූ පරාක්‍රමබාහු 345 මහරජ තෙම මාණාභරණ භූපාලයා මළ බව අසා, කීර්ති ශ්‍රී මේඝ කුමාරයා එතැනින් ගෙන්වා ගත්තේය. එකල්හි ඒ මහාමාත්‍යයෝ රැස්ව, දෑත් එක්කොට වැඳගෙන, ඔටුනු පැළඳීමේ මංගල්‍යය කරනු පිණිස මහා ප්‍රඥා ඇති 346 නරේන්ද්‍රයන්ට ආරාධනා කළෝය. මිහිපති තෙමේ යහපත් වූ 347 නැකතකින් හා මුහුර්තයකින්, සතුරන්ගෙන් බියක් රහිත වූයේ, උතුම් වූ 348 මෞලි මංගල්‍යය (අභිෂේකය) පැවැත්වූයේය.

349 එකල්හි නානාප්‍රකාර වූ බෙර හඬ, කල්පාන්තයේ හමන සුළඟින් කැළඹුණු සාගරයේ හඬ සේ භයානක විය. රන්මය සන්නාහ පැළඳි ඇතුන් නිසා රාජ වීථිය විදුලි කොටන මේඝ කූටයක් පහළ වූවාක් මෙන් විය. අශ්වයන්ගේ නටන විලාසයෙන් හටගත් රැළි ඇති වූයේ, ඒ නුවර මුළුල්ල එකල්හි සාගරය සේ පිරී ඉතිරී ගියේය. 350 විසිතුරු කුඩ පෙළින් හා රන් කොඩි වැලින් අහස් කුස හාත්පසින් 351 වසන ලද්දා සේ විය. වස්ත්‍ර හිස වටා කරකවමින් ඔල්වරසන් පැවැත්වූහ. ඇඟිලි ගසමින් ශබ්ද පැවැත්වූහ. 352 එකල නුවර වැස්සෝ “බොහෝ කල් ජීවත් වේවා” යි ආශිර්වාද කළහ. කෙසෙල් තොරණින් සැරසුණා වූ, පුන් කලස් පේළිවලින් 353 ගහන වූ සියලු පොළොව මතුපිට නොයෙක් උත්සවවලින් යුක්ත විය. 354 සිය ගණන් ස්තූති කියන්නන් විසින් කියන ලද්දා වූ ස්තූති ගීත ද පැවැත්වූහ. විසිතුරු වස්ත්‍ර ඇති, නානාවිධ ආභරණයෙන් 355 සැරසුණු, නානා ආයුධ අත දරන, ආයුධ ශිල්ප පුරුදු කළා වූ, පිරිපුන් ශරීර අවයව ඇති, අතිශයින්ම වීරත්වයෙන් බබළන රූප ශ්‍රී ඇත්තා වූ 356 මහා යෝධ භටයෝ ද, මද කිපුණු ඇතුන් ද, බොහෝ ධනුර්ධරයන් ද, අශ්වයන් ද නිසා පොළොව තලය මතට දෙව් සෙනඟ පැමිණියාක් මෙන් විය. 357 රන්, මිණි, මුතු ආදියෙන් යුක්ත වූ විමාන සිය ගණනින් පිරුණු පුරය තාරකාවන්ගෙන් ගැවසුණු අහස මෙන් දිස් විය.

358 මහානුභාව ඇත්තා වූ, නිල් මහනෙල් මෙන් දිගු ඇස් ඇත්තා වූ, ඒ 359 නරේන්ද්‍ර තෙම මෙසේ ආශ්චර්යමත් හා පුදුම සහගත පරම්පරාවක් පවත්වමින්, රන් ආභරණයෙන් සරසන ලද ඇතුන් දෙදෙනෙකු යොදන ලද ස්වර්ණමය මණ්ඩපයකට නැගී, නානාප්‍රකාර ආභරණයෙන් සැරසුණේ, 360 මැණික් රැස් විහිදුවන ඔටුන්න හිසින් දරමින්, උදා වන 361 හිරු මඬල දරන්නා වූ උදය පර්වතය සේ, ස්වකීය වූ කාන්ති ශක්තියෙන් අනංගයා පරදවමින්, පුර ස්ත්‍රීන්ගේ සතුටු කඳුළු ජලයෙහි තම නෙත් යුවල ගිල්වමින්, නුවර පැදකුණු කොට, ශුභ ලක්ෂණයෙන් හෙබියා වූ ශක්‍රයා 362 සේ මනරම් වූ රාජ මන්දිරයට ඇතුළු වූයේය.

මෙසේ ඒ උතුම් වූ අණ ඇති, මධ්‍යම ලෝකපාල වූ පරාක්‍රමබාහු නරේෂ්වර තෙමේ සියලු දිශාවන් හා අනුදිශාවන් ද පූජාවෙන් සතපවා, ප්‍රථම අභිෂේකය කළ වර්ෂයේ සිට දෙවෙනි වර්ෂයෙහි ද්වීතීය අභිෂේකය සිදු කළේය.

363 මෙතෙකින් හුදී ජනයාගේ පහන් සංවේගය පිණිස කළ මහවස, අභිෂේක මංගල නිර්දේශය නම් වූ හැත්තෑ දෙවෙනි අදියර නිමි.