1 තමාගේ ආයුධය පමණක් දෙවැන්නා කොටගෙන (තනිවම) පිටත් වූ පරාක්‍රමබාහු කුමාරයා ඉදිරියෙහි, එම මොහොතේම කිසියම් ජය සංඛ නාදයක් ඇති විය.

2-3 ඉක්බිති නොයෙක් පෙරනිමිති පිළිබඳ මනා දැනුමක් ඇති හෙතෙම, ඒ හඬ අසා “මාගේ අදහස වහාම ඉෂ්ට සිද්ධ වන්නේය” යැයි සිතා සතුටු විය. 4-5 ඒ ඒ තැන්හි යොදවා සිටි ආරක්ෂක ජනයාට නොදන්වාම, පහ වූ බිය ඇති සිංහයෙකු වැනි පරාක්‍රමයක් ඇති ඒ කුමාරයා නුවරින් නික්මී වේගයෙන් ගමන් කළේය.

6 ඔහු පස් ගව්වක් පමණ මග ගෙවා ගොස්, බදලත්ථලයට (බදුලු තපාගමට) නුදුරු ප්‍රදේශයක පිහිටි ‘පිලිමවත්ථු’ (පිලිංවත්ත) නම් වූ එක් ගමකට පැමිණියේය.

7 තමා එහි පැමිණීමට පෙර අවුත් පෙරමග රැඳී සිටින ලෙස තම ජනයාට නියම කොට වේලාවන් වෙන් කර තිබූ කුමාරයා, එකල තමන්ගෙන් නියෝග ලැබූවන් අතුරින් එහි පැමිණ සිටියේ ඉතා ස්වල්ප දෙනෙකු බව දැක, “මේ කුමක්ද? පැමිණ සිටින්නේ මේ පමණක් දැ?” යි විචාළේය.

ඉක්බිති ඔවුහු කුමාරයාට මෙසේ පැවසූහ: 8 “ලෝකයේ සියලු තොරතුරු දන්නා වූ ස්වාමීන් විසින් මෙසේ කුමක් කියනු ලැබේද? මරණ බිය නොවන්නේ කාටද? 9 ස්වාමීනි, ඔබ වහන්සේ තවම ළාබාල වයසේ පසුවන සේක. 10 ඔබ වහන්සේගේ මුවින් අදටත් කිරි සුවඳ හමයි. ඔබ විසින් වෙන් කොට රැස් කරන ලද ධන සම්භාරයක් ද නැත්තේමය. එසේම ඊට අවශ්‍ය වෙනත් උපකරණ හා බල ඇණි ද නැත්තේමය.

11 බොහෝ කලක් මුළුල්ලෙහි ඉතා හුරු පුරුදු වූ, දැඩිව හටගත් ආදරය හා විශ්වාසය ඇති අප හැර, ඔබ වහන්සේ අනුව යන්නා වූ වෙනත් ජනයෝ කවුරුන්ද? 12-13 එසේ වුවත් එක් කරුණක් ඇත; එනම් අප ඔබ සමග පැමිණි නිසා, ඔබ වහන්සේගේ පිය රජතුමා (කිත්සිරිමෙවන් රජු) අපට කවර නම් දඬුවමක් කරන්නේ දැයි අපට කිසිසේත්ම සිතා ගත නොහැක.

14 අප යන අතරමග, මහා වීර වූ මහා බල ඇති ‘සංඛ’ නම් සේනාපති තෙමේ රාජ්‍ය සීමාව කෙළවර වාසය කරයි. ඔහු කුමක් කරන්නේ ද? අනෙක් පස මිතුරන් තබා, අප මේ කිහිප දෙනා එකිනෙකා කෙරෙහි ඒකාන්තයෙන්ම ඇති වූ බලවත් සැකයෙන් යුත් සිත් ඇත්තෙමු. 15 දැන් හිරු උදාවන වේලාව ද ඉතා ආසන්නය.” මෙසේ ඔවුහු තම හදවත් තුළ තිබූ භීතිය වෙන් වෙන්ව ප්‍රකාශ කළහ.

16-17 ඔවුන්ගේ බස් අසා මිහිරි සිනහවක් පෑ, කිසිදු සැකයක් නැති ඒ කුමාරයා ඔවුන්ගේ මුහුණු බලා, “අහෝ! මෙපමණ කලක් මොවුහු සියල්ලෝ මා සමග හැසිරුණත් මා හඳුනාගෙන නැත; මොවුන්ගේ බිය හුදෙක් වයස පිළිබඳ සිතීම නිසා ඇති වූවකි” යි සිතුවේය. 18-19 එසේ සිතා, පැමිණ සිටි ඔවුන්ගේ බිය දුරු කරනු පිණිස, සිංහ වික්‍රම ඇති කුමාරයා එකල මහත් වූ සිංහ නාදයක් කළේය.

20-21 “සියලු මිනිසුන් සිටිත්වා, මා අත ආයුධයක් ඇති කල්හි කිපුණා වූ ශක්‍ර දේවේන්ද්‍රයාට වුවත් කුමක් කළ හැකිද? මා බාලයැයි සිතන්නා වූ තොපට, මා තුළ හටගත් මෙබඳු තේජස හා අණසක පරීක්ෂා කරනු ලැබේ; ශක්තියට වයස ප්‍රමාණයක් නොවේ යනු කුමක්ද? තොප විසින් එය අසා නැතිද?

22 අද මා විසින් කරන්නට සිතන ලද එකම ක්‍රියාවකින්, ස්වදේශික හා විදේශික වැසියන් යම් සේ මා කෙරෙහි බිය හා භක්තිය ඇති කර ගනිද්ද, 23 තොපි යම් සේ මේ බිය දුරු කර ගනිද්ද, රැය පහන් වූ කල ඇසිල්ලකින් එලෙස මාගේ උග්‍ර වූ ඥාන බලයෙන් කළ යුතු වූ වික්‍රමයන් දක්වන්නෙමි. 24-25 පිය රජුගේ සේනාව මා ලුහුබඳින්නීය. එදිනට තොපට බියක් ඇත්නම් තොපි මට පෙරටුව යවු” යැයි ඔවුන්ට කියා, අතට ගත් අවි ඇතිව, නිර්භයව එකම ක්‍රියාවක් කොට ඇති වීර වූ කුමාරයා ඒ ගමින් පිටත් විය.

26-27 උදයගිරි පර්වත මුදුනේ සිටි සූර්ය මණ්ඩලය ජය ගන්නට මෙන්, බටහිර දිශා මුඛයෙන් නැගී එන අනෙක් හිරු මඩලක් සේ පැතිරෙන තේජසින් ජනයාගේ නෙත් නමැති පියුම් වනය පුබුදුවමින්, කුමාරයා පෙරවරු කාලයේ බදලත්ථලයට (බදුලුතලට) පැමිණියේය.

28 මේ පුවත අසා කලබලයට පත්, එහි විසූ සංඛ සේනාපති තෙමේ, පැමිණි රාජ කුමාරයා හැඳින මහා බල සේනාවක් සමග පෙර ගමන් කොට, දක්වන ලද ආදර ඇත්තේ සුදුසු පරිදි ගෞරව කරන්නට පොළොවට නැඹුරු විය (වැන්දේය). 29-30 එකල කුමාරයාගේ භටයෝ, “මොහු ජීවත් වීමෙන් අපට කවර වැඩක් සිදුවන්නේ ද? දැන්ම මොහු මැරිය යුතුය” යි සිතා මුහුණු බැලූහ. 31 එහෙත් සිංහයෙකු බඳු වූ ඒ කුමාරයා, “දැකපු වරදක් නැති අයෙකු මැරවීම පුරුෂ භාවයට නුසුදුසුය; විරුද්ධ වූ කල මැරීම කළ හැකිය” යි ඉඟියෙන් ඔවුන් වළක්වා ලීය.

32 ඉන්පසු කුමාරයා සෙනෙවියාගේ අතින් අල්ලාගෙන මිහිරි වදන් කියමින් ඔහු සමග මාලිගාවටම ගියේය. 33 ඉක්බිති සෙනෙවි තෙමේ, “මොහුගේ ගමන රජතුමා නොදැනම සිදුවිය යුතුය” යි සිතා, “යම් තාක් මොහුගේ ස්වභාවය දැනගනිම් ද, ඒ තාක් මොහු කැටුව ආවවුන් මොහු හා එක් නොවන ලෙස වෙන් කොට තැබිය යුතුය; 34 කුමාරයා මාගේ නිවසේ වසාවා” යි සිතුවේය. සෙනෙවි තෙමේ එසේම කොට, මහා නුවණැති කුමාරයා රවටනු පිණිස 35 ආගන්තුක සත්කාර දක්වා රජු වෙත දූතයන් යැවීය.

36-37 ඉක්බිති කුමාරයා ඔහු විසින් කළ වංචාව දැන, “මෙහි කළ යුතු දේ නොකොට ඉදින් මම උදාසීන වීම් නම්, කිසි කලෙක මාගේ බලාපොරොත්තුව ඉෂ්ට නොවන්නේය. එබැවින් පළමු කොට දැන් මොහු අනිවාර්යයෙන්ම මැරිය යුතුය” යි සිතුවේය. 38 එසේ සිතා කුමාරයා තමා සමග එක්ව පැමිණි අයෙකු මෙහෙයවා සෙනෙවියා මරවා දැමීය.

39 සෙනෙවියා මැරූ කල්හි මහත් කෝලාහලයක් විය. සෙනෙවියාගේ එක් භටයෙක් සෙනෙවියා මැරූ බව අසා, 40 “මාගේ ස්වාමියා මරණයට පත් කළේ කවර කරුණක් නිසාද?” යි කියමින් කඩු ගත් අත් ඇතිව, සිය ස්වාමියා වෙනුවෙන් පුදන ලද මහා දිවි ඇත්තේ, තනිව සිටි කුමාරයා වෙත කඩා පැන්නේය (දිව ආවේය).

41 ඉක්බිති ඒ භටයා කුමාරයාගේ මුහුණ දැක, බියෙන් වෙවුලමින් ඉදිරියෙහි සිටීමටත් නොහැකිව පාමුල ඇද වැටුණේය. කුමාරයා “මොහු අල්ලා ගනු” යැයි කියන්නටත් පෙරාතුවම කුමාරයාගේ සහචරයෙක් ඒ භටයා මරා දැමීය. 42 එවිට කුමාරයා, “මාගේ නියෝගයක් නැතිව ඔහු විසින් කළ ක්‍රියාව නුසුදුසුය” යි පවසා ඔහුට (සහචරයාට) සෑහෙන දඬුවමක් කරවීය.

43 ඉක්බිති රජ කුමාරයා එකල එහි හටගත් ඉතා බිහිසුණු කැළඹීම, හුදෙක් තම බැම එසවීමක් පමණකින් සන්සිඳීමට පත් කළේය. 44 කීර්තියම උතුම් ධනය කොට ඇත්තා වූ, ධෛර්යවන්ත වූ වීරයන්ට උපකාර කිරීමෙහි දක්ෂ වූ, උතුම් කීර්තිය සාරය කොට ඇති වීර කුමාර තෙමේ, සෙනෙවියා විසින් රැස් කර තිබූ අති මහත් වූ සියලු ධනය භටයන්ට රිසි පරිදි ගන්නට අවසර දී විසිරුවා හැරියේය.

මෙතෙකින් හු දී ජනයාගේ ප්‍රසාදය හා සංවේගය පිණිස කළ මහාවංශයේ ‘සේනාපති වධ’ නම් වූ හැට පස් වන පරිච්ඡේදය නිම විය.