1 අතීත කාලයෙහි වංග දේශයේ වංග නගරයෙහි වංග නම් රජෙක් විය. කාලිංග රජුගේ 2 දියණියක් මෙම රජතුමාගේ අග මෙහෙසිය වූවාය. ඒ රජතුමාට දාව එම දේවිය කුසින් එක් දියණියක් උපන් අතර, දෛවඥයෝ ඇය සිංහ රාජයෙකු සමඟ සංවාසයේ යෙදෙන බව 3 පැවසූහ. ඉතා රූමත් වූත්, අතිශයින්ම කාමයට ගිජු වූත් ඇයව, රජු සහ දේවිය යන දෙදෙනාම ලැජ්ජාව හේතුවෙන් පිළිකුල් කළහ.

4 තමන් කැමති පරිදි හැසිරෙන ස්වභාවය ඇති, නිදහස් සුවය කැමති වූ ඇය, හුදෙකලාව වෙස්වලාගෙන මගධ රට බලා යන වෙළඳ කණ්ඩායමක් සමඟ පිටත්ව ගියාය. 5 ලාට රටට අයත් වනාන්තර ප්‍රදේශයකදී සිංහයෙක් වෙළඳ කණ්ඩායම වෙත දිව ආවේය. වෙළඳ කණ්ඩායමේ සෙසු පිරිස හිස ලූ ලූ අත වෙනත් දිශාවකට දිව ගියහ. එහෙත් ඒ රාජ කුමාරිය සිංහයා පැමිණි දිශාවටම දිව ගියාය.

ගොදුරු සොයා 6 යමින් සිටි සිංහයා දුරදීම ඇය දැක, සිත ඇලී, කන් පහතට දමාගෙන වලිගය වනමින් ඇය සමීපයට ආවේය. ඇය ඔහු දැක, අසන ලද 7 දෛවඥ වචනය සිහිපත් කොට, බිය නොවී ආසාව වඩවමින් ඒ 8 සිංහයාගේ ශරීර අවයව පිරිමදින්ටත් අතගාන්ටත් පටන් ගත්තාය. සිංහයා ඇයගේ ස්පර්ශයෙන් ඉතා ඇලී ගොස්, ඇයව තම පිට මත හිඳුවාගෙන වහා තම ගුහාවට 9 රැගෙන ගොස් ඇය සමඟ සංවාසයේ යෙදුණේය. ඒ රජ දියණිය ඔහු සමඟ සංවාසයේ යෙදීම හේතුවෙන් සුදුසු කාලය පැමිණි විට පුතෙකු සහ දුවක වශයෙන් 10 නිවුන් දරුවන් දෙදෙනෙකු වැදුවාය.

පුත්‍රයාගේ අත් සහ පාද සිංහයෙකුගේ ආකාරය 11 ගත්තේය, එබැවින් ඔහුට සිංහබාහු යැයි නම් තැබුවාය. දියණියට සිංහසීවලී යැයි නම් තැබුවාය. සොළොස් වියට පැමිණි ඒ පුත් කුමරා, “මෑණියනි, ඔබත් අපගේ 12 පියාත් කවර හෙයකින් එකිනෙකාට අසමාන වූයේ දැයි” සිතේ උපන් සැකය මවගෙන් විමසුවේය. මව ඔහුට සියලු විස්තර පැවසුවාය. එවිට ඔහු “කුමක් හෙයින් අපි මිනිසුන් වසන ප්‍රදේශයට නොයන්නෙමු දැයි” ඇසුවේය. එවිට මව, “නුඹේ පියා විශාල ගලකින් 13 ගුහාවේ දොරටුව වසයි, එබැවින් අපට යා නොහැක” යැයි පැවසුවාය.

එම කුමාරයා 14 ගුහා දොර වසා තිබූ මහ ගල කර මතට ගෙන, එක දවසකින් යොදුන් පනහක් දුර යාම් ඊම් කළේය. දිනක් සිංහයා ගොදුරු පිණිස ගිය කල්හි, දකුණු කර මත 15 මවද, වම් කර මත නැගණියද තබාගෙන වහා ඒ ගුහාවෙන් පලා ගියේය. ඔවුහු කොළ අතු ඇඳගෙන මායිම් ගම්මානයකට පැමිණියහ.

එකල එම 16 මායිම් ගම්මානයේ පාලකයා ලෙස සිටියේ රජ දියණියගේ මාමාගේ පුත්‍රයා වූ වංග රජුගේ සෙන්පතියාය. 17 ඔහු කෘෂිකාර්මික කටයුතු මෙහෙයවමින් නුග ගසක් මුල වාඩි වී සිටියේය. ඔවුන් දැක, “තොපි කවුරුන්දැයි” විමසුවේය. ඔවුහු, “අපි වනාන්තරයේ වසන්නෙමු” යැයි පැවසූහ. ඒ සෙන්පතියා ඔවුන්ට ඇඳීමට වස්ත්‍ර දුන්නේය. 18 එම වස්ත්‍ර ඉතා වටිනා වස්ත්‍ර බවට පත් විය. ගස් කොළ මත ඔවුන්ට බත් දුන්නේය. ඔවුන්ගේ පින් බලයෙන් 19 ඒ කොළ රන් බඳුන් බවට පත් විය.

එයින් මවිතයට පත් සෙන්පතියා, “තොපි කවුරුන්දැයි” නැවතත් විමසුවේය. ඒ රජ දියණිය තමන්ගේ ජාතිය සහ 20 ගෝත්‍ර විස්තර ඔහුට දැන්වූවාය. ඒ සෙන්පතියා තම ඇවැස්ස නැන්දාගේ දියණිය වූ ඇයව රැගෙන වංග නුවරට ගොස් ඇය සමඟ විවාහ වී වාසය කළේය.

21 සිංහයා වහා ගුහාවට ගොස් බැලූ විට ඒ තිදෙනාම නොදැක පුත්‍ර ශෝකයෙන් පෙළෙමින් කිසිවක් නොකෑවේය, කිසිවක් නොබීවේය. ඔහු දරුවන් 22 සොයමින් මායිම් ගම්මාන වෙත ගියේය. ඒ සිංහයා යම් යම් ගමකට ඇතුළු වේ නම්, ඒ ඒ ගම් හිස් වෙයි. මායිම් දනව් වාසීහු ගොස් 23 රජුට, “දේවයන් වහන්ස, සිංහයෙක් ඔබගේ රාජ්‍යය විනාශ කරයි, ඔහු වැළැක්වුව මැනවැයි” ඒ පුවත රජුට දැන්වූහ.

රජතෙමේ සිංහයා මරන්නෙකු 24 සොයාගත නොහැකිව, දහසක් වටිනා මුදල් පොදියක් ඇත් කඳ මත තබා “සිංහයා මරා දමන 25 තැනැත්තා මෙය ගනීවා” යි නුවර බෙර හැසිරවීය. ඉන්පසු රජතුමා දෙදහසක් ද, තුන් දහසක් ද වශයෙන් ත්‍යාගය වැඩි කරමින් බෙර හසුරුවන ලදී. මව විසින් 26 දෙවරක්ම සිංහබාහු කුමරු වැළැක්වූවාය. එහෙත් තුන් වන වර ඒ සිංහබාහු කුමරු 27 මවගෙන් නොවිමසාම තම පියා මැරීමට ඒ රන් තුන් දහස ලබා ගත්තේය.

රාජ පුරුෂයෝ රජුට කුමරුවා පෙන්නූහ. රජතුමා ඔහුට, “ඉදින් තා විසින් සිංහයා 28 මරනු ලැබුවහොත් එම රට තට දෙමි” යි මෙසේ කීවේය. කුමාරයා 29 ඒ ලෙන් දොරට ගොස්, පුත්‍ර ප්‍රේමයෙන් එන ඒ සිංහයා දුර තියාම දැක විදීමට ඊතලයක් යැවීය. සිංහයා තුළ වූ මෛත්‍රී සිත නිසා ඊතලය නළලෙහි වැදී 30 ආපසු විත් කුමරුගේ පාමුල බිම වැටුණි. තුන් වරක් දක්වා එසේම සිදුවිය. පසුව සිංහ රාජයා කෝපයට පත් විය. ඉක්බිති යවන ලද ඊතලය ඔහුගේ 31 සිරුර විනිවිද ගොස් පිට විය. කුමාරයා කේශර සහිත සිංහ හිස කපාගෙන 32 නගරයට ගියේය.

එවිට වංග රජු මියගොස් දින හතක් ගත වී තිබුණි. රජුට දරුවන් නොමැති බැවිනුත්, මොහුගේ වීර ක්‍රියාව ප්‍රසිද්ධ බැවිනුත්, මොහු රජුගේ මුණුපුරා බව 33 අසා දැනගෙනත්, මව් කුමරියද හඳුනාගත් සියලු ඇමතිවරු රැස්ව, එක් සිත් ව සිංහබාහු කුමරුට “රජ වන්න” යැයි කීවෝය. ඔහු රජකම පිළිගෙන, 34 තම මව ඇයගේ සැමියාට (සෙන්පතියාට) පවරා දී, සිංහසීවලී කුමරිය රැගෙන තමා උපන් 35 භූමියට ගොස් එහි නුවරක් ඉදි කළේය. එය සිංහපුර නම් විය. යොදුන් සියයක් පමණ වූ වනාන්තරයෙහි ගම් ද පිහිටුවිය. ලාට රටේ පිහිටි ඒ නුවර සිංහබාහු රජතෙමේ 36 සිංහසීවලිය අග මෙහෙසිය කරගෙන රාජ්‍යය කළේය.

ඒ 37 මෙහෙසිය සොළොස් වරක්, වරකට පුතුන් දෙදෙනා බැගින් සුදුසු කාලයෙහි දරුවන් වැදුවාය. වැඩිමහල් පුතුගේ නම විජය විය, දෙවැන්නා 38 සුමිත්‍ර නම් විය. රජතුමා සුදුසු කල විජය කුමරු උප රජ තනතුරෙහි අභිෂේක කළේය.

39 විජය තෙමේ විෂම හැසිරීම් ඇත්තෙක් විය. ඔහුගේ පිරිස ද එසේම වූහ. ඔවුහු ඉවසිය නොහැකි නොයෙක් බිහිසුණු අපරාධ කළෝය. කිපුණු 40 මහජනතාව රජුට ඒ බව දැන්වීය. රජතුමා ඔවුන් සන්සුන් කරවා පුතුට මනාව අවවාද කළේය. දෙවෙනි වර ද සියල්ල එසේම සිදුවිය. තුන් වන වර වනාහි කෝපයට පත් මහජනයා, “ඔබේ පුතු මැරුව 41 මැනවැ” යි රජුට කීහ.

ඉක්බිති රජතුමා ඒ විජය කුමරු ද, ඔහුගේ ඒ පිරිස වූ 42 සත් සියයක් මිනිසුන් ද අඩක් හිස මුඩු කරවා නැවකට නංවා සමුද්‍රයට යැවීය. එසේම ඔවුන්ගේ භාර්යාවන් ද, එසේම දරුවන් ද 43 වෙන වෙනම නැව්වලට නංවා මුහුදට යැවීය. වෙන් වෙන්ව දමන ලද්දා වූ ඒ පිරිමි, ස්ත්‍රී සහ ළමයි 44 වෙන වෙනම දූපත්වලට ගොඩ බැස්සෝය. එහි වාසය කළෝය. දරුවන් 45 ගොඩබට දූපත නග්ගදීපය යැයි ද, භාර්යාවන් ගොඩබට දූපත මහිලාද්වීපය යැයි ද ප්‍රසිද්ධ විය.

විජය කුමරු සුප්පාරක නම් තොටුපළට ගොඩ බැස්සේය. එහිදී තම පිරිසගේ සැඩපරුෂ ක්‍රියාවන් නිසා බියට පත්ව 46 නැවතත් නැව් නැංගේය. ස්ථිර බුද්ධි ඇති විජය නම් කුමරු ලංකාවෙහි නොහොත් තාම්‍රපර්ණි ද්වීපයෙහි 47 තථාගතයන් වහන්සේ පිරිනිවන් පෑම පිණිස යමක සාල වෘක්ෂයන් අතර සැතපුණු දවසේම ගොඩ බැස්සේය.

මෙහිදී සුජනතාවගේ පහන් සංවේගය පිණිස කළ මහාවංශයෙහි ‘විජයාගමනය’ නම් වූ හයවන පරිච්ඡේදය නිම විය.