මෙයින් පසු යශෝධරා දේවී “මහණ වෙමි” යි මෙ විටැ තැත් කළා ය. මහා ප්‍රජාපතී ගෞතමී එය අසා “දුව, මා වැනි මවකට පවා තෙ වරක් යාඥා කොටත් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පැවිද්දට අවසර නුදුන් සේක. උන් වහන්සේ බුදු වූ පසු තබා, ඉන් පෙරැ ගිහිගෙයි වසන කලැ අග මෙහෙසි ව සිටින සමයෙහි පවා, තෙපි උන්වහන්සේ ඉදිරියේ සිට එඩිතර වැ පුරා වචන දෙකක්වත් කියා ගත නුහුනු වූහ. එසේ කලැ දැන් තෙපි කෙසේ පැවිද්ද ඉල්ලා ගන්නට තරම් විශාරදවන්නහු ද? එය තොපට බැරි ය. මම ම ගොස් පැවිද්ද ඉල්ලා ගන්නෙමි. ඉන්පසු මහණවවු” යැයි කියා ඇය නවතා ලූ ය.

ඉක්බිති මහාප්‍රජාපතී ගෞතමී දේවී යලිත් පැවිදි වන අදහසින් ඉහත රෝහිණී නදී තීරයෙහි කලහ විවාද සූත්‍ර දේශනාවසානයේ දී පැවදි වූ කුමරුවන් ගේ භාර්යාවන් පන්සියය හා හිස් මුඩු කරවා ගෙන කසාවත් හැඳ පා ගමනින් ම විසාලා මහනුවරට ගියා ය.

එ සේ ගොස් ආනන්ද ස්ථවිරයන් වහන්සේ ලවා මේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ට අයැදුම් කරවා ගුරුධර්ම අටක් පිළිගැණීමෙන් පැවිද්ද හා උපසම්පදාව ලැබුවා ය.

ඒ ගුරු ධර්ම අට නම් :

“උපසම්පදාවෙන් වස් සියයක් වූ මෙහෙණිය විසින් ද එදා ම උපසපන් වූ භික්ෂුව දැක වැඳුම් හුනස්නෙන් නැගී සිටීම් ආදී සැලකිලි දැක්විය යුතු.

භික්ෂූන් නැති පෙදෙසකැ ආවාසයක මෙහෙණිය විසින් වස් නො විසිය යුතු.

අඩ මසක් පාසා මෙහෙණිය විසින් භික්ෂු සංඝයා ගෙන් පොහොය විචාල යුතු. අවවාද දීමට භික්ෂුවක ගේ පැමිණීම ද බලාපොරොත්තු විය යුතු.

වස් අවසානයේ දී භික්ඛු භික්ඛුණී යන උභතෝ සංඝයා ඉදිරියේ පවාරණය කටයුතු.

ගරු ඇවැතකට පැමිණි මෙහෙණිය විසින් උභතෝසංඝයා කෙරෙහි මානත පිරිය යුතු.

දෑවුරුද්දක් ශික්ෂමාණාවක ව සිට එයට පසු ම උපසම්පදාව ලැබිය යුතු. මොන ම කාරණයෙකිනුත් මෙහෙණියක විසින් භික්ෂුවකට ආක්‍රෝශ පරිභව නො කළ යුතු.

මෙහෙණිය විසින් භික්ෂූනට අවවාද කළ නො හැකිය. භික්ෂූන් විසින් මෙහෙණියනට අවවාද කළ මනා ය. ඒ අවවාද මෙහෙණියන් විසින් පිළිගත යුතු ම ය.”

මහා ප්‍රජාවතීගෞතමීන් මේ ගුරුදහම් අට පිළිගෙන පැවිද්දත් උපසම්පදාවත් ලැබූ පසු ශාක්‍ය කුමාරිකාවෝ ද ඇය ගුරුකොට ගෙන උපසම්පදාව ලැබූහ. උපසපන් වූ මහා ප්‍රජාපතී ගෞතමී තොමෝ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වෙත එළැඹ වැඳ පසෙක සිටියා ය. එසේ සිටි ඈට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දම් දෙසූ සේක. ඉක්බිති ඕ තොමෝ කර්මස්ථාන ගෙන විදසුන් වඩා රහත් වූවා ය. සෙසු මෙහෙණියෝ පන්සියය ද නන්දක තෙරුන් කළ දේශනාවක් අසා රහත් වූහ. ඉන්පසු භද්‍රකාංචනා (යශෝධරාව) ද ප්‍රජාවතීගෞතමිය ගේ දූ වූ නන්දා ද තවත් බොහෝ ශාක්‍ය කුමාරිකාවෝ ද ප්‍රජාවතී ගෞතමිය කරා එළැඹ පැවිදි වූහ.

භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැසි සාර මාස ගෙවුණ පසු වස් පවරා විසාලා මහනුවරින් නික්ම වඩනා සේක් සැවැත් පුරට පැමිණ වදාළහ.