උපසම්පදාවෙන් සැටවස් ඉක්ම වූ මහාසංඝරක්ඛිත තෙරුන් මරණ මඤ්චකයෙහි හොත් කල්හි භික්‍ෂූහු රැස්ව එතුමන්ගෙන් මාර්ගඵලාධිගමය ගැන විචාළහ. තෙරනම “මට ලෝකොත්තර ධර්‍මයක් නැතැ”යි කීය. එවිට උපස්ථාන කරන තරුණ භික්‍ෂුනම “ස්වාමීනි, ඔබ රහත්ව පිරිනිවෙන්නාහ යි සිතා හාත්පස දොළොස් යොදුන් ප්‍රදේශයකින් මිනිසුන් රැස්ව සිටිති. ඔබගේ පෘථග්ජන මරණය මිනිසුන්ගේ කලකිරීම පිණිස වන්නේය”යි කීය. “ඇවැත්නි, මම මෙතේ බුදුන් දකින්නෙමි යි සිතා විදසුන් නො වැඩුවෙමි. එසේ නම් හිඳුවා අවකාශ ඇති කරව”යි කී විට භික්‍ෂුනම තෙරුන් වාඩි කරවා පිටතට ගියේය. තෙරනම ඔහු නික්මි විගස ම රහත් බවට පැමිණ අසුර ගැසී ය. සංඝයා රැස්ව “ස්වාමීනි, මෙවැනි මරණාසන්න කාලයක ලෝකෝත්තර ධර්‍මය ඉපදවූ ඔබ විසින් දුෂ්කර දෙයක් කරන ලදැ”යි කීය. “ඇවැත්නි, මෙය දුෂ්කර වැඩක් නොවේ; මීට වඩා දුෂ්කර දෙයක් මම කියමි:-
මා පැවිදි වූ තැන් පටන් සිහි නැතුව නුනුවණින් කළ වැඩක් ගැන නොදනිමි”යි කීය. (මේ කථාව විශුද්ධිමාර්ගයේ ශීලනිර්දේශයෙහි එයි.)