මේ ස්ථවිරතුමා සිංහලද්වීපයෙහි බුද්ධවචනය ඉගෙන පරතෙර ගොස් යෝනක ධම්මරක්ඛිත මහතෙරුන්ගෙන් ද ඉගෙන හැරී එන්නේ නැව් නගින පෙදෙසේ දී උපන් සැකයක් ඇත්තේ නැවත හැරී සියක් යොදුන් මගගෙවා ආචාර්‍ය්‍යතෙරුන් වෙත පැමිණියේය. ඒ හැරීයන ගමනේදී අතරමග එක් කෙළෙඹියකු විචාළ ප්‍ර‍ශ්නයක් විසඳුවේය. හෙතෙම පැහැද ලක්‍ෂයක් වටිනා කම්බිලියක් තෙරුන්ට පිදීය. තෙරනම එය ගෙන ගොස් ආචාර්‍ය්‍යතෙරුන්ට දුණි. ආචාර්‍ය්‍යතෙරනම ඒ කම්බිලිය කුඩා කැබලිවලට කප්පවා තමන් හිඳිනා තැන පිසදැම්මෙව්වේය. කුමක් පිණිස ද යත්? සබ්‍ර‍හ්මචාරීන් විසින් ලාභාපේක්‍ෂාවක් නැතිව ධර්‍මය ඉගැන්විය යුතුයයි පශ්චිමජනතාවට ආදර්‍ශයක් පෙන්වීම සඳහාය. තිස්ස ස්ථවිරතුමා තමාගේ සැකය දුරු කොට ගෙන හැරී අවුත් නැව් නැගී ලක්දිව දඹකොළ පටුනෙන් ගොඩබැස වාලිකවිහාර නම් තැනට පැමිණ සෑමලු අමදින වෙලාවෙහි මලුවක් හැමන්දේය. විහාරවැසි භික්‍ෂූහු එතුමන් හැමදිගැන “මේ වීතරාගී භික්‍ෂුවකගේ හැමදීමකැ”යි දැනගෙන තෙරුන් විමසීම පිණිස ප්‍ර‍ශ්න විචාළහ. තෙරනම ඔවුන් ඇසු ඇසූ ප්‍ර‍ශ්නයන් විසඳුවේය. (මේ කථාව විභංගඅටුවාහි පටිසම්භිදාවිභංගනිද්දෙසයෙහි (273) එයි.