ඉක්බිත්තෙන් නුවරවාසීහු රැස්ව නැවත මුරගා සිට මේ කිමෙක්දැයි විචාළ කල්හි රජ්ජුරුවන් වහන්ස! නුඹවහන්සේගේ ස්ත්‍රීන්ට දරුවන් සතන්ට විධාන කළ මැනවැයි කීහ. රජ්ජුරුවෝ යහපතැයි නුවරවැස්සන්ගේ බස් පිළිගෙන සොඳුරු වූ ස්ත්‍රීනි! පුතුන් පතවයි විධාන කළහ. ඒ ස්ත්‍රීහු එතැන් පටන් පුතුන් ප්‍රාර්ථනා කොට නොයෙක් දෙවියන්ට නමස්කාර කෙරෙමින් නොයෙක් ව්‍රතසමාදානය කරන්නාහ. එතකුදුවුවත් දරුකෙනෙක් නූපන්නාහුය. ඉක්බිත්තෙන් රජ්ජුරුවෝ සුමෙධාදේවීන්ට සොඳුර! තොපිත් දරුකෙනකුන් පතවයි විධාන කළහ. ඒ සුමෙධාදේවී රජ්ජුරුවන්ගේ බස් යහපතැයි මුදුනෙන් පිළිගෙන පසළොස්වක් දිනයෙහි අෂ්ටාඞ්ගයෙන් යුක්ත වූ උපොෂීිතශීලය සමාදන්ව ශ්‍රීයහන් ගබඩාවට වැද තමන් රක්‍ෂාකරන්නාවූ ශීලය ආවර්ජනා කෙරෙමින් කුරුයහනේ උන්නාහුය. අවශෙෂ ස්ත්‍රීහු අජව්‍රත ගෝව්‍රත සමාදන්ව උයනට ගියාහුය.
සුමෙධාදේවීන්ගේ ශීලතේජසින් ශක්‍රභවනය කම්පිත විය. ඒ බව දැන ශක්‍රදේවේන්ද්‍රයෝ කිමෙක්දෝහෝයි, පරීක්‍ෂාකොට සුමෙධාදේවී දරුවන් පතති. උන්ට පුතණුකෙනකුන් දෙමි. දෙන්නාවූත් මට එසේ මෙසේ වූ පුතණු කෙනකුන් දෙන්ට නො පිළිවන. ඒ බිසවුන්ට සුදුසු වූ පුතණු කෙනකුන් පරීක්‍ෂා කෙරෙමියි, පරීක්‍ෂා කරන්නා වූ ඒ නළකාරදිව්‍යපුත්‍රයන් දෙදෙනා තව්තිසා දිව්‍ය ලෝකයෙහි ආයුෂය ගෙවා තව කළාවූ කුශලය නො ගෙවුන හෙයින් මත්තෙහි දිව්‍යලෝකයෙහි උපදනා කැමැති බව දැන ඔවුන් අතුරෙන් එක් කෙනකුන්ගේ විමන්දොරට ගොස් තමන් සමීපයට අවුත් සිටි තැනැත්තන්ට නිදුකාණෙනි! තොප විසින් මනුෂ්‍යලෝකයට යන්ට වටනේයයි කීහ. මහරජ්ජුරුවන් වහන්ස! මනුෂ්‍යලෝකය නම් ජුගුප්සා කටයුතුය. ඉතා පිළිකුල් කටයුතුය. ඒ මනුෂ්‍යලෝකයෙහි සිට දානාදි පින්කම් කොට දෙව්ලොව උපදනට ප්‍රාර්ථනා කරන්නාහ. එසේවූ මනුෂ්‍යලෝකයට ගොස් කුමක් කෙරෙම්දැයි කීහ. නිදුකාණෙනි! දිව්‍යලෝකයෙහි අනුභව කටයුතු වූ සියලු සම්පත් මනුෂ්‍යලෝකයෙහිදී අනුභව කරව. පස්විසියොදුන් උස ඇති සත්රුවන් ප්‍රසාදයෙකැ වාසය කරව. එසේ හෙයින් මා කීවා ඉවසවයි කීහ. ඒ දිව්‍යපුත්‍රතෙමේත් ශක්‍රදේවේන්ද්‍රයන් කීබස් යහපතැයි මුදුනෙන් පිළිගෙන ගිවිස්සේය. ශක්‍රදේවේන්ද්‍රයෝ ඒ දිව්‍යපුත්‍රයාගෙන් ප්‍රතිඥා ගෙන ඉතා සිත්කලු වූ තපස්වී වේශයකින් රාජෙද්‍යානයට ගොස් ඒ අන්තඃපුර ස්ත්‍රීන් සිටිතැනට උඩ ආකාශයෙහි සක්මන් කෙරෙමින් සිට තමන් දක්වා කවුරුන්ට පුත්‍රවරයක් දෙම්ද? කවරකෙනෙක් මා අතින් පුත්‍රවරයක් ගනිද්දැයි කීහ.