“බන්ධුමතී නගරයෙහි බන්ධුමා නම් ක්‍ෂත්‍රියයෙක් (රජෙක්) (විය.) හෙතෙම පසළොස්වක් පොහෝ දිනයෙහි පෙහෙවෙස් විසීය.

“මම එසමයෙහි එහි කළ (දිය අදිනා) දැස්සක් වීමි. එකල්හි මම රජු සහිත දූත පිරිස දැක මෙසේ සිතීමි.

“රජතෙමේද රාජ්‍යය හැර දමා පෙහෙවස් විසීය. ඒකාන්තයෙන් මම (උපොසථ) කර්‍මය සඵලය. එහෙයින් ජන සමූහයා ප්‍රමුදිත විය (කියායි.)

“(මමද) දුගී බවද, දිළිඳු බවද නුවණින් ප්‍රත්‍යවෙක්‍ෂාකොට, සිත පහදවා පෙහෙවස් විසීමි.

“මම සම්බුදුරජුන්ගේ සසුනෙහි පෙහෙවස් කම් කොට මැනවින් කරණ ලද එම කර්‍මය කරණකොටගෙන තව්තිසා දෙව්ලොවට (උත්පත්ති වශයෙන්) ගියෙමි.

“එහි මට මැනවින් කරණ ලද විමන උඩට යොදුනක් පැන නැංගේය. උතුම් කුළු ගෙවලින් යුක්තය. සෙනසුන්වලින්ද අලඞ්කාර විය.

“සියක් දහසක් අප්සරාවෝ (පරිවරණය සඳහා) නිතර මා වෙත එළඹ සිටිත්. අනික් දෙවියන් (පිළිබඳ දිව්‍යානුභාවය මැඩ) හැමකල්හි බබළමි.

“සූසැටක් දෙවිවරුන්ගේ මෙහෙසිබව කරවීමි. තෙසැටක් සක්විති රජුන්ගේද මෙහෙසිබව කරවීමි. හැම තන්හි උතුම් තැනැත්තියක් වෙමි. පෙහෙවස් විසීමෙහි මේ විපාකයයි.

“මම රන්වන්ව භවයෙහි සැරිසරමි. සියලු තැන්හි උතුම් වෙමි. පෙහෙවස් විසීමෙහි මේ විපාකයයි.

“හුදෙක් හස්ති යානය, අශ්ව යානය, රථ යානය යන මේ සියල්ල ලබමි. උපොසථ (කර්‍ම)යාගේ මේ විපාකයයි.

“මම රන්මුවාවූද, රිදීමුවාවූද, යලි පළිඟුමුවාවූද, පියුමරාමිණිමුවාවූද, සියල්ල ලබමි.

“කොසෙය්‍ය හා කම්බිලිද, කොමුපිලි හා කපුපිලිද, මාහැඟි වස්ත්‍රද යන සියල්ල ලබමි.

“ආහාරද, පානද, කෑයුතු දෙයද, වස්ත්‍ර හා සෙනසුන්ද (යන) මේ සියල්ල ලබමි. උපොසථ කර්‍මයාගේ මේ විපාකයයි.

“උතුම්වූ සුවඳද, මල්ද, (වත්) සුණුද, විලවුන්ද (යන) මේ සියල්ල ලබමි. උපොසථ කර්‍මයාගේ මේ විපාකයයි.

“කුළුගෙයද, පහයද, මඩුවද, සඳළු සහිත ගෙයද, ගුහාවද (යන) මේ සියල්ල ලබමි. උපොසථ කර්‍මයාගේ මේ විපාකයයි.

“උත්පත්තියෙන් සත් හැවිරිදිවූ මම අනගාර්‍ය්‍ය නම්වූ සසුනෙහි පැවිදිවීමි. අඩමසත් නොපැමිණි කල්හිම රහත්බවට පැමිණියෙමි.

“මාගේ ක්ලේශයෝ දවන ලදහ. සියළු භවයෝ නසන ලදහ. සියළු ආශ්‍රවයෝ ක්‍ෂය කරණ ලදහ. දැන් නැවත උපතක් නැත.

“මින් (පෙර) එක් අනූවන කපෙහි වු එකල්හි යම් කර්මයක් කෙළෙම්ද (ඒ හේතුවෙන්) දුගතියක් නොදනිමි. උපොසථ කර්මයාගේ මේ විපාකයයි.

“ඒකාන්තයෙන් යහපත් පැමිණීමක් විය. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

මෙහි මේ අයුරින් ආයුෂ්මත් එකූපොසතික භික්‍ෂුණීන් වහන්සේ මෙම ගාථාවන් වදාළ සේක.

“එකල්හි මම චන්‍ද්‍රභාගා නදී තීරයෙහි කිඳුරියක් වීමි. මම සක්මන් කරන්නාවූ, දේවාතිදේවවූ, නරශ්‍රේෂ්ඨ බුදුරජුන් දුටිමි.

“මම සලල මල් නෙලා, “මහා වීරයන් වහන්සේ දිව සුවඳ ඇති සලල මල් සිඹිනු මැනවැ” යි බුද්‍ධ ශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේට දුනිමි.

“මහාවීරවූ, ලෝකනායකවූ විපස්සී බුදුරජතෙම එය පිළිගෙන, එකල්හි මා බලා සිටියදීම ආඝ්‍රාණය කළ සේක.

“ඇඳිලි බැඳ බුදුරජුන්හට වැඳ, සිය සිත පහදවා ඉක්බිති පර්‍වතයට නැංගෙමි.

“මින් (පෙර) එක් අනූවන කපෙහි වූ එකල්හි යම් පුෂ්ප පූජාවක් කෙළෙම්ද, (ඒ හේතුවෙන්) දුගතියක් නොදනිමි. බුද්‍ධ පූජාවෙහි මේ විපාකයයි.

“මාගේ ක්ලේශයෝ දවන ලදහ. සියළු භවයෝ නසන ලදහ. ඇතින්නක් මෙන් බැඳුම් සිඳ, ආශ්‍රව රහිතව වෙසෙමි.

“ඒකාන්තයෙන් බුද්ධ ශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේගේ සමීපයට මාගේ යහපත් පැමිණීමක් විය. පැමිණෙන ලද ත්‍රිවිද්‍යාවෝ ඇත්තාහුය. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

“සිව් පිළිසිඹියාවෝද, අෂ්ට විමොක්‍ෂයෝද, ෂඩභිඥාවෝද සාක්‍ෂාත් කරණ ලදහ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.”

මොදක දායිකාපදානය.

“මම බන්ධුමතී නගරයෙහි දිය අදිනා දාසියක් වීමි. මාගේ (අහාර) කොටසද ගෙන දියට යන්නේ,

“මම මාර්‍ගයෙහිදී ශාන්තවූ සන්හුන් ශ්‍රමණයෙකු දැක පහන් සිත් ඇත්තී, සොම්නස්වූවා, අග්ගලා තුණක් දුනිමි.

“මැනවින් කරණ ලද එම කර්‍මය කරණකොටගෙනද, චිත්ත ප්‍රණිධීන් කරණකොටගෙනද, මම එක් අනූ කපක් දුගතියකට නොගියෙමි.

“මාගේ ක්ලේශයෝ දවන ලදහ. සියළු භවයෝ නසන ලදහ. ඇතින්නක් මෙන් බැඳුම් සිඳ, ආශ්‍රව රහිතව වෙසෙමි.

“ඒකාන්තයෙන් බුද්ධ ශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේගේ සමීපයට මාගේ යහපත් පැමිණීමක් විය. පැමිණෙන ලද ත්‍රිවිද්‍යාවෝ ඇත්තාහුය. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

“සිව් පිළිසිඹියාවෝද, අෂ්ට විමොක්‍ෂයෝද, ෂඩභිඥාවෝද සාක්‍ෂාත් කරණ ලදහ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.”

මෙහි මේ අයුරින් මොදකදායිකා භික්‍ෂුණීන් වහන්සේ මෙම ගාථාවන් වදාළ සේක.

“එකල්හි (මම) හංසවතී නගරයෙහි බාලිකාවක් වීමි. මාගේ මවද, පියාද යන ඒ දෙදෙනා කර්‍මාන්තයට ගියාහුය.

“මම හිරු මැදහත් (ඉර මුදුන්) වේලෙහි වීථියෙහි ගමන් කරන්නාවූ ශ්‍රමණයෙකු දුටිමි. (දැක) මම අසුනක් පැණවීමි.

“මම දික් ලොම් ඇති මහ කොඳු පලස්ද, ව්‍යාල චිත්‍ර ඇති එළු ලොම් ඇතිරිද යන මේ ආදියෙන් අසුනක් පණවා පහන් සිත් ඇත්තී, සොම්නස්වූවා මෙම වචනය කීමි.

“හිරු මුදුනෙහි සිටියේය. භූමි තොමෝ රත්වූවා, කැකෑරී ගියාය. වාතයද නොහමත්. මෙහි (විවේකයට සුදුසු) කාලයද එළඹ සිටියේය.

“මහාමුනීන් වහන්ස, මේ පණවන ලද ආසනය ඔබ වහන්සේ සඳහාය. අනුකම්පාව උපදවා මාගේ අසුනෙහි වැඩහිඳිනු මැනව.”

“මැනවින් දමනයවූ පිරිසිදු සිත් ඇති ශ්‍රමණතෙමේ එහි වැඩ හුන්සේක. මම උන්වහන්සේගේ පාත්‍රය ගෙන (කිසිවක් නොමැති බැවින්) හිස්වූ ලෙසම (ආපසු) දුනිමි.

“මැනවින් කරණ ලද එම කර්‍මය කරණකොටගෙනද, චිත්තප්‍රණිධීන් කරණකොටගෙනද, මම මිනිස් සිරුර හැර තව්තිසා දෙව්ලොවට උත්පත්ති වශයෙන් ගියෙමි.

“එහි මට මනාකොට කරණ ලද විමානය ආසනයකින්ද යුතුව මැනවින් නිර්මිත කරණ ලදී. (එය) සැට යොදුනක් උසය. තිස් යොදුනක් පුළුල්ය.

“මම එහි රුවන්මුවාවූද, මිණිමුවාවූද, යලිදු පළිඟුමුවාවුද, පියුම්රාමිණිමුවාවූද නන් වැදෑරුම් පර්‍ය්‍යඞ්කයෝ වෙති.

“පුළුන් ඇතිරිවලින් හා සිංහ ව්‍යාඝ්‍රාදී රූපයන්ගෙන් විචිත්‍රවූ එළුලොම් ඇතිරිවලින්ද, රන්කසුකම් කොට කිහිරි හුයින් කළ පලස්වලින් හා ව්‍යාල චිත්‍ර ඇති එළුලොම් ඇතිරිවලින්ද, එක් අතක පමණක් දාවලු ඇති එකදාය ඇතිරිවලින් හා දෙඅතෙහිම දාවලු ඇති දෙදාය ඇතිරිවලින්ද, මැනවින් අතුරනලද පර්‍ය්‍යඞ්කයෝ මට (එහි වෙති.)

“යම් කලෙක්හි විනෝද කෙළි සහිතව ගමනක් (යාමට) සිතම්ද, (එකල්හි) උතුම්වූ පළඟ සමගම මා කැමති තැනටම යමි.

“අසූවක් දෙව්රජවරුන්ගේ මෙහෙසිබව කෙළෙමි. සැත්තෑවක් සක්විති රජවරුන්ගේද මෙහෙසිබව කෙළෙමි.

“මම කුදු මහත් භවයන්හි සැරිසරන්නේ මහත්වූ භෝග සම්පත් ලබමි. මාගේ භෝගයෙහි අඩුවක් නැත. එක අසුනක් පිදීමෙහි මේ විපාකයයි.

“දෙව් අත්බැව්හිද, යලි මිනිස් අත්බැව්හිද, යන දෙ අත්බැව්හි සැරිසරමි. අන්‍යවූ භවයන් ගැන නොදනිමි. එක අසුනක් පිදීමෙහි මේ විපාකයයි.

“කැත් කුලයෙහිද, බමුණු කුලයෙහිද යන දෙකුලයෙහි උපදිමි. හැමතන්හි උසස් කුලවතියක් වීමි. එක අසුනක් පිදීමෙහි මේ විපාකයයි.

“මාගේ සිත තැවුලක්ද, දොම්නසක්ද (ගැන) නොදනිමි. දුර්‍වර්‍ණ බවකුදු එසේම නොදනිමි. එක් අසුනක් පිදීමෙහි මේ විපාකයයි.

“බොහෝ කුදු ස්ත්‍රීහුද, කෙලතොළු ස්ත්‍රීහුද (හැර දෝෂ විරහිත) කිරිමවුමරු මට උවටැන් කරති. (එබඳු කිරිමවුවරුන්ගේ) ඇකයෙන් ඇකයට යමි. එක් අසුනක් පිදීමෙහි මේ විපාකයයි.

“ඇතැම් ස්ත්‍රීහු මා නාවත්. ආහාර අනුභව කරවත්. අනික් ස්ත්‍රීහු හැමකල්හි මා (ක්‍රීඩාවෙන්) සතුටු කරවත්. සමහර ස්ත්‍රීහු (මාගේ සිරුරෙහි) සුවඳ විලවුන් ආලේප කරත්. එක් අසුනක් පිදීමෙහි මේ විපාකයයි.

“මඩුවක හෝ, රුක් මුලක හෝ, හිස් ගෙයක හෝ වසන්නාවූ මාගේ අදහස් දැන පර්‍ය්‍යඞ්කයක් එළඹ සිටියි.

“මාගේ මේ අන්තිම (ආත්ම)යයි. අවසාන භවය පවතී. රාජ්‍යය හැරදමා අනගාර්‍ය්‍ය නම්වු සසුනෙහි පැවිදිවීමි.

“මින් (පෙර) සියක් දහස්වන කපෙහි වූ එකල්හි යම් (ආසන) දානයක් දුනිම්ද, (ඒ හේතුවෙන්) දුගතියක් නොදනිමි. එක් අසුනක් පිීමෙහි මේ විපාකයයි.

“මාගේ ක්ලේශයෝ දවන ලදහ. සියළු භවයෝ නසන ලදහ. ඇතින්නක් මෙන් බැඳුම් සිඳ, ආශ්‍රව රහිතව වෙසෙමි.

“ඒකාන්තයෙන් බුද්ධ ශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේගේ සමීපයට මාගේ යහපත් පැමිණීමක් විය. පැමිණෙන ලද ත්‍රිවිද්‍යාවෝ ඇත්තාහුය. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

“සිව් පිළිසිඹියාවෝද, අෂ්ට විමොක්‍ෂයෝද, ෂඩභිඥාවෝද සාක්‍ෂාත් කරණ ලදහ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.”

මෙහි මේ අයුරින් එකාසනදායිකා භික්‍ෂුණීන් වහන්සේ මෙම ගාථාවන් වදාළ සේක.

“මම එකල්හි හංසවතී නගරයෙහි චාරිකාවේ හැසිරෙන්නියක් වීමි. පින් කැමැත්තී, ආරාමයෙන් ආරාමයට හැසිරෙමි.

“කාලපක්‍ෂයෙහිවූ (අමාවක්) දිනයෙහි උතුම්වූ බෝධිය දුටිමි. මම එහි සිත පහදවා බෝමුල හුනිමි.

“ගෞරවයෙන් යුක්ත සිතක් උපදවා සිරසෙහි ඇඳිලි බැඳ වැඳ, සොම්නස ඇතිකොට, එකෙණෙහි මෙසේ සිතීමි.

“ඉදින් බුදුරජතෙම අපමණ ගුණ ඇත්තේ වේ නම්, අසමවූ අප්‍රති පුද්ගල වේ නම්, මා ප්‍රාතිහාර්‍ය්‍යයක් දක්වාවා! මේ බෝධිය ආලෝකවත් වේවා” යි (කියායි.)

“මාගේ ආවර්ජනය (මෙනෙහි කිරීම) සමගම එකෙණෙහි බෝධිය දැල්විනි. (එය) සර්‍ව ස්වර්‍ණමය විය. සියළු දිගුන් බැබළුනු,

“මම රෑ දාවල් සතක් එහි බෝමුලෙමි හුනිමි. සත්වැනි දවස පැමිණි කල්හි මම පහන් පූජාවක් කෙළෙමි.

“ආසනය පරිවරා (වටකොට) පහන් පසක් දැල්වීමි. හිරු උදාවනතුරු එකල්හි මාගේ ප්‍රදීපයෝ දැල්වුනහ.

“මැනවින් කරණ ලද එම කර්‍මය කරණකොට ගෙනද, චිත්ත ප්‍රණිධීන් කරණකොට ගෙනද, මම මිනිස් සිරුර හැර තව්තිසා දෙව්ලොවට (උත්පත්ති වශයෙන්) ගියෙමි.

“එහි මට මැනවින් කරණ ලද (පහළවූ) විමානය “පඤ්චදීපී” යයි කියනු ලැබේ. (එය) සැට යොදුන් උසය. තිස් යොදුනක් පුළුලුය.

“අපමණ ප්‍රදීපයෝ මාගේ හාත්පස දැල්වුනහ. දිව්‍ය භවනය මුළුල්ලම ප්‍රදීපාලෝකයෙන් බබලයි.

“ඉදින් අනභිමුඛයෙහි හිඳ යමක් බලන්නට කැමතිවෙම්ද, (එවිට) උඩද, යටද, සරසද සියල්ල ඇසින් දකිමි.

“යම්තාක් (තන්හි) සුගති දුගතිවල (උපන් සත්ත්‍වයන්) දකින්නට කැමති වෙම්ද, එහිදී වෘක්‍ෂයන්හි හෝ පර්‍වතයන්හි හෝ (ඒ හේතුවෙන් සිදුවන) ආවරණයක් නැත.

“අසූවක් දෙවිවරුන්ගේ මෙහෙසිබව කෙළෙමි. සියයක් සක්විති රජුන්ගේද මෙහෙසිබව කෙළෙමි.

“දිව්‍යවූද, යලි මනුෂ්‍යවූද, යම් යම් යෝනියක උපදිම් නම් සියක් දහසක් ප්‍රදීපයෝ මා පිරිවරකොට දැල්වෙත්.

“දෙව්ලොවින් චුතව මව්කුසෙහි උපනිමි. මව් කුසට (පිළිසිඳගැනීම්) වශයෙන් ගිය මාගේ ඇස් නොපියවේ.

“කරණ ලද පුණ්‍ය කර්‍මය හා යෙදුනාවූ සියක් දහසක් ප්‍රදීපයෝ තිඹිරිගෙයි දැල්වෙත්. පහන් පසක් පිදීමෙහි මේ විපාකයයි.

“අන්තිම භවය පැමිණි කල්හි (තෘෂ්ණා සහිත) සිත (තෘෂ්ණාවෙන් ඉවතට) පෙරළා දැමීමි. මම ජරා මරණ විරහිතවූ, සිසිල් බැව් ඇති නිවණ පසක් කෙළෙමි.

“උත්පත්තියෙන් සත් හැවිරිදිවූ මම රහත්බවට පැමිණියෙමි. ගෞතම බුදුරජතෙමේ (මාගේ) ගුණ දැක මා උපසම්පදා කරවූ සේක.

“මණ්ඩපයක හෝ, රුක්මුලක හෝ, ප්‍රාසාදයන්හි හෝ, ගුහාවන්හි හෝ, හිස් ගෙයක හෝ වසන්නීවූ මට හැම කල්හි පහන් දැල්වේ. පහන් පසක් පිදීමෙහි මේ විපාකයයි.

“මාගේ දිවැස පිරසිදු විය. මම සමාධියෙහි දක්‍ෂවූවා වෙමි. අභිඥාවන්හි තෙර පැමිණියාද වෙමි. පහන් පසක් පිදීමෙහි මේ විපාකයයි.

“සියල්ල සර්‍මපූර්‍ණ ලෙස අවසන්කොට නිමකරණලද කටයුතු ඇත්තී ආශ්‍රව සහිතවූවාය. පසැස් අත්තාවූ මහා වීරයන් වහන්ස, පඤ්චදීපා තොමෝ ඔබවහන්සේගේ පා වඳියි.

“මින් (පෙර) සියක් දහස්වන කපෙහි යම් ප්‍රදීප පූජාවක් කෙළෙම්ද, (ඒ හේතුවෙන්) දුගතියක් නොදනිමි. පහන් පසක් පිදීමෙහි මේ විපාකයයි.

“මාගේ ක්ලේශයෝ දවන ලදහ. සියළු භවයෝ නසන ලදහ. ඇතින්නක් මෙන් බැඳුම් සිඳ, ආශ්‍රව රහිතව වෙසෙමි.

“ඒකාන්තයෙන් බුද්ධ ශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේගේ සමීපයට මාගේ යහපත් පැමිණීමක් විය. පැමිණෙන ලද ත්‍රිවිද්‍යාවෝ ඇත්තාහුය. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

“සිව් පිළිසිඹියාවෝද, අෂ්ට විමොක්‍ෂයෝද, ෂඩභිඥාවෝද සාක්‍ෂාත් කරණ ලදහ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.”

මෙහි මේ අයුරින් පඤ්චදීපදායිකා භික්‍ෂුණීන් වහන්සේ මෙම ගාථාවන් වදාළ සේක.

“මම චන්‍ද්‍රභාගා නදී තීරයෙහි කිඳුරියක් වීමි. එකල්හි සියල්ල තෙමේම අවබෝධ කළාවූ, පස්මරුන් දිනූ, කෙළෙස් රජස් විරහිත බුදුරජුන් දුටිමි.

“පහන් සිත් ඇත්තී, සොම්නස්වූවා, හටගත් ප්‍රීති ඇත්තී, බඳැඳිලි ඇත්තී, (මම) බට මලක් ගෙන බුදුරජුන්හට පිදීමි.

“මැනවින් කරණ ලද එම කර්‍මය කරණකොටගෙනද, චිත්තප්‍රණිධීන් කරණකොටගෙනද, මම මිනිස් සිරුර හැර තව්තිසා දෙව්ලොවට (උත්පත්ති වශයෙන්) ගියෙමි.

“සතිසක් දෙව්රජවරුන්ගේ මෙහෙසිබව කෙළෙමි. මාගේ සිතින් පතන ලද්ද අදහස්වූ පරිදි පහළවේ.

“දස සක්විති රජ කෙනෙකුන්ගේ මෙහෙසිබව කෙළෙමි. මම රැස්කළ පින් ඇත්තියක්ව භවයෙහි සැරිසරමි.

“මාගේ (කරන ලද) කුශලය විද්‍යමානවේ. මම අනගාර්‍ය්‍ය නම්වූ සසුනෙහි පැවිදිවීමි. අද ශාක්‍යපුත්‍රවූ බුදුරජුන්ගේ සසුනෙහි පිදිය යුත්තියක්ද වෙමි.

“අද පිරිසිදු සිත් ඇත්තියකි. පහවගිය සිත්හිවූ පව් ඇත්තීය. සියළු ආශ්‍රවයෝ ක්‍ෂය කරණ ලදහ. දැන් නැවත ඉපදීමක් නැත.

“මින් (පෙර) සිව් අනූවන කපෙහි යම් බුද්ධ පූජාවක් කෙළෙම්ද, (ඒ හේතුවෙන්) දුගතියක් නොදනිමි. බට මලක් පිදීමෙහි මේ විපාකයයි.

“මාගේ ක්ලේශයෝ දවන ලදහ. සියළු භවයෝ නසන ලදහ. ඇතින්නක් මෙන් බැඳුම් සිඳ, ආශ්‍රව රහිතව වෙසෙමි.

“ඒකාන්තයෙන් බුද්ධ ශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේගේ සමීපයට මාගේ යහපත් පැමිණීමක් විය. පැමිණෙන ලද ත්‍රිවිද්‍යාවෝ ඇත්තාහුය. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

“සිව් පිළිසිඹියාවෝද, අෂ්ට විමොක්‍ෂයෝද, ෂඩභිඥාවෝද සාක්‍ෂාත් කරණ ලදහ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.”

මෙහි මේ අයුරින් නළමාලිකා භික්‍ෂුණීන් වහන්සේ මෙම ගාථාවන් වදාළ සේක.

“එක් කලෙක ලොව බබුළුවන්නාවූ, නරදම්සැරිවූ බුදුරජාණන් වහන්සේ විශාලා නගරයෙහි මහාවනයෙහිවූ කූටාගාර ශාලාවෙහි වැඩ වසන සේක.

“එකල්හි බුදුරජුන්ගේ සුළුමවවූ මහා ප්‍රජාපතී භික්‍ෂුණීතොමෝ එම විශාලා නගරයෙහි කරණ ලද රම්‍යවූ භික්‍ෂුණී අසපුවක විසුවාය.

“රහත්වූ පන් සියයක් භික්‍ෂුණීන් සමග හුදකලාව (විවේකයෙන්) විසූ එම ප්‍රජාපතී ගොතමියගේ සිතට මෙබඳු අදහසක් ඇතිවිය.

“මම බුදුරජුන්ගේ හෝ, අගසව් දෙනමගේ හෝ, රාහුල-ආනන්‍ද- නන්‍ද යන සව්වන්ගේ හෝ පිරිනිවන දකින්නට නොලබන්නෙමි.

“බුදුරජුන්ගේද, අගසව් දෙනමගේද, මහා කාශ්‍යප, නන්‍ද-ආනන්‍ද, රාහුල යන මේ සව්වන්ගේද පරිනිර්‍වාණයෙන්,

“පෙරාතුවම බුදුරජුන් විසින් අනුදන්නා ලද්දීවූ මම ආයුසංස්කාරය හැර නිවනට යන්නෙමි” ය (කියායි.)

“පන්සියයක් භික්‍ෂුණීන්ගේ අදහසද මෙබඳුම විය. ඛෙම ආදී භික්‍ෂුණීන්ගේ අදහසද මෙයම විය.

“එකල්හි භූමිකම්පාවක් විය. දිව බෙර නාද කළහ. භික්‍ෂුණී අසපුවෙහි අධිගෘහිතවූ, ශෝකයෙන් පෙළුනාවූ දෙවිවරු දුක් සහිතවම හඬන්නාහු එහි කඳුළු හෙලූහ.

“ඒ මිත්‍රවූ භික්‍ෂුණීහු ගෝතමිය වෙත එළඹ හිසින් පාමුල වැටී මෙම වචනය කීහ.

“ආර්‍ය්‍යාවෙනි, දියබිඳු ඉසින ලද්දාක් වැනිවූ හෙවත් සිසිල් බැවින් කායික අස්වැසිලි ලැබූ අපි එම අසපුවෙහි විවේකයෙහි යෙදුනේ වෙමු. (එකල්හි) නිශ්චලවූ පෘථිවිතොමෝ චලනය වූවාය. දිව්‍ය භෙරීහු වාදනය කරන ලදහ. හැඬීම්ද ඇසෙත්. ගෝතමීන් වහන්ස, ඒකාන්තයෙන් මෙය කුමක් සඳහා වූවක්ද?

“එකල්හි ඒ මහා ප්‍රජාපතී ගෝතමී තොමෝ සිතන ලද පරිදි සියල්ලක් කීවාය. ඒ සියළු භික්‍ෂුණීහුද තම තමන් සිතන ලද පරිදි කීවාහුය.

“මනා ව්‍රත ඇති ආර්‍ය්‍යයන් වහන්ස, ඉදින් ශාන්තියවූ උතුම් නිවන (ලැබීම) ඔබ වහන්සේගේ රුචිය නම් බුදුරජාණන් වහන්සේගේ අනුමතිය පරිදි (අපි) සියල්ලෝම පිරිනිවන් පාන්නෙමු.

“අපි ගිහිගෙහිනුදු, භවයෙනුදු, එක්වම නික්මුනෝ වෙමු. උතුම්වූ නිවන් පුරයටද එක්වම යන්නෙමු” ය (කියායි.)

“ඒ ප්‍රජාපතී ගෝතමී තොමෝ, “නිවනට යන්නියන්හට කුමක් කියන්නෙම්දැ” යි තෙපලමින් එකල්හි (ඒ) සියළු භික්‍ෂුණීන් සමග අසපුවෙන් නික්මුණාය.

“භික්‍ෂුණී අසපුවෙහි අධිගෘහිත යම් දෙවි කෙනෙක් වෙත් නම් ඔවුහු මට කමත්වා! භික්‍ෂුණී අසපුවෙහි මාගේ මේ අන්තිම දැකුමයි.

“යම් තැනෙක්හි ජරාවක් නැද්ද, මරණයක් නරද්ද, අප්‍රියයන් හා එක්වීමක් නැද්ද, ප්‍රියයන්ගෙන් වෙන්වීමක් නැද්ද, ඒ අසංඛත ධාතුවවූ නිවනට යන්නෙමි.

“(රහත්බවට නොපැමිණි බැවින්) අවීතරාගීවූ බුද්ධපුත්‍රයෝ එම වචනය අසා සොවින් පෙළුනාහු, “අහෝ අපගේ පින් මඳ බවකැ” යි කියමින් හැඬූහ.

“එම භික්‍ෂුණීන්ගෙන් තොරවූ, මෙම භික්‍ෂුණී අසපුව හිස් විය. බුද්ධපුත්‍රයෝ අළුයම්හි තාරකාවන් මෙන් (බැබලීම් සහිතව) නොපෙනෙත්.

“ගඞ්ගාතොමෝ පන්සියයක් නදීන් සමග සයුරට යන්නාක් මෙන් ගෝතමී තොමෝ පන්සියයක් භික්‍ෂුණීන් සමග නිවනට යන්නිය” යි රහත් නොවූවහු හැඬූහ.

“වීථියෙහි වඩින්නාවූ ගෝතමිය දැක සැදැහැවත් උවැසියෝ ගෙවලින් නික්ම (අවුත්) පාමුල්හි වැටී මෙම වචනය කීහ.

“සප්තාර්‍ය්‍යධන නම්වූ මහත් භෝග ඇති උත්තමාවෙනි, (තව කලක් වැඩ සිටීමට) සතුටුවනු මැනව. අතහැර දමා (යාමෙන්) අපි අනාථවූ ස්ත්‍රීහු වෙමු. තී පැරිනිවන් පෑමට නුසුදුසුය.” (දුකින්) පෙළෙමින් ඒ උවැසියෝ විලාප කීවාහුය.

“එම උවැසියන්ගේ ශෝකය දුරුකරණු සඳහා (ගෝතමී තොමෝ) මිහිරි වචනයෙන් මෙසේ කීවාය. “දරුවෙනි, හැඬීමෙන් කම් නැත. මේ අද තොපගේ සතුටු විය යුතු කාලයයි.

“මා විසින් දුක පිරිසිඳ දැනගන්නා ලදී. දුකට හේතුව දුරුකරන ලදී. නිවන අවබෝධ කරණ ලදී. මාර්‍ගයද මැනවින් වඩන ලදී.

“මා විසින් ශාස්තෘතෙම ඇසුරු කරණ ලදී. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරන ලදී. මහත්වූ (සසර) බර බහා තබන ලදී. භව තෘෂ්ණාව විනාශ කරණ ලදී.

“යමක් පිණිස ගිහිගෙන් නික්ම අනගාර්‍ය්‍ය නම්වූ සසුනෙහි පැවිදි වුවද, මා විසින් පැමිණෙන ලද එම අර්ත්‍ථය ඇත්තේය. (මම) සියලු සංයෝජනයන් ක්‍ෂයකෙළේද වෙමි.

“බුදුරජතෙමේද උන්වහන්සේගේ සද්ධර්‍මයද යම්තාක් සම්පූර්‍ණව පවතී නම්, ඒතාක් කල් මාගේ පිරිනිවීමට කාලයයි. දැරියෙනි, මා ගැන ශෝක නොකරව්.

“ඔසවා තබනලද ඔක්කාක වංශයාගේ කීර්තිය ඇති, මාර බලය මඩින්නාවූ සුඛිත සංඝයා සහිතවූ බුදුරජතෙමේද, රාහුල තෙමේද, තීර්ත්‍ථකයින්ගේ එඩි මඩින්නාවූ කොණ්ඩඤ්ඤ, ආනන්‍ද, නන්‍ද ආදීහුද වැඩ සිටිත්. දැරියෙනි, දැන් මාගේ පරිනිර්‍වාණය පිණිස කාලය නොවේද?

“බොහෝ කලක පටන් මා විසින් යමක් පතන ලද නම් අද (එය) සමෘද්‍ධවේ. මෙය සන්තෝෂ භෙරිය (ගසන) කාලයයි. දැරියෙනි, තොපගේ කඳුළු හෙලීමෙන් කවර ප්‍රයෝජනද?

“ඉදින් මා කෙරෙහි දයාවක් ඇත්නම්, ඉදින් කෙළෙහිගුණ සැලකීමක් ඇත්නම් සසුනෙහි පැවැත්ම පිණිස සියල්ලෝ දැඩිසේ වීර්‍ය්‍ය කරව්.

“මා විසින් (ස්ත්‍රීන්හට පැවිද්ද දීම සඳහා) සම්බුදුරජතෙම අයදින ලදී. (එසේම එම තථාගත තෙම) ස්ත්‍රීන්හට පැවිද්ද දුන් සේක. එහෙයින් යම්සේ මම සතුටුවන්නෙම්ද, එසේම එම ධර්‍මයට අනුව සිටිව්.”

“භික්‍ෂුණීන් විසින් පිරිවරන ලද ඒ ගෞතම තොමෝ මෙසේ අනුශාසනා කොට බුදුරජුන් වෙත එළඹ මෙම වචනය කීවාය.

“සුගතයන් වහන්ස, මම ඔබ වහන්සේගේ මව් තොමෝය. (තවද) වීරයන් වහන්ස, ඔබ මාගේ (අර්හත් මාර්‍ග ඥානය ඉපදවීමෙහි) පිය තෙමේය. නාථයන් වහන්ස, (ඔබ) සදහම් නමැති සුවය දෙන්නේ(වෙහිය.) ගෞතම ගෝත්‍ර ඇත්තාවූ සුගතයන් වහන්ස, ඔබ උපන් කල්හි මා විසින් ඔබගේ මේ රූපාකාරය වඩන ලදී. ඔබ වහන්සේ විසින් මාගේ ප්‍රශංසාවට සුදුසු ධර්‍ම ශරීරය වඩන ලදී.

“මා විසින් මොහොතක් (ක්‍ෂුධා) තෘෂ්ණාව සන්සිඳුවන්නාවූ කිරි ඔබවහන්සේට පොවන ලදී. ඔබවහන්සේ විසින් මම අතිශයින් ශාන්තවූ දහම් නමැති කිරි පොවන ලද්දී වෙමි.

“මහා මුනීන් වහන්ස, ඔබ වැඩීමෙහි හා රැකීමෙහි මට ණය නැත්තේවෙහිය. පුතුන් කැමැත්තාවූ යම් ඒ ස්ත්‍රීහු වෙත් නම් (ඔබ යම්සේද) එබඳුවූ පුතෙකු ලබත්වා!

“මන්ධාතු ආදී රජවරුන්ගේ යම් මවක් වූවා නම් ඕතොමෝ භව සාගරයෙහි ගැලුනීය. පුතණුවන් වහන්ස, ඔබ විසින් මම භව සයුරින් එතරකරණ ලද්දී වෙමි.

“ස්ත්‍රීන්හට රාමාතාවය, මෙහෙසිය යන නම් පහසුවෙන් ලැබිය හැකිය. බුද්ධමාතාවය යන මේ නමක් වේ නම් මෙය ලැබීම අතිශයින් අපහසුය.

“වීරයන් වහන්ස, මා විසින් එයද ලබන ලදී. ඔබ කරණකොටගෙන මාගේ කුඩාවූද, මහත්වූද ඒ සියළු පැතුම් මා විසින් සම්පූර්‍ණ කරණ ලදී.

“මේ සිරුර හැර නිවණට කැමැති වෙමි. දුක් කෙළවර කරන්නවුන් වහන්ස, ලෝක නායකයන් වහන්ස, වීරයන් වහන්ස, මට පිරිනිවණට අනුදැන වදාළ මැනව.

“චක්‍ර, අංකුස, ධජ යන මේ ලකුණුවලින් ගැවසීගත් පියුමක් මෙන් මොලොක්වූ (දෙ)පා දිගු කළ මැනව. පුත්‍ර ප්‍රේමයෙන් යුතුව ඔබට ප්‍රණාමය කරන්නෙමි.

“රන් රැසක් මෙන් බබලන සිරුර ප්‍රකට කළ මැනව. (ලෝක) නායකයන් වහන්ස, ඔබ වහන්සේගේ සිරුර මැනවින් දක්නා ලද්දක් කොට නිවණට යන්නෙමි”

“බුදුරජතෙම දෙතිස් ලකුණින් යුතු, මනා පැහැයෙන් අලංකාඑවූ සිරුර, සැඳෑ වලාවකින් නික්මුණු තරුණ සූර්‍ය්‍යයා මෙන් සුළු මවට දැක්වීය.

“ඉක්බිති පිපුණු පියුමක් මෙන් බබලන තරුණ සූර්‍ය්‍යයා මෙන් ප්‍රභාවත්වූ, සක් ලකුණින් යුතු පාද තලයෙහි ඕ තොමෝ හිසින් වැටුනාය.

“සූර්‍ය්‍ය වංශයට ධජයක් වැනිවූ, හිරු මෙන් (තෙදවත්) නරශ්‍රේෂ්ඨයන් වඳිමි. මාගේ (මේ) අන්තිම මරණයෙහි මම නැවත එබඳු මරණයක් ගැන නොසලකමි.

“ලෝක නායකයන් වහන්ස, සත්‍රීහු නම් සියළු දොස් (ඇති) කරන්නාහුයයි දක්නා ලදහ. කරුණාවට ආකරයක් බඳු බුදුරජාණන් වහන්ස, ඉදින් මාගේ කිසියම් දොසක් ඇත්නම් ක්‍ෂමා කරණ සේක්වා!

“නරශ්‍රේෂ්ටයන් වහන්ස, මම ස්ත්‍රීන්හට යම් පැවිද්දක් නැවත නැවත අයැදියෙම්ද, ඉදින් එහි මාගේ කිසියම් දොසක් ඇත්නම් එයට ක්‍ෂමා කරණ සේක්වා!

“වීරයන් වහන්ස, මා විසින් ඔබ වහන්සේගේ අනුදැනුමින් අනුසස්නා ලද භික්‍ෂුණීහු වෙති. ඉදින් ඒ භික්‍ෂුණීන් කෙරෙහි යම් අවිනීත බවක් ඇත්නම් ක්‍ෂමාවට අධිපතිවූ බුදුරජාණන් වහන්ස, එයට ක්‍ෂමා කරණ සේක්වා” යි කීවාය.

“නොඉවසියයුතු වරදක් ඇති කල්හි නම් ක්‍ෂමා කළ යුතුය. ගුණ අබරණකොට ඇති මාතාවෙනි, තී කෙරෙහි එබඳු වරදක් කෙසේ වේද. අළුයම් කල්හි තාරකාවන්ගේ (බැසයාමෙන් වන) ව්‍යසනය දැක, චන්ද්‍රරේඛා තොමෝද බැස යන්නීය. එසේම ශුද්ධවූ, සම්පූර්‍ණවූ මාගේ භික්‍ෂු සංඝයා මෙම ලෝකයෙන් නික්මයාමට හෙවත් පරිනිර්‍වාණයට කැමති වන කල්හි පිරිනිවනට යන්නාවූ තීගේ එම අදහසට වැඩි කුමක් නියන්නෙම්දැ” යි (වදාළ සේක.)

“චන්ද්‍රයා අනුව ගිය තාරකාවක් මෙන් ඒ භික්‍ෂුණීහු, බුද්ධ ශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේ නමැති මේරු පර්‍වතය පැදකුණු කොට, (සිරි) පා මුල වැටී, (බුදුරජුන්ගේ) මුහුණ දෙස බලමින් සිටියාහුය.

“ඔබ වහන්සේගේ දර්‍ශනයෙන් ඇස තෘප්ත නොවේ. (එසේම) ඔබ වහන්සේගේ වචන ඇසීමෙන් කණද තෘප්ති නොවේ. හුදෙක් මාගේ ඒ එකම සිත (ඔබ වහන්සේගේ) දහම් රසය කරණකොට ගෙන තෘප්තියට පැමිණෙන්නේය.

“විරුද්ධවාදීන්ගේ එඩිය බැහැර කරන්නාවූ, පිරිස් මැද සිට අභීත නාද කරන්නාවූ, ඔබ වහන්සේගේ මුඛය යමෙක් දකින්නාහු නම්, නරශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්ස, ඔවුහු භාග්‍ය ඇත්තෝය.

“දික් ඇඟිලි ඇත්තාවූ, තඹවන් නිය ඇත්තාවූ, ශුභවූ දික් විළුම් ඇත්තාවූ ඔබ වහන්සේගේ සිරිපා යමෙක් වඳින්නාහු නම්, ගුණධාරීන් වහන්ස, ඔවුහුද භාග්‍ය ඇත්තෝය.

“ඔබ වහන්සේගේ මිහිරිවූ, පහටුවූ, දොස් නසන්නාවූ, හිතවූ වචනයන් යමෙක් තුමූ අසන්නාහුද, නරොත්තමයන් වහන්ස, ඔවුහුද භාග්‍ය ඇත්තෝය.

“මහා වීරයන් වහන්ස, ශ්‍රීමත්වූ ඔබ වහන්සේගේ සිරිපා පිදීමෙහි යෙදුනාවූ යහපත්වූ වචනය කරණකොටගෙන තරණය කරණ ලද සසර කතර ඇත්තාවූ මම (ද) භාග්‍ය ඇත්තියක් වෙමි” (යි කීවාය.)

“ඉක්බිති මනා ව්‍රත ඇති ඒ ප්‍රජාපතී ගෞතමී තොමෝ, භික්‍ෂු සංඝයාටද දැනුම් දී, රාහුල, ආනන්‍ද, නන්‍ද යන ශ්‍රාවකයනටද වැඳ මෙය කීවාය.

“සර්පයින් වසන තැනක් බඳුවූ, රෝගයනට වාසස්ථානවූ, ජරාමරණයනට ගොදුරුවූ, දුක් රැස්වීම් ඇත්තාවූ, කිලිටි කුණුවලින් ගැවසී ගත්තාවූ, අනුන් අයත්වූ හෙවත් තමාගේ විෂයෙහි නොපවත්නාවූ, උත්සාහ විරහිත සිරුරෙහි කලකිරුනී වෙමි. එහෙයින්(ම) පිරිනිවනට කැමැත්තෙමි. (මාගේ) කුඩා දරුවෙනි, (එයට) අනුදනිමි” (යයි කීවාය.)

“නන්‍ද තෙමේද, රාහුල භද්‍ර තෙමේද, (යන මේ දෙදෙන) පහවූ ශෝක ඇත්තාවූ, ආශ්‍රව රහිත වූවාහු, (අටලෝ දහම්හි) නිසලව සිටීමෙහි තිරවූවාහු, (සංස්කාර ධර්‍මයන්ගේ) ස්වභාවය අනුව සිතුවාහුය. (කෙසේද යත්?)

“ලොල්වූ, අසාරවූ, කෙසෙල් කඳකට බඳු උපමා ඇත්තාවූ, මායාවක්, මිරිඟුවක් සමානවූ, ස්වල්පවූ, ස්ථිරව නොපවත්නාවූ, සංස්කාර ධර්‍මයනට නින්දා වේවා.

“යම් තැනෙක්හි නම් බුදුරජුන්ගේ සුළු මවවූ, බුදුරජුන් පෝෂණය කළාවූ, මේ ගෞතමී තොමෝ මරණයට පැමිණේද, (එහෙයින්) සියළු සංස්කාර ධර්‍ම අනිසය” (කියායි.)

“එකල්හි බුදුරජුහට සෙනෙහ ඇති, ශෝකයෙන් ආතුරවූ, ශෛක්‍ෂයවූ ඒ ආනන්‍ද තෙමේද, එහි කඳුළු හෙලමින් දුකින් හඬයි. (කෙසේද යත්?)

“අහෝ ගෞතමී තොමෝ පිරිනිවනට යයි. ඒකාන්තයෙන් නොබෝ කලකින්ම බුදුරජතෙමේද දර නැති ගින්නක් මෙන් පිරිනිවනට යති.

“මෙසේ හඬන්නාවූ අනද තෙරුන්හට ගෞතමී තොමෝ මෙසේ කීවාය. (බුදුරජුන් විසින් දෙසූතාක්ද, දෙසන තාක්ද දහම් සියල්ලක් තමා අසා දැනගන්නා බැවින්), “ගැඹුරුවූ ශ්‍රුති සාගරයාණන් වහන්ස, බුදුරජුන්හට උවටැන් කිරීමෙහි නිරතවූවන් වහන්ස, පුතණුවන් වහන්ස, සතුටුවියයුතු කාලය පැමිණි කල්හි ශොක කිරිමට නුසුදුසුය. පුතණුවෙනි, මා පැමිණියාවූ නිවන් පිණිස ඔබ මට පිළිසරණ (වූයෙහිය.)

“පුතණුවන් වහන්ස, ඔබ විසින් ආරාධනා කරණ ලදුයේ (බුදුරජතෙම) අපට පැවිද්ද අනු දැන වදාළ සේක. දරුව දුක් නොවන්න. ඔබගේ උත්සාහය සඵලය.

“පෙරවූ තීර්ත්‍ථකාචාර්‍ය්‍යයන් විසිනුදු නොදක්නා ලද යමක් වේ නම් ඒ (ශාන්ත)පදය සිව්මැලිවූ සත් හැවිරිදි ලදැරියක් විසින් දැනගන්නා ලදී.

“බුද්ධ ශාසන පාලකයාණන් වහන්ස, ඔබ වහන්සේගේ (මේ) අන්තිම දර්‍ශනයයි. යම් තැනෙක්හි ගිය කල්හි නොපෙනේද, පුතනුවන් වහන්ස, මම එහි යෙමි.

“කිසියම් දිනක දහම් දෙසන්නාවූ තථාගතතෙම කිවිසීසේක. එකල්හි අනුකම්පා ඇත්තාවූ මම ආශීර්‍වාද වචනයක් කීමි. (කෙසේදයත්?)

“මහා වීරයන් වහන්ස, බොහෝ කලක් ජීවත්වෙනු මැනව. මහාමුනීන් වහන්ස, කාලයක් වැඩ සිටිනු මැනව. සියළු ලෝකයට වැඩ පිණිස අජරාමර හෙවත් ජරා මරණ නැති කෙනෙක් වෙනු මැනව” (කියායි.)

“ඒ බුදුරජතෙමේ එසේ කියන්නාවූ මට මෙසේ වදාළ සේක. “ගෞතමිය වඳින්නාක් මෙන් බුදුවරයෝ වැඳිය යුත්තාහු නොවෙති” යි (කියායි.)

“එසේ නම් සර්‍වඥ තථාගතවරයෝ කෙසේ වැඳිය යුත්තාහුද, (එම) බුදුවරයෝ කෙසේ නොවැඳිය යුත්තාහුද, විචාරණ ලද්දාවූ මට කියනු මැනව” (කියායි.)

“පටන්ගන්නා ලද වීර්‍ය්‍යය ඇති, (කාය-ජීවිත නිරපෙක්‍ෂකව සසුනෙහි) මෙහෙයූ සිත් ඇති, නිරන්තරයෙන් දෘඪ පරාක්‍රම ඇති සමගි ශ්‍රාවකයන් දක්නේය. මෝතොමෝ බුද්‍ධ වන්දනාව නම් වන්නීය” යි (වදාළ සේක.)

“ඉක්බිති මම භික්‍ෂුණී අසපුවට ගොස් හුදකලාව මෙසේ සිතීමි. “භවත්‍රයෙහි අන්තයට ගිය බුදුරජ තෙම සමගිවූ පිරිසක් රුචි කෙරෙයි.

“ඒකාන්තයෙන් මම පිරිනිවන් පාන්නෙමි. ඒ විපත නොදකීවා” යි මම මෙසේ සිතා බුදුරජුන් දැක,

“මාගේ පිරිනිවනට පැමිණීමේ කාලය විනායකවූ තථාගතයන්හට දැන්වීමි. ඉක්බිති ඒ බුදුරජතෙමේ, “ගෞතමිය, කල් දනුව” යි අනුදැන වදාළ සේක.

“මාගේ ක්ලේශයෝ දවන ලදහ. සියළු භවයෝ නසන ලදහ. ඇතින්නක් මෙන් බැඳුම් සිඳ, ආශ්‍රව රහිතව වෙසෙමි.

“ඒකාන්තයෙන් බුද්ධ ශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේගේ සමීපයට මාගේ පැමිණීමක් විය. පැමිණෙන ලද ත්‍රිවිද්‍යාවෝ ඇත්තාහ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

“සිව් පිළිසිඹියාවෝද, අෂ්ටවිමොක්‍ෂයෝද, ෂඩභිඥාවෝද සාක්‍ෂාත් කරණ ලදහ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

“ස්ත්‍රීන් ධර්‍මාවබෝධයෙහි යමි. ඒ ඇතැම් අඥානයෝ සැකයට පත්වූහ. ගෞතමිය, ඔවුන්ගේ වැරදි අදහස දුරුකිරීම පිණිස ඎද්‍ධි දක්වනු මැනවැ” යි (වදාළ සේක)

“එකල්හි ගෞතමී තොමෝ සම්බුදුරජුන් (පාමුළ) වැටී, අහසට නැගී, තථාගතයන්ගේ අනුදැනුම පරිදි බොහෝ ඎද්‍ධීන් දැක්වූවාය.

“එක් තැනැත්තියක්(ව) බොහෝ දෙනා වූවාය. එසේම, බොහෝදෙනා(ව) එක් තැනැත්තියක් වූවාය. (ආවරණයව තුබු දැය) ප්‍රකට කළාය. (ප්‍රකටව තුබූ දැය) ආවරණය කළාය. භික්තියෙන් ඔබ්බටද, පර්‍වතයෙන් ඔබ්බටද නොගැටි ගියාය. පොළොවෙහිද කිමිදුනාය. නොබෙදෙන දියෙහිද පොළොවෙහි මෙන් ගමන් කළාය.

“එකල්හි ලිහිණියක මෙන් අහසෙහිද පර්‍ය්‍යඞ්කයෙන් ගමන් කළාය. කයින් බඹලොව දක්වා තමා වසඟයෙහි පැවැත්වූවාය. හෙවත් දෘශ්‍යමානවූ කයින් සියල්ලන්ට පෙනෙමින් බඹලොවට ගියාය.

“සිනෙරු පර්‍වතය (කුඩයෙහි) දණ්ඩ (මිට)ට ගෙන මහා පෘථිවිය ඡත්‍රයට ගෙන, සහමුලින්ම පොළොව පෙරළා (කුඩයක් ලෙස) දරන්නී, අහසෙහි සක්මන් කළාය.

“ඕතොමෝ සූර්‍ය්‍යයන් සදෙනෙකු උදාවන කල්හි මෙන් ලොව දුම් සහිත කළාය. කල්පාන්තයෙහිදී මෙන් ලෝකය අග්නිජ්වාලාවන්ගෙන් ආකූල කළාය.

“මුචලින්‍ද නම් මහා පර්‍වතයද, මේරු-මන්දාර පර්‍වතයන්ද යන මේ සියල්ල අබ ඇට මෙන් එක මිටින් ගත්තාය.

“හිරු, සඳු ඇඟිලි අගින් වැසුවාය. දහස් ගණන සඳ-හිරු මුදුන් මල්කඩ ලෙස දැරුවාය.

“සිව් සයුරෙහි ජලය එක අතින් දැරුවාය. යුගාන්තයෙහිවූ මහා මේඝයක් මෙන් මහ වැසි වැස්වූහ.

“ඕතොමෝ පිරිස් සහිතවූ සක්විති රජ අහස් තලයෙහි මැව්වාය. නාද කරන්නාවූ ගුරුළාද, හස්තියාද, සිංහයාද දැක්වූවාය.

“හුදකලාවූවා (යලි) අපමණවූ භික්‍ෂුණී සමූහයා මවා, (නැවත ඔවුන්) අතුරුදන්කොට හුදකලාවූවා බුදුරජුන්හට මෙසේ කීවාය.

“මහා වීරයන් වහන්ස! ඔබ වහන්සේගේ සසුන කරන්නාවූ (එසේම) ඔබ වහන්සේගේ සුළුමව්මූ (ගෞතමී තොමෝ) ස්වීය අභිමතාර්ත්‍ථයට හෙවත් නිවණට පැමිණියාය. පසැස් ඇතියාණන් වහන්ස! (ඕතොමෝ ඔබ වහන්සේගේ) සිරිපා වඳී” යයි කියමින්

“ඕතොමෝ විවිධවූ ඎද්‍ධීන් දක්වා අහස් තලයෙහි බැස, බුදුරජුන් වැඳ, එකත් පසෙක සිටියාය.

“මහා මුනීන් වහන්ස, ඒ (ගෞතමීවූ) මම උත්පත්තියෙන් එක්විසි වයස් ඇත්තීය. වීරයන් වහන්ස, මෙතෙක් (ජීවත්වීම) පමණි. ලෝක නායකයන් වහන්ස, පිරිනිවන් පාන්නෙමැ” යි (කීවාය.)

“එකල්හි මහත් විෂ්මයට පත්වූ ඒ පිරිස් තොමෝ බඳැදිලි ඇත්තී, “ආර්‍ය්‍යාවෙනි, අනූපමවූ (මෙබඳු) ඎද්‍ධි පරාක්‍රමයක් කෙසේ වීදැ” යි (ඇසුවාහ.)

“සියළු ධර්‍මයන් විෂයෙහි (මනාවූ) දැකුම් ඇති, ලෝක නායකවූ පදුමුත්තර බුදුරජතෙමේ මින් (පෙර) සියක් දහස්වන කපෙහි ලොව පහළවිය.

“එකල්හි මම හංසවතී නගරයෙහි සියළු උපකාරයන්ගෙන් යුක්තවූ, සමෘද්‍ධවූ, ආඪ්‍යවූ, මහත් ධන ඇති අමාත්‍ය කුලයෙක්හි උපන්නී වීමි.

“කිසියම් කලෙක්හි දාසී සමූහයා විසින් පිරිවරන ලදුව, පියා සමග ඒ බුදුරජුන් වෙත එළඹ,

“ශක්‍රයා වැනිවූ, දහම් වැසි වස්වන්නාවූ, ආශ්‍රව රහිතවූ, රැස් සමූහයෙන් ගැවසීගත් සරාහිරු වැනිවූ, සුළුමව්වූ භික්‍ෂුණිය අග්‍රස්ථානයෙහි තබන්නාවූ නරනායකවූ, පස්මරුන් ජය ගත්තාවූ බුදුරජුන් දැක, උන්වහන්සේගේ සුභාෂිත වචනයද අසා, සඞ්ඝයා සහිතවූ, නරශ්‍රේෂ්ඨවූ, ඒ තාදී ගුණ බුදුරජුන්හට සතියක් මුළුල්ලෙහි මහ දන් දී බොහෝ ප්‍රත්‍යයන්ද දී,

“පාමුල වැටී, එම (සුළුමව්වූ භික්‍ෂුණිය ලැබූ) තනතුර පැතීමි. ඉක්බිති බුදුරජතෙම, මහපිරිසට මෙසේ වදාළ සේක.

“යම් තැනැත්තියක් තොමෝ සංඝයා සහිතවූ බුදුරජුන් සතියක් මුළුල්ලෙහි වැළඳවූවාද, මම ඇය කෙබඳු තැනැත්තියක්දැයි පවසන්නෙමි. එසේ පවසන්නාවූ මාගේ වචනය අසව්.

“මින්මතු සියක් දහස්වන කපෙහි, ඔක්කාක කුලයෙහි උපදින්නාවූ, නම්න් ගෞතම නම්වූ ශාස්තෘ තෙමේ ලොව පහළ වන්නේය.

“උන්වහන්සේගේ ධර්‍මයෙහි දායාදීවූ ඖරස (බුද්‍ධ) පුත්‍රීවූ, ධර්‍මයෙන් නිර්මිත කරන ලද්දාක් වැනිවූ, නම්න් ගෞතම නම්වූ ශාස්තෘ ශ්‍රාවිකාවක් වන්නීය.

“එම බුදුරජුන්ගේ සුළුමවවූ මෝ තොමෝ, උන්වහන්සේගේ ජීවිතය පෝෂණය කරන්නීය. චිරරාත්‍රඥවූ භික්‍ෂුණීන් අතුරෙන් අගබවද ලබන්නීය.” (යනුයි.)

“එය අසා ප්‍රමුදිතවූ මම එකල්හි බුදුරජුන්හට දිවි ඇතිතෙක් සිව්පසයෙන් උවටැන් කොට මම එම ආත්මභාවයෙන් චුතවූයේ,

“සියළු කම්සුවයන්ගෙන් පිරුණාවූ තව්තිසා දෙවියන් අතුරෙහි උපන්නීවූ මම කරුණු දශයකින් සෙසු දෙවියන් යටපත් කෙළෙමි. (කෙබඳු කරුණු දශයකින්ද යත්?)

“රූපයෙන් හා ශබ්දයෙන්ද, ගන්‍ධයෙන්ද, රසයෙන්ද, ස්පර්‍ශයෙන්ද, ආයුෂින්ද, වර්‍ණයෙන්ද, සැපයෙන්ද, යසසින්ද, එසේම ආධිපත්‍යයෙන්ද මම (සෙසු දෙවියන්) ඉක්මවා බැබලුනෙමි. එහි ශක්‍රයාගේ මෙහෙසියවූ (දෙව්) අඟනද වීමි.

“කර්‍මය නමැති වායු වේගයෙන් මෙහෙයන ලද සසරෙහි සැරිසරන්නාවූ මම කාසි රජුන්ගේ විජිතයෙහි දාසයන්ගේ ගමක උපනිමි.

“එකල්හි එම ගමෙහි නොඅඩු පන්සියයත් දාසයෝ වෙසෙති. එහි එම සියලු දාසයිනට යමෙක් ජ්‍යෙෂ්ඨවේද, මම ඔහුගේ භාර්‍ය්‍යාව වීමි.

“පන්සියයක් පසේබුදුවරු (එම) ගමට පිඬු පිණිස පිවිසියාහුය. උන්වහන්සේලා දැක, සියළු ඥාතීන් සමග තුටුවූ මම,

“පන්සියයක් කුටි සාදා (දී) (වස්) සිව් මස උවටැන්කොට, තුන් සිව්රුද දී, සැමියා සහිතව සැරිසැරීමි.

“ඉන් සැව, ස්වාමියා සහිතවූ අපි දෙව්ලොවට (උත්පත්ති වශයෙන්) ගියෝ වෙමු. දැන් මේ අන්තිම භවයෙහි දෙව්දහ නගරයෙහි උපන්නී,

“මාගේ පිය තෙමේ අඤජන ශාක්‍ය රජ තෙමේයි. මාගේ මව් තොමෝ සුලක්ඛණා තොමෝයි. ඉක්බිති කපිලවස්තු නගරයෙහි සුදේ‍ධා්දන රජුගේ ගෘහයට (මෙහෙසි බවට) ගියා,

“සෙසු තැනැත්තියෝ ශාක්‍ය කුලයෙහි උපන්නියෝ, ශාක්‍යයන්ගේ කුලවලටම ගියාහුය. මම සියළු ස්ත්‍රීන් අතුරෙන් විශිෂ්ඨවූවා, බුදුරජුන් පොෂණය කළ තැනැත්තිය වීමි.

“මාගේ පුත්‍ර තෙමේ ගෘශාභිනිෂ්ක්‍රමණයකොට විශිෂ්ඨ නායකවූ බුදුරජ තෙමේ විය. පසුව මම ප්‍රාඥවූ පන්සියයක් ශාක්‍ය කාන්තාවන් සමග පැවිදිව ශාන්ති සුඛයවූ නිවණ ස්පර්‍ශ කෙළෙමි. හෙවත් අවබෝධ කෙළෙමි. එකල්හි යමෙක් තුමූ පෙර ජාතියෙහි අපගේ ස්වාමීහු වූවාහුද,

“ඔවුහු සමගිව පින් කරන්නාහූ, දැඩිසේ ආගම ධර්‍මයෙහි යෙදෙන්නාහු, බුදුරජුන් විසින් අනුකම්පා කරණ ලද්දාහු රහත්බව ස්පර්‍ශ කළාහුය. හෙවත් රහත්වූහ.

“ඒ සෙසු භික්‍ෂුණීහු අහස්තලයට නැංගාහුය. අහසෙහිවූ තාරකාවන් මෙන් මහර්ධි ඇති (එම භික්‍ෂුණීහු) බැබලුණාහුය.

“මනාසේ රන්කම් උගත් ස්වර්‍ණකාරයෙකු කර්‍මයොග්‍යවූ ස්වර්‍ණයෙන් ආභරණ විශේෂයක් සාදන්නේ යම්සේද, (එසේම) බොහෝ ඎද්‍ධීන් දැක්වූහ.

“විසිතුරුවූ, බොහෝවූ ප්‍රාතිහාර්‍ය්‍යයන් දක්වා එකල්හි වාදීන් අතුරෙන් උතුම්වූ පිරිස් සහිතවූ බුදුරජුන් තුටුකොට,

“අහසින් බැස, තථාගතයන් වැඳ, එම නරශ්‍රේෂ්ඨවූ බුදුරජුන් විසින් අනුදන්නා ලද්දීවූ (භික්‍ෂුණීහු) සුදුසු තන්හි උන්නාහුය.

“වීරයන් වහන්ස, ගෞතමී තොමෝ අප සියළු දෙනාට (කරණ ලද) අනුකම්පා ඇත්තීය. (එය) ආශ්චර්‍ය්‍යයකි. ඔබවහන්සේගේ පින් කරණ කොට ගෙන සුවඳ කවන ලද (භාවිතවූ) අපි ආශ්‍රවක්‍ෂය නම්වූ නිවණට පැමිණියේ වෙමු.

“අපගේ ක්ලේශයෝ දවන ලදහ. සියළු භවයෝ නසන ලදහ. ඇතිණියන් මෙන් බැඳුම් සිඳ, ආශ්‍රව රහිතව වෙසෙමු.

“ඒකාන්තයෙන් බුද්‍ධශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේගේ සමීපයෙහි අපගේ යහපත් පැමිණීමක් විය. පැමිණෙන ලද ත්‍රිවිද්‍යාවෝ ඇත්තාහ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

“සිව් පිලිසිඹියාවෝද, අෂ්ඨවිමොක්‍ෂයෝද, ෂඩභිඥාවෝද, සාක්‍ෂාත් කරණ ලදද බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

“ඎද්‍ධීන්හි වශීවූවෝ වෙමු. මහා මුනීන් වහන්ස, දිව්‍ය ශ්‍රොතාඥානයෙහිද, චෙතො පරියඥානයෙහිද වශීවූවෝ වෙමු.

“පෙර විසූ කඳ පිළිවෙළ දනිමු. දිවැස පිරිසිදු කරණ ලදී. සියලු ආශ්‍රවයෝ ක්‍ෂය කරණ ලදහ. දැන් නැවත ඉපදීමක් නැත.

“මහා වීරයන් වහන්ස, ඔබවහන්සේගේ සමීපයෙහිදී උපන් අර්ත්‍ථ, ධර්‍ම, නිරුක්ති, ප්‍රතිභාන යන සිව් පිළිසිඹියාවන්හිවූ ඥානයද අපට ඇත.

“ලෝක නායකයන් වහන්ස, අප විසින් මෙත් සිත පුරුදු කරණ ලදුයේමය. මහාමුණීන් වහන්ස, සියලු දෙනාහට පිරිනිවණට අනු දැන වදාළ මැනව.

“පිරිනිවන් පාන්නෙමැයි මෙසේ පවසන්නාවූ පින්වන්තියනට කුමක් කියන්නෙම්ද? යම් හෙයකින් දැන් තොපගේ (පිරිනිවණට) කාලය (නම් එය) සිතව්” යයි තථාගත තෙම වදාළ සේක.

“එකල්හි ගෞතමිය ආදීවූ එම භික්‍ෂුණීහු එම අසුනින් නැගිට ගියාහුය. ඒ වීරවූ, ලෝකයෙහි අසහාය නායකවූ බුදුරජතෙමේ මහත්වූ ජන සමූහයා සමග (ආරාමයෙහි) දොරකොටුව (දොරටුව) දක්වා සුලු මව අනුව ගිය සේක.

“එකල්හි ගෞතමී තොමෝ සෙසු සියලු භික්‍ෂුණීන්ද සමග ලෝකබන්ධුවූ බුදුරජුන්ගේ පාමුල වැටුනාය. (මෙසේද කීවාය.) “අන්තිම සිරිපා වැඳුමයි.”

“මේ මාගේ බුදුරජුන්ගේ අන්තිම දර්‍ශණයයි. නැවත අමෘතයක් වැනිවූ ඔබ වහන්සේගේ මුහුණ නොදකින්නෙමි.

“වීරයන් වහන්ස, ඔබ වහන්සේගේ සියුමැලි සිරිපා වැඳුමක් (මින්මතු) නොවන්නේය. ලෝකනායකයන් වහන්ස, (සිරිපා හිසින්) ස්පර්‍ශ කරමි. අද පිරිනිවණට යමි.

“මෙලෙව්හිදීම සත්‍යවූ (වෙන්වීමෙන් යුක්ත) ඔබ වහන්සේගේ මේ රූපයෙන් කිම. මේ සියලු සංස්කාර ධර්‍මම අස්වැසිලි රහිතය. ස්වල්පය.”

“ඒ ප්‍රජාපතී ගෞතමී තොමෝ එම භික්‍ෂුණීන් සමග ස්වකීය භික්‍ෂුණී අසපුවට ගොස් අර්ධපර්‍ය්‍යඞ්කය බැඳගන උතුම්වූ අසුනෙහි වැඩහුන්නාය.

“එකල්හි එහි බුදුසසුනෙහි ඇලුම් ඇති උවැසියෝ එම ප්‍රජාපතී ගෞතමියගේ පුවත අසා (එතුමියගේ) පා වඳිනු කැමැත්තියෝ එළඹියාහුය.

“අත්වලින් ලෙහි පැහැර සිඳින ලද මුල් ඇති ලතාවන් මෙන්, බැගෑ හඬින් හඬමින් ශෝකයෙන් ආතුරවූවාහු බිම ඇද වැටුනාහුය.

“අපගේ සරණ දායිකාවෙනි, (අනාථවූ අපට පිහිටවන) නාථාවෙනි. අප හැර දමා පිරිනිවණට නොයනු මැනව. අපි සියල්ලෝ හිසින් (දෙපාමුල) වැටී (එසේ නොයන ලෙස) යදිමු” යයි (කීහ.)

“ඔවුනතුරෙන් ඉතා ප්‍රධානවූ, යම් සැදැහැවත්, පැණවත් උවැසියක් තොමෝ වූවාද, ඇයගේ හිස පිරිමදින්නී (ගෞතමී තොමෝ) මෙම වචනය කීවාය.

“දැරියෙනි, මාරයාගේ මළ පුඩුව අනුව ගියාවූ දුකින් කම් නැත. සියලු සංස්කාරයන් අනිත්‍යය. වෙන්වීමෙන් කෙළවර වන්නේය. අතිශයින් චංචලය” කියායි.)

“ඉක්බිති ඒ ප්‍රජාපතී ගෞතමී තොමෝ එම උවසියන් අතහැර දමා උතුම්වූ ප්‍රථමධ්‍යානයටද, වීතීයධ්‍යානයටද, තෘතීයධ්‍යානයටද, චතුර්ත්‍ථධ්‍යානයටද සම වැදුනාය.

“ආකාසානඤ්චායතනයටද, එසේම විඤ්ඤාණඤ්චායතනයටද, ආකිඤ්චඤ්ඤායතනයටද, නෙවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනයටද පිළිවෙලින් සමවැදුනාය.

“ගෞතමී තොමෝ ප්‍රථමධ්‍යානය දක්වා ප්‍රතිලෝම වශයෙන්ද, ඉක්බිති චතුර්ත්‍ථධ්‍යානය දක්වා (අනුලොම් වශයෙන්ද) ධ්‍යානයට සමවැදුනාය.

“ඉන් නැගිට තෙල් රහිතවූ පහන් දැල්ලක් මෙන් පිරිනිවන් පෑවාය. මහත්වූ භූමිකම්පාවක්ද විය. අහසින් විදුලිද වැටුනේය.

“භෙරීහු නාද කළාහුය. දෙවිවරු හැඬූහ. අහසින් මල්වැසි ඇතිවිය.

“මේරූ පර්‍වත රාජයාද රඟමඬලෙහි මැද (නටන) නළුවෙකු මෙන් කම්පා විය. සොවින් ඉතා බැගෑවූවාක් මෙන් සයුරද පවත්වන කද ශබ්ද ඇත්තේ විය.

“දෙවියෝද, නාගයෝද, අසුරයෝද, බ්‍රහ්මයෝද, එකෙණෙහි සංවේගයට පත්වුහ. (කෙසේද යත්) යම්සේ මෝ තෙමෝ මරණයට පත්වූවාද (එසේම) ඒකාන්තයෙන් සියලු සංස්කාරයෝ අනිත්‍යයහ.

“ඉදින් බුදුසසුන කරන්නාවූ යම් භික්‍ෂුණී කෙණෙක් මෙම ගෞතමිය පිරිවරා සිටියාහුද, එම භික්‍ෂුණීහුද පහන් සිළු මෙන් නිවී ගියහ.

“අහෝ සංයෝගයෝ වියෝගය කෙළවරකොට ඇත්තාහ. අනේ! සියලු සංස්කාරයෝ අනිත්‍යයහ. අහෝ, ජීවිතය මරණයෙන් කෙළවර වන්නකැ” යි මෙසේ මහත්වූ හැඬීමක් විය.

“ඉක්බිති දෙවියෝද, බ්‍රහ්මයෝද රජුන් වෙත එළඹ (අෂ්ට) ලෝක ධර්‍මයට අනුව පැවැත්ම කලට සුදුසු පරිදි කෙරෙත්” යයි කීහ.

“එකල්හි ශාස්තෘතෙමේ ශ්‍රුති සාගරයක්වූ හෙවත් බුදුරජුන් වෙතින්ම ඇසීමෙන් දැනගන්නාලද, සයුර මෙන් අපමණවූ ධර්‍මය ඇති අනඳ තෙරුන් ඇමතූහ. (අමතා) “ආනන්‍දය, යනු මැනව. භික්‍ෂූන්හට මවගේ පිරිනිවීම දන්වව” යි වදාළ සේක.

“එකල්හි පහව ගිය ප්‍රීතිය ඇති ආනන්ද තෙමේ කඳුලු පිරුණු ඇස් ඇත්තේ, ගොත ගසන හඬින්, “පෙර, දකුණු, පැසුලූ, උතුරු දිශාවන්හි යම් (භික්‍ෂු කෙණෙක්) වසත් නම් (එම භික්‍ෂූහු) රැස් වෙත්වා. බුද්‍ධ පුත්‍රවූ භික්‍ෂූහු මගේ වචනය අසත්වා.

“යම් මවක් තොමෝ බුදුරජුන්ගේ අන්තිම ශරීරය උත්සාහයෙන් වර්ධනය කළාද, ඒ (මහා ප්‍රජාපතී) ගෞතමී තොමෝ හිරු උදාවන කල්හි නිෂ්ප්‍රභාවන තාරකාවන් මෙන් පිරිනිවනට පැමිණියාය.

“බුද්‍ධ මාතාව” යන නම (පමණක්) තබා ගියාය. (පිරිනිවීමෙන් පසු) යම් තැනෙක්හි ගියා නම් (ඇය එහි) පසැස් ඇති බුදුරජතෙමේ නමුදු නොදකින්නේය.

“බුදුරජුන් කෙරෙහි යමෙකුගේ ශ්‍රද්‍ධාව ඇත්තේ වේද, යමෙක් මහාමුනිවූ තථාගතයන්ගේ බුද්‍ධමාතාව කෙරෙහි සත්කාර කෙරේවා” යි (කියායි.)

“එය අසා බොහෝ දුර සිටියාවූද කිසියම් භික්‍ෂු කෙණෙක් බුද්‍ධානුභාවයෙන් (එතැනට) පැමිණියාහුය. ඎද්‍ධීන්හි දක්‍ෂවූ ඇතැම් කෙණෙක් ශුභවූ සියල්ල රුවන්මුවාවූ රම්‍යවූ උතුම් කුලුගෙයක ගෞතමී තොමෝ පිරිනිවන සඳහා යම් (සයනයක) සැතපුනාද (එම) සයනය නංවා තැබූහ.

“ගෞතමී තොමෝ පිරිනිවන සඳහා යම් (සයනයක) සැතපුනාද, (එම) සයනය ශුභවූ සියල්ල රුවන්මුවාවූ රම්‍යවූ උතුම් කුලුගෙයක (රන්සිවිගෙයක) නංවා තැබූහ.

“ඒ ලෝකපාලකවූ සිව්වරම් රජවරු (එම රන්සිවිගෙය) කරින් ඉසුලූහ. සෙසු ශක්‍රාදී දෙවිවරුද රන්සිවිගෙවල් ගත්තාහුය.

“විශ්වකර්‍මයා විසින් කරණ ලද්දාවූ, සරා හිරුවන්වූ සියල්ල පන්සියයක් කූටාගාරයෝ (රන්සිවිගෙවල්) වූහ.

“එම සියලු භික්‍ෂුණීහු (පිරිනිවන් පා) සයනයෙහි සැතපී සිටින්නියෝ වූහ. (එම සයනයන් රන්සිවි ගෙවල තබා, එකී රන්සිවිගෙවල් පිටින්) දෙවියන්ගේ කරට නැඟුනාහු, පිළිවෙලින් නික්ම යෙත්.

“අහස්තලය සර්‍වාකාරයෙන්ම වියනින් වසන ලද්දේ විය. රුවන්මුවාවූ තරු සහිත සඳ හිරු සටහන් කළ

“ඔසවන ලද බොහෝ පතාකයෝ (වූහ.) පතළාවූ මල් සැට්ටද, බැසගත්තාවූ ආකාශ පද්මයෝද (වූහ.) (එසේම) පොළොවෙන් මල් උඩට නැංගේය.

“චන්‍ද්‍ර-සූර්‍ය්‍යයෝ පෙනෙත්. තාරකාවෝ දිලිසෙත්. හිරු මධ්‍යගතවූයේ නමුදු සඳු මෙන් නොතවයි.

“දෙවියෝ දිව්‍යමයවූ සුවඳ මලින්ද, මල්වලින්ද, නෘත්‍යයන්ගෙන්ද, සංගීතයන්ගෙන්ද පිදුවාහුය.

“නාග-අසුර යන මොවුහුද, බ්‍රහ්මයෝද, (තම-තමන්ගේ) ශක්තිය පරිදි, බලය පරිදි, පිරිනිවියාවූ (වැඩමවා) ගෙන යන්නාවූ බුද්‍ධමාතාවට පිදුවාහුය.

“බුද්‍ධපුත්‍රීවූ, පිරිනිවනට පත් සියළු භික්‍ෂුණීහු ඉදිරියෙහි ගෙනයන ලදහ. බුදුරජාණන් වහන්සේ පොෂණය කරණ ලද (තථාගතයන් වහන්සේ විසිනුදු) සත්කාර කරණ ලද (මහා ප්‍රජාපතී) ගෞතමී තොමෝ ඉක්බිතිව ගෙනයන ලදහ.

“නා-සුර-බඹුන් සහිතවූ දෙවි මිනිස්සු ඉදිරියෙහි (යෙත්.) පසුව ශ්‍රාවකයන් සහිතවූ බුදුරජතෙම මවට පුද පිණිස යති.

“ගෞතමියගේ පරිනිර්‍වාණය සම්බුදු නම් බුදුරජුන්ගේ පරිනිර්‍වාණයද මෙබඳු නොවීය. ඉතා ආශ්චර්‍ය්‍ය දැය සිදුවිය.

“බුදුරජුන්ගේ පරිනිර්‍වාණයෙහි බුදුරජතෙමේද, ශාරීපුත්‍ර ආදී භික්‍ෂූහුද නොවූහ. ගෞතමියගේ පරිනිර්‍වාණයෙහි එසේ නොවීය. බුදුරජතෙමේද, ශාරීපුත්‍ර ආදී භික්‍ෂූහුද වූහ.

“(එම දිව්‍ය-බ්‍රහ්ම-නර-නාගාදී) ඔවුහු සියල්ල සුවඳ දරින් කරණ ලද්දාවූ, සුවඳ සුණු ඉසින ලද්දාවූ චිතකයන් කොට, එහි එම භික්‍ෂුණීන් දැවූහ.

“සෙසු කොටස් දැවුනාහ. සෑම අයුරින්ම ඇට ඉතිරිවිය. එකල්හි ආනන්‍ද තෙමේද සංවේගය දන්වන්නාවූ වචන කීය. (කෙසේද යත්?)

“ගෞතමී තොමෝ පරිනිර්‍වාණයට පැමිණියාය. ඒ ගෞතමියගේ සිරුරද ආදාහනය කරණ ලදී. බුදුරජුන්ගේ පරිනිර්‍වාණයද නොබෝ කලකින්ම වන්නේයයි මට සැක ඇත්තේ වෙමි” යි (කියායි.)

“ඉක්බිති බුදුරජුන් විසින් මෙහෙයන ලද ඒ ආනන්‍ද තෙමේ ඇයගේම පාත්‍රයෙහිවූ ගෞතමියගේ ධාතූන් ලෝකනාථයන් වහන්සේට පිරිනැමීය.

“තථාගත තෙමේ එම ධාතූන් ශ්‍රී හස්තයෙන් ගෙන (මෙසේ) වදාළ සේක. “යම්සේ මහත්වූ අරටු සහිතව පවත්නාවූ වෘක්‍ෂයක ඒ මේ අතිවිශාල කඳ (පවා) පළුදු වන්නේය. (මේ) අනිත්‍යතාවයි. එසේම භික්‍ෂුණී සංඝයාගේ (නායිකාවවූ) ගෞතමී තොමෝ පිරිනිවණට පත්වූවාය.

“ආනන්‍දය, බලනු මැනව. ශරීර (ධාතු) මාත්‍රය පමණක් ඉතිරිවූ පිරිනිවණට පත් මව පිළිබඳව බුදුරජුන් ශෝකයක් හෝ පරිදේවයක් හෝ නැත.

“ඕතොමෝ අනුන්ගේ ශෝකයට නුසුදුසුය. තරණය කරණ ලද සසර සයුරු ඇත්තීය. දුරුකරණ ලද තැවුල් ඇත්තීය. සිසිල් වූවාය. මැනවින් නිවීගියාය.

“ඕතොමෝ පණ්ඩිත වූවාය. එසේම මහාප්‍රාඥද, පුථුප්‍රාඥද, භික්‍ෂුණීන් අතුරෙන් චිරරාත්‍රඥද වූවාය. මහණෙනි, මෙසේ (ඇය මෙබඳු ගුණ ඇත්තීයයි සිත්හි ලා) දරව්.

“ගෞතමී තොමෝ ඎද්‍ධියෙහිද, දිව්‍ය ශ්‍රොත ධාතුයෙහිද වශීවූවාය. චෙතොපරිය ඤාණයෙහිද වශීවූවාය.

“පෙර විසූ කඳ පිළිවෙළද දැනගත්තාය. දිවැසද පිරිසිදු කරණ ලදී. සියළු ආශ්‍රවයෝ ක්‍ෂය කරණ ලදහ. ඇයගේ නැවත ඉපදීමක් නැත.

“අර්ත්‍ථ, ධර්‍ම, නිරුක්තීන්හිද, ප්‍රතිභාණයෙහිද නුවණ පිරිසිදු විය. එහෙයින් ඇය ශෝකයට සුදුසු නොවන්නීය.

“ඝන යමුගුරකින් ගසන ලද දැල්වෙන ගින්නක් මෙන් අනුපූර්‍ව ශාන්තියට පැමිණියහුගේ ගතිය නොපෙනේ.

“මෙසේ මැනවින් මිදුනාවූ, කාමබන්‍ධනය නමැති සැඩපහර තරණය කරණ ලද නිවන් සුවයට පැමිණියවුන්ගේ පණවන්නට ගතියක් නැත.

“එහෙයින් තමාම පිළිසරණකොට ඇත්තෝ වව්. සතිපට්ඨානය අරමුණුකොට ඇත්තාහු, සප්තබොධ්‍යඞ්ගයන් වඩා දුක් කෙළවර කරව්” ය කියායි.

මෙහි මෙම අයුරින් මහා ප්‍රජාපතී භික්‍ෂුණීන් වහන්සේ (ගැන) මෙම ගාථාවන් වදාළ සේක.

“සියළු ධර්‍මයන්හි (විනිවිද දක්නා සුළු) පසැස් ඇත්තාවූ, ලෝක නායකවූ, පදුමුත්තර නම් බුදුරජතෙමේ මින් සියක් දහස්වන කපෙහි ලොව පහළවිය.

“එකල්හි මම හංසවතී නගරයෙහි නන් රුවනින් බබලන සිටු කුලයක උපන්නී, බොහෝ සුව විඳින්නියක් වීමි.

“එම මහාවීරවූ බුදුරජුන් වෙත එළඹ දම් දෙසුම් ඇසීමි. ඉන් හටගත් පැහැදීම ඇත්තාවූ මම බුදුරජුන් සරණකොට ගියෙමි.

“මවටද, පියාටද කියා (අවසර ගෙන) බුදුරජුන් පවරා ශ්‍රාවකයන් සහිතව සතියක් මුළුල්ලෙහි වැළඳවීමි.

“තථාගත තෙම සතිය ඉකුත්වූ කල්හි මහාප්‍රාඥ ඇත්තියන් අතුරෙන් උතුම්වූ භික්‍ෂුණියක් එතදග්‍රස්ථානයෙහි තැබූහ.

“එය අසා සතුටුව නැවතද එම බුදුරජුන්හට සත්කාරකොට (උන්වහන්සේගේ) දෙපා මුල වැටී එම තනතුර පැතීමි.

“ඉක්බිති තථාගත තෙමේ මට මෙසේ වදාළ සේක. “තිගේ පැතුම් සිදුවේවා. තී විසින් සඞ්ඝයා සහිතවූ මා කෙරෙහි කරණ ලද සත්කාරය අපමණ විපාක ඇත්තකි.

“මින් මතු සියක් දහස්වන කපෙහි ඔක්කාක කුලයෙහි උපදින්නාවූ, නම්න් ගෞතම නම්වූ ශාස්තෘතෙමේ ලොව පහළවන්නාහ.

“උන්වහන්සේගේ ධර්‍මයෙහි දායාදිවූ, ඖරස (බුද්ධපුත්‍රී) වූ, ධර්‍මයෙන් නිර්මිත කරණ ලද්දාක් වැනිවූ (තී) එතදග්‍රස්ථානයට පැමිණියා ‘ඛෙමා’ නම් වන්නෙහිය (කියායි.)

“මැනවින් කරණ ලද එම කර්‍මය කරණකොටගෙනද, චිත්ත ප්‍රණිධීන් කරණකොටගෙනද, මම මිනිස් සිරුර හැර තව්තිසා දෙව්ලොවට උත්පත්ති වශයෙන් ගියා (වෙමි.)

“මම ඉන් චුතවූවා යාම දෙව්ලොවට ගියෙමි. ඉන් තුෂිත දෙව්ලොවට ගියා, එතැනින් නිර්‍මාණරතියටද, ඉන් (චුතව) වශවර්ති (දිව්‍ය) පුරයටද (උත්පත්ති වශයෙන්) ගියෙමි.

“එම කර්‍මයාගේ බලයෙන් යම් යම් තැනක උපදිම් නම් ඒ ඒ තන්හි රජවරුන්ගේ මෙහෙසි බව කෙළෙමි.

“ඉන් චුතව මිනිසත් බැව්හි සක්විති රජවරුන්ගේද, මණ්ඩලීක රජවරුන්ගේද මෙහෙසිබව කෙළෙමි.

“දෙවියන් කෙරෙහිද, මිනිසුන් කෙරෙහිද සම්පත් අනුභවකොට, සියළු තන්හි සුව ඇත්තීව බොහෝ කල්පයන්හි සැරි සැරීමි.

“මින් එක්අනූවන කපෙහි මනොඥවූ ඇස් ඇති, සර්‍ව ධර්‍මයන් විෂයයෙහි විශිෂ්ඨවූ දැකුම් ඇති, ලෝකනායකවූ විපස්සී බුදුරජතෙම ලොව පහළවූහ.

“මම ලෝකනායකවූ ඒ බුදුරජුන් වෙත එළඹ ප්‍රණීතවූ ධර්‍මය අසා අනගාර්‍ය්‍ය නම්වු සසුනෙහි පැවිදිවීමි.

“එම බුදුරජුන්ගේ සසුනෙහි දස දහසක් අවුරුදු බඹසර හැසිර, යෙදෙන ලද භාවනා ඇත්තී, බහුශ්‍රුතවූවා,

“ප්‍රත්‍යාකාර (පටිච්ච සමුප්පාද)යෙහි දක්‍ෂවූවා, චතුස්සත්‍යයෙහි විශාරදවූවා, පුරුදුවූවා, චිත්‍ර කථිකවූවා, බුදුසසුන් කරන්නීවූ මම ඉන් චුතව තුසිත දෙව්ලොව උපන්නී, යසස් ඇත්තී, බඹසර හැසිරීමෙහි බලයෙන් මම එහි අනිකුදු (සුව) අනුභව කෙළෙමි.

“(ඒ) යම් යම් තැනක උපන්නීවූ මම මහත්වූ භෝග ඇත්තී, රූමත්වූවා, මහත් ධන ඇත්තී, නැණවත්වූවා, හික්මුනාවූ පිරිස් ඇත්තීද වෙමි. බුදුසසුන්හි යෙදීමෙන් (රැස්කළ) එම පුණ්‍යකර්‍මයෙන් මට සිතට ප්‍රියවූ සියළු සම්පත්තීහු සුලභයහ.

“යම් යම් තැනක (උත්පත්ති වශයෙන්) ගිය මට යම් කිසිවෙක් ස්වාමියා වේද, (හෙතම මාගේ) ප්‍රතිපත්ති ඵලය කරණකොට ගෙන අවමන් නොකරයි.

“මෙම මහා භද්‍ර කල්පයෙහි බ්‍රාහ්මණ වංශයෙහිවූ, මහත් යසස් ඇති, කථාකරන්නවුන් අතුරෙන් ශ්‍රේෂ්ඨවූ, නම්න් කොනාගමන නම්වූ බුදුරජතෙම ලොව පහළවූහ.

“එකල්හි මම බරණැස් නුවර සමෘද්ධවූ කුලයක උපනිමි. ධනඤ්ජානියද, සුමෙධාවද, මමද යන අපි තිදෙන පෙර දාන සහායිකාවූවෝ, සඞ්ඝාරාමයක් දුනිමු. සඞ්ඝයා උදෙසා විහාරයක්ද කරවීමු.

“අපි සියල්ලෝ එයින් චුතවූවාහු තව්තිසා දෙව්ලොවට ගියෙමු. මිනිසුන් අතරෙහි මෙන්ම ඒ දෙව්ලොවද කීර්තියෙන් අගතැන් පත්වීමු.

“කථා කරන්නවුන් අතුරෙන් ශ්‍රේෂ්ඨවූ, බ්‍රාහ්මණ වංශයෙහිවූ, මහත් යසස් ඇති, නම්න් කාශ්‍යප නම්වූ බුදුරජතෙම මෙම කල්පයෙහි ලොව පහළවූහ.

“එකල්හි උතුම්වූ බාරාණසී නගරයෙහි මිනිසුනට අධිපතිවූ “කිකී” නම් කසීරජතෙමේ මහර්ෂීවූ බුදුරජුන්ගේ උපස්ථායකයා විය.

“එම රජුන්ගේ ‘සමණී’යයි ප්‍රකටවූ ජ්‍යෙෂ්ඨ දුවණිය වීමි. බුදුරජුන්ගේ ධර්‍මය අසා පැවිද්ද රුචි කෙළෙමි.

“(පැවිදිවීම සඳහා) පිය (රජ) තෙම අපට නොඅනුදත්තේය. එකල්හි රාජ කන්‍යාවන්වූ, සුවසේ වැඩුණාවූ, බුදේ‍ධාපස්ථානයෙහි ඇලුනාවූ, ප්‍රමුදිතවූ (එම රජුගේ) දූවරුන් සත්දෙනෙකුවූ අපි ගිහිගෙහිදීම විසිදහසක් අවුරුදු කෞමාරී බ්‍රහ්මචර්‍ය්‍යයෙහි හැසුරුණෙමු.

“(එම සත් දෙන නම්) සමණීද, සමණ ගුත්තාද, භික්‍ෂුණීද, භික්ඛුදායිකාද, ධම්මාද, සුධම්මාද, සත්වැනිවූ සංඝදාසියද,

“එම සත්දෙන පිළිවෙළින් අප බුදුන් කල මමද, උප්පලවණ්ණාවද, පටාචාරාවද, කුණ්ඩලාවද, කිසා ගෝතමීයද, ධම්මදින්නාවද, සත්වැනිවූ විශාඛාවද වේ.

“කිසියම් කලෙක්හි එම (කාශ්‍යප) බුදුරජතෙමේ ආශ්චර්‍ය්‍යවූ ධර්‍මය දෙසූහ. (මම) මහානිදාන සූත්‍රාන්තය අසා එය ප්‍රගුණ කර ගතිමි.

“මැනවින් කරණ ලද එම කර්‍මය කරණකොටගෙනද, චිත්ත ප්‍රණිධීන් කරණකොටගෙනද, මම මිනිස් සිරුර හැර තව්තිසා දෙව්ලොවට උත්පත්ති වශයෙන් ගියා (වෙමි.)

“දැන් මේ අන්තිම භවයෙහි උතුම්වූ සාගල පුරයෙහි, මන වඩන්නාවූ, දයාවත්වූ, ප්‍රියවූ මදුරජුන්ගේ දුවණියක් වීමි.

“මාගේ උත්පත්ති මාත්‍රය සමගම එම පුරයෙහි ක්‍ෂෙමය විය. එහෙයින් මාගේ ‘ඛෙම’ යන නම ගුණ වශයෙන් උපන්නේය.

“යම් කලෙක්හි මම රූප ලාවන්‍යයෙන් අලඞ්කාරවූ යෞවන බවට පැමිණියා (වෙම්) ද, එකල්හි පියතෙම මා බිම්බිසාර රජුට දුන්නේය.

“මම රූ නැලවුම්හි ඇලුනී, එම (බිම්බිසාර) රජුගේ ඉතා ප්‍රියවූ මෙහෙසිය වීමි. රූපයන්ගේ දොස් කියන්නෙකැයි මහත්වූ දයා ඇති තථාගතයන් වෙත නොඑළඹුනෙමි.

“එකල්හි බිම්බිසාර රජ තෙමේ මට අනුග්‍රහ (කරන) සිතින් වෙළුවනාරාමය වර්‍ණනය කොට ගායකයන් ලවා මා හමුවෙහි ගායනය කරවීය. (කෙසේද යත්?)

“බුදුරජුන්ගේ නිවාසස්ථානයවූ මනරම් වෙළුවනය යමෙකු විසින් නොදක්නාලද නම් ඔහු විසින් (දෙවියන්ගේ) නන්‍දනොද්‍යානය නොදක්නා ලද්දාක් මෙන් අපි හඟිමු.

“මිනිස් (රජ) පුතුන් සතුටු කරවන්නාවූ වෙළුවනය, යමෙකු විසින් දක්නා ලද නම්, ඔහු විසින් දෙවියන් තුටු කරන නන්‍දනොද්‍යානය මැනවින් දක්නා ලදී.

“දෙවියෝ නන්‍දනොද්‍යානය හැර පොළෝතලයට බැස මනරම් වෙළුවනය දැක අතිශය විශ්මය පත්වූවාහු තෘෂ්ක නොවෙත්.

“රජුගේ පිණින් හටගත්, බුදුරජුන්ගේ පිණින් අලඞ්කාරවූ එම වනයාගේ සම්පූර්‍ණ ගුණ සමූහය කියන්නා කවරෙක්ද?

“මාගේ කණට හා සිතට මිහිරක්වූ ඒ (ජෙත)වන සමෘද්‍ධිය අසා එකල්හි එම උයන දකිනු කැමැත්තී රජුට දැන්වීමි.

“එකල්හි එම රජතෙම මහ පිරිවරින් යුතුව එය දැකුමට උත්සාහවත්වූ මා එම උයනට යැවීය. (කෙසේද යත්?)

“මහා භොග සම්පත් ඇත්තිය, යනු මැනව. බුදු රැසින් රැඳුනාවූ යම් වනයක් හැම කල්හි ශ්‍රියාවෙන් බබලාද, නෙතට රසඳුනක්වූ (එම) වනය බලනු මැනව.

“යම් කලෙක තථාගත තෙම උතුම්වූ ගිරිව්‍රජ නගරයට පිඬු පිණිස පිවිසියේද, එකල්හිම මම ජේතවනය දැකීමට එළඹියෙමි.

“එකල්හි මම (එහි) හැසිරෙන්නී, නොයෙක් බමර සමූහයා විසින් කුල්නා ලද්දාවූ, කෝකිල ගීතයෙන් යුක්තවූ, මයුර සමූයහා විසින් නැටුම් ඇති, නිශ්ශබ්දවූ, නොගැවසුනාවූ, බොහෝ සක්මන් (මලු)වලින් අලඞ්කාරවූ, කුටි හා මණ්ඩපයන්ගෙන් ගැවසීගත්, උතුම් යෝගීන්ගෙන් බබලන, පිපීගිය (ජෙත)වනය දැක මාගේ ඇස (ලැබීම) සඵලයයි සිතීමි. එහි භාවනාවෙහි යෙදුනු තරුණ භික්‍ෂුවක් දැක (මෙසේද) කල්පනා කෙළෙමි.

“නව යෞවනයෙහි සිටියාවූ, වසන්ත කාලය වැනිවූ, මනකල් රුවින් යුත්, හිස මුඩුකළාවූ, සඟල සිවුර පෙරවූ, රුක්මුල්හි වැඩහුන් ඒ මේ භික්‍ෂු තෙමේ ඒකාන්තයෙන් කාමාරම්මණයන්ගෙන් හටගන්නාවූ ඇල්ම හැර මෙබඳු මනරම් වනයෙහිද ධ්‍යාන කරයි.

“ගිහියා විසින් සුවසේ කම් සැප අනුභවකොට පසුව ජරපත්වූ ඔහු විසින් (මහළු වයසෙහි) ඉතා යහපත්වූ මෙම ධර්‍මයෙහි හැසිරිය යුත්තේ නම් නොවේද?”

“(බුදුරදුන් නැති බැවින්) ගඳකිළිය හිස්යයි සිතා (එම) සර්‍වඥ ගෘහයට එළඹ පවන් සලනු ලබන්නාවූ උතුම් ස්ත්‍රියක් සමග හුදකළාව සුවසේ වැඩ හුන්නාවූ, උදාවන හිරු වැනිවූ තථාගතයන් වහන්සේ දුටිමි. දැක මෙසේ සිතීමි. “මෙතෙම රූක්‍ෂ නර ශ්‍රේෂ්ඨයෙක් නොවේ.

“ඒ (පවන් සලන) කන්‍යාතොමෝ රන්වන් පැහැ ඇත්තීය. පියුමකට බඳු මුහුණු හා ඇස් ඇත්තීය. (ඉදුන) බිඹුපලවන් තොල් ඇත්තීය. කොඳ (කැකුළු) වැනි දසන් ඇත්තීය. සිතට හා නෙතට රසදුනක් වැන්නීය.

“රන් ඔන්චිල්ලාවක් වැනි කන් ඇත්තීය. කුඹු වැනි මනා පියවුරු ඇත්තීය. සිහිනිඟ ඇත්තීය. මනාවූ උකුළු ඇත්තිය. රඹ වැනි කලවා ඇත්තීය. මනා අබරණ ඇත්තීය.

“හැඳගන්නාලද රන්හුයින් වියූ උරහිස්වලින් යුත් සැට්ටය ඇත්තීය. හැඳගත් නීල වත් ඇත්තීය. තෘප්ත කළ නොහැකි රුවින්ද භාව-භාවයන්ගෙන්ද යුක්තවූවාය.

“ඇය දැක මෙසේ සිතීමි. “මෙම අභිරූපිනිය ආශ්චර්‍ය්‍යයකි. මා විසින් මේ ඇසින් කිසි කලෙකත් නොදක්නා ලද විරීය.”

“ඉක්බිති ජරාවෙන් මැඩුනාවූ, දුර්‍වර්‍ණවූ, වැහැරී ගිය මුහුණු ඇති, ගිලිහුණු දත් ඇති, සුදුවූ හිස(කේ) ඇති, අපිරිසිදුවූ කෙළ සහිත මුඛය ඇත්තීය. හැකුලුනු කන් ඇති, සුදුවූ ඇස් ඇති, එල්බෙන පිළිකුල් කළ යුතු පියයුරු ඇති, රැලි වැටී පැතිරීගිය සියළු අවයව ඇති, නහර පැතුරුණු සිරුර ඇති, නැමුණු අවයව ඇති, සැරයටිය සහායකොට ඇති, හටගත් පඬුවන් පැහැ ඇති, වැහැරීගියාවූ, වෙව්ලන්නාවූ, බිම ඇද වැටුනාවූ ඕතොමෝ නැවත නැවත හුස්ම හෙලන්නීය.

“ඉක්බිති මට ආශ්චර්‍ය්‍යවූ, ලොමු දැහැගන්නාවූ සංවේගයක් ඇතිවිය. “යම් තැනෙක්හි නැණහීනයෝ ආලෙත්ද, ඒ අපිරිසිදුවූ රූපයට නින්දා වේවා” (ය කියාය.)

“එකල්හි ඔදවැඩි සිත් ඇති මහාකාරුණීකවූ තථාගත තෙමේ කළකිරුණාවූ සිත් ඇති (මා) දැක මෙම ගාථාවන් වදාළ සේක.

“ඛෙමාවෙනි, ගිලන්වූ, අපිරිසිදුවූ, කුණුවූ, උතුරා යන්නාවූද, වැගිරි යන්නාවූද, නුවණ නැතියවුන් විසින් මැනවැයි සතුටුවනලද (මේ) සිරුර (දෙස) බලනු මැනව.

“අශුභාරම්මණයෙහි එකඟකොට, මොනවට සමාධිගතකොට සිත වඩනු මැනව. කායගතාසතිය වේවා. කලකිරීම් බහුලකොට ඇත්තියක් වනු මැනව.

“මේ ස්ත්‍රියගේ සිරුර යම්සේ නම් මේ සිරුරද එබඳුම වෙයි. මේ (මළාවූ ස්ත්‍රියගේ) සිරුර ඉදිමීම ආදී වශයෙන් උද්‍ධුමාතක අශුභාදියට පැමිණෙන්නේ (යම්සේ) නම් මේ සිරුරු (මරණින් පසු) එබඳුම වෙයි. ආධ්‍යාත්මිකවූ තමාගේ කයෙහිද ආලය දුරුකළ මැනව.

“නිර්‍වෙදභාගීවූ සමාධියෙන් එකඟවූ සිත් ඇත්තේ විදර්‍ශනා වඩව. මානායුසය දුරු කරව. එහෙයින් මානය දුරුකිරීමෙන් සංසිඳුනී හැසිරෙන්නෙහිය.

“රාගයෙන් රත්වූ යමෙක් තුමූ, තමා විසින් කළ දැල මකුළුවා මෙන් තමන් උපදවාගත් (තෘෂ්ණා) නමැති සැඩ පහරෙහි වැටෙත්ද, (නුවණැත්තෝ) මෙම තෘෂ්ණා නම්වූ බැම්මද කපා අපෙක්‍ෂා නැත්තාහු, කම් සුව හැර දමා පැවිදි වෙති.

“ඉක්බිති නරසාරථීවූ තථාගත තෙමේ (ධර්‍මාවබෝධයට) සුදුසුවූ සිත් ඇති මා දැක, මාගේ හික්මීම පිණිස මහානිදාන සූත්‍රාන්තය දේශනා කළ සේක.

“එම ශ්‍රේෂ්ඨ සූත්‍රාන්තය අසා පෙර ඇසීම සිතට නගා ගතිමි. මම එහි සිටින්නීම දහම් ඇස පිරිසිදු කෙළෙමි.

“එකෙණෙහි මහර්ෂීන් වහන්සේගේ පාමුල වැටී ඇවැත් දෙසුම පිණිස මෙම වචනය කීමි.

“සර්‍වදර්ශීවූ තථාගතයන් වහන්ස, ඔබ වහන්සේට නමස්කාර වේවා. කරුණාවට ආකරයක්වූ බුදුරජාණන් වහන්ස, ඔබ වහන්සේට නමස්කාර වේවා. තරණය කරන ලද සසර සයුර ඇති බුදුන් වහන්ස, ඔබ වහන්සේට නමස්කාර වේවා. අමෘත දායකයාණන් වහන්ස, ඔබ වහන්සේට නමස්කාර වේවා.

“(දෙසා) මිසදිටු අවුලට අයත් පක්‍ෂයෙහි ඇතුළත්වූවා, කාමරාගයෙන් මුළාවූවාද (වීමි.) ඔබවහන්සේ විසින් සම්‍යක් උපායෙන් හික්මවන ලද්දී, විනයයෙහි ඇළුනීද වෙමි.

“එබඳු බුදුවරුන්ගේ නොදැකීමෙන් දුර්භාග්‍යවූ සත්ත්‍වයෝ සසර සයුරෙහි මහ දුක් අනුභව කෙරෙත්.

“යම් කලෙක්හි මම නුදුරෙහි සිට ලොවට පිළිසරණවූ, නොඇළුනාවූ, මරණය කෙළවර කළ බුදුරජුන් නොදුටුයෙම් නම් එම ඇවත දෙසමි.

“අහිතවත් කෙනෙකැයි සැක කරන්නී, රූපයෙහි ඇළුනී, බොහෝ හිතවත්වූ අභිමත දැය දෙන්නාවූ (තථාගතයන් වෙත) නොපැමිණියෙම් නම් එම ඇවත දෙසමි” යි.

“එකල්හි මධුර ස්වර ඇති, මහාකාරුණික බුදුරජතෙම මා අමාවෙන් තෙමන්නාක් මෙන්, “ඛේමාවෙනි, සිටිනු මැනවැ” යි වදාළ සේක.

“එකල්හි (මම) උන්වහන්සේට සිරසින් වැඳ පැදකුණුකොට ගොස් රජතුමා දැක මෙම වචනය කීමි.

“රජතුමෙනි, ආශ්චර්‍ය්‍යයකි. ඔබ විසින් මනාවූ උපායක් සිතන ලදී. (ජෙත)වනය දකිනු කැමැත්තිය විසින් නිවන දෙසන්නාවූ තථාගත තෙම දක්නා ලදී.

“ඒ රජතෙම ඇඳිලි බැඳගෙන, “සොඳුර තීහට අනුදනිමි. තීගේ පැවිද්ද සමෘද්‍ධ වේවා” යි කීය.

“එකල්හි මම පැවිදිව අඩමසක් එළඹි කල්හි පහන් දැල්වීමද නිවීමද දැක කලකිරුනු සිත් ඇත්තී,

“සියළු සංස්කාරයන් කෙරෙහි කළකිරුනී, ප්‍රත්‍යාකාර (පටිච්ච සමුප්පාද)යෙහි දක්‍ෂවූවා, (කාමාදී) චතුරෝඝයන් ඉක්මවා රහත්බවට පැමිණියෙමි.

“මම ඎද්‍ධියෙහිද වශීවීමි. (එසේම) දිව්‍යශ්‍රොත ධාතුයෙහිද, චෙතොපරිය ඥානයෙහිද වශීවෙමි.

“පෙර විසූ කඳ පිළිවෙළ දනිමි. (මා විසින්) දිවැස පිරිසිදු කරන ලදී. සියළු ආශ්‍රවයෝ ක්‍ෂය කරන ලදහ. දැන් නැවත ඉපදීමක් නැත.

“බුදු සසුන්හිවූ අර්ත්‍ථ, ධර්‍ම, නිරුක්තීන්හිද, එසේම ප්‍රතිභානයෙහිද මට පිරිසිදු නුවණ පහළවිය.

“මම විසුද්‍ධීන්හි දක්‍ෂවූවා, කථාවස්තුවෙහි විශාරදවූවා, විජමනය දන්නී, සසුනෙහි වශීබවට පැමිණියා වෙමි.

“ඉක්බිති කොසොල් රජු විසින් බොජුන් වත්හි පුහුණුවූ ප්‍රශ්ණයක් විචාරණ ලද්දී තත්වූ පරිදි පවසන්නීය.

“එකල්හි එම රජතෙම බුදුරජුන් වෙත එළඹ විචාළේය. යම් සේ මා විසින්ම (ඇයගෙන් උගත් පරිදි) එම ප්‍රශ්නයෝ විසඳන ලද නම් බුදුරජ තෙමේද එසේම වදාළ සේක.

“නරොත්තමවූ තථාගත තෙම එම ගුණයෙහි තුටුවූයේ, “මහා ප්‍රාඥවූ භික්‍ෂුණීන් අතුරෙන් අග්‍ර වන්නීය” යි මා එතදග්‍රස්ථානයෙහි තැබූ සේක.

“මාගේ ක්ලේශයෝ දවන ලදහ. සියළු භවයෝ නසන ලදහ. ඇතින්නක් මෙන් බැඳුම් සිඳ, ආශ්‍රව රහිතව වෙසෙමි.

“ඒකාන්තයෙන් බුද්ධ ශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේගේ සමීපයට මාගේ යහපත් පැමිණීමක් විය. පැමිණෙන ලද ත්‍රිවිද්‍යාවෝ ඇත්තාහුය. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

“සිව් පිළිසිඹියාවෝද, අෂ්ට විමොක්‍ෂයෝද, ෂඩභිඥාවෝද සාක්‍ෂාත් කරණ ලදහ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.”

මෙහි මේ අයුරින් ඛේමා භික්‍ෂුණීන් වහන්සේ මෙම ගාථාවන් වදාළ සේක.

“ඎද්‍ධියෙහි පරතෙරට ගිය උත්පලවර්‍ණා භික්‍ෂුණීතොමෝ බුදුරජාණන්වහන්සේගේ සිරිපා වැඳ, මෙම වචනය කීවාය.

“බුදුරජාණන් වහන්ස, (මා විසින්) සසර තරණය කරන ලදී. අචල පදයවූ නිවණට පැමිණියා වෙමි. මා විසින් සියලු දුක් ක්‍ෂය කරන ලදී. (එය) ආරෝචණය කරමි.

“බුදුසසුන්හි පහන්වූ යම් පමණ පිරිසක් ඇද්ද, යම් කෙනෙකුන්හට මාගේ (සිදුවූ යම්) අපරාධයක් ඇත්නම් (ඔවුහු) තථාගතයන් හමුයෙහි (මට) ක්‍ෂමා කෙරෙත්වා.

“ඉදින් සසරෙහි සැරිසරන්නාවූ මාගේ වරදක් වන්නේ නම් මහා වීරයන් වහන්ස, එය ආරෝචනය කරමි. එම අපරාධයට ක්‍ෂමා කෙරෙහිවා” යි (කියායි.)

“මාගේ සසුන කරන්නියෙනි, ඎද්‍ධියද දක්වන්න. අද සිව් පිරිස යම්තාක් නම් (ඔවුන්ගේ) සැක දුරුකරන්න.

“මහාවීරයන් වහන්ස, පැණවතුන් වහන්ස, පැහැ දරන්නවුන් වහන්ස, (මම) ඔබ වහන්සේගේ දුවක්මි. මා විසින් කිරීමට ඉතා අපහසුවූ බොහෝ දුෂ්කර කර්‍මයක් කරන ලදී.

“මහා වීරයන් වහන්ස, මාගේ පැහැය උපුල් මලකට බඳුය. නම්න් උප්පල නමැත්තී වෙමි. පසැස් ඇතියාණන් වහන්ස, ඒ ඔබ වහන්සේගේ දුහිතෘතොමෝ සිරිපා වඳියි.

“බොහෝ නොයෙක් සිය ගණන් ජාතීන්හි රාහුල තෙමේද, මමද එකම ජාතියෙහි උපන්නාහු, සමවූ අදහස් ඇත්තෝ වූහ.

“බොහෝ සෙයින් ජාතීන්හි මාගේ උත්පත්තිය (රාහුලයන් හා) එක්වම වේ. අන්තිම භවය පැමිණි කල්හි දෙදෙනම වෙන වෙන උත්පත්ති ඇත්තෝ වුහ.

“පුත්‍ර තෙමේ රාහුල නම් වේ. දුහිතෘ තොමෝ උත්පල(වර්‍ණා) නම් වූවාය. වීරයන් වහන්ස, මාගේ ඎද්‍ධිය බලනු මැනව. ශාස්තෘන් වහන්සේට මාගේ බලය දක්වමි.

“ළදරු වෙදකමෙහි දක්‍ෂ වෛද්‍යයෙක් තෙම අත්ලට ගත් තෙලක් මෙන් සිව්මහ සමුදුරු අත්ලෙහි දැමුවාය.

“තරුණ කුමරුවෙක් තෙම චිත්තමුඤ්ජ නම් තෘණ විශේෂය යම්සේ ඉදිරීනම් පොළොව උදුරා අත්ලෙහි බැහුවාය.

“සක්වලක ප්‍රාණීන් මතුයෙහි වසා නන්වන් දියබිඳු නැවත වස්වා,

“පොළොව වංගෙඩියක් කොට, බොරළු කැට ධාන්‍යකොට, සිනෙර පර්‍වතය මොහොලක් කොට (ඕතොමෝ) ලදැරියක මෙන් මැඩුවාය.

“මම නම්න් උත්පල(වර්‍ණා) නම්වූ අභිඥාවන්හි වශීභූතවූ ඔබ වහන්සේගේ සසුන කරන්නාවූ බුද්‍ධශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේගේ දුහිතෘවක් වෙමි.

“පසැස් ඇතියාණන් වහන්ස, නානාවිධ (ඎද්‍ධි) විකුර්‍වණයන් කොට, ලෝක නායකයන් වහන්සේට දක්වා, නම් ගොත්ද අස්වා (සිරි)පා වඳිමි.

“මහා මුණීන් වහන්ස, ඎද්‍ධියද වසඟකොට ඇත්තේ වෙමි. දිව්‍ය ශ්‍රොත ධාතුවද, (අනුන්ගේ සිත් දැනගත හැකි) චෙතොපරියඤාණයද වසඟකොට ඇත්තේ වෙමි.

“පෙර විසූ කඳ පිළිවෙළ දනිමි. දිවැස පිරිසිදු කරන ලදී. සියලු ආශ්‍රවයෝ ක්‍ෂය කරන ලදහ. දැන් නැවත ඉපදීමක් නැත.

“බුදුරජාණන් වහන්සේගේ බලයෙන් අර්ත්‍ථ, ධර්‍ම, නිරුක්තීන්හිද, එසේම ප්‍රතිභානයෙහිද, මාගේ නුවණ ඉතා පිරිසිදුය.

“මහා මුනීන් වහන්ස, පළමු බුදුවරයන්ගේ හමුයෙහිද ඔබවහන්සේ (දැකීම) පිණිස මා විසින් බොහෝ පින් කරන ලදී.

“මාගේ බුදුරජාණන් වහන්ස, මා විසින් පුරනලද යම් කුශල කර්‍මයක් වේ නම් (එය) සිහි කරනු මැනව. මහා වීරයන් වහන්ස, මා විසින් ඔබ වහන්සේ (දැකීම) පිණිස පින් රැස් කරන ලදි.

“නුසුදුසු තැන් හැර බොහෝ දෙන (වරදින්) වලක්වන්නී, මහා වීරයන් වහන්ස, ඔබ වහන්සේ පිණිස මාගේ උතුම් ජීවිතය පරිත්‍යාග කරන ලදි.

“දසකෙළදහස් වරක් මාගේ ජීවිතය දුනිමි. මාහි මුනීන් වහන්ස, ඔබ වහන්සේ පිණිස මාගේ පරිත්‍යාගය වේ” ය කියායි.

“එකල්හි කරන ලද ඇඳිලි ඇති, ඉතා විස්මයට පත්වු සියල්ලෝ, “ආර්‍ය්‍යාවෙනි, අනූපමවූ (මේ) ඎද්‍ධි පරාක්‍රමය කෙසේ වීදැ” යි ඇසූහ.

“මින් සියක් දහස්වන කපෙහිවූ එකල්හි නාග කන්‍යාවක් වීමි. (එම නාග) කන්‍යාවන් අතුරින් මැනවැයි සම්මතවූ (මම) නම්න් “විමලා” නම් වීමි.

“බුදුසසුන්හි පහන්වූ මහොරග මහානාග තෙමේ ශ්‍රාවකයන් සහිතවූ මහත් තෙද ඇති පදුමුත්තර බුදුරජුන් පැවරිය.

“රුවන් වැලි විසුරුවන ලද රුවන්මුවා මඩුවක්ද, රුවන්මුවා පළඟක්ද, රුවන්මුවා උපභෝග වස්තුවද,

“රුවන් ධජවලින් සරසන ලද මාර්‍ගයද පිළියෙළ කළේය. හෙතෙම තූර්‍ය්‍යන් වාදනය කරමින් බුදුරජුන්හට පෙරගමන් කොට,

“සිව් පිරිස සහිතවූ ඒ ලෝකනායක තෙමේ මහොරග නාගරාජයාගේ භවනයෙහිවූ උතුම් අසුනෙහි වැඩහුන් සේක.

“මහත් යසස් ඇති නාගරාජතෙමේ උතුම්වූ ආහාර පාන ඛාද්‍ය භොද්‍ය පිළිගැන්වීය.

“බුදුරජතෙමේ නුවණින් වළඳා, පාත්‍රයද සෝදා, මහත් ඎද්‍ධි ඇති නාගරාජයාහට අනුමෙවෙනි බණ දෙසූහ.

“මහත් යසස් ඇති නාග කන්‍යාවෝ ප්‍රබෝධවත් බුදුරජුන් දැක ශාස්තෲන් වහන්සේට පහන් වූවාහුය. (නාග කන්‍යාවක් වූ මා විසින්) මනස නම්වූ සිත බඳනා ලදී.

“මහාවීරවූ පදුමුත්තර නම් බුදුරජතෙම මාගේද සිත දැන එකෙණෙහි ඎද්‍ධියෙන් යුත් භික්‍ෂුණියක් දැක්වූහ.

“ඒ විශාරදවූ භික්‍ෂුණී තොමෝ නොයෙක් ඎද්‍ධීන් දැක්වූවාය. හටගත් ප්‍රීති ඇති, ප්‍රමුදිතවූ බුදුරජුන්හට මෙසේ කීමි.

“අධිකවූ සුමනා නම් භික්‍ෂුණියගේ මෙම ඎද්‍ධිය මම දුටිමි. (දැක) වීරයන් වහන්ස, ඕ තොමෝ කෙසේ ඎද්‍ධියෙහි අති විශාරද තැනැත්තියක් වූවාදැ” යි (ඇසීමි.)

“මාගේ මුඛයෙන් හෙවත් අනුශාසනයෙන් උපන්නාවූ මහත් ඎද්‍ධිමත් ඖරසපුත්‍රී තොමෝ මාගේ අනුශාසනය කිරීම හේතුවෙන් ඎද්‍ධියෙහි අතිශය විශාරද වූවායයි (වදාළ සේක.)

“එකල්හි මම බුදුරජුන්ගේ වචනය අසා මමද ඎද්‍ධියෙහි අතිශය විශාරදවූ එබඳු තැනැත්තියක් වෙමැ” යි මෙසේ පැතීමි.

“පැමිණි උතුම්වූ චිත්ත සමාධි ඇති සුමනාතොමෝ ප්‍රමුදිතවූවාය. ලෝකනායකයන් වහන්ස, මමද මතු කාලයෙහි මෙබඳු තැනැත්තියක් වෙමි” යි (කීවාය.)

“පැහැ විහිදෙන්නාවූ මඩුවෙහි මිණිමුවා පළඟක සංඝයා සහිතවූ බුදුරජුන් ආහාර පානයෙන් තෘප්තිකොට,

“මාගේ වර්‍ණය මෙබඳු වේවා” යි නාගයින්ගේ උතුම්වූ අරුණ නම් මලක් පිදීය.

“මැනවින් කරණ ලද එම කර්‍මය කරණකොටගෙනද, චිත්ත ප්‍රණිධීන් කරණකොටගෙනද, මම මිනිස් සිරුර හැර තව්තිසා දෙව්ලොවට උත්පත්ති වශයෙන් ගියා (වෙමි.)

“ඉන් චුතවූ මිනිසත් බැව්හි උපන් මම බුදුවරයෙකුට උපුල් මල්වලින් වැසූ පිණ්ඩපාත දානයක් දුනිමි.

“මින් එක්අනූවන කපෙහි මනොඥ ඇස් ඇති සියලු දහම්හි නුවණැස් ඇති විපස්සී නම් බුදුරජතෙමේ ලොව පහළ විය.

“එකල්හි (මම) උතුම් බරණැස් නගරයෙහි සිටු දුවක්ව සංඝයා සහිතවූ ලෝකනායක බුදුරජුන් පවරා,

“මහ දන්දී උපුල්වලින් බුදුරජුන් පුදා (එම උපුල්වල) වර්‍ණ ශෝභාව සිතින්ම පැතීමි.

“කථා කරන්නවුන් අතුරෙන් ශ්‍රේෂ්ඨවූ, බ්‍රාහ්මණ වංශයෙහිවූ, මහත් යසස් ඇති, නම්න් කාශ්‍යප නම්වූ බුදුරජතෙම මෙම කල්පයෙහි ලොව පහළවූහ.

“එකල්හි උතුම්වූ බාරාණසී නගරයෙහි මිනිසුනට අධිපතිවූ “කිකී” නම් කසීරජතෙමේ මහර්ෂීවූ බුදුරජුන්ගේ උපස්ථායකයා විය.

“මම ඔහුගේ සමන ගුත්ත නම් දෙවැනි දුව වීමි. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්‍මය අසා පැවිද්ද රුචි කෙළෙමි.

“(පැවිදිවීම සඳහා) පිය (රජ) තෙම අපට නොඅනුදත්තේය. එකල්හි රාජ කන්‍යාවන්වූ, සුවසේ වැඩුණාවූ, බුදේ‍ධාපස්ථානයෙහි ඇලුනාවූ, ප්‍රමුදිතවූ (එම රජුගේ) දූවරුන් සත්දෙනෙකුවූ අපි ගිහිගෙහිදීම විසිදහසක් අවුරුදු කෞමාරී බ්‍රහ්මචර්‍ය්‍යයෙහි හැසුරුණෙමු.

“(එම සත් දෙන නම්) සමණීද, සමණ ගුත්තාද, භික්‍ෂුණීද, භික්ඛුදායිකාද, ධම්මාද, සුධම්මාද, සත්වැනිවූ සංඝදාසියද, රාජකන්‍යාවන්වූ, සුවසේ වැඩුනාවූ, බුදේ‍ධාපස්ථානයෙහි ඇළුනාවූ, ප්‍රමුදිතවූ, (එම රජුගේ) දූවරුන් සත් දෙනෙකු වූ අපි ගිහිගෙහිම විසිදහසක් අවුරුදු කුමරි බඹසරෙහි හැසුරුනෙමු.

“(එම සත් දෙන නම්) සමණීද, සමණගුත්තාද, භික්‍ඛුණීද, භික්‍ඛුදායිකාද, ධම්මාද, සත්වැනිවූ සඞ්ඝදාසියද,

“(එම සත්දෙනා පිළිවෙළින් අප බුදුන් කල) මමද, මහා ප්‍රාඥවූ ඛේමාවද, පටාචාරාවද, කුණ්ඩලාවද, කිසාගෝතමියද, ධම්මදින්නාවද, සත්වැනිවූ විශාඛාවද වේ.

“මැනවින් කරණ ලද එම කර්‍මය කරණකොටගෙනද, චිත්ත ප්‍රණිධීන් කරණකොටගෙනද, මම මිනිස් සිරුර හැර තව්තිසා දෙව්ලොවට උත්පත්ති වශයෙන් ගියා (වෙමි.)

“ඉන් චුතව මිනිස් බැව්හි උතුම් කුලයක උපන්නී, මම උතුම්වූ, මටවූ කසාවතක් රහත් නමකට දුනිමි.

“මම ඉන් චුතව අරිෂ්ඨ නගරයෙහි බමුණු කුලයෙක (රූ සපුවෙන් දුටුවන්) උමතු කරන්නාවූ, මනහරවූ තිරීටවච්ඡ නමැත්තහුගේ දුවක් වීමි.

“මම ඉන් චුතව එක්තරා දනව්වක ඉතා සමෘද්‍ධ නොවූ කුලයෙක්හි උපන්නී එකල්හි හැල් (කෙතක්) රැකීමි.

“මම පසේ බුදුරජුන් දැක පියුමෙන් වැසූ විලඳ පන්සියයක් දී, පන්සියයක් පුතුනුදු පැතීමි. ඔවුහුද පසේබුදුරජාණන් වහන්සේට මී පැණි දී (පුතුන් වීමට) පැතූහ. මම ඉන් චුතව අරණෙහි පියුම් ගැබක උපනිමි.

“මම කසී රජුගේ මෙහෙසියව ලබන ලද පූජා සත්කාර ඇත්තීව නොඅඩුවූ පන්සියයක් රජ පුතුන් ප්‍රසූත කෙළෙමි.

“යම් කලෙක්හි යොවුන්බවට පත් ඔවුහු දිය කෙළෙියට යෙදෙන්නාහු (එකල්හි) පත් ගිලිහී වැටෙන පියුමක් දැක (භාවනා වඩා) පසේබුදුවරයෝ වූහ.

“ඒ මම එම උතුම් පුතුන්ගෙන් වෙන්වූවා, හටගත් ශෝක ඇත්තී (එම ආත්මභාවයෙන්) චුතව ඉසිගිලි (පව්වෙහි) පසෙකවූ ගමෙක්හි උපනිමි.

“යම් කලෙක්හි (මම) වැඩිවියට පත්වූවා, දැන උගත්කම් ඇත්තී එකල්හි සිටි පුතුන්හට කැඳ ගෙන යන්නී, පසේබුදුවරුන් අට නමක් ගමට පිඬු පිණිස වඩිනු දැක පුතුන් සිහි කෙළෙමි. එකල්හි පුත්‍ර ප්‍රේමය කරණකොටගෙන මාගේ කිරි දහර නික්මිනි.

“ඉක්බිති පහන් බවට පත්වූවා, උන්වහන්සේලාට සියතින් කැඳ පිළිගැන්වීමි. අනතුරුව මම ඉන් චුතව තිදසපුරයෙහිවූ නඳුනුයනෙහි උපනිමි.

“මහාවීරයන් වහන්ස, මම කුඩා මහත් භවයෙහි සැරිසරා සුවදුක් විඳ, ඔබ වහන්සේගේ (දැකුම) පිණිස ජීවිතය පරිත්‍යාග කරන ලදී.

“මෙසේ නානා විධ දුක්ද, විවිධ සම්පත්ද විඳ, අන්තිම භවය පැමිණි කල්හි සැවැත්නුවරෙහි මහත් ධන ඇති, සුඛිතවූ, එසේම සරසන ලද නන් රුවනින් බබලන, සියළු කාම සම්පත්තියෙන් සමෘද්‍ධවූ සිටු කුලයක උපන්නී.

“මම සත්කාර කරන ලද්දාවූ, බුහුමන් කරන ලද්දාවූ, එසේම කුලයන් අතුරෙන් උසස්යයි සම්මත කුල ඇත්තී, අග්‍රවූ රූප ශෝභාවෙන් යුක්තවූවාද (වීමි.)

“රූප භෝග සම්පත් කරණකොටගෙණ ඉතාම පැතියයුතු තැනැත්තියක් වීමි. බොහෝ සිය ගණන් සිටු පුතුන් විසින්ද පතන ලද්දියක් වීමි.

“ගිහිගෙය හැර දමා අනගාර්‍ය්‍ය නම්වූ සසුනෙහි පැවිදිවීමි. අඩමසක් නොපැමිණි කල්හිම රහත් බවට පැමිණියෙමි.

“මම ඎද්‍ධියෙන් අසුන් සිව් දෙනෙක් යෙදූ රියක් මවා ලෝකනාථවූ, ශ්‍රීමත්වූ බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සිරිපා වැන්දෙමි.

“මෙහෙණියෙනි, ඔබ අග පටන් සුපිපි රුකක් කරා එළඹ (ඒ) සල් රුක් මුල්හි එකලාව සිටිනෙහිය. ඔබට රූපයෙන් ඔබ වැනි දෙවැන්නියක්ද නැත. මෙහි පැමිණි අනික් මෙහෙණියෝද ඔබ බඳු වන්නාහුය. නුවණ මඳ තැනැත්තිය, ඔබ සලෙලුවන්හට බිය නොවෙහිද?” මෙය දිනක් උත්පලවර්‍ණාවගෙන් මාරයා ඇසූ ප්‍රශ්නයෙකි.

“ධූතියන් සිය දහසක් මෙහි ආවත්, ඔවුහු තා බඳුවූවත් ලෝමයකුදු නොසලමි. නොම තැති ගනිමි. මරුව, හුදකලාවූද මම තට නොබියෙමි.

“මේ මම අතුරුදන් වෙමි. ඔබ කුසට හෝ පිවිසියෙමි. ඔබේ දෙබැම අතුරෙහි හෝ සිටින මා ඔබ නොදක්නෙහි.

“සිතෙහි වසීවූයෙමි. මා විසින් සතර ඎද්‍ධිපාදයෝ මොනවට වඩන ලදහ. සියළු බන්ධනයන්ගෙන් මිදුනා වෙමි. ඇවැත්නි, එබැවින් තට බිය නොවෙමි.

“කාමයෝ උල් ආයුධයකට සමානයහ. අධිකුට්ටනාර්ත්‍ථයෙන් හෙවත් ඊ පිට නොවන අර්ත්‍ථයෙන් (කොට) කඩුවක් වැනියහ. තෝ යම් හෙයකින් කාමරතිය හෙවත් කාමයෙහි ඇල්ම වඩනෙහි නම් දැන් මාගේ ඒ කාමරතිය අරතියති, හෙවත් නොඇලීමකි.

සියළු තන්හි තෘෂ්ණා තොමෝ නසන ලද්දීය. මොහඳුරු කඳ පලන ලදී. මරුව මෙසේ දැනගනුව. මාරය තෝ නටුයේ වෙහිය” යි (මාරයාට කීවාය.)

“පිරිස් මැදදී පස්මරුන් දිනූ බුදුරජතෙමේ එම ගුණයෙහි තුටුවූයේ, ඎද්‍ධිමත් භික්‍ෂුණීන් අතුරෙන් අග්‍රයයි මා එතදග්‍රස්ථානයෙහි තැබූහ.

“මා විසින් ශාස්තෘතෙම ඇසුරු කරන ලදී. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරන ලදී. මහත්වූ බර බහා තබන ලදී. භව තෘෂ්ණාව නසන ලදී.

“ගිහිගෙන් නික්ම අනගාර්‍ය්‍ය නම්වූ සසුනෙහි යමක් පිණිස පැවිදිවූවාද, මා විසින් එම අර්ත්‍ථය ලබන ලදී. ක්‍ෂය කළ සියළු සංයෝජනයන් ඇත්තේද වෙමි.

“චීවර, පිණ්ඩපාත, සේනාසන, ගිලාන ප්‍රත්‍යය (යන සිව්පසය) හාත්පසින්, දහස් ගණන් මොහොතකින් මහාජනයා මා වෙත පිරිනමත්.

“මාගේ ක්ලේශයෝ දවන ලදහ. සියළු භවයෝ නසන ලදහ. ඇතින්නක් මෙන් බැඳුම් සිඳ, ආශ්‍රව රහිතව වෙසෙමි.

“ඒකාන්තයෙන් බුද්ධ ශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේගේ සමීපයට මාගේ යහපත් පැමිණීමක් විය. පැමිණෙන ලද ත්‍රිවිද්‍යාවෝ ඇත්තාහුය. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

“සිව් පිළිසිඹියාවෝද, අෂ්ට විමොක්‍ෂයෝද, ෂඩභිඥාවෝද සාක්‍ෂාත් කරණ ලදහ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.”

මෙහි මේ අයුරින් උප්පලවණ්ණා භික්‍ෂුණීන් වහන්සේ මෙම ගාථාවන් වදාළ සේක.

“මින් පෙර සියක් දහස් වන කපෙහි ලෝකනායකවූ, සියළු ධර්‍මයන්හි පරතෙරට ගිය පදුමුත්තර නම් බුදුරජතෙම (ලොව) පහලවිය.

“එකල්හි මම හංසවතී නගරයෙහි නන් රුවනින් බබලන සිටු කුලයක උපන්නී බොහෝ සුව විඳින්නියක් වීමි.

“එම මහාවීරවූ බුදුරජුන් වෙත එළඹ දම් දෙසුම් ඇසීමි. ඉන් හටගත් පැහැදීම ඇත්තාවූ මම බුදුරජුන් සරණ කොට ගියෙමි.

“ඉක්බිති ලෝකනායක තෙමේ විනයධාරී භික්‍ෂුණීන් අතුරෙන් අග්‍රවවූ, ලජ්ජීවූ, තාදී ගුණ ඇති, කැප නොකැප දැයෙහි නිපුණවූ භික්‍ෂුණියක් වර්‍ණනය කළ සේක.

“එකල්හි ප්‍රමුදිතවූ සිත් ඇති මම එම තනතුර බලාපොරොත්තු වන්නී, සඞ්ඝයා සහිතවූ ලෝනා බුදුන් පවරා,

“සතියක් (දන්) වළඳවා, තුන් සිවුරු දී, හිසින් (නැමී) පාමුල වැටී මෙම වචනය කීමි.

“වීරයන් වහන්ස, මින් (පෙර) අටවෙනි දිනයෙහි ඔබ වහන්සේ විසින් යම් භික්‍ෂුණියක් තොමෝ වර්‍ණනය කරන ලද්දි නම්, ලෝක නායකයන් වහන්ස, ඉදින් (පැතුම) සමෘද්‍ධි වන්නේ නම් මමද එබඳු තැනැත්තියක් වන්නෙමි.

“එකල්හි මට ශාස්තෘතෙමේ මෙසේ වදාළ සේක. “සොඳුරු තැනැත්තිය, බිය නොවනු මැනව. අස්වැසිලි ලබනු මැනව. අනාගත කාලයෙහි මනොරථය ලබන්නෙහිය.

“මැනවින් කරණ ලද එම කර්‍මය කරණකොටගෙනද, චිත්ත ප්‍රණිධීන් කරණකොටගෙනද, මම මිනිස් සිරුර හැර තව්තිසා දෙව්ලොවට උත්පත්ති වශයෙන් ගියා (වෙමි.)

“උන්වහන්සේගේ ධර්‍මයෙහි දායාදිවූ, ඖරස (බුද්‍ධ පුත්‍රී) වූ, ධර්‍මයෙන් නිර්මිත කළාක් වැනිවූ, නම්න් පටාචාරා නම්වූ බුද්‍ධ ශ්‍රාවිකාවක් වන්නෙහිය” (කියායි.)

“ඉක්බිති මම ප්‍රමුදිතව, එතැන් පටන් දිවි ඇතිතාක් මෙත් සිතින් සඞ්ඝයා සහිත ලෝකනායක බුදුරජුන්හට පරිවරණය කෙළෙමි.

“මැනවින් කරණ ලද එම කර්‍මය කරණකොටගෙනද, චිත්ත ප්‍රණිධීන් කරණකොටගෙනද, මම මිනිස් සිරුර හැර තව්තිසා දෙව්ලොවට උත්පත්ති වශයෙන් ගියා (වෙමි.)

“කථා කරන්නවුන් අතුරෙන් ශ්‍රේෂ්ඨවූ, බ්‍රාහ්මණ වංශයෙහිවූ, මහත් යසස් ඇති, නම්න් කාශ්‍යප නම්වූ බුදුරජතෙම මෙම කල්පයෙහි ලොව පහළවූහ.

“එකල්හි උතුම්වූ බාරාණසී නගරයෙහි මිනිසුනට අධිපතිවූ “කිකී” නම් කසීරජතෙමේ මහර්ෂීවූ බුදුරජුන්ගේ උපස්ථායකයා විය.

“එම රජුගේ භික්ඛුණීයයි ප්‍රකටවූ තෙවන දුවණිය වීමි. උතුම්වූ බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්‍මය අසා පැවිද්ද රුචි කෙළෙමි.

“(පැවිදිවීම සඳහා) පිය (රජ) තෙම අපට නොඅනුදත්තේය. එකල්හි රාජ කන්‍යාවන්වූ, සුවසේ වැඩුණාවූ, බුදේ‍ධාපස්ථානයෙහි ඇලුනාවූ, ප්‍රමුදිතවූ (එම රජුගේ) දූවරුන් සත්දෙනෙකුවූ අපි ගිහිගෙහිදීම විසිදහසක් අවුරුදු කෞමාරී බ්‍රහ්මචර්‍ය්‍යයෙහි හැසුරුණෙමු.

“(එම සත් දෙන නම්) සමණීද, සමණ ගුත්තාද, භික්‍ෂුණීද, භික්ඛුදායිකාද, ධම්මාද, සුධම්මාද, සත්වැනිවූ සංඝදාසියද, රාජකන්‍යාවන්වූ, සුවසේ වැඩුනාවූ, බුදේ‍ධාපස්ථානයෙහි ඇළුනාවූ, ප්‍රමුදිතවූ, (එම රජුගේ) දූවරුන් සත් දෙනෙකු වූ අපි ගිහිගෙහිම විසිදහසක් අවුරුදු කුමරි බඹසරෙහි හැසුරුනෙමු.

“(එම සත් දෙන නම්) සමණීද, සමණගුත්තාද, භික්‍ඛුණීද, භික්‍ඛුදායිකාද, ධම්මාද, සත්වැනිවූ සඞ්ඝදාසියද,

“මමද, උප්පලවණ්ණාවද, ඛේමාවද, භද්දාවද, භික්ඛුණියද, කිසාගෝතමියද, ධම්මදින්නාවද, සත්වැනිවූ විශාඛාවද වේ.

“මැනවින් කරණ ලද එම කර්‍මය කරණකොටගෙනද, චිත්ත ප්‍රණිධීන් කරණකොටගෙනද, මම මිනිස් සිරුර හැර තව්තිසා දෙව්ලොවට උත්පත්ති වශයෙන් ගියා (වෙමි.)

“දැන් මේ අන්තිම භවයෙහිද මම සැවැත් පුරවරෙහි සමෘද්‍ධවූ, සැපතින් පිරුණු, සිටු කුලයක උපන්නී,

“යම් කලෙක්හි මම යොවුන් බැවින් යුතුවූවා (කාම) විතර්‍කයට වසඟවූවාද (එකල්හි) මම දනව් වැසි පුරුෂයෙකු දැක ඔහු සමග ගියෙමි.

“මම එක පුතෙකු වැදීමි. දෙවැන්නා මාගේ කුසයෙහිය. එකල්හි මම දෙමාපියන් දක්නෙමැයි තීරණය කරන ලද්දී,

“මාගේ ස්වාමියා රුචි නොකෙළේය. එකල්හි ඔහු බැහැර ගියවිට උතුම් සැවැත් පුරයට යාමට එකලාව ගෙයින් නික්මුනා,

“ඉක්බිති මාගේ ස්වාමියා අවුත් මාර්‍ගයෙහිදි මා හමුවිය. එකල්හි ඉතා දරුණුවු මාගේ කර්‍මජ වාතයෝ වූහ.

“මාගේ ප්‍රසව කාලයෙහි මහ මේ කුලක් නැංගේය. එකල්හි හිමි තෙමේ ලි (කැපීම) පිණිස ගොස් සර්පයෙකු විසින් (දෂ්ටකොට) මරණ ලදී.

“එකල්හි දරු වැදූ දුකින් පීඩිතවූ, අනාථවූ මම පිරුණාවූ කුඩා නදියක් දික සිය නිවසට යන්නී,

“ලදරු පුතා ගෙන එතරවීමි. එතෙර ඉවුරෙහි ලදරු පුතා සතප්වා, මම අනික් පුතු එතෙර කරවීම පිණිස,

“ආපසු එන්නී, උකුස්සෙක් තෙම විලාප කියන්නාවූ ලදරු පුතු පැහැර ගත්තේය. ගඟ සැඩ පහර සෙසු පුතු ගසා ගෙන ගියේය. සෝදුකින් යුතුවූ ඒ මම,

“ස්වකීය (දෙමාපිය) ජනයා මළ කල්හි සැවැත්නුවරට ගොස් (එම පුවත) ඇසීමි. එකල්හි මහත්වු ශෝකයෙන් යුතුවූවා, සෝ දුකින් මඩනා ලද්දී (මෙසේ) කීමි.

“පුතුන් දෙදෙන කළුරිය කළහ. (අතර) මගදී මාගේ ස්වාමියා මළේය. මවද, පියාද, සොහොයුරාද එකම දරසෑයෙහි දැවෙත්.”

“එකල්හි කෘශවූ, පඬුවන්වූ, අනාථවූ, බැගෑ සිත් ඇති මම ඒ මේ අත කරකැවෙන්නී, නරදම්සැරිවූ (බුදුරජුන්) දුටිමි.

“ඉක්බිති ශාස්තෘතෙමේ මට මෙසේ වදාළ සේක. “දුවණියෙනි, ශෝක නොකරන්න. සැනසෙන්න, තිගේ ආත්මය ගැන සොයන්න. කිම නිකරුණේ වෙහෙසෙහිද?”

“පුත්‍රයෝ ආරක්‍ෂාව පිණිස නොවෙත්. පියතෙමේද නොවේ. නෑයෝද නොවෙති. මරණය විසින් යටපත් කරන ලද්දහුට ඥාතින් කෙරෙහි ආරක්‍ෂා බවක් නැත.”

“බුදුරජාණන් වහන්සේගේ එම වචනය අසා පළමුවෙනි (සෝවාන්) ඵලයට පැමිණියෙමි. පැවිදිව නොබෝ කලකින් රහත් බවට පැමිණියෙමි.

“බුදුසසුන කරන්නීවු (මම) ඎද්‍ධීන්හිද, දිව්‍ය ශ්‍රොත ධාතු ඥානයෙහිද වශීවෙමි. පර සිත් දනිමි.

“පෙර විසූ කඳ පිළිවෙළ දනිමි. දිවැස පිරිසිදු කරන ලදී. සියලු ආශ්‍රවයන් ක්‍ෂයකොට අති නිර්‍මලවූවා, පිරිසිදුවූවාද වෙමි.

“ඉක්බිති මම බුදුරජුන් සමීපයෙහිදී සියළු විනය උගතිමි. තත්වූ පරිදි සියල්ල විස්තර වශයෙන් දකිමි.

“එම ගුණයෙහි සතුටුවූ බුදුරජතෙම, “මේ එකලාවූ පටාචාරා තොමෝ විනයධාරී (භික්‍ෂුණී)න් අතුරෙන් අග්‍රයයි මා එතදග්‍රස්ථානයෙහි තැබීය.

“මා විසින් ශාස්තෘ තෙමේ ඇසුරු කරන ලදී. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරන ලදී. මහත්වූ බර බහා තබන ලදී. භව තෘෂ්ණාව නසන ලදී.

“යමක් පිණිස ගිහිගෙන් නික්ම අනගාර්‍ය්‍ය නම්වූ සසුනෙහි පැවිදිවූවාද, මා විසින් සියළු සංයෝජනයන් ක්‍ෂයකිරීම නම්වූ නොවිසිරෙන ලද එම අර්ත්‍ථය ඇත්තේද වෙමි.

“මාගේ ක්ලේශයෝ දවන ලදහ. සියළු භවයෝ නසන ලදහ. ඇතින්නක් මෙන් බැඳුම් සිඳ, ආශ්‍රව රහිතව වෙසෙමි.

“ඒකාන්තයෙන් බුද්ධ ශ්‍රේෂ්ඨයන් වහන්සේගේ සමීපයට මාගේ යහපත් පැමිණීමක් විය. පැමිණෙන ලද ත්‍රිවිද්‍යාවෝ ඇත්තාහුය. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.

“සිව් පිළිසිඹියාවෝද, අෂ්ට විමොක්‍ෂයෝද, ෂඩභිඥාවෝද සාක්‍ෂාත් කරණ ලදහ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සසුන කරණ ලදී.”

මෙහි මේ අයුරින් පටාචාරා භික්‍ෂුණීන් වහන්සේ මෙම ගාථාවන් වදාළ සේක.