ධම්මික ථේර ගාථා

ත්‍රිපිටකය

අන්තර්ගතය තරුයෙදූ

4. චතුකනිපාතො	4. චතුක්ක නිපාතය
1. නාගසමාලත්ථෙරගාථා	1. නාගසමාල ථේර ගාථා
267 ‘‘අලඞ්කතා සුවසනා, මාලිනී චන්දනුස්සදා; මජ්ඣෙ මහාපථෙ නාරී, තුරියෙ නච්චති නට්ටකී.	267 “අලංකාරවූ යහපත්ව ඇන්දාවූ මල් දරණ සඳුන් ගෑ ශරීර ඇති නැටුම් දත් ස්ත්‍රියක් තූර්ය ගසන කල මහමග මැද නටයි.
268 ‘‘පිණ්ඩිකාය පවිට්ඨොහං, ගච්ඡන්තො නං උදික්ඛිසං; අලඞ්කතං සුවසනං, මච්චුපාසංව ඔඩ්ඩිතං.	268 “මම පිඬු පිණිස හැසිරෙන්නේ අලංකාරවූ යහපත්ව ඇන්දාවූ දමන ලද මරු තොණ්ඩුවක් වැනි ඈ දුටුවෙමි.
269 ‘‘තතො මෙ මනසීකාරො, යොනිසො උදපජ්ජථ; ආදීනවො පාතුරහු, නිබ්බිදා සමතිට්ඨථ (සම්පතිට්ඨථ (ක.)).	269 “ඉක්බිති මාගේ මනසට සිතිවිල්ලක් පහළ විය. දොස් දැක්ම පහළ විය. කළකිරීම පැමිණ සිටියේය.
270 ‘‘තතො චිත්තං විමුච්චි මෙ, පස්ස ධම්මසුධම්මතං; තිස්සො විජ්ජා අනුප්පත්තා, කතං බුද්ධස්ස සාසන’’න්ති.	270 “ඉක්බිති මාගේ සිත කෙලෙසුන්ගෙන් මිදුණේය. ධර්මයෙහි යහපත් බව බලව. ත්‍රිවිද්‍යාවන්ට පැමුණුනෙමි. බුදුන්ගේ අනුශාසනය කරණ ලදී.”
2. භගුත්ථෙරගාථා	2. භගු ථේර ගාථා
271 ‘‘අහං මිද්ධෙන පකතො, විහාරා උපනික්ඛමිං; චඞ්කමං අභිරුහන්තො, තත්ථෙව පපතිං ඡමා.	271 “මම නිදිබර ස්වභාව ඇත්තේ විහාරයෙන් නික්මුනෙමි. සක්මනට බසින්නේ එහිම බිම වැටුනෙමි.
272 ‘‘ගත්තානි පරිමජ්ජිත්වා, පුනපාරුය්හ චඞ්කමං; චඞ්කමෙ චඞ්කමිං සොහං, අජ්ඣත්තං සුසමාහිතො.	272 “අත් පා අතගා නැවත සක්මනට බැස්සෙමි. ඒ මම ඇතුළත සන්සුන්ව සක්මනෙහි සක්මන් කෙළෙමි.
273 ‘‘තතො මෙ මනසීකාරො, යොනිසො උදපජ්ජථ; ආදීනවො පාතුරහු, නිබ්බිදා සමතිට්ඨථ.	273 “ඉක්බිති මාගේ මනසට සිතිවිල්ලක් පහළ විය. දොස් දැක්ම පහළ විය. කළකිරීම පැමිණ සිටියේය.
274 ‘‘තතො චිත්තං විමුච්චි මෙ, පස්ස ධම්මසුධම්මතං; තිස්සො විජ්ජා අනුප්පත්තා, කතං බුද්ධස්ස සාසන’’න්ති.	274 “ඉක්බිති මාගේ සිත කෙලෙසුන්ගෙන් මිදුණේය. ධර්මයෙහි යහපත් බව බලව. ත්‍රිවිද්‍යාවන්ට පැමුණුනෙමි. බුදුන්ගේ අනුශාසනය කරණ ලදී.”
3. සභියත්ථෙරගාථා	3. සභිය ථේර ගාථා
275 (ධ. ප. 6 ධම්මපදෙපි) ‘‘පරෙ ච න විජානන්ති, මයමෙත්ථ යමාමසෙ; යෙ ච තත්ථ විජානන්ති, තතො සම්මන්ති මෙධගා.	275 “අන්‍යයෝ අපි මෙහි මාරයා සමීපයට යමුයයි නොදනිත්. යම් කෙනෙක් එහි යන බව දනිත් නම් ඉන් කෝලාහල සන්සිඳෙත්.
276 ‘‘යදා ච අවිජානන්තා, ඉරියන්ත්‍යමරා විය; විජානන්ති ච යෙ ධම්මං, ආතුරෙසු අනාතුරා.	276 “නොදන්නාහු යම් කලෙක්හි නොමැරෙන්නවුන් මෙන් ඉරියව් පවත්වත්ද යම් කෙනෙක් ධර්මය දනිත්ද ඔව්හු ලෙඩුන් අතරෙහි ලෙඩ නැතිව වසත්.
277 ‘‘යං කිඤ්චි සිථිලං කම්මං, සංකිලිට්ඨඤ්ච යං වතං; සඞ්කස්සරං බ්‍රහ්මචරියං, න තං හොති මහප්ඵලං.	277 “ලිහිල් කළ යම් කර්මයක් වේද කිලිටිවූ යම් ව්‍රතයක් ඇත්තේද සැකයෙන් සිහි කටයුතු හැසිරීමක් වේද එය මහත් ඵල නොවේ.
278 ‘‘යස්ස සබ්‍රහ්මචාරීසු, ගාරවො නූපලබ්භති; ආරකා හොති සද්ධම්මා, නභං පුථවියා යථා’’ති.	278 “යමෙකුට සමාන සිල් ඇත්තන් කෙරෙහි ගෞරවයක් නොලැබේද, අහසට පොළොව මෙන් ධර්මයෙන් ඈත්වේ.”
4. නන්දකත්ථෙරගාථා	4. නන්දක ථේර ගාථා
279 ‘‘ධිරත්ථු පූරෙ දුග්ගන්ධෙ, මාරපක්ඛෙ අවස්සුතෙ; නවසොතානි තෙ කායෙ, යානි සන්දන්ති සබ්බදා.	279 “අශූචියෙන් පිරුණාවූ දුර්ගන්ධවූ මාරයාගේ පක්ෂයෙහිවූ කුණු වැගිරෙන ශරීරයට නින්දා වේවා. තොපගේ ශරීරයෙහි යමක් නිතර ගලා බසිත්ද, ඒ සිදුරු නවයකි.
280 ‘‘මා පුරාණං අමඤ්ඤිත්ථො, මාසාදෙසි තථාගතෙ; සග්ගෙපි තෙ න රජ්ජන්ති, කිමඞ්ගං පන (කිමඞ්ග පන (සී.)) මානුසෙ.	280 “පැරණි මට ඇතිවූ අදහස් නොසිතනු මැනවි. තථාගතයන් වහන්සේ අවමන් නොකරන්නෙහිය. ඒ ශ්‍රාවකයෝ දිව්‍ය ලෝකයෙහිත් ඇලෙන්නාහුය. මනුෂ්‍ය ලෝකය ගැන කියනුම කවරේද?
281 ‘‘යෙ ච ඛො බාලා දුම්මෙධා, දුම්මන්තී මොහපාරුතා; තාදිසා තත්ථ රජ්ජන්ති, මාරඛිත්තම්හි බන්ධනෙ.	281 “බාලවූ ප්‍රඥාව නැති නපුරු සිතිවිලි සිතන මෝහයෙන් වැසුනාවූ එවැන්නෝ මාරයා විසින් දමන ලද බැම්මෙහි බැඳෙත්.
282 ‘‘යෙසං රාගො ච දොසො ච, අවිජ්ජා ච විරාජිතා; තාදී තත්ථ න රජ්ජන්ති, ඡින්නසුත්තා අබන්ධනා’’ති.	282 “යම් කෙනෙකුන් විසින් රාගයද ද්වේෂයද නොදැනීමද සිඳින ලද්දේද නොසෙල්වෙන බැමි ඇති සර්වඥ පුත්‍රයෝ එහි නොඇලෙත්.”
5. ජම්බුකත්ථෙරගාථා	5. ජම්බුක ථේර ගාථා
283 ‘‘පඤ්චපඤ්ඤාසවස්සානි, රජොජල්ලමධාරයිං; භුඤ්ජන්තො මාසිකං භත්තං, කෙසමස්සුං අලොචයිං.	283 “පස් පනස් වසක් ධූලි හා අශුචි දැරුවෙමි. මසකට වරක් ආහාර දිවගා බලමින් අළු ඉසීමෙන් බුරුල්වූ කෙස් අතින් උගුල්ලන්නේ විය.
284 ‘‘එකපාදෙන අට්ඨාසිං, ආසනං පරිවජ්ජයිං; සුක්ඛගූථානි ච ඛාදිං, උද්දෙසඤ්ච න සාදියිං.	284 “එක් පයකින් සිටියෙමි. ආසන දුරු කෙළෙමි. වේලුණු අශූචි කෑවෙමි. ආරාධනා නොඉවසීමි.
285 ‘‘එතාදිසං කරිත්වාන, බහුං දුග්ගතිගාමිනං; වුය්හමානො මහොඝෙන, බුද්ධං සරණමාගමං.	285 “මෙබඳු බොහෝ අපායට යන දේ කොට අපායට යන්නේ බුදුන් සරණ ගියෙමි.
286 ‘‘සරණගමනං පස්ස, පස්ස ධම්මසුධම්මතං; තිස්සො විජ්ජා අනුප්පත්තා, කතං බුද්ධස්ස සාසන’’න්ති.	286 සරණයාම බලව. ධර්මයෙහි යහපත් බව බලව, ත්‍රිවිද්‍යාවන්ට පැමිණියෙමි. බුදුන්ගේ ශාසනය කරණලදී.”
6. සෙනකත්ථෙරගාථා	6. සොනක ථේර ගාථා
287 ‘‘ස්වාගතං වත මෙ ආසි, ගයායං ගයඵග්ගුයා; යං අද්දසාසිං සම්බුද්ධං, දෙසෙන්තං ධම්මමුත්තමං.	287 “ගයාවෙහි මැදින් මස පොහොය දිනයෙහි එකාන්තයෙන් මට යහපත් පැමිණීමක් වේවා. උතුම්වූ ධර්මය දේශනා කරණ බුදුන් දුටුවෙම්ද එහෙයිනි.
288 ‘‘මහප්පභං ගණාචරියං, අග්ගපත්තං විනායකං; සදෙවකස්ස ලොකස්ස, ජිනං අතුලදස්සනං.	288 “මහත් ආලෝක ඇති පිරිසට නායකවූ ශ්‍රේෂ්ඨත්වයට පැමිණි තමහට වඩා ශ්‍රේෂ්ඨයක නැති බුදුන් දෙවියන් සහිත ලෝකයාට ශ්‍රේෂ්ඨ දැකීමකි.
289 ‘‘මහානාගං මහාවීරං, මහාජුතිමනාසවං; සබ්බාසවපරික්ඛීණං, සත්ථාරමකුතොභයං.	289 “මහත් ඇතෙකු වැනිවූ මහාවීරයෙකුවූ මහා ආලෝකයක් ඇති, කෙලෙස් නැති, සියලු කෙලෙස් නැති කළාවූ කිසිතැනක බියක් නැත්තාවූ ශාස්තෘන් වහන්සේ යම් හෙයකින් දැක්කේද එය මගේ යහපත් දැකීමකි.
290 ‘‘චිරසංකිලිට්ඨං වත මං, දිට්ඨිසන්දානබන්ධිතං (සන්ධිතං (සී. ස්‍යා.), සන්දිතං (පී. සී. අට්ඨ.)); විමොචයි සො භගවා, සබ්බගන්ථෙහි සෙනක’’න්ති.	290 “ඒකාන්තයෙන්ම වැරදි විශ්වාස නමැති බැම්මෙන් බඳිනු ලදුව මා බොහෝ කාලයක් කිලිටිවූයේද, ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සියළු ගැටවලින් සෝනක තෙරුන් මිදෙව්වේය.”
7. සම්භූතත්ථෙරගාථා	7. සම්භූත ථේර ගාථා
291 ‘‘යො දන්ධකාලෙ තරති, තරණීයෙ ච දන්ධයෙ; අයොනි (අයොනිසො (ස්‍යා.)) සංවිධානෙන, බාලො දුක්ඛං නිගච්ඡති.	291 “යමෙක් තෙමේ සැක සහිත කාලයෙහි වෑයම් කරයිද එතර වියයුතු කාලය හිස් කරයිද, නුවණ නැති බව හේතුකොට බාලයා දුකට පැමිණෙයි.
292 ‘‘තස්සත්ථා පරිහායන්ති, කාළපක්ඛෙව චන්දිමා; ආයසක්‍යඤ්ච (ආයසස්‍යඤ්ච (සී.)) පප්පොති, මිත්තෙහි ච විරුජ්ඣති.	292 “එබඳු පුද්ගලයාගේ මේ ආත්මයෙහිවූ අභිවෘද්ධිය කළුවර පක්ෂයෙහි හඳ මෙන් පිරිහෙත්. අයසටද පැමිණෙයි. මිත්‍රයන් සමගද විරුද්ධ වේ.
293 ‘‘යො දන්ධකාලෙ දන්ධෙති, තරණීයෙ ච තාරයෙ; යොනිසො සංවිධානෙන, සුඛං පප්පොති පණ්ඩිතො.	293 “යමෙක් සැක කළයුතු කාලයෙහි සැක කරයිද එතර විය යුතු කාලයෙහි එතරවේද නුවණින් යුක්තවීමෙන් පණ්ඩිතතෙමේ සැපයට පැමිණෙයි.
294 ‘‘තස්සත්ථා පරිපූරෙන්ති, සුක්කපක්ඛෙව චන්දිමා; යසො කිත්තිඤ්ච පප්පොති, මිත්තෙහි න විරුජ්ඣතී’’ති.	294 “ඔහුගේ අභිවෘද්ධිය සඳ මෙන් පිරෙයි. යසසටද කීර්තියටද පැමිණෙයි. මිත්‍රයන් හා විරුද්ධ නොවේ.
8. රාහුලත්ථෙරගාථා	8. රාහුල ථේර ගාථා
295 ‘‘උභයෙනෙව සම්පන්නො, රාහුලභද්දොති මං විදූ; යඤ්චම්හි පුත්තො බුද්ධස්ස, යඤ්ච ධම්මෙසු චක්ඛුමා.	295 “දෙපැත්තෙන් යහපත්වූ සොඳුරු රාහුලයයි මට කීහ. යම් මම බුදුන්ගේ පුත්‍රද, යම් මම ධර්මයන්හි ඇස් ඇත්තෙමි.
296 ‘‘යඤ්ච මෙ ආසවා ඛීණා, යඤ්ච නත්ථි පුනබ්භවො; අරහා දක්ඛිණෙය්‍යොම්හි, තෙවිජ්ජො අමතද්දසො.	296 “මා විසින් යම් පව් දුරු කළාහුද, යම් නැවත ඉපදීමක් මට නැද්ද දක්ෂිණාවට සුදුසු රහත් කෙනෙක්මි. නිවන පෙනෙන ත්‍රිවිද්‍යා ඇත්තෙකි.
297 ‘‘කාමන්ධා ජාලපච්ඡන්නා, තණ්හාඡාදනඡාදිතා; පමත්තබන්ධුනා බද්ධා, මච්ඡාව කුමිනාමුඛෙ.	297 “කෙමින් කටෙහි අසුවූ මසුන් මෙන් කාමයන්හි අන්ධය. දැලින් වැසෙන ලදී. ආශා නැමැති පියස්සෙන් වසනලදී. ප්‍රමාදවවන්ගේ නෑවූ මාරයා විසින් බඳින ලදී.
298 ‘‘තං කාමං අහමුජ්ඣිත්වා, ඡෙත්වා මාරස්ස බන්ධනං; සමූලං තණ්හමබ්බුය්හ, සීතිභූතොස්මි නිබ්බුතො’’ති.	298 “ඒ කාමය මම උදුරා මාරයාගේ බැමි සිඳ මුල් සහිත තෘෂ්ණාව උදුරා සිහිල් වූයෙමි. නිවුණෙමි.”
9. චන්දනත්ථෙරගාථා	9. චන්දන ථේර ගාථා
299 ‘‘ජාතරූපෙන සඤ්ඡන්නා (පච්ඡන්නා (සී.)), දාසීගණපුරක්ඛතා; අඞ්කෙන පුත්තමාදාය, භරියා මං උපාගමි.	299 “රනින් වැසුණු ආභරණ පැළඳි දාසී සමූහයා විසින් පෙරටු කරණ ලද්දේ, පුත්‍රයා ඇකයෙන් ගෙන භාර්යාව මාවෙත පැමිණියාය,
300 ‘‘තඤ්ච දිස්වාන ආයන්තිං, සකපුත්තස්ස මාතරං; අලඞ්කතං සුවසනං, මච්චුපාසංව ඔඩ්ඩිතං.	300 “අලංකාරවූ යහපත්ව ඇන්දාවූ දැමූ මරු පාසයක් වැනි තම පුත්‍රයාගේ මව දැක
301 ‘‘තතො මෙ මනසීකාරො, යොනිසො උදපජ්ජථ; ආදීනවො පාතුරහු, නිබ්බිදා සමතිට්ඨථ.	301 “ඉක්බිති මට නුවණින් යුතු සිතක් උපන්නේය. දෝෂය පෙනුණේය. කලකිරීම එළඹ සිටියේය.
302 ‘‘තතො චිත්තං විමුච්චි මෙ, පස්ස ධම්මසුධම්මතං; තිස්සො විජ්ජා අනුප්පත්තා, කතං බුද්ධස්ස සාසන’’න්ති.	302 “ඉක්බිති සිත කෙලෙසුන්ගෙන් මිදුනේය. ධර්මයෙහි යහපත් බව බලව. ත්‍රිවිද්‍යාවට පැමිණියෙමි. බුදුන්ගේ අවවාදය කරණලදී.
10. ධම්මිකත්ථෙරගාථා	10. ධම්මික ථේර ගාථා
303 (ජා. 1.10.102 ජාතකෙපි) ‘‘ධම්මො හවෙ රක්ඛති ධම්මචාරිං, ධම්මො සුචිණ්ණො සුඛමාවහති; එසානිසංසො ධම්මෙ සුචිණ්ණෙ, න දුග්ගතිං ගච්ඡති ධම්මචාරී.	303 “දශකුශල ධර්මය ඒකාන්තයෙන් ධර්මචාරී පුද්ගලයා රකියි. යහපත්කොට පුරුදු කළ ධර්මය සැප ගෙනදෙයි. පුරුදු කළ ධර්මයෙහි මේ ආනිසංසය ධර්මචාරී පුද්ගලයා දුගතියකට නොයවයි.
304 (ජා. 1.15.385) ‘‘නහි ධම්මො අධම්මො ච, උභො සමවිපාකිනො; අධම්මො නිරයං නෙති, ධම්මො පාපෙති සුග්ගතිං.	304 “ධර්මය අධර්මය යන දෙක සමාන විපාක දෙන්නේ නොවේ. අධර්මය අපායට යවයි. ධර්මය නිවනට යවයි.
305 ‘‘තස්මා හි ධම්මෙසු කරෙය්‍ය ඡන්දං, ඉති මොදමානො සුගතෙන තාදිනා; ධම්මෙ ඨිතා සුගතවරස්ස සාවකා, නීයන්ති ධීරා සරණවරග්ගගාමිනො.	305 “එසේ හෙයින් ධර්මයෙහි ආශාව කරන්නේය. නොසෙල්වෙන බුදුන් කෙරෙහි සතුටුවන්නේ ධර්මයෙහි ආශාව කරන්නේය. ධර්මයෙහි සිටියාවූ ශ්‍රේෂ්ඨ පිහිට අනුව යන ප්‍රඥා වන්තයෝ නිවනට පමුණුවත්.
306 ‘‘විප්ඵොටිතො ගණ්ඩමූලො, තණ්හාජාලො සමූහතො; සො ඛීණසංසාරො න චත්ථි කිඤ්චනං, චන්දො යථා දොසිනා පුණ්ණමාසිය’’න්ති.	306 “අවිද්‍යාව දුරුකරණලදී. තෘෂ්ණා දැල නසනලදී. ඒ මම ක්ෂය කළ සංසාරය ඇත්තෙම් දොස් නැති කලා සම්පූර්ණ සඳ මෙන් ක්ෂය කළ සංසාරය ඇත්තේ රාගාදී ක්ලේශයන් නැත්තෙක්වීමි.”
11. සප්පකත්ථෙරගාථා	11. සප්පක ථේර ගාථා
307 ‘‘යදා බලාකා සුචිපණ්ඩරච්ඡදා, කාළස්ස මෙඝස්ස භයෙන තජ්ජිතා; පලෙහිති ආලයමාලයෙසිනී, තදා නදී අජකරණී රමෙති මං.	307 පිරිසිදු සුදුපාට පියාපත් ඇති පක්ෂීහු යම් කලෙක්හි කළු පැහැ ඇති වලාකුලට බියෙන් තැතිගත්තාහු තමාගේ කූඩුව සොයා යති. එකල්හි අජකරණි නදිය මගේ සිත සතුටු කරයි.
308 ‘‘යදා බලාකා සුවිසුද්ධපණ්ඩරා, කාළස්ස මෙඝස්ස භයෙන තජ්ජිතා; පරියෙසති ලෙණමලෙණදස්සිනී, තදා නදී අජකරණී රමෙති මං.	308 “පිරිසිදු සුදුපාට පියාපත් ඇති පක්ෂීහු යම් කලෙක්හි කළු පැහැති වලාකුලට බියෙන් තැතිගත්තාහු සැඟවීමට තැනක් නැතිව ලෙනක් සොයත්ද, එකල්හි අජකරණි නම් නදිය මගේ සිත සතුටුකරයි.
309 ‘‘කං නු තත්ථ න රමෙන්ති, ජම්බුයො උභතො තහිං; සොභෙන්ති ආපගාකූලං, මම ලෙණස්ස (මහාලෙණස්ස (ස්‍යා. ක.)) පච්ඡතො.	309 එහි දෙපසෙහි දඹ ගස් කවරෙකුගේ සිත් නො අලවත්ද, මගේ ලෙන පිටිපස ගං ඉවුර අලංකාර කරත්.
310 ‘‘තා මතමදසඞ්ඝසුප්පහීනා, භෙකා මන්දවතී පනාදයන්ති; ‘නාජ්ජ ගිරිනදීහි විප්පවාසසමයො, ඛෙමා අජකරණී සිවා සුරම්මා’’’ති.	310 “ඒ මැඩියෝ සර්ප සමූහයාගෙන් දුරුවූ ඒ ස්ථානයෙහි මිහිරි හඬින් නාදකරත්. අද පර්වතය නදීන්ගෙන් ඈත් විය යුතු දිනයක් නොවේ. බිය නැති අජකරණි නදිය ඉතා යහපත්ය.”
12. මුදිතත්ථෙරගාථා	12. මුදිත ථේර ගාථා
311 ‘‘පබ්බජිං ජීවිකත්ථොහං, ලද්ධාන උපසම්පදං; තතො සද්ධං පටිලභිං, දළ්හවීරියො පරක්කමිං.	311 “මම ජීවිකාව පිණිස පැවිදිවීමි. උපසම්පදාව ලබා ඊටත් වඩා ශ්‍රද්ධාව ලැබුවෙමි. තද වීර්ය ඇතිව භාවනා කෙළෙමි.
312 ‘‘කාමං භිජ්ජතුයං කායො, මංසපෙසී විසීයරුං (විසියන්තු (ක.)); උභො ජණ්ණුකසන්ධීහි, ජඞ්ඝායො පපතන්තු මෙ.	312 “ඒකාන්තයෙන් මේ ශරීරය බිඳේවා, මේ වීර්යයෙන් ශරීරයෙහි මස්පිඬු විසිරේවා, දනසන්ධි දෙකින් කෙණ්ඩා කැඩී වැටෙත්වා.
313 ‘‘නාසිස්සං න පිවිස්සාමි, විහාරා ච න නික්ඛමෙ; නපි පස්සං නිපාතෙස්සං, තණ්හාසල්ලෙ අනූහතෙ.	313 “මගේ හෘදයෙහි තණ්හා හුල නැති නොවනතුරු නොකන්නෙමි නොබොන්නෙමි. පන්සලෙන් පිට නොවන්නෙමි. පැත්තකින් නොනිදන්නෙමි.
314 ‘‘තස්ස මෙවං විහරතො, පස්ස වීරියපරක්කමං; තිස්සො විජ්ජා අනුප්පත්තා, කතං බුද්ධස්ස සාසන’’න්ති.	314 “මෙසේ වාසය කරන්නාවූ මගේ තද උත්සාහය බලන්න. ත්‍රිවිද්‍යාවන් ලද්දෙමි. බුදුන්ගේ අවවාදය කරණ ලදී.”