| 6. බ්‍රහ්මසංයුත්තං | 6. බ්‍රහ්ම සංයුත්තය |
| 1. පඨමවග්ගො | 1. ප්‍රථම (කොකලික) වර්‍ගය |
| 1. බ්‍රහ්මායාචනසුත්තං | 1. ආයාචන සූත්‍රය |
|
172
එවං
‘‘කිච්ඡෙන මෙ අධිගතං, හලං දානි පකාසිතුං;
රාගදොසපරෙතෙහි, නායං ධම්මො සුසම්බුධො.
‘‘පටිසොතගාමිං
රාගරත්තා න දක්ඛන්ති, තමොඛන්ධෙන ආවුටා’’ති
(තමොක්ඛන්ධෙන ආවුතාති (සී. ස්‍යා. කං. පී.)).
ඉතිහ
අථ
‘‘පාතුරහොසි මගධෙසු පුබ්බෙ,
ධම්මො අසුද්ධො සමලෙහි චින්තිතො;
අපාපුරෙතං
(අවාපුරෙතං (සී.)) අමතස්ස ද්වාරං,
සුණන්තු
‘‘සෙලෙ යථා පබ්බතමුද්ධනිට්ඨිතො,
යථාපි පස්සෙ ජනතං සමන්තතො;
තථූපමං ධම්මමයං සුමෙධ,
පාසාදමාරුය්හ සමන්තචක්ඛු;
සොකාවතිණ්ණං
(සොකාවකිණ්ණං (සී.)) ජනතමපෙතසොකො,
අවෙක්ඛස්සු ජාතිජරාභිභූතං.
‘‘උට්ඨෙහි වීර විජිතසඞ්ගාම,
සත්ථවාහ අනණ
(අණණ (රූපසිද්ධිටීකා)) විචර ලොකෙ;
දෙසස්සු
(දෙසෙතු (ස්‍යා. කං. පී. ක.)) භගවා ධම්මං,
අඤ්ඤාතාරො භවිස්සන්තී’’ති.
අථ
‘‘අපාරුතා තෙසං අමතස්ස ද්වාරා,
යෙ සොතවන්තො පමුඤ්චන්තු සද්ධං;
විහිංසසඤ්ඤී පගුණං න භාසිං,
ධම්මං පණීතං මනුජෙසු බ්‍රහ්මෙ’’ති.
අථ ඛො බ්‍රහ්මා සහම්පති ‘‘කතාවකාසො ඛොම්හි භගවතා ධම්මදෙසනායා’’ති භගවන්තං අභිවාදෙත්වා පදක්ඛිණං කත්වා තත්ථෙවන්තරධායීති.
|
172
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ බුදුවූ පළමු කාලයේම එක් කලෙක උරුවෙල් දනව්වෙහි නේරංජරා ගංග තෙර අජපල් නුග රුක මුල වසනසේක.
එකල්හි තනිව චිත්තවිවේකයෙන් හුන් උන්වහන්සේට මෙබඳු කල්පනාවක් ඇතිවිය: ‘මා අවබෝධකළ මේ දහම ගැඹුරුය, දුකසේ දැක්ක යුතුය, දුකසේ අවබෝධ කටයුතුය. ශාන්තය, ප්‍රණීතය, තර්‍කයෙන් බැසගත නොහැක්ක. සියුම්ය, පණ්ඩිතයන් විසින්ම දතයුතුය. එහෙත් මේ සත්ත්‍ව සමූහයා ආලයෙන් බැඳුනේය. ආලයයෙහි ලැගුනේය. ආලයයෙහි සතුටුය. ආලයයෙහි ලැගුණු ආලයයෙහි සතුටුවූ සත්ත්‍ව සමූහයා විසින් මේ හේතුවෙන් මේ ඵලය වන්නේයයි දක්වන පටිච්චසමුප්පාද නම්වූ යම් දහමෙක් ඇද්ද එය දැක්ම දුෂ්කරය. සියලු සංස්කාරයන් නිවීමට කරුණුවූ, සියලු කෙලෙස් දුරලීමට හේතුවූ, තණ්හාව නැසීමට අරමුණුවූ, රාගය පහකිරීමට අරමුණුවූ, දුක්මුල් සුන්කිරීමට හේතුවූ යම් නිවනෙක් ඇද්ද, එය දැක්ම ඔවුන්ට දුෂ්කරය. මෙසේ ඇතිකල මමත් ඔවුන්ට දහම් දෙසන්නෙම් වීම් නම්, ඒ අන්‍යයෝත් මා දෙසන දේ තේරුම් නොගන්නෝ නම්, එය මට මහන්සිය පමණෙකි. එය මා කය වෙහෙසීම පමණෙකි.”
එපමණක්ද නොව පෙර නෙඇසූ මේ ගාථාවෝද භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ සිතට වැටහුණහ:
“මා දුකසේ අවබෝධකළ දහම දැන් දෙසීම නිෂ්ඵලය. රාග ද්වේෂ දෙකින් මඩනා ලද්දාවුන් විසින් මේ දහම සුවසේ අවබෝධ කට නොහැක්ක. රාගයෙන් රත්වූ මොහාන්‍ධකාරයෙන් වැසුණු සත්ත්‍වයෝ උඩුහොයට යන සියුම්, ගැඹුරු, ඉතා සූක්‍ෂමවූ මේ ධර්‍මය නොදක්නාහ.”
මෙසේ සලකන භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ සිත මන්දෝත්සාහයට, දහම් නො දෙසීමට නැමෙන්නේ විය.
ඒකල්හි භාග්‍යවතුන් වහන්සේටවූ කල්පනාව තම සිතින් දැන්මෙන් සහම්පති බඹහට මෙබඳු අදහසෙක් විය. “යම් තැනෙක අර්හත් සම්‍යක් සම්බුද්ධ තථාගතයන් වහන්සේගේ සිත මන්දෝත්සාහයට, දහම් නොදෙසීමට නැමේද, ඒ ලොව අහෝ නැසේ, අහෝ ලොව වැනසේ.”
ඉක්බිති සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම ශක්තිමත් මිනිසෙක් යම්සේ වහා නැමූ අත දික් කරන්නේද, දික්කළ අත හෝ නවන්නේද, එසේම බඹලොව අතුරුදන්ව භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඉදිරියෙහි පහළවිය.
ඉක්බිති සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම උතුරු සළුව එකස්කොට දකුණු දණමඬල බිම හැන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දෙසට ඇඳිලි නමා (වැඳ) භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙසේ කීය: “ස්වාමීනි, භාග්‍යවත්හු දහම් දෙසත්වා’. සුගතයෝ දහම් දෙසත්වා’. මඳ කෙලෙස් ධූලියෙන් වැසුණු, නුවණ ඇස ඇති සත්ත්‍වයෝ ඇත්තෝහ. දහම් නොඅසනු හෙයින් ඔහු පිරිහෙන්නාහ. දහම් අවබෝධ කරන්නෝ ඇති වන්නාහ.”
සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම මෙය කීය. මෙය කියා ඉක්බිති ගාථා වශයෙන් අන්‍යවූ මෙ බස් පැවසීය:
“(කෙලෙස්) මල සහිතයන් විසින් සිතා කියනලද අශුද්‍ධ ධර්‍මයෙක් පෙර මගධ රටෙහි පහළවිය. මේ අමා දොර හරින්න. නිර්‍මලයන් වහන්සේ විසින් අවබෝධ කරන ලද සත්‍ය ධර්‍මය (සත්ත්‍වයෝ) අසත්වා.
“ශිලාමය පර්‍වත මුදුනෙහි සිටියෙක් හාත්පස බිම සිටිනා ජන සමූහයා යම්සේ දක්නේද, ප්‍රාඥයන් වහන්ස, සර්‍වඥ වූ, ශෝක දුරු කළ ඔබද එසේ වූ ධර්‍මමය ප්‍රාසාදයට නැඟ, ජාති ජරාදී දුකින් මැඩුණු ශෝකයට බට ජනතාව නුවණින් බලා වදාරන්න.
“වීරයන් වහන්ස, සටනින් ජයලත් භාග්‍යවතුන් වහන්ස, නැගී සිටින්න. ණය නැති සාත්තුනායකයන් වහන්ස, ලොව හැසිරෙන්න. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දහම් දෙසන සේක්වා. එය අසා අවබෝධ කරන්නෝ ඇතිවන්නාහ.”
ඉක්බිති භාග්‍යවතුන් වහන්සේ බ්‍රහ්මයාගේ අයදුමක් ලැබ, සත්ත්‍වයන් කෙරෙහි පතළ කරුණාවත් නිසා බුදු ඇසින් ලොව බැලූ සේක.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ බුදු ඇසින් ලොව බලනසේක්, මඳ කෙලෙස් රජසින් වැසුණු ප්‍රඥා ඇස ඇති සත්ත්‍වයන්ද, බොහෝ කෙලෙස් රජසින් වැසුණු ප්‍රඥා ඇස ඇති සත්ත්‍වයන්ද, තියුණුවූ (ශ්‍රද්‍ධාදී) ඉන්‍ද්‍රියයන් ඇති සත්ත්‍වයන්ද, (ශ්‍රද්‍ධාදී) උතුම් ආකාර ඇති සත්ත්‍වයන්ද, (අශ්‍රද්‍ධාදී) හීන ආකාර ඇති සත්ත්‍වයන්ද, සුවසේ කරුණු අවබෝධ කරවිය හැකි සත්ත්‍වයන්ද, කරුණු අවබෝධ කරවීමට දුෂ්කර සත්ත්‍වයන්ද, පරලොවත් අකුසලුත් භය වශයෙන් දක්නා ඇතැම් සත්ත්‍වයන්ද දුටුසේක.
යම්සේ වනාහි මහනෙල් විලක හෝ රත්පියුම් විලෙක හෝ හෙළ පියුම් විලෙක හෝ ඇතැම් නිල් මහනෙල් කෙනෙක් හෝ රත් පියුම් කෙනෙක් හෝ හෙළ පියුම් කෙනෙක් හෝ දියෙහි උපන්නෝ දියෙහි වැඩුණෝ දියෙන් මතු නොවූවෝ දිය යටම ගිලුනෝව පෝෂිත වෙත්ද, ඇතැම් නෙලුම් රත් පියුම් හෙළ පියුම් කෙනෙක් දියෙහි උපන්නෝ, දියෙහි වැඩුනෝ දිය මතුපිටට සමව සිටියෝ වෙත්ද, ඇතැම් නෙලුම් හෝ රත් පියුම් හෝ හෙළ පියුම් කෙනෙක් දියෙහි උපන්නෝ, දියෙහි වැඩුනෝ, දියෙන් ඉහළ නැග සිටියෝ දියෙන් දිය නොගෑවුනෝද, එසේම (ලොව) අල්ප රජස්කවූ ඇතැම් සතුන්ද, මහා රජස්කවූ ඇතැම් සතුන්ද, තියුණු ඉඳුරන් ඇති ඇතැම් සතුන්ද, නොතියුණු ඉඳුරන් ඇති ඇතැම් සතුන්ද, මනා ආකාර ඇති ඇතැම් සතුන්ද, නොමනා ආකාර ඇති ඇතැම් සතුන්ද, පහසුවෙන් අවබෝධ කළ හැකි ඇතැම් සතුන්ද, පහසුවෙන් අවබෝධ නොකළ හැකි ඇතැම් සතුන්ද, පරලොවත් අකුසලුත් බිය වශයෙන් දක්නා සුලුව වසන ඇතැම් සතුන්ද, බුදු ඇසින් ලොව බලන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දුටු සේක.
දැක සහම්පති බ්‍රහ්මයාට ගාථායෙන් මෙසේ වදාළසේක:
“බ්‍රහ්මය, (අවබෝධයට උත්සාහ නැතියන්ට දම් දෙසීම) කය වෙහෙසීම පමණෙකැයි යන හැඟීම ඇත්තෙම්, ප්‍රගුණවූ උතුම් ධර්‍මය මිනිසුන් අතර (මේතාක්) නෙදෙසීමි. කන් ඇති යම් කෙනෙක් වෙත්ද ඔවුහු ශ්‍රද්‍ධාව විහිදුවත්වා, ඔවුන්ට අමා දොරවල් හරන ලදහ.”
එවිට සහම්පති බ්‍රහ්මයා ‘භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් දහම් දෙසීමට කරන ලද අවකාශ ඇතියෙමි’ යි සතුටුව භාග්‍යවතුන් වහන්සේට සාදරව නමස්කාර කොට, පැදකුණු කොට එහිම අතුරුදහන්විය.
|
| 2. ගාරවසුත්තං | 2. ගාරව සූත්‍රය |
|
173
එවං මෙ සුතං - එකං සමයං භගවා උරුවෙලායං විහරති නජ්ජා නෙරඤ්ජරාය තීරෙ අජපාලනිග්‍රොධමූලෙ පඨමාභිසම්බුද්ධො. අථ
අථ
‘‘අපරිපුණ්ණස්ස ඛො සමාධික්ඛන්ධස්ස පාරිපූරියා අඤ්ඤං සමණං වා බ්‍රාහ්මණං වා සක්කත්වා ගරුං කත්වා උපනිස්සාය විහරෙය්‍යං. න ඛො පනාහං පස්සාමි සදෙවකෙ ලොකෙ...පෙ.... අත්තනා සමාධිසම්පන්නතරං අඤ්ඤං සමණං වා බ්‍රාහ්මණං වා, යමහං සක්කත්වා ගරුං කත්වා උපනිස්සාය විහරෙය්‍යං.
‘‘අපරිපුණ්ණස්ස පඤ්ඤාක්ඛන්ධස්ස පාරිපූරියා අඤ්ඤං සමණං වා බ්‍රාහ්මණං වා සක්කත්වා ගරුං කත්වා උපනිස්සාය විහරෙය්‍යං. න ඛො පනාහං පස්සාමි සදෙවකෙ...පෙ.... අත්තනා පඤ්ඤාසම්පන්නතරං අඤ්ඤං සමණං වා බ්‍රාහ්මණං වා, යමහං සක්කත්වා ගරුං කත්වා උපනිස්සාය විහරෙය්‍යං.
‘‘අපරිපුණ්ණස්ස ඛො විමුත්තික්ඛන්ධස්ස පාරිපූරියා අඤ්ඤං සමණං වා බ්‍රාහ්මණං වා සක්කත්වා ගරුං කත්වා උපනිස්සාය විහරෙය්‍යං. න ඛො පනාහං පස්සාමි සදෙවකෙ...පෙ.... අත්තනා විමුත්තිසම්පන්නතරං අඤ්ඤං සමණං වා බ්‍රාහ්මණං වා, යමහං සක්කත්වා ගරුං කත්වා උපනිස්සාය විහරෙය්‍යං.
‘‘අපරිපුණ්ණස්ස ඛො විමුත්තිඤාණදස්සනක්ඛන්ධස්ස පාරිපූරියා අඤ්ඤං සමණං වා බ්‍රාහ්මණං වා
අථ ඛො බ්‍රහ්මා සහම්පති භගවතො චෙතසා චෙතොපරිවිතක්කමඤ්ඤාය - සෙය්‍යථාපි නාම බලවා පුරිසො සමිඤ්ජිතං වා බාහං පසාරෙය්‍ය පසාරිතං වා බාහං සමිඤ්ජෙය්‍ය එවමෙව - බ්‍රහ්මලොකෙ
‘‘යෙ
යො චෙතරහි සම්බුද්ධො, බහූනං
(බහුන්නං (සී. ස්‍යා. කං. පී.)) සොකනාසනො.
‘‘සබ්බෙ සද්ධම්මගරුනො, විහංසු
(විහරිංසු (සී. ස්‍යා. කං. පී.)) විහරන්ති ච;
තථාපි විහරිස්සන්ති, එසා බුද්ධාන ධම්මතා.
‘‘තස්මා හි අත්තකාමෙන
(අත්ථකාමෙන (සී. පී. ක.)), මහත්තමභිකඞ්ඛතා;
සද්ධම්මො ගරුකාතබ්බො, සරං බුද්ධාන සාසන’’න්ති.
|
173
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ බුදුව නොබෝ කලකින් උරුවෙල් දනව්වෙහි නේරංජරා ගංතෙර අජපල් නුග රුක මුල වැඩවසනසේක.
එකල්හි තනිව චිත්ත විවේකයෙන් හුන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මේ සංකල්පනාව ඇතිවිය. “කිසිවකු ගුරුතන්හි නොතබා, කිසිවකු දෙටු තන්හි නොතබා, ඉන්නා තැනැත්තේ දුකසේ වෙසේ. මම් කවරනම් මහණකුට හෝ බමුණකුට හෝ සත්කාරකොට, ගෞරවකොට, ඇසුරුකොට වෙසෙන්නෙම්ද?’
ඉක්බිති භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙසේ සිතෙක්විය. “පරිපූර්‍ණ නොවූ ශීලස්කන්‍ධයක් පුරාලීමට යම් අන් මහණකුට හෝ බමුණකුට හෝ සත්කාරකොට, ගරුකාරකොට, ඇසුරුකොට වසන්නෙම් නම්, එසේවූ මාහට වැඩි තරම් ශීලසම්පන්නවූ, සත්කාර ගරුකාර ලැබියයුතු, මා විසින් ඇසුරු කටයුතු, කිසිම පුද්ගලයකු දෙවියන් සහිත, මරුන් සහිත, බඹුන් සහිත ලොවෙහි, මහණ බමුණන් සහිත, දෙව් මිනිසුන් සහිත සත්ත්‍ව සමූහයා අතර නොමදකිමි.”
“පරිපූර්‍ණ නොවූ සමාධිස්කන්‍ධයක් පුරාලීමට යම් අන් මහණකුට හෝ බමුණකුට හෝ සත්කාරකොට, ගරුකාරකොට, ඇසුරුකොට ඇසුරුකොට වසන්නෙම් නම්, එසේවූ මාහට වැඩි තරම් ශීලසම්පන්නවූ, සත්කාර ගරුකාර ලැබියයුතු, මා විසින් ඇසුරු කටයුතු, කිසිම පුද්ගලයකු දෙවියන් සහිත, මරුන් සහිත, බඹුන් සහිත ලොවෙහි, මහණ බමුණන් සහිත, දෙව් මිනිසුන් සහිත සත්ත්‍ව සමූහයා අතර නොමදකිමි.”
“පරිපූර්‍ණ නොවූ ප්‍රඥාස්කන්‍ධයක් පුරාලීමට යම් අන් මහණකුට හෝ බමුණකුට හෝ සත්කාරකොට, ගරුකාරකොට, ඇසුරුකොට වසන්නෙම් නම්, එසේවූ මාහට වැඩි තරම් ශීලසම්පන්නවූ, සත්කාර ගරුකාර ලැබියයුතු, මා විසින් ඇසුරු කටයුතු, කිසිම පුද්ගලයකු දෙවියන් සහිත, මරුන් සහිත, බඹුන් සහිත ලොවෙහි, මහණ බමුණන් සහිත, දෙව් මිනිසුන් සහිත සත්ත්‍ව සමූහයා අතර නොමදකිමි.”
“පරිපූර්‍ණ නොවූ විමුක්තිස්කන්‍ධයක් පුරාලීමට යම් අන් මහණකුට හෝ බමුණකුට හෝ සත්කාරකොට, ගරුකාරකොට, ඇසුරුකොට වසන්නෙම් නම්, එසේවූ මාහට වැඩි තරම් ශීලසම්පන්නවූ, සත්කාර ගරුකාර ලැබියයුතු, මා විසින් ඇසුරු කටයුතු, කිසිම පුද්ගලයකු දෙවියන් සහිත, මරුන් සහිත, බඹුන් සහිත ලොවෙහි, මහණ බමුණන් සහිත, දෙව් මිනිසුන් සහිත සත්ත්‍ව සමූහයා අතර නොමදකිමි.”
“පරිපූර්‍ණ නොවූ විමුක්තිඥාන දර්‍ශනස්කන්‍ධයක් පුරාලීමට යම් අන් මහණකුට හෝ බමුණකුට සත්කාර ගරුකාරකොට, ඇසුරුකොට වසන්නෙම් නම්, එසේවූ මාහට වැඩි තරම් සමාධිසම්පන්නවූ, වැඩි තරම් ප්‍රඥාසම්පන්නවූ, වැඩි තරම් විමුක්තිසම්පන්නවූ, වැඩි තරම් විමුක්තිඥාන දර්‍ශනසම්පන්නවූ, මගෙන් සත්කාර ගරුකාර ලැබියයුතු, මා විසින් ඇසුරු කටයුතු, කිසිම පුද්ගලයකු දෙවියන් සහිත, මරුන් සහිත, බඹුන් සහිත ලොවෙහි, මහණ බමුණන් සහිත, දෙව් මිනිසුන් සහිත සත්ත්‍ව සමූහයා අතර නොමදකිමි.”
මා අවබෝධකළ යම් ධර්‍මයක් ඇද්ද, ඒ ධර්‍මයම සත්කාර ගරුකාර කොට, ඒ දහමම ඇසුරු කොට වෙසෙන්නෙම් නම් ඉතා යෙහෙක.”
එකල්හි සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම තම සිතින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ අදහස දැන ශක්තිමත් මිනිසකු නවාගත් අත දික්කරන්නේ හෝ දික්කළ අත නවාගන්නේ යම්සේද එසේම (විගසින්) බඹලොවින් අතුරුදහන්ව භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඉදිරියෙහි පහළවිය.
ඉක්බිති සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම උතුරු සළුව එකස්කොට පෙරව, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දිසාවට ඇඳිලි නමා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙසේ කීය. “භාග්‍යවතුන් වහන්ස, ඒ එසේය. සුගතයන් වහන්ස, ඒ එසේය. ස්වාමීනි, අතීත කාලයෙහි යම් රහත් සම්මා සම්බුදු කෙනෙක් වූහු නම්, ඒ භගවත්හුද ධර්‍මයටම සත්කාරකොට, ධර්‍මයටම ගරුකාරකොට, ධර්‍මයම ඇසුරුකොට විසූහ. ස්වාමීනි, මතු කාලයෙහිද යම් රහත් සම්මා සම්බුදු කෙනෙක් වන්නාහු නම්, ඒ භගවත්හුද ධර්‍මයටම සත්කාරකොට, ධර්‍මයටම ගරුකාරකොට, ධර්‍මයම ඇසුරුකොට වසන්නාහ. ස්වාමීනි, දැන් රහත් සම්මා සම්බුදුවූ භගවත් තෙමේද ධර්‍මයටම සත්කාරකොට, ධර්‍මයටම ගරුකාරකොට, ධර්‍මයම ඇසුරුකොට වෙසේවා.”
සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම මෙය කීය. මෙය කියා නැවත අනෙකක්වූ මෙබස් පැවසීය:
“යම් අතීත සම්බුදු කෙනෙක් වූහුද, යම් අනාගත සම්බුදු කෙනෙක් වන්නාහුද, බොහෝ දෙනාගේ
ශෝක නසන සම්බුදුවරයෙක් දැන් ඇත්තේද,
“ඒ සියල්ලෝ දහමම ගුරු කොට ගෙන විසූහ, වසත්, වසන්නාහුද වෙත්. මේ බුදුවරුන්ගේ ධර්‍මතාවෙකි.
“එබැවින් තමහට වැඩ කැමති, තමාට මහත් බව පතන, බුද්‍ධානුශාසනය සිහි කරන්නහු විසින් සද්‍ධර්‍මය ගරුතන්හි තබා පිදිය යුතුයි.”
|
| 3. බ්‍රහ්මදෙවසුත්තං | 3. බ්‍රහ්මදේව සූත්‍රය |
|
174
එවං මෙ සුතං - එකං සමයං භගවා සාවත්ථියං විහරති ජෙතවනෙ අනාථපිණ්ඩිකස්ස ආරාමෙ. තෙන ඛො පන සමයෙන අඤ්ඤතරිස්සා බ්‍රාහ්මණියා බ්‍රහ්මදෙවො නාම පුත්තො භගවතො සන්තිකෙ අගාරස්මා අනගාරියං පබ්බජිතො හොති.
අථ ඛො ආයස්මා බ්‍රහ්මදෙවො එකො වූපකට්ඨො අප්පමත්තො ආතාපී පහිතත්තො විහරන්තො නචිරස්සෙව - යස්සත්ථාය කුලපුත්තා සම්මදෙව අගාරස්මා අනගාරියං පබ්බජන්ති, තදනුත්තරං බ්‍රහ්මචරියපරියොසානං දිට්ඨෙව ධම්මෙ සයං අභිඤ්ඤා සච්ඡිකත්වා උපසම්පජ්ජ විහාසි. ‘‘ඛීණා ජාති
අථ ඛො ආයස්මා බ්‍රහ්මදෙවො පුබ්බණ්හසමයං නිවාසෙත්වා පත්තචීවරමාදාය සාවත්ථිං පිණ්ඩාය පාවිසි. සාවත්ථියං සපදානං පිණ්ඩාය චරමානො යෙන සකමාතු නිවෙසනං තෙනුපසඞ්කමි. තෙන
‘‘දූරෙ ඉතො බ්‍රාහ්මණි බ්‍රහ්මලොකො,
යස්සාහුතිං පග්ගණ්හාසි නිච්චං;
නෙතාදිසො බ්‍රාහ්මණි බ්‍රහ්මභක්ඛො,
කිං ජප්පසි බ්‍රහ්මපථං අජානං
(අජානන්තී (සී. පී. ක.)).
‘‘එසො හි තෙ බ්‍රාහ්මණි බ්‍රහ්මදෙවො,
නිරූපධිකො අතිදෙවපත්තො;
අකිඤ්චනො භික්ඛු අනඤ්ඤපොසී,
යො තෙ සො
(තෙ සො (සී. පී.), යො තෙ ස (?)) පිණ්ඩාය ඝරං පවිට්ඨො.
‘‘ආහුනෙය්‍යො වෙදගු භාවිතත්තො,
නරානං දෙවානඤ්ච දක්ඛිණෙය්‍යො;
බාහිත්වා පාපානි අනූපලිත්තො,
ඝාසෙසනං
‘‘න
සන්තො විධූමො අනිඝො නිරාසො;
නික්ඛිත්තදණ්ඩො තසථාවරෙසු,
සො ත්‍යාහුතිං භුඤ්ජතු අග්ගපිණ්ඩං.
‘‘විසෙනිභූතො උපසන්තචිත්තො,
නාගොව දන්තො චරති අනෙජො;
භික්ඛු සුසීලො සුවිමුත්තචිත්තො,
සො ත්‍යාහුතිං භුඤ්ජතු අග්ගපිණ්ඩං.
‘‘තස්මිං
පතිට්ඨපෙහි
කරොහි පුඤ්ඤං සුඛමායතිකං,
දිස්වා මුනිං බ්‍රාහ්මණි ඔඝතිණ්ණ’’න්ති.
‘‘තස්මිං පසන්නා අවිකම්පමානා,
පතිට්ඨපෙසි දක්ඛිණං දක්ඛිණෙය්‍යෙ;
අකාසි පුඤ්ඤං සුඛමායතිකං,
දිස්වා මුනිං බ්‍රාහ්මණී ඔඝතිණ්ණ’’න්ති.
|
174
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සැවැත්නුවර සමීපයෙහිවූ අනේපිඬු සිටාණන් විසින් කරවනලද ජේතවනාරාමයෙහි වැඩවසනසේක.
එකල්හි වනාහි එක්තරා බැමිණියකගේ බ්‍රහ්මදේව නම් පුතෙක් ගිහිගෙන් නික්ම භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වෙත පැවිදි විය.
ඉක්බිති ආයුෂ්මත් බ්‍රහ්මදේවතෙම තනිව සමූහයාගෙන් වෙන්ව, නොපමාව, කෙලෙස් තවන වීර්‍ය්‍ය ඇතිව, නිවන් කරා මෙහෙයූ සිතැතිව වෙසෙන්නේ නොබෝ කලෙකින්ම යමක් පිණිස කුලපුත්තු ගිහිගෙන් නික්ම සස්නට වදිත්නම්, මහ බ්‍රහ්මචර්‍ය්‍යාව අවසන්වූ ඒ නිරුත්තර රහත් ඵලය මේ ආත්මභාවයෙහිම, නොබෝ කලෙකින්ම, තෙමේම වෙසෙසින් දැන, පැහැදිලිකොට ලැබ විසීය. ‘ජාතිය ක්‍ෂීණ විය.මාර්‍ග බ්‍රහ්මචර්‍ය්‍යාව වැස නිමවිණි. කළයුත්ත කරණලදී. මේ රහත්බව පිණිස තවත් කළයුතු දෙයක් නැතැ’ යි (තෙමේම)වෙසෙසා දැනගත්තේය. ආයුෂ්මත් බ්‍රහ්මදේවතෙම රහතුන්ගෙන් කෙනෙක්විය.
ඉක්බිති ආයුෂ්මත් බ්‍රහ්මදේවතෙම පෙරවරුයෙහි හැඳ පෙරව පාත්‍ර සිවුරු ගෙන සැවැක් නුවරට පිඬු පිණිස පිවිසියේය. සැවැත් නුවර ගෙපිළිවෙළින් පිඬු පිණිස හැසිරෙනුයේ සිය මවු නිවෙස යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණියේය.
එකල වනාහි ආයුෂ්මත් බ්‍රහ්මදේවයන්ගේ මවු බැමිණි බ්‍රහ්මයාහට නිතිපතා හෝම පූජා කෙරෙයි. එකල්හි සහම්පති බ්‍රහ්මයාහට ‘ආයුෂ්මත් බ්‍රහ්මදේවයන් වහන්සේගේ මේ මවු බැමිණි බ්‍රහ්මයාහට නිතිපතා හෝම පූජා කෙරෙයි. මම් ඇය කරා පැමිණ සංවේගයට පමුණුවන්නෙම් නම් (මනා පිළිවෙත්හි යෙදුවෙම් වීම් නම්) යෙහෙකැ’ යි සිත්විය.
ඉක්බිති සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම ශක්තිමත් මිනිසකු නවාගත් අත දික්කරන හෝ දික්කළ අත නවන හෝ තරම් විගසින් බඹලොවින් අතුරුදහන්ව බ්‍රහ්මදේවයන්ගේ මවගේ ගෙයි පහළවිය.
ඉක්බිති සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම අසා සිට ආයුෂ්මත් බ්‍රහ්මදේවයන්ගේ මවු බැමිණියට ගාථාවලින් මෙසේ කීය:
“බැමිණිය, යමෙකුට (යම් බඹෙකුට) නිතර හෝම පුදහිද, ඒ බ්‍රහ්මයාගේ බඹලොව මෙයින් ඈත්හිය. බැමිණිය, යමෙකුට (යම් බඹෙකුට) නිතර හෝම පුදහිද, මෙවැනි බඹහු කන දේ නොවේ. බ්‍රහ්මලෝක මාර්‍ගය නොදැන කුමක් දොඩන්නෙහිද?
“බැමිණිය, (කාම ගුණ නමැති) උපධි රහිතව, දිව්‍ය බ්‍රහ්මයනුදු ඉක්මවා සිටි, රාගාදී පලිබෝධ නැති, අනෙකක්හු පෝෂිත නොකරන තිගේ මේ බ්‍රහ්මදේව තෙම තිගේ ගෙට පිඬු පිණිස පිවිසියේය.
“ඈත සිට ගෙනෙනලද පිණ්ඩය පිළිගන්නට සුදුසුවූ, වේදයෙන් (සිවු මගින්) දුක් කෙළවර කළ වඩන ලද සිත් ඇති දෙවි මිනිසුන්ට දක්‍ෂිණාර්‍හවූ, පව් දුරුකොට කෙලෙස් නොගෑවුණු නිවීගිය හෙතෙම අහර සෙවීම කෙරෙයි.
“ඔහුට අතීතයද නැත. අනාගතයද නැක. ඔහු ශාන්තය. (ක්‍රොධ) දුම් නැත්තෙක, ආශා නැත්තෙක. පෘතග්ජනයන් හා රහතුන් විෂයයෙහි බහා තැබූ දඬු ඇත්තෙක. හෙතෙම තිගේ ආහුතියි කියන ලද අග්‍ර ආහාරය වළඳාවා.
“සතුරු සෙනඟ නැත්තේ, උපශාන්තවූයේ, දැමුනු ඇතකුමෙන් වාසයකරයි. තණහා නැති, සුසිල්වූ, හොඳින් මිදුනු සිත් ඇති ඒ භික්‍ෂුතෙම තිගේ ආහුතියයි කියූ අග්‍ර ආහාරය වළඳාවා.
“බැමිණිය, උන්වහන්සේ කෙරෙහි පහන් සිතැත්තියක්ව, නොසෙලවෙන ශ්‍රද්‍ධා ඇත්තියක්ව, දක්‍ෂිණාර්‍හවූ උන්වහන්සේ කෙරෙහි දානය දෙව. තරණය කළ (කෙලෙස්) සයුරු ඇති, රහතුන් දැක, මතු සැප ඇතිකරණ පින් කරව.”
(සංගීතිකාරයෝ මෙසේ කීහු:) ඒ බැමිණි තොමෝ උන්වහන්සේ කෙරෙහි පැහැදුනාවූ සිතැත්තියක්ව, නොසෙලවෙන ශ්‍රද්‍ධා ඇත්තියක්ව, දක්‍ෂිණාවට සුදුසු සඟුන් කෙරෙහි දක්‍ෂිණාව පිහිටෙව්වාය. (කෙලෙස්) සයුර තරණය කළ රහතුන් දැක අනාගත සුව එලවන්නාවූ පින් කළාය.
|
| 4. බකබ්‍රහ්මසුත්තං | 4. බකබ්‍රහ්ම සූත්‍රය |
|
175
එවං මෙ සුතං - එකං සමයං භගවා සාවත්ථියං විහරති ජෙතවනෙ අනාථපිණ්ඩිකස්ස ආරාමෙ. තෙන ඛො පන සමයෙන බකස්ස බ්‍රහ්මුනො එවරූපං පාපකං
අථ
එවං වුත්තෙ, භගවා බකං බ්‍රහ්මානං එතදවොච - ‘‘අවිජ්ජාගතො වත, භො, බකො බ්‍රහ්මා; අවිජ්ජාගතො වත, භො, බකො බ්‍රහ්මා. යත්‍ර
‘‘ද්වාසත්තති ගොතම පුඤ්ඤකම්මා,
වසවත්තිනො ජාතිජරං අතීතා;
අයමන්තිමා වෙදගූ බ්‍රහ්මුපපත්ති,
අස්මාභිජප්පන්ති ජනා අනෙකා’’ති.
‘‘අප්පඤ්හි එතං න හි දීඝමායු,
යං ත්වං බක මඤ්ඤසි දීඝමායුං;
සතං සහස්සානං
(සහස්සාන (ස්‍යා. කං.)) නිරබ්බුදානං,
ආයුං පජානාමි තවාහං බ්‍රහ්මෙ’’ති.
‘‘අනන්තදස්සී භගවාහමස්මි,
ජාතිජරං සොකමුපාතිවත්තො;
කිං
ආචික්ඛ මෙ තං යමහං විජඤ්ඤා’’ති.
‘‘යං ත්වං අපායෙසි බහූ මනුස්සෙ,
පිපාසිතෙ ඝම්මනි සම්පරෙතෙ;
තං තෙ පුරාණං වතසීලවත්තං,
සුත්තප්පබුද්ධොව අනුස්සරාමි.
‘‘යං එණිකූලස්මිං ජනං ගහීතං,
අමොචයී ගය්හකං නීයමානං;
තං
සුත්තප්පබුද්ධොව අනුස්සරාමි.
‘‘ගඞ්ගාය
ලුද්දෙන නාගෙන මනුස්සකම්‍යා;
පමොචයිත්ථ බලසා පසය්හ,
තං තෙ පුරාණං වතසීලවත්තං,
සුත්තප්පබුද්ධොව අනුස්සරාමි.
‘‘කප්පො
සම්බුද්ධිමන්තං
(සම්බුද්ධිවන්තං (බහූසු)) වතිනං අමඤ්ඤි;
තං තෙ පුරාණං වතසීලවත්තං,
සුත්තප්පබුද්ධොව අනුස්සරාමී’’ති.
‘‘අද්ධා පජානාසි මමෙතමායුං,
අඤ්ඤෙපි
(අඤ්ඤම්පි (සී. පී.)) ජානාසි තථා හි බුද්ධො;
තථා හි ත්‍යායං ජලිතානුභාවො,
ඔභාසයං තිට්ඨති බ්‍රහ්මලොක’’න්ති.
|
175
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සැවැත්නුවර සමීපයෙහිවූ අනේපිඬු සිටාණන් විසින් කරවනලද ජේතවනාරාමයෙහි වැඩවසනසේක.
එකල වනාහි බකබ්‍රහ්මයාට ‘මේ බ්‍රහ්මාත්මභාවය නිත්‍යය, මෙය ස්ථිරය, මෙය සදාකාලිකය, මෙය අඩුවක් නැති සියල්ලය, මින් චුතවීමෙක් නැත. මෙය වනාහි නොහටගනී, නොදිරයි, නොමියෙයි, චුත නොවෙයි, (මින්) චුතව අන් තැනෙක නොඋපදියි, මෙයින් මත්තෙහි සසරින් ගැලවී යායුතු අන් තැනෙක් නැතැ” යි මෙබඳු ලාමක දෘෂ්ටියෙක් උපදින්නේ වෙයි.
එකල්හි වනාහි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ බකබ්‍රහ්මයාගේ අදහස තම සිතින් දැන, ශක්තිමත් පුරුෂයෙක් නැවූ අතක් දික් කරන්නේ හෝ දික්කළ අතක් නවන්නේ හෝ යම්සේද, එසේම (විගසින්) ජේතවනාරාමයෙන් අතුරුදන්ව ඒ බඹලෙව්හි පහළවූසේක.
බකබ්‍රහ්ම තෙම එහි වඩින භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දුරදීම දැක, භාග්‍යවතුන් වහන්සේට (මෙහි වඩින්න, නිදුකාණනි, බොහෝ කලකට පසු ඔබ මෙහි වැඩියේ යහපත, නිදුකාණනි, මේ බ්‍රහ්මාත්මභාවය වනාහි නිත්‍යය, මෙය ස්ථිරය, මෙය සදාකාලිකය, මෙය අඩුවක් නැති සියල්ලය, මින් චුතවීමෙක් නැත. මෙය නොහටගනී, නොදිරයි, මියෙන්නෙක් නැත, චුතවීමෙක් නැත, මෙයින් චුතව අන් තැනෙක උපදනෙක් නැත. මෙයට වැඩි සසරින් ගැලවෙන අනෙක් තැනෙක් නැතැ” යි කීය.
මෙසේ කීකල භාග්‍යවතුන් වහන්සේ බකබ්‍රහ්මයාට, ‘අනිත්‍යම වන දේ නිත්‍යයයි කියානම්, අස්ථිරම වන දේ ස්ථිරයයි කියානම්, සදාකාලිකම නොවන දේ සදාකාලිකයයි කියානම්, අඩුවක් ඇති දේ අඩුවක් නැති සියල්ලය කියානම්, චුතවන ස්වභාව ඇති දෙයක් චුතවන ස්වභාව නැති දෙයක් යයි කියා නම්, යම් තැනෙක වනාහි ජාති ජරා මරණ චුතවීම් ඉපදීම් වේනම්, ඒ පිළිබඳව එහි ජාති ජරා මරණ චුතවීම් ඉපදීම් නැතැයි කියානම්, එයට වැඩි, සසරින් ගැලවෙන අනෙක් තැනක් ඇතිකල එයට වැඩි (ගැලවීමෙක්නැතැයි) කියා නම් එසේවූ මේ බකබ්‍රහ්මතෙම ඒකාන්තයෙන් අවිද්‍යාවෙන් අන්‍ධව ගියේ වේයයි’ වදාළසේක.
(එවිට බකබ්‍රහ්මතෙම මෙසේ කීය:) “ගෞතමයෙනි, (අපි) හැත්තෑදෙනෙක් (කරනලද) පින්කම් ඇත්තෝ ජාතිය හා ජරාව ඉක්මගියෝ වමු. අනුන් තමන් වසඟකොට පවත්වන්නෝ වමු. වේදගූ නම් වෙමු. මේ වනාහි කෙළවරවූ බඹලොව උපතයි, අන්‍ය බොහෝ ජනයෝ අප ප්‍රාත්ර්‍‍ථනා කෙරෙති.”
(භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මෙසේ වදාළහ:) බකබ්‍රහ්මය, තෝ යම් ආයුෂයක් දීර්‍ඝායුෂයයි හඟින්නෙහිද, එය දීර්‍ඝායුෂයක් නොවේ. නිරබ්බුද නම් ගණනින් ලක්‍ෂයක් ආයුෂ යයි මම දනිමි.”
(බකබ්‍රහ්මතෙම මෙසේ කීය:) “භාග්‍යවතුනි, ‘මම අනන්තදර්ශී වෙමි’ යිද, ‘ජාතිය හා ජරාව හා ශෝකය ඉක්ම සිටියෙම් වෙමි’ යිද කියන්නෙහිය. මාගේ පුරාතනවූ කුමන නම් ව්‍රත සමාදානයෙක් වීද? කුමන ශීලයෙක් වීද? යමක් මම දනිම්ද එය මට කියව.”
(භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මෙසේ වදාළහ:) “ග්‍රීෂ්ම කාලයෙහි පීඩිතවූ පිපාසිතවූ බොහෝ මිනිසුන්ට තෝ පැන් පෙවූයෙහිද, තාගේ ඒ පුරාතනවූ ව්‍රත සමාදානය හා ශීලය නිදා සිට නැගිටියක්හු මෙන් මම සිහිකරමි.
“ඒණිනම් ගංතෙර සොරුන් විසින් අල්ලාගන්නාලද අතපය බැඳගෙන යනු ලබන්නාවූ මිනිසුන් යම්හෙයකින් මිදීද, තාගේ ඒ පුරාතන ව්‍රත සමාදානය හා ශීලය නිදා සිට නැගිටියක්හු මෙන් සිහිකරමි.
“මිනිසුන් විනාශකරනු කැමැත්තෙන් රෞද්‍රවූ නයා විසින් ගඞගානම් ගඟ දියෙහි ගන්නාලද නැව බලපා මැඩ මිදුනෙහිය. ඒ තාගේ පුරාතනවූ ව්‍රත සමාදානය හා ශීලය නිදා සිට නැගිටියක්හු මෙන් සිහිකරමි.
“තට මම කප්ප නම් අතවැස්සෙක් වූයෙමි. (ඒ නුඹ) මනා නුවනැත්තෙකු ලෙසද, ව්‍රත සම්පන්නයකු ලෙසද සිතූයෙමි. එසේවූ තාගේ ව්‍රත සමාදානය හා ශීලය නිදා සිට නැගිටියක්හු මෙන් සිහිකරමි.”
(බකබ්‍රහ්මතෙම මෙසේ කීය:) “මාගේ මේ ආයුෂ ඒකාන්තයෙන් දන්නෙහිය. සෙසු සියල්ලද දන්නෙහිය. ඒසේ හෙයින්ම ඔබ බුද්ධ වෙහිය. එහෙයිම ඔබගේ මේ දිලිසෙන ආනුභාවය බඹලෙජව මුළුල්ල බබුළුවමින් සිටී.”
|
| 5. අඤ්ඤතරබ්‍රහ්මසුත්තං | 5. අපරාදිට්ඨි සූත්‍රය |
|
176
සාවත්ථිනිදානං
අථ ඛො ආයස්මතො මහාමොග්ගල්ලානස්ස එතදහොසි - ‘‘කහං නු ඛො භගවා එතරහි විහරතී’’ති? අද්දසා ඛො ආයස්මා මහාමොග්ගල්ලානො
(මහාමොග්ගලානො (ක.)) භගවන්තං දිබ්බෙන චක්ඛුනා විසුද්ධෙන අතික්කන්තමානුසකෙන තස්ස බ්‍රහ්මුනො උපරි වෙහාසං පල්ලඞ්කෙන නිසින්නං තෙජොධාතුං සමාපන්නං. දිස්වාන - සෙය්‍යථාපි නාම බලවා පුරිසො සමිඤ්ජිතං වා බාහං පසාරෙය්‍ය, පසාරිතං වා බාහං සමිඤ්ජෙය්‍ය එවමෙව - ජෙතවනෙ අන්තරහිතො තස්මිං බ්‍රහ්මලොකෙ පාතුරහොසි. අථ ඛො ආයස්මා මහාමොග්ගල්ලානො
අථ ඛො ආයස්මතො මහාකස්සපස්ස එතදහොසි - ‘‘කහං නු ඛො භගවා එතරහි විහරතී’’ති? අද්දසා ඛො ආයස්මා මහාකස්සපො භගවන්තං දිබ්බෙන චක්ඛුනා...පෙ.... දිස්වාන - සෙය්‍යථාපි නාම බලවා පුරිසො...පෙ.... එවමෙව - ජෙතවනෙ
අථ
අථ
අථ ඛො ආයස්මා මහාමොග්ගල්ලානො තං බ්‍රහ්මානං ගාථාය අජ්ඣභාසි -
‘‘අජ්ජාපි තෙ ආවුසො සා දිට්ඨි, යා තෙ දිට්ඨි පුරෙ අහු;
පස්සසි වීතිවත්තන්තං, බ්‍රහ්මලොකෙ පභස්සර’’න්ති.
‘‘න මෙ මාරිස සා දිට්ඨි, යා මෙ දිට්ඨි පුරෙ අහු;
පස්සාමි වීතිවත්තන්තං, බ්‍රහ්මලොකෙ පභස්සරං;
ස්වාහං අජ්ජ කථං වජ්ජං, අහං නිච්චොම්හි සස්සතො’’ති.
අථ
‘‘තෙවිජ්ජා
ඛීණාසවා අරහන්තො, බහූ බුද්ධස්ස සාවකා’’ති.
අථ
‘‘තෙවිජ්ජා ඉද්ධිපත්තා ච, චෙතොපරියායකොවිදා;
ඛීණාසවා අරහන්තො, බහූ බුද්ධස්ස සාවකා’’ති.
ඉදමවොච සො බ්‍රහ්මපාරිසජ්ජො. අත්තමනො ච සො බ්‍රහ්මා තස්ස බ්‍රහ්මපාරිසජ්ජස්ස භාසිතං අභිනන්දීති.
|
176
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සැවැත්නුවර සමීපයෙහිවූ අනේපිඬු සිටාණන් විසින් කරවනලද ජේතවනාරාමයෙහි වැඩවසනසේක.
එකල වනාහි එක්තරා බ්‍රහ්මයෙකුට ‘මේ බඹලොවට ආ හැකි මහණෙක් හෝ බමුණෙක් හෝ නැතැ’ යි මෙසේවූ ලාමක දෘෂ්ටියෙක් පහළ වූයේ වේ.
එකල්හි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ තම සිතින් ඒ බඹහුගේ සිතෙහිවූ කල්පනාව දැන, ශක්තිමත් පුරුෂයෙකු නැවූ අත දික් කරන්නේ හෝ දික්කළ අත නවන්නේ හෝ යම්සේද, එසේ ක්‍ෂණයෙන් ජේතවනාරාමයෙන් අතුරුදන්ව ඒ බඹලොව පහළවූසේක.
ඉක්බිති භාග්‍යවතුන් වහන්සේ තේජෝකසිණ සමාපත්තියට සමවැද ඒ බඹහට උඩින් අහසෙහි පළක් බැඳ හුන් සේක.
එකල්හි ආයුෂ්මත් මහමුගලන්තෙරහට, ‘දැන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කොහි ඉන්නාසේක්දෝ’ යි මේ සිත විය.
මහමුගලන්තෙර තෙම මිනිසුන්ගේ විෂය ඉක්මවා දැක්ක හැකි, පිරිසිදුවූ දිවැසින්, ඒ බඹහු මත්තෙහි තේජෝකසිණ සමාපත්තියට සමවැද අහසෙහි පළඟින් ඉන්නා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දිටීය. දැක ශක්තිමත් පුරුෂයෙක් නැවූ අත දික් කරන්නේ හෝ දික්කළ අත නවන්නේ හෝ යම්සේද, එසේ ජේතවනාරාමයෙන් අතුරුදන්ව ඒ බඹලෙව්හි පහළවිය.
ඉක්බිති ආයුෂ්මත් මහමුගලන්තෙර තේජෝකසිණ සමාපත්තියට සමවැද පෙර දිශායෙහි ඒ බඹහට මත්තෙන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට පහතින් අහස්හි පළක් බැඳ හුන්නේය.
එකල්හි ආයුෂ්මත් මහාකාශ්‍යප තෙරහට, ‘දැන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කොහි ඉන්නාසේක්ද?’ යි මේ සිත විය. ආයුෂ්මත් මහාකාශ්‍යප ස්ථවිර තෙම මිනිස් විෂය ඉක්මවූ, පිරිසිදුවූ දිවැසින්, ඒ බඹහු මත්තෙහි තේජෝකසිණ සමාපත්තියෙන් අහස්හි පළඟින් ඉන්නා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දිටීය. දැක ශක්තිමත් පුරුෂයෙක් නැවූ අත දික් කරන්නේ හෝ දික්කළ අත නවන්නේ හෝ යම්සේද, එසේ ජේතවනාරාමයෙන් විගසෙකින් අතුරුදන්ව ඒ බඹලොව පහළවිය. ඉක්බිති ආයුෂ්මත් මහාකාශ්‍යප ස්ථවිර තෙම දකුණු දෙස ඇසුරුකොට ඒ බඹහට මත්තෙන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට පහතින් අහස්හි තේජෝකසිණ සමාපත්තියට සමවැද හුන්නේය.
එකල්හි ආයුෂ්මත් මහාකප්පින තෙරහටද, ‘දැන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කොහි ඉන්නාසේක්ද?’ යි මේ සිත විය. ආයුෂ්මත් මහාකප්පින ස්ථවිර තෙම මිනිස් විෂය ඉක්මවූ, පිරිසිදුවූ දිවැසින්, ඒ බඹහු මත්තෙහි තේජෝකසිණ සමාපත්තියෙන් අහස්හි පළඟින් ඉන්නා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දිටීය. දැක ශක්තිමත් පුරුෂයෙක් නැවූ අත දික් කරන්නේ හෝ දික්කළ අත නවන්නේ හෝ යම්සේද, එසේ ජේතවනාරාමයෙන් විගසෙකින් අතුරුදන්ව ඒ බඹලොව පහළවිය. ඉක්බිති ආයුෂ්මත් මහාකප්පින ස්ථවිර තෙම බටහිරදිග ඇසුරුකොට ඒ බඹහට මත්තෙන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට පහතින් අහස්හි තේජෝකසිණ සමාපත්තියට සමවැද හුන්නේය.
එකල්හි ආයුෂ්මත් අනුරුද්‍ධ තෙරහට මේ සිතවිය, ‘දැන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කොහි ඉන්නාසේක්ද?’ ආයුෂ්මත් අනුරුද්‍ධ ස්ථවිර තෙම මිනිස් විෂය ඉක්මවූ, පිරිසිදුවූ දිවැසින්, ඒ බඹහු මත්තෙහි තේජෝකසිණ සමාපත්තියට සමවැද අහස්හි පළඟින් ඉන්නා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දිටීය. දැක ශක්තිමත් පුරුෂයෙක් නැවූ අත දික් කරන්නේ හෝ දික්කළ අත නවන්නේ හෝ යම්සේද, එසේවූ විගසෙකින් ජේතවනාරාමයෙන් අතුරුදන්ව ඒ බඹලෙව්හි පහළවිය. ඉක්බිති ආයුෂ්මත් අනුරුද්‍ධ ස්ථවිර තෙම උතුරුදිග නිසා ඒ බඹහට මත්තෙන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට පහතින් අහස්හි තේජෝකසිණ සමාපත්තියට සමවැද හුන්නේය.
ඉත්බිති ආයුෂ්මත් මහමුගලන් තෙරහු බඹුහට මෙසේ ගාථාවෙන් කීහ:
‘ඇවැත්නි, පෙර තොපගේ යම් දෘෂ්ටියෙක් වීනම් අද දක්වාත් ඒ දෘෂ්ටිය ඇත්තේද? මේ බඹලෙව්හි (අන්‍ය රශ්මීන්) මැඩපවත්වමින් රැස් විහිදුවමින් බබළන (බුදුරදුන්) දකිහිද? “
(බඹතෙම මෙසේ කීය.) “නිදුකාණනි, පෙර මට යම් දෘෂ්ටියෙක් වී නම්, එය දැන් නැත. බඹලෙව්හි (අන්‍ය රශ්මීන්) ඉක්මවමින් බබළන (බුදුරදුන්) දකිමි. ඒ මම ‘නිත්‍ය සදාකාලික වෙමි’ යි අද මම කෙසේ නම් කියම්ද?”
ඉක්බිති බුදුහු ඒ බ්‍රහ්මයා සංවේගකොට ශක්තිමත් පුරුෂයෙක් නැවූ අත දික් කරන්නේ හෝ දික්කළ අත නවන්නේ හෝ යම්සේද, එසේ ඒ බඹලොවින් අතුරුදන්ව ජේතවනාරාමයෙහි පහළවූසේක.
ඉක්බිති ඒ බ්‍රහ්මතෙම එක්තරා අතවැසි බ්‍රහ්මයෙකුට කථාකළේය. “එව, නිදුකාණනි, ආයුෂ්මත් මහමුගලන් තෙරුන් ඉන්නා යම් තැනෙක් වේද එතැනට යව. ගොස් ආයුෂ්මත් මහමුගලන් තෙරහුට මෙසේ කියව: ‘මුගලන් නම්වූ නිදුකානන් වහන්ස, ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ මෙසේ මහා ඎධි ඇති, මහා ආනුභාව ඇති, භවත් මුගලන් කාශ්‍යප කප්පින අනුරුද්‍ධවහන්සේ වැනි අන්‍යවූත් ශ්‍රාවකයන් වහන්සේලා ඇත්ද?”
“එසේයි, නිදුකාණනි,” යි ඒ අතවැසි බ්‍රහ්මයා බඹහුට උත්තර දී මහමුගලන්තෙරුන් යම් තැනකද එතැනට පැමිණියේය. පැමිණ, මහමුගලන් තෙරුන්ට මෙය කීයේය. “මුගලන් නිදුකානන් වහන්ස, ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ මෙසේ මහා ඎධි ඇති, මහා ආනුභා ඇති, භවත් මුගලන් කාශ්‍යප කප්පින අනුරුද්‍ධ වහන්සේ යම්සේද එසේවූ අන්‍යවූ ශ්‍රාවකයෝ ඇත්තාහුද?”
ඉක්බිති ආයුෂ්මත් මහමුගලන් තෙරහු ඒ අතවැසි බ්‍රහ්මයාට ගාථායෙන් මෙසේ කීහ:
“ත්‍රිවිද්‍යාවෙන් සමන්විත, ඎද්‍ධිවිධ ඥානයට පැමිණි, පරසිත් දැනීමෙහි දක්‍ෂ, ආශ්‍රවයන් ක්‍ෂයකළ අර්හත්වූ බුද්‍ධශ්‍රාවකයෝ බොහෝයි.”
ඉක්බිති ඒ අතවැසි බ්‍රහ්මයා ආයුෂ්මත් මහමුගලන් තෙරුන්ගේ වචනය පිළිගෙන අනුමෝදන්ව ඒ බ්‍රහ්මයා යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණියේය.
පැමිණ, ඒ බ්‍රහ්මයාට මෙය කීය: “නිදුකාණනි, ආයුෂ්මත් මහමුගලන් තෙර මෙසේ කීය.
‘ත්‍රිවිද්‍යා සම්පන්න ඎද්‍ධිවිධඥානයට පැමිණි, පරසිත් දැනීමෙහි දක්‍ෂ, ආශ්‍රවයන් ක්‍ෂය කළ අර්හත්වූ බුද්ධ ශ්‍රාවකයෝ බොහෝය.”
ඒ අතවැසි බ්‍රහ්මයා මෙය කීය. සතුටු සිත් ඇති බ්‍රහ්මතෙම ඒ අතවැසි බ්‍රහ්මයාගේ වචනය සතුටින් පිළිගත්තේය.
|
| 6. බ්‍රහ්මලොකසුත්තං | 6. පමාද සූත්‍රය |
|
177
සාවත්ථිනිදානං. තෙන ඛො පන සමයෙන භගවා දිවාවිහාරගතො හොති පටිසල්ලීනො. අථ ඛො සුබ්‍රහ්මා ච පච්චෙකබ්‍රහ්මා සුද්ධාවාසො
අථ ඛො සුබ්‍රහ්මා ච පච්චෙකබ්‍රහ්මා
එවං වුත්තො
(එවං වුත්තෙ (සී. ස්‍යා. කං.)) ඛො සො බ්‍රහ්මා තං වචනං අනධිවාසෙන්තො සහස්සක්ඛත්තුං අත්තානං අභිනිම්මිනිත්වා සුබ්‍රහ්මානං පච්චෙකබ්‍රහ්මානං එතදවොච - ‘‘පස්සසි මෙ නො ත්වං, මාරිස, එවරූපං ඉද්ධානුභාව’’න්ති? ‘‘පස්සාමි ඛො ත්‍යාහං, මාරිස, එවරූපං ඉද්ධානුභාව’’න්ති. ‘‘සො ඛ්වාහං, මාරිස, එවංමහිද්ධිකො එවංමහානුභාවො කස්ස අඤ්ඤස්ස සමණස්ස වා බ්‍රාහ්මණස්ස වා උපට්ඨානං ගමිස්සාමී’’ති?
අථ ඛො සුබ්‍රහ්මා පච්චෙකබ්‍රහ්මා ද්විසහස්සක්ඛත්තුං අත්තානං අභිනිම්මිනිත්වා තං බ්‍රහ්මානං එතදවොච - ‘‘පස්සසි මෙ නො ත්වං, මාරිස, එවරූපං ඉද්ධානුභාව’’න්ති? ‘‘පස්සාමි ඛො ත්‍යාහං, මාරිස, එවරූපං ඉද්ධානුභාව’’න්ති. ‘‘තයා ච ඛො, මාරිස, මයා ච ස්වෙව භගවා මහිද්ධිකතරො චෙව මහානුභාවතරො ච. ගච්ඡෙය්‍යාසි ත්වං, මාරිස, තස්ස භගවතො උපට්ඨානං අරහතො සම්මාසම්බුද්ධස්සා’’ති? අථ
‘‘තයො
බ්‍යග්ඝීනිසා පඤ්චසතා ච ඣායිනො;
තයිදං විමානං ජලතෙ ච
(ජලතෙව (පී. ක.)) බ්‍රහ්මෙ,
ඔභාසයං උත්තරස්සං දිසාය’’න්ති.
‘‘කිඤ්චාපි තෙ තං ජලතෙ විමානං,
ඔභාසයං උත්තරස්සං දිසායං;
රූපෙ රණං දිස්වා සදා පවෙධිතං,
තස්මා න රූපෙ රමතී සුමෙධො’’ති.
අථ ඛො සුබ්‍රහ්මා ච පච්චෙකබ්‍රහ්මා සුද්ධාවාසො ච පච්චෙකබ්‍රහ්මා තං බ්‍රහ්මානං සංවෙජෙත්වා තත්ථෙවන්තරධායිංසු
|
177
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සැවැත්නුවර සමීපයෙහිවූ අනේපිඬු සිටාණන් විසින් කරවනලද ජේතවනාරාමයෙහි වැඩවසනසේක.
එකල වනාහි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දහවල් ගතකිරීම පිණිස චිත්තවිවේකයෙන් හුන්සේක.
ඉක්බිති ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුබ්‍රහ්මද, ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුද්ධාවාසද, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ යම් තැනකද එතැනට පැමිණියෝය. පැමිණ, වෙන වෙනම උළුවහුකනු වෙත සිටියහ.
ඉක්බිති ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුබ්‍රහ්ම, ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුද්ධාවාසට මෙය කීය. ‘නිදුකාණනි, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ බැහැ දකින්නට කල් නොවෙයි. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දහවල් ගතකිරීමට වැඩියෝ විවේකීවූසේක. අසුවල් බ්‍රහ්ම ලෝකය ධ්‍යාන සැපයෙන් සමෘද්‍ධවූයේවෙයි. අභිඥා මලින් පිපුනේවෙයි. එහි බ්‍රහ්මයෙක්ද පමාව වෙසේ. නිදුකාණනි යමු, ඒ බ්‍රහ්ම ලෝකය යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණෙමු. පැමිණ ඒ බඹු උනන්දු ඇත්තකු කරමු.”
“එසේය, නිදුකාණනි” යි ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුද්ධාවාස ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුබ්‍රහ්මට උත්තරදුනි.
ඉක්බිති ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුබ්‍රහ්මද, ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුද්ධාවාසද, ශක්තිමත් පුරුෂයෙක් නැවුන අත දික් කරන්නේ හෝ දික්කළ අත නවන්නේ හෝ යම්සේද, එසේ ක්‍ෂණයෙන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඉදිරියෙන් අතුරුදන්ව ඒ බඹලොව පහළවූහ.
ඒ බඹතෙම දුරදීම එන ඒ බඹුන් දුටුවේය. දැක ඔවුන්ට මෙසේ කීය: ‘අහ’. දුක් නැත්තාහු, නුඹලා කොතැන්හි සිට එන්නහුද?”
“නිදුකාණනි, අපි වනාහි අර්හත්වූ, සම්මාසම්බුද්ධවූ, භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ සමීපයෙන් එන්නමු. නිදුකාණනි, ඒ අර්හත්වූ, සම්මාසම්බුද්ධවූ, භාග්‍යවතුන් වහන්සේට උපස්ථාන පිණිස නුඹත් යන්නෙහිද?”
මෙසේ කියනු ලැබූ ඒ බඹතෙම ඒ වචනය නොයිවසන්නේ තමා දහස් දෙනෙකු කොට ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුබ්‍රහ්මට මෙසේ කීය. “නිදුකාණනි, නුඹ මෙබඳු ඎද්ධි හා ආනුභා ඇති මා නොදක්නෙහිද?”
“නිදුකාණනි, මෙබඳු ඎද්ධි හා ආනුභාව ඇති නුඹ මම ඇත්තෙන්ම දකිමි.”
“නිදුකාණනි, ඒ මම වනාහි මෙසේ මහත් ඎද්ධි මහත් ආනුභාව ඇත්තෙම්, අන් කවර ශ්‍රමණයෙකුගේ හෝ බ්‍රහ්මණයෙකුගේ හෝ උපස්ථානයට යන්නෙම්ද?”
ඉක්බිති ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුබ්‍රහ්ම තමා දෙදහස් දෙනෙකු කොට මවා ඒ බඹහුට මෙසේ කීය. “නිදුකාණනි, මාගේ මෙබඳුවූ ඎද්ධි ආනුභාව නොදක්නෙහිද?’
“නිදුකාණනි, මෙබඳු ඎද්ධි ආනුභාව ඇති තොප ඇත්තෙන්ම දක්නෙමි.”
“නිදුකාණනි, තොපටත් අපටත් වඩා ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වනාහි මහත් ඎද්ධි ඇත්තේද, මහත් ආනුභා ඇත්තේද වනසේක. නිදුකාණනි ඒ අර්හත්වූ සම්මාසම්බුද්ධවූ භාග්‍යවතුන් වහන්සේට උපස්ථාන පිණිස තොප යනු මැනවි.”
ඉක්බිති ඒ බඹතෙම ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුබ්‍රහ්මහට ගාථායෙකින් (මෙසේ) කීය:
“සුපර්‍ණ (ගුරුළු) රූප තුන්සියයක්ද, හංස රූප හාරසියයක්ද, උකුසු රූප පන්සියයක්ද, ධ්‍යානයෙහි යෙදුනු මාගේ (විමනෙහි වෙත්.) බ්‍රහ්මය, මේ විමානය උතුරුදිග්හි ආලෝක කරමින් බබළයි. එසේ ඇති මම කෙසේ නම් අනිකෙකුගේ උපස්ථානයට යන්නෙම්ද?”
“නැවත යුෂ්මතුන්ගේ රන් විමානය උතුරුදිග්හි ආලෝක කරමින් බබළාද, රූපයෙහි ජාති, ජරා, මරණ යන දෝෂයද, හැමකල්හි ශීතාදියෙන් නිතර නම්පාවීමද දැක, එහෙයින් මනා නුවණැති තැනැත්තේ රූපයෙහි නොඇලෙයි.”
ඉක්බිති ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුබ්‍රහ්මද, ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුද්ධාවාසද, ඒ බ්‍රහ්මයා කළකිරවා එහිම අතුරුදහන්වූහ. ඒ බ්‍රහ්මතෙමද පසු කලෙක වනාහි අර්හත්වූ සම්මාසම්බුද්ධවූ භාග්‍යවතුන් වහන්සේට උපස්ථානය පිණිස ගියේය.
|
| 7. කොකාලිකසුත්තං | 7. කෝකාලික (හෙවත් කෝකාලිය) සූත්‍රය |
|
178
සාවත්ථිනිදානං. තෙන ඛො පන සමයෙන භගවා දිවාවිහාරගතො හොති පටිසල්ලීනො. අථ ඛො සුබ්‍රහ්මා ච පච්චෙකබ්‍රහ්මා සුද්ධාවාසො ච පච්චෙකබ්‍රහ්මා යෙන භගවා තෙනුපසඞ්කමිංසු; උපසඞ්කමිත්වා පච්චෙකං ද්වාරබාහං නිස්සාය අට්ඨංසු. අථ ඛො සුබ්‍රහ්මා පච්චෙකබ්‍රහ්මා කොකාලිකං භික්ඛුං ආරබ්භ
‘‘අප්පමෙය්‍යං පමිනන්තො, කොධ විද්වා විකප්පයෙ;
අප්පමෙය්‍යං පමායිනං, නිවුතං තං මඤ්ඤෙ පුථුජ්ජන’’න්ති.
|
178
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සැවැත්නුවර සමීපයෙහිවූ අනේපිඬු සිටාණන් විසින් කරවනලද ජේතවනාරාමයෙහි වැඩවසනසේක.
එකල වනාහි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දහවල් ගතකිරීම පිණිස චිත්තවිවේකයෙන් හුන්සේක.
ඉක්බිති ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුබ්‍රහ්මද, ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුද්ධාවාසද, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණියෝය. පැමිණ, වෙන වෙනම උළුවහුකණුව වෙත සිටියහ.
එවිට ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුබ්‍රහ්ම කෝකාලික භික්‍ෂුව අරභයා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සමීපයෙහි මේ ගාථාව කීය:
“මෙලොව කවර නම් නුවණ ඇත්තෙක් ශීලාදියෙන් ප්‍රමාණයක් නැති රහතන් වහන්සේ ප්‍රමාණය කරමින් කල්පනා කරන්නේද? ශීලාදියෙන් ප්‍රමාණයක් නැති රහතන් වහන්සේ පමණ කරන්නාවූ ඒ පෘථග්ජනයා වැසුණු ප්‍රඥා ඇත්තෙකැයි හඟිමි.”
|
| 8. කතමොදකතිස්සසුත්තං | 8. තිස්සක සූත්‍රය |
|
179
සාවත්ථිනිදානං. තෙන ඛො පන සමයෙන භගවා දිවාවිහාරගතො හොති පටිසල්ලීනො. අථ ඛො සුබ්‍රහ්මා ච පච්චෙකබ්‍රහ්මා සුද්ධාවාසො ච පච්චෙකබ්‍රහ්මා යෙන භගවා තෙනුපසඞ්කමිංසු; උපසඞ්කමිත්වා පච්චෙකං ද්වාරබාහං නිස්සාය අට්ඨංසු. අථ ඛො සුද්ධාවාසො පච්චෙකබ්‍රහ්මා කතමොදකතිස්සකං
(කතමොරකතිස්සකං (සී. ස්‍යා. කං.)) භික්ඛුං ආරබ්භ භගවතො සන්තිකෙ ඉමං ගාථං අභාසි -
‘‘අප්පමෙය්‍යං
අප්පමෙය්‍යං පමායිනං, නිවුතං තං මඤ්ඤෙ අකිස්සව’’න්ති.
|
179
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සැවැත්නුවර සමීපයෙහිවූ අනේපිඬු සිටාණන් විසින් කරවනලද ජේතවනාරාමයෙහි වැඩවසනසේක.
එකල වනාහි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දහවල් ගතකිරීම පිණිස චිත්තවිවේකයෙන් හුන්සේක.
ඉක්බිති ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුබ්‍රහ්මද, ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුද්ධාවාසද, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණියෝය. පැමිණ, උළුවහුකණුව ඇසුරුකොට වෙන වෙනම සිටියහ. ඉක්බිතිව ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ සුද්‍ධාවාසතෙම කටමෝරකතිස්සක භික්‍ෂුව අරභයා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සමීපයෙහි මේ ගාථාව කීය:
“මෙලොව කවර නම් නුවණ ඇත්තෙක් ශීලාදියෙන් ප්‍රමාණයක් නැති රහතන් වහන්සේ ප්‍රමාණ කරමින් විශේෂයෙන් කල්පනා කරන්නේද? අප්‍රමෙය්‍යවූ රහතන් වහන්සේ ප්‍රමාණ කරන්නාවූ පෘථග්ජනයා (වැසුණු ප්‍රඥා ඇත්තෙකැයි) අඥානයෙකැයි හඟිමි.”
|
| 9. තුරූබ්‍රහ්මසුත්තං | 9. තුදු බ්‍රහ්මා සූත්‍රය |
|
180
සාවත්ථිනිදානං. තෙන ඛො පන සමයෙන කොකාලිකො භික්ඛු ආබාධිකො හොති දුක්ඛිතො බාළ්හගිලානො. අථ ඛො තුරූ
(තුදු (සී. ස්‍යා. කං. පී.)) පච්චෙකබ්‍රහ්මා අභික්කන්තාය රත්තියා අභික්කන්තවණ්ණො කෙවලකප්පං ජෙතවනං ඔභාසෙත්වා යෙන කොකාලිකො භික්ඛු තෙනුපසඞ්කමි; උපසඞ්කමිත්වා වෙහාසං
‘‘පුරිසස්ස හි ජාතස්ස, කුඨාරී
(දුධාරී (ස්‍යා. කං. ක.)) ජායතෙ මුඛෙ;
යාය ඡින්දති අත්තානං, බාලො දුබ්භාසිතං භණං.
‘‘යො නින්දියං පසංසති,
තං වා නින්දති යො පසංසියො;
විචිනාති මුඛෙන සො කලිං,
කලිනා තෙන සුඛං න වින්දති.
‘‘අප්පමත්තකො අයං කලි,
යො අක්ඛෙසු ධනපරාජයො;
සබ්බස්සාපි සහාපි අත්තනා,
අයමෙව මහන්තතරො කලි;
යො සුගතෙසු මනං පදොසයෙ.
‘‘සතං සහස්සානං නිරබ්බුදානං,
ඡත්තිංසති පඤ්ච ච අබ්බුදානි;
යමරියගරහී
(යමරියෙ ගරහී (ස්‍යා. කං.), යමරියං ගරහං (ක.)) නිරයං උපෙති,
වාචං මනඤ්ච පණිධාය පාපක’’න්ති.
|
180
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සැවැත්නුවර සමීපයෙහිවූ අනේපිඬු සිටාණන් විසින් කරවනලද ජේතවනාරාමයෙහි වැඩවසනසේක.
එකල්හි වනාහි කෝකාලික භික්‍ෂුතෙම හටගත් ආබාධ ඇත්තේ දුක් වූයේද දැඩි ගිලන් වූයේද වී.
ඉක්බිති ප්‍රත්‍යෙකබ්‍රහ්මවූ තුදු බ්‍රහ්මතෙම රෑ පෙරයම ඉකුත්වූ කල සියලු දෙව්රම් වෙහෙර තමාගේ ශරීර ආලෝකයෙන් බබුළුවා කෝකාලික භික්‍ෂුව යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණියේය. පැමිණ, අහස සිට කෝකාලික භික්‍ෂුහට මෙසේ කීය:
“කෝකාලික, සැරියුත් මුගලන් දෙදෙනා වහන්සේ කෙරෙහි සිත පහදව. සැරියුත් මුගලන් තෙරහු ශීලවන්තයෝය.”
“ඇවැත්නි, නුඹ කවරෙක්ද?”
“මම තුදු නව් පච්චේක බ්‍රහ්ම වෙමි.”
“ඇවැත්නි, නුඹ අනාගාමි (මේ කාම ලෝකයට නැවත නොඑන්නේ) යැයි භාග්‍යවතුන් වහනසේ විසින් ප්‍රකාශ කරන ලද්දේ නොවේද? එසේ කල්හි මෙහි කුමකට ආයෙහිද? නුඹ විසින් කොතරම් අපරාධයෙක් කරන ලදදැයි බලව.”
(බ්‍රහ්මතෙම මෙසේ කීය.)
“(මෙලොව) උපන් පුද්ගලයාගේ මුඛයෙහි කෙටේරියක් ඇත්තේය. නපුරු වචන කියන අන්‍ධබාල (දුර්ජන) තෙම තමාම නසාගනියි.
“යමෙක් නින්‍දා කටයුත්තා ප්‍රශංසා කරාද, ප්‍රශංසා කටයුත්තා ගර්හා කෙරේද, ඒ පුඟුල්තෙම මුවින් අපරාධ රැස් කර ගනී. (හෙතෙම) ඒ අපරාධ කරණකොටගෙන සුවයක් නම් නොවිඳී.
“යම් වස්තු පරාදයෙක් වේද, තමනුත් සමග ස්වකීය සියලු දේ සම්බන්‍ධ ඒ අපරාධය ස්වල්පයි. යම් කිසිවෙක් යහපත් මගින් ගිය පුද්ගලයින් (රහතුන්) කෙරෙහි සිත දූෂ්‍ය කරන්නේද, මේ වනාහි මහත් අපරාධය වෙයි.
“ලාමකවූ වචනයෙන්ද, සිතෙන්ද, ආර්‍ය්‍යන්ට ගරහන පුද්ගලතෙම යම් නරකයකට උත්පත්ති වශයෙන් පැමිණේද, (එහි ආයුෂ) නිරබ්බුදයන් සිය දහසෙක් හා (නිරබ්බුද) සතිසෙක්ද, අර්බුද පසෙක්ද වෙත්.”
|
| 10. කොකාලිකසුත්තං | 10. දෙවෙනි කෝකාලික සූත්‍රය |
|
181
සාවත්ථිනිදානං
අථ ඛො කොකාලිකො භික්ඛු උට්ඨායාසනා භගවන්තං අභිවාදෙත්වා පදක්ඛිණං කත්වා පක්කාමි. අචිරපක්කන්තස්ස ච කොකාලිකස්ස භික්ඛුනො සාසපමත්තීහි පීළකාහි
(පිළකාහි (සී. පී.)) සබ්බො කායො ඵුටො අහොසි. සාසපමත්තියො හුත්වා මුග්ගමත්තියො අහෙසුං, මුග්ගමත්තියො හුත්වා කලායමත්තියො අහෙසුං, කලායමත්තියො හුත්වා කොලට්ඨිමත්තියො අහෙසුං, කොලට්ඨිමත්තියො හුත්වා කොලමත්තියො අහෙසුං, කොලමත්තියො හුත්වා ආමලකමත්තියො අහෙසුං, ආමලකමත්තියො හුත්වා බෙලුවසලාටුකමත්තියො අහෙසුං, බෙලුවසලාටුකමත්තියො හුත්වා බිල්ලමත්තියො අහෙසුං, බිල්ලමත්තියො
අථ
අථ
එවං වුත්තෙ, අඤ්ඤතරො භික්ඛු භගවන්තං එතදවොච - ‘‘කීවදීඝං නු ඛො, භන්තෙ, පදුමෙ නිරයෙ ආයුප්පමාණ’’න්ති? ‘‘දීඝං ඛො, භික්ඛු, පදුමෙ නිරයෙ ආයුප්පමාණං. තං න සුකරං සඞ්ඛාතුං - එත්තකානි වස්සානි ඉති වා, එත්තකානි වස්සසතානි ඉති වා, එත්තකානි වස්සසහස්සානි ඉති වා, එත්තකානි වස්සසතසහස්සානි ඉති වා’’ති. ‘‘සක්කා පන, භන්තෙ, උපමං කාතු’’න්ති? ‘‘සක්කා
‘‘සෙය්‍යථාපි, භික්ඛු වීසතිඛාරිකො කොසලකො තිලවාහො. තතො පුරිසො වස්සසතස්ස වස්සසතස්ස අච්චයෙන එකමෙකං තිලං උද්ධරෙය්‍ය; ඛිප්පතරං ඛො සො, භික්ඛු, වීසතිඛාරිකො කොසලකො තිලවාහො ඉමිනා උපක්කමෙන පරික්ඛයං පරියාදානං ගච්ඡෙය්‍ය, න ත්වෙව එකො අබ්බුදො නිරයො. සෙය්‍යථාපි, භික්ඛු, වීසති අබ්බුදා නිරයා, එවමෙකො නිරබ්බුදනිරයො. සෙය්‍යථාපි, භික්ඛු, වීසති නිරබ්බුදා නිරයා, එවමෙකො අබබො නිරයො. සෙය්‍යථාපි, භික්ඛු, වීසති අබබා නිරයා, එවමෙකො
‘‘පුරිසස්ස
කුඨාරී ජායතෙ මුඛෙ;
යාය ඡින්දති අත්තානං,
බාලො දුබ්භාසිතං භණං.
‘‘යො නින්දියං පසංසති,
තං වා නින්දති යො පසංසියො;
විචිනාති මුඛෙන සො කලිං,
කලිනා තෙන සුඛං න වින්දති.
‘‘අප්පමත්තකො අයං කලි,
යො අක්ඛෙසු ධනපරාජයො;
සබ්බස්සාපි සහාපි අත්තනා,
අයමෙව මහන්තරො කලි;
යො සුගතෙසු මනං පදොසයෙ.
‘‘සතං සහස්සානං නිරබ්බුදානං,
ඡත්තිංසති පඤ්ච ච අබ්බුදානි;
යමරියගරහී
වාචං මනඤ්ච පණිධාය පාපක’’න්ති.
|
181
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සැවැත්නුවර සමීපයෙහිවූ අනේපිඬු සිටාණන් විසින් කරවනලද ජේතවනාරාමයෙහි වැඩවසනසේක. ඉක්බිති කෝකාලික භික්‍ෂුතෙම භාග්‍යවතුන් වහන්සේ යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණියේය. පැමිණ, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඳ එකත්පස්ව හුන්නේය. එකත්පසෙක හුන්නාවූ කෝකාලික භික්‍ෂුතෙම භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙසේ කීය: “ස්වාමීනි, සැරියුත් මුගලන් තෙරහු ලාමක අදහස් ඇත්තාහු ලාමක අදහස්වලට වසඟවූවාහුය.”
මෙසේ කී කල්හි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කෝකාලික භික්‍ෂුවට මෙසේ වදාළසේක: “එසේ නොකියව, කෝකාලික, එසේ නොකියව, කෝකාලික, කෝකාලික, සැරියුත් මුගලන් දෙනම කෙරෙහි සිත පහදව, සැරියුත් මුගලන් දෙනම ශීලවන්තයෝය.”
දෙවනුවත් කෝකාලික භික්‍ෂුතෙම භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙසේ කීය: “ස්වාමීනි, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වනාහි විශ්වාසකට හැක්කේය, ඇදහියයුතු කථා ඇත්තේය, එසේ වුව සැරියුත් මුගලන් තෙරහු පවිටු අදහස් ඇත්තෝය, පවිටු අදහස්වලට වසඟ වූවාහුය.”
දෙවනුවත් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කෝකාලික භික්‍ෂුවට මෙසේ කීය: “එසේ නොකියව, කෝකාලික, එසේ නොකියව, කෝකාලික, කෝකාලික, සැරියුත් මුගලන් දෙනම කෙරෙහි සිත පහදව, සැරියුත් මුගලන් දෙනම ශීලවන්තයෝය.”
තුන්වෙනුවත් කෝකාලික භික්‍ෂුතෙම භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙය කීය: “ස්වාමීනි, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වනාහි විශ්වාසකට හැක්කේය, ඇදහියයුතු කථා ඇත්තේය, එසේ වුව සැරියුත් මුගලන් තෙරහු පවිටු අදහස් ඇත්තෝය, පවිටු අදහස්වලට වසඟ වූවාහුය.”
තුන්වෙනුවද භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කෝකාලික භික්‍ෂුවට මෙය කීය: “එසේ නොකියව, කෝකාලික, එසේ නොකියව, කෝකාලික, කෝකාලික, සැරියුත් මුගලන් දෙනම කෙරෙහි සිත පහදව, සැරියුත් මුගලන් දෙනම ශීලවන්තයෝය.”
ඉක්බිති කෝකාලික භික්‍ෂුතෙම අසුනෙන් නැගිට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඳ, ප්‍රදක්‍ෂිණාකොට ගියේය. එසේගොස් නොබෝ වේලාවකින් කෝකාලික භික්‍ෂුවගේ සකල ශරීරය අබැට පමණවූ පිළිකාවලින් පැතුරුනේ විය. අබ ඇට පමණව, මුං ඇට පමණ විය. මුං ඇට පමණව කඩල පමණ විය. කඩල ඇට පමණව ඩෙබර ඇට පමණ විය. ඩෙබර ඇට පමණව නෙල්ලි පමණ විය. නෙල්ලි පමණව නොපැසුණු බෙලි පමණ විය. නොපැසුණු බෙලි පමණව බෙලි පමණ විය. බෙලි පමණව ගැහුනේය. සැරවද ලේද වැගිරිණි.
ඉක්බිති කෝකාලික භික්‍ෂුව ඒ ලෙඩින්ම මැරුණේය. මැරුණාවූ කෝකාලික භික්‍ෂුතෙම සැරියුත් මුගලන් කෙරෙහි වෛර බැඳ පදුම නිරයෙහි උපන්නේය.
ඉක්බිති සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම රෑ පෙරයම ඉකුත් කල සියලු ශරීර ආලෝකයෙන් ජේතවනය බබුළුවා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණියේය. පැමිණ, භාග්‍යවත්හු වැඳ එකතපසෙක සිටියේය. එකත්පසෙක හුන් සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙසේ කීය: “ස්වාමීනි, කෝකාලික භික්‍ෂුතෙම මැරුණේය. මැරී සැරියුත් මුගලන් දෙතෙරුන් කෙරෙහි වෛර බැඳ පදුම නරකයෙහි උපන්නේය.” සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම මෙය කීය. මෙසේ කියා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඳ ප්‍රදක්‍ෂිණා කොට එහිම අතුරුදහන්විය.
ඉක්බිති භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඒ රාත්‍රිය ඉක්මුණු පසු භික්‍ෂූන්ට කථාකළසේක. “මහණෙනි, මේ රාත්‍රියේ සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම රෑ පෙරයම ඉකුත් කල සියලු ජේතවනය ශරීර ආලෝකයෙන් බබුළුවා මම යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණියේය. පැමිණ, මා වැඳ එකතපස්ව සිටියේය. මහණෙනි, එකත්පස්ව සිටි බ්‍රහ්මතෙම මට මෙය කීය: “ස්වාමීනි, කෝකාලික භික්‍ෂුතෙම මැරුණේය. ස්වාමීනි, මැරී කෝකාලික භික්‍ෂුතෙම සැරියුත් මුගලන් දෙතෙරුන් කෙරෙහි වෛර බැඳ පදුම නිරයට උත්පත්තිය වශයෙන් පැමිණියේය.” මහණෙනි, සහම්පති බ්‍රහ්මතෙම මෙය කීය. මෙය කියා මා වැඳ ප්‍රදක්‍ෂිණා කොට එහිම අතුරුදහන්විය.”
මෙසේ කීකල එක්තරා භික්‍ෂුවක් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙසේ කීයේය: “ස්වාමීනි, පදුම නිරයෙහි ආයුෂ කොපමණ දිගද?” “මහණෙනි, පදුම නිරයෙහි ආයුෂ ප්‍රමාණය දිග්මය, වර්‍ෂ මෙපමණැයි හෝ ශත වර්‍ෂ මෙපමණැයි හෝ සහශ්‍ර වර්‍ෂ මෙපමණැයි හෝ සතසහශ්‍ර වර්‍ෂ මෙපමණැයි හෝ සංඛ්‍යා කිරීමට පහසු නොවේ.”
“ස්වාමීනි, උපමා කළ හැකිද?”
“හැකිය මහණෙනි” යි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වදාළහ. “මහණෙනි, යම්සේ කොසොල්රට සංඛ්‍යායෙන් වීසතිඛාරිකයෙක් (දෝන තුන්සිය විස්සක්) ඇති තල කරත්තයක් වේ නම් එයින් පුරුෂයෙක් වර්‍ෂ සියයක් හෝ දාහක් අවෑමෙන් එක් තල ඇටයක් බැගින් ඉවත දමන්නේනම් මහණෙනි, ඒ කොසොල්රට සංඛ්‍යායෙන් වීසතිඛාරිකයෙක් ඇති තල කරත්තය ඉතා ඉක්මනින් මේ අයුරින් ගෙවීමෙන් අවසානයට යන්නේය, එහෙත් එතරම් ඉක්මනින් එක අර්බුද නරකයෙක ආයුෂ නොගෙවෙන්නේමය. මහණෙනි, අර්බුද නරකයට අයත් කාල ප්‍රමාණයෙන් විසි ගුණයෙන් නිරර්බුද නරකයෙහි එක් කාලයෙකි. මහණෙනි, නිරබ්බුද නරක ප්‍රමාණයෙන් විසි ගුණයෙක් අබබ නරකයෙහි එක් කාලයෙකි.මහණෙනි, අබබ නරක ප්‍රමාණයෙන් විසි ගුණයෙක් එක් අටට නරකයට අයත් කාලයෙකි. මහණෙනි, අටට නරක ප්‍රමාණයෙන් විසි ගුණයෙන් එක් අහහ නරකයට අයත් කාලයකි. මහණෙනි, අහහ නරක ප්‍රමාණයෙන් විසි ගුණයෙක් එක් කුමුදු නරකයට අයත් කාලයෙකි. මහණෙනි, කුමුදු නරක ප්‍රමාණයෙන් විසි ගුණයෙක් එක් සෝගන්‍ධික කාලයෙකි. මහණෙනි, සෝගන්‍ධික නරක ප්‍රමාණයෙන් විංශති ගුණයෙක් එක් උප්පල නරකයට අයත් කාලයෙකි. මහණෙනි, උප්පල නරක ප්‍රමාණයෙන් විසි ගුණයෙක් එක පුණ්ඩරීක නරකයට අයත් කාලයෙකි. මහණෙනි, පුණ්ඩරීක නරක ප්‍රමාණයෙන් විසි ගුණයෙක් එක් පදුම නරකයට අයත් කාලයෙකි. මහණෙනි, කෝකාලික භික්‍ෂුව සැරියුත් මුගලන් දෙතෙරුන් කෙරෙහි වෛර බැඳ උපන්නේ පදුම නිරයෙහිය.”
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මෙසේ වදාළසේක: සුගතවූ ශාස්තෲන් වහන්සේ මෙය වදාරා ඉක්බිතිව මෙසේද වදාළසේක:
“මෙලොව උපන් තැනැත්තාගේ මුඛයෙහි කෙටේරියක් ඇත්තේය. නපුරු වචන කියන අන්‍ධබාල දුර්ජනතෙම ඒ කෙටේරියෙන් තමාම වනසයි.
“යමෙක් නින්‍දා කටයුත්තාට ප්‍රශංසාද, ප්‍රශංසා කටයුත්තාට නින්‍දා හෝ කෙරේද, හෙතෙම මුඛයෙන් අපරාධ රැස් කර ගනී ඒ අපරාධ කරණකොට සුවයක් නම් නොවිඳී.
“යම් වස්තු පරාදයෙක් වේද, තමනුත් සමග ස්වකීය සියලු දේ සම්බන්‍ධ ඒ අපරාධය ස්වල්පයි. යම් කිසිවෙක් යහපත්ව ගිය පුද්ගලයන් (රහතුන්) කෙරෙහි සිත දූෂ්‍ය කරන්නේද, මේ වනාහි (ඊට වඩා) ඉතා විශාලවූ අපරාධයයි.
“ලාමකවූ වචනයෙන්ද, සිතෙන්ද, ආර්‍ය්‍යයන්ට ගරහන පුද්ගලතෙම යම් නරකයකට උප්පත්ති වශයෙන් පැමිණේද, (එහි ආයුෂ) නිරබ්බුදයන් සිය දහසෙක් හා (නිරබ්බුද) සතිසෙක්ද අර්බුද පසෙක්ද වේ.”
|
| 2. දුතියවග්ගො | 2. පරිනිර්‍වාණ වර්‍ගය |
| 1. සනඞ්කුමාරසුත්තං | 1. සනංකුමාර (හෙවත්) බ්‍රහ්මාසනා සූත්‍රය |
|
182
එවං
‘‘ඛත්තියො සෙට්ඨො ජනෙතස්මිං, යෙ ගොත්තපටිසාරිනො;
විජ්ජාචරණසම්පන්නො, සො සෙට්ඨො දෙවමානුසෙ’’ති.
ඉදමවොච බ්‍රහ්මා සනඞ්කුමාරො. සමනුඤ්ඤො සත්ථා අහොසි. අථ ඛො බ්‍රහ්මා සනඞ්කුමාරො ‘‘සමනුඤ්ඤො මෙ සත්ථා’’ති භගවන්තං අභිවාදෙත්වා පදක්ඛිණං කත්වා තත්ථෙවන්තරධායීති.
|
182
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් සමයෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ රජගහ නුවර සප්පිනී (නදී) තෙර වසනසේක.
ඉක්බිති සනංකුමාර බ්‍රහ්මතෙම රෑ පෙරයම ඉක්මුණු කල්හි සියලු සප්පිනී (නදී) තීරය තමාගේ ශරීර ආලෝකයෙන් බබුළුවා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණියේය. පැමිණ, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඳ එක් පසෙක සිටියේය.
එක් පසෙක සිටි සනංකුමාර බ්‍රහ්මයා වනාහි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සමීපයෙහි මේ ගාථාව කීය:
“මිනිසුන් අතුරෙහි යම් ජනකෙනෙක් වංශය ගැන සලකන්නහුද, (ඔවුනතුරෙන්) ක්‍ෂත්‍රියතෙම ශ්‍රේෂඨයි. (යම් කිසිවෙක්) ත්‍රිවිද්‍යාවෙන් හා (පසළොස්) චරණ ධර්‍මයන්ගෙන් යුක්තවේ නම් ඒ තෙම දිව්‍ය මනුෂ්‍යයන් අතුරෙන් ශ්‍රේෂ්ඨයි.”
සනංකුමාර බ්‍රහ්මයා මෙය කීය. ශාස්තෲන් වහන්සේ එකඟවූසේක. ඉක්බිතිව සනංකුමාර බ්‍රහ්මයා “ශාස්තෲන් වහන්සේ මා හා එකඟවූ සේකැ” යි (සිතා) භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඳ ප්‍රදක්‍ෂිණාකොට එහිම අතුරුදහන්විය.
|
| 2. දෙවදත්තසුත්තං | 2. දේවදත්ත සූත්‍රය |
|
183
එවං මෙ සුතං - එකං සමයං භගවා රාජගහෙ විහරති ගිජ්ඣකූටෙ පබ්බතෙ අචිරපක්කන්තෙ දෙවදත්තෙ. අථ ඛො බ්‍රහ්මා සහම්පති අභික්කන්තාය රත්තියා අභික්කන්තවණ්ණො කෙවලකප්පං ගිජ්ඣකූටං
‘‘ඵලං
සක්කාරො කාපුරිසං හන්ති, ගබ්භො අස්සතරිං යථා’’ති.
|
183
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දෙව්දත්තෙර සඞඝභේදය කොට ගයා සීසයට ගිය නොබෝ කල්හි රජගහනුවර ගිජුකුළුපව්වෙහි වැඩවසනසේක.
ඉක්බිති සහම්පති බ්‍රහ්මයා මධ්‍යම රාත්‍රිය ඉක්මුණුකල බබළන ශරීර වර්‍ණ ඇත්තේ සියලු ගිජුකුළුපව්ව බබුළුවා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණියේය. පැමිණ, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඳ එකත්පසෙක හුන්නේය.
එකත්පසෙක හුන් සහම්පති බ්‍රහ්මයා දෙව්දතුන් ගැන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සමීපයෙහි මේ ගාථාව කීය:
“යම්සේ ඵලයතෙම ඒකාන්තයෙන් කෙසෙල්ගස නසාද, ඵලය හුණ ගස නසයිද, ඵලය බට ගස නසයිද, දරුගැබ අශ්වතරීය (කොටලුට දාව වෙළඹ කුස උපන්නීය) යම්සේ නසන්නේද, (එසේම) සත්කාරය තෙම අධම පුරුෂයා නසයි.”
|
| 3. අන්ධකවින්දසුත්තං | 3. අන්‍ධකවින්‍ද සූත්‍රය |
|
184
එකං
‘‘සෙවෙථ පන්තානි සෙනාසනානි,
චරෙය්‍ය සංයොජනවිප්පමොක්ඛා;
සචෙ රතිං නාධිගච්ඡෙය්‍ය තත්ථ,
සඞ්ඝෙ වසෙ රක්ඛිතත්තො සතීමා.
‘‘කුලාකුලං පිණ්ඩිකාය චරන්තො,
ඉන්ද්‍රියගුත්තො
සෙවෙථ පන්තානි සෙනාසනානි,
භයා පමුත්තො අභයෙ විමුත්තො.
‘‘යත්ථ භෙරවා සරීසපා
(සිරිං සපා (සී. ස්‍යා. කං. පී.)),
විජ්ජු සඤ්චරති ථනයති දෙවො;
අන්ධකාරතිමිසාය රත්තියා,
නිසීදි තත්ථ භික්ඛු විගතලොමහංසො.
‘‘ඉදඤ්හි ජාතු මෙ දිට්ඨං, නයිදං ඉතිහීතිහං;
එකස්මිං බ්‍රහ්මචරියස්මිං, සහස්සං මච්චුහායිනං.
‘‘භිය්‍යො
(භීයො (සී. ස්‍යා. කං. පී.)) පඤ්චසතා සෙක්ඛා, දසා ච දසධා දස;
සබ්බෙ සොතසමාපන්නා, අතිරච්ඡානගාමිනො.
‘‘අථායං
සඞ්ඛාතුං නොපි සක්කොමි, මුසාවාදස්ස ඔත්තප’’න්ති
(ඔත්තපෙති (සී. ස්‍යා. කං. පී.), ඔත්තප්පෙති (ක.)).
|
184
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මගධරට අන්‍ධකවින්‍ද ගම වැඩවසනසේක.
එකල වනාහි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඝනාන්‍ධකාරයෙන් අඳුරුවූ රාත්‍රියෙක එළිමහනෙහි හුන්සේක. වැස්සද පොද එක දෙක වැටුනේය.
ඉක්බිති සහම්පති බ්‍රහ්මයා මධ්‍යම රාත්‍රිය ඉක්මුණුකල බබළන ශරීර වර්‍ණ ඇත්තේ සියලු අන්‍ධකවින්‍ද ගම බබුළුවා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ යම් තැනෙකද එතැනට පැමිණියේය. පැමිණ, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඳ එකත්පසෙක සිටියේය.
එකත්පසෙක සිටි සහම්පති බ්‍රහ්මයා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සමීපයෙහි මේ ගාථාවන් කීය:
“(මනුෂ්‍යවාසයෙන් දුර පිහිටි සේනාසනයන් සෙවනය කරන්නේය.) සංයෝජනයන්ගෙන් මිදීම පිණිස හැසිරෙන්නේය. ඒ සෙනසුන් ප්‍රියකළ නොහැකිනම් ආරක්‍ෂා සහිත ආත්මයක් ඇතිව සිහි ඇතිව සඞඝයා මධ්‍යයෙහි වාසය කරන්නේය.
“දමනය කරනලදඉන්‍ද්‍රිය ඇත්තාවූ, පුඥාවත්වූ, ස්මෘතිමත්වූ, කුලයෙන් කුලයට පිඬු පිණිස හැසිරෙන්නේ, (මනුෂ්‍යවාසයෙන් දුර පිහිටි) වනසෙනසුන් සේවනය කරන්නේය. හෙතෙම සංසාර භයෙන් මිදුනෙක්ව නිර්‍වානයෙහි නැමුණෙක්ව වාසය කරන්නේය.
“යම් තැනෙක බියජනක අරමුණු වෙත්ද, දීර්ඝ ජාතික සර්‍පාදීහු වෙත්ද, විදුලිය පවතීද, මේඝය ගර්ජනය කෙරේද, ඒ ස්ථානයෙහි (යෝගාවචර) මහණතෙම (භාග්‍යවතුන් වහන්සේ) ඝනාන්‍ධකාරයෙන් අඳුරුවූ රාත්‍රියෙහි පහවූ භය ඇතිව හුන්නේය.
“මේ කාරණය වනාහි මා විසින් ඒකාන්තයෙන් දක්නා ලද්දේය. මම මේ කාරණය ප්‍රත්‍යක්‍ෂ වශයෙන් දැනගෙනම කියමි. එක් ධර්‍මදේශනාවෙක්හි මාරයා පරදවා සිටින්නාවූ රහතන්වහන්සේලා දහසක් වෙයි.
“බොහෝසේ ශෛක්‍ෂයෝ (රහත් නොවූ ආර්‍ය්‍යයෝ) පන්සියයක්ද, (එක්සිය දස දෙනෙක්)ද වෙති. මේ සියල්ලෝම ආර්‍ය්‍ය මාර්‍ගයට පැමිණියාහු නිරයාදියට නොපැමිණෙන්නාහු වෙති.
“තවද මේ (හැර) අන්‍ය ප්‍රජා තොමෝ පුණ්‍යයට හිමියයි මාගේ කල්පනාවයි. ඔවුන් මෙපමණය කියා ගනින්නට නොහැක්කෙමි.” (ගණන වැරදීමෙන්) මෘෂාවාදයට බිය වෙමි.”
|
| 4. අරුණවතීසුත්තං | 4. අරුණවතී සූත්‍රය |
|
185
එවං
‘‘භූතපුබ්බං, භික්ඛවෙ, රාජා අහොසි අරුණවා නාම. රඤ්ඤො ඛො පන, භික්ඛවෙ, අරුණවතො අරුණවතී නාම රාජධානී අහොසි. අරුණවතිං ඛො පන, භික්ඛවෙ, රාජධානිං
(අරුණවතියං ඛො පන භික්ඛවෙ රාජධානියං (පී. ක.)) සිඛී භගවා
‘‘අථ ඛො, භික්ඛවෙ, සිඛී භගවා අරහං සම්මාසම්බුද්ධො අභිභුං භික්ඛුං ආමන්තෙසි - ‘පටිභාතු, බ්‍රාහ්මණ, තං බ්‍රහ්මුනො ච බ්‍රහ්මපරිසාය ච බ්‍රහ්මපාරිසජ්ජානඤ්ච ධම්මී කථා’ති. ‘එවං, භන්තෙ’ති ඛො, භික්ඛවෙ, අභිභූ භික්ඛු සිඛිස්ස භගවතො අරහතො සම්මාසම්බුද්ධස්ස පටිස්සුත්වා, බ්‍රහ්මානඤ්ච බ්‍රහ්මපරිසඤ්ච බ්‍රහ්මපාරිසජ්ජෙ ච ධම්මියා කථාය සන්දස්සෙසි සමාදපෙසි සමුත්තෙජෙසි සම්පහංසෙසි. තත්‍ර සුදං, භික්ඛවෙ, බ්‍රහ්මා ච බ්‍රහ්මපරිසා ච බ්‍රහ්මපාරිසජ්ජා
‘‘අථ
‘‘අථ ඛො අභිභූ භික්ඛු සිඛිං භගවන්තං අරහන්තං සම්මාසම්බුද්ධං එතදවොච - ‘අභිජානාමි ඛ්වාහං, භන්තෙ, භික්ඛුසඞ්ඝස්ස මජ්ඣෙ එවරූපිං වාචං භාසිතා - පහොමි ඛ්වාහං ආවුසො, බ්‍රහ්මලොකෙ ඨිතො සහස්සිලොකධාතුං
‘‘ආරම්භථ
(ආරබ්භථ (සබ්බත්ථ)) නික්කමථ
(නික්ඛමථ (සී. පී.)), යුඤ්ජථ බුද්ධසාසනෙ;
ධුනාථ මච්චුනො සෙනං, නළාගාරංව කුඤ්ජරො.
‘‘යො
පහාය ජාතිසංසාරං, දුක්ඛස්සන්තං කරිස්සතී’’ති.
‘‘අථ
‘‘ආරම්භථ නික්කමථ, යුඤ්ජථ බුද්ධසාසනෙ;
ධුනාථ මච්චුනො සෙනං, නළාගාරංව කුඤ්ජරො.
‘‘යො
පහාය ජාතිසංසාරං, දුක්ඛස්සන්තං කරිස්සතී’’ති.
‘‘‘එවං ඛො මයං, භන්තෙ, අස්සුම්හ අභිභුස්ස භික්ඛුනො බ්‍රහ්මලොකෙ ඨිතස්ස ගාථායො භාසමානස්සා’ති. ‘සාධු සාධු, භික්ඛවෙ; සාධු ඛො තුම්හෙ, භික්ඛවෙ! අස්සුත්ථ අභිභුස්ස භික්ඛුනො බ්‍රහ්මලොකෙ ඨිතස්ස ගාථායො භාසමානස්සා’’’ති.
ඉදමවොච භගවා, අත්තමනා තෙ භික්ඛූ භගවතො භාසිතං අභිනන්දුන්ති.
|
185
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සැවැත්නුවර සමීපයෙහිවූ අනේපිඬු සිටාණන් විසින් කරවනලද ජේතවනාරාමයෙහි වැඩවසනසේක.
එකල්හි වනාහි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ “මහණෙනි” යි, භික්‍ෂූන්ට කථාකළසේක.
‘ස්වාමීනි’ යි ඒ භික්‍ෂූහු භාග්‍යවතුන්ට උත්තර දුන්හ.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මෙය කීය: “මහණෙනි, පෙරවූ දෙයක් කියමි. අරුණවා නම් රජෙක් විය. මහණෙනි, අරුණවා රජහට අරුණවතී නම් රාජධානියෙක් විය. මහණෙනි, අරුණවතී රාජධානිය ඇසුරුකොට සිඛී නම් භාග්‍යවත් අර්හත් සම්මා සම්බුදුරජාණන් වහන්සේ වුසූ සේක,
“මහණෙනි, සිඛී නම් භාග්‍යවත් අර්හත් සම්මා සම්බුද්ධයන් වහන්සේට අහිභු, සම්භව නම් අග්‍රවූ, උතුම්වූ ශ්‍රාවක දෙදෙනෙක් විය.
“මහණෙනි, එකල්හි වනාහි සිඛී නම්වූ භාග්‍යවත්වූ අර්හත්වූ සම්මා සම්බුද්ධයන් වහන්සේ අහිභු භික්‍ෂුවට (මෙසේ) වදාළසේක. ‘බ්‍රාහ්මණය, බත් වේලාව පැමිණෙනතුරු කිසියම් බඹලොවකට පැමිණෙමු.’
“මහණෙනි, ‘එසේය, ස්වාමීනි’ යි අහිභු භික්‍ෂුතෙම සිඛී භාග්‍යවත් අර්හත් සම්මා සම්බුද්ධයන් වහන්සේට උත්තර දුන්නේය.
“මහණෙනි, ඉක්බිති ඒ සිඛී නම් භාග්‍යවත් අර්හත් සම්මා සම්බුද්ධයන් වහන්සේත් අහිභු භික්‍ෂුවත් ශක්තිමත් පුරුෂයෙක් නැවූ අත දික් කරන්නේ හෝ දික්කළ අත නවන්නේ හෝ යම්සේද එසේ අරුණවතී රාජධානියෙන් අතුරුදහන්ව ඒ බඹලෙව්හි පහළවූහ.
“මහණෙනි, ඉක්බිති අර්හත් සම්‍යක් සම්බුද්ධ සිඛී භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අහිභු භික්‍ෂුවට (මෙසේ) වදාළසේක. ‘බ්‍රාහ්මණය, බ්‍රහ්මයාටද, බ්‍රහ්ම පිරිසටද, බ්‍රහ්ම අතවැසියන්ටද (සුදුසු) කථාවක් තට වැටහේවා, (කථාවක් කෙරේවා)”
“මහණෙනි, ‘එසේය ස්වාමීනි’ යි අහිභු භික්‍ෂුතෙම අර්හත් සම්‍යක් සම්බුද්‍ධවූ සිඛී භාග්‍යවතුන් වහන්සේට උත්තරදී බ්‍රහ්මයාද, බ්‍රහ්ම පිරිසද, බ්‍රහ්ම අතවැසියන්ටද, ධර්‍ම කථාවෙන් අවවාද කළේය, සමාදන් කරවීය, උත්සාහ වර්‍ධනය කරවීය, සතුටු කරවීය.
“මහණෙනි, එකල වනාහි බ්‍රහ්මතෙමේද, බ්‍රහ්ම පිරිසද, බ්‍රහ්ම අතවැසියෝද, (ඒ කථාව) ලාමක කොට සිතත්, ගරහත්, එහි දොස් පහළ කෙරෙත්. ‘බලව ඒකාන්තයෙන් ආශ්චර්‍ය්‍යයක හැටි, ඒකාන්තයෙන් අද්භූතයක හැටි ශාස්තෲන්වහන්සේ හමුයෙහි වූකලී ශ්‍රාවකයෙක් තෙම කෙසේ නම් දහම් දෙසන්නේද?’ (කියායි.)
“මහණෙනි, ඉක්බිති වනාහි අර්හත් සම්‍යක් සම්බුද්ධ සිඛී භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අහිභු භික්‍ෂුවට මෙසේ වදාළසේක. ‘බ්‍රාහ්මණය, බ්‍රහ්මතෙමේද, බ්‍රහ්ම පිරිසටද, බ්‍රහ්ම අතවැසියෝද, (තොපගේ කථාව) ලාමක කොට සිතත්, ගරහත්, එහි දොස් පහළ කෙරෙත්. ඒකාන්තයෙන් ආශ්චර්‍ය්‍යයක හැටි, ඒකාන්තයෙන් අද්භූතයක හැටි.’ ශාස්තෲන්වහන්සේ හමුයෙහි ශ්‍රාවකයෙක් තෙම කෙසේ නම් ධර්‍මය දේශනා කරන්නේදැ’ යි (කියායි. එහෙයින් බ්‍රාහ්මණය, තෝ බොහෝ සෙයින් බ්‍රහ්මයාද, බ්‍රහ්ම පිරිසද, බ්‍රහ්ම අතවැසියන්ද සංවේග කරව’ යි (වදාළසේක)
“මහණෙනි, ‘එසේය ස්වාමීනි’ යි අර්හත් සම්‍යක් සම්බුද්ධ සිඛී භාග්‍යවතුන් වහන්සේට අහිභු භික්‍ෂුව උත්තරදී පෙනෙනු ලබන කයින්ද ධර්‍ම දේශනා කෙළේය. පෙනෙනු ලබන යටි භාගය ඇති ශරීරයේ කොටසකින්ද, නොපෙනෙනු ලබන මතු භාගය ඇති ශරීරයේ කොටසකින්ද, ධර්‍ම දේශනා කෙළේය. පෙනෙනු ලබන මතු ශරීරයේ කොටසකින්ද, නොපෙනෙනු ලබන යට ශරීරයේ කොටසකින්ද, ධර්‍ම දේශනා කෙළේය.
“මහණෙනි, එවිට වනාහි, බ්‍රහ්මතෙමේද, බ්‍රහ්ම පිරිසද, බ්‍රහ්ම අතවැසියෝද, ආශ්චර්‍ය්‍ය අද්භූත සිතැත්තාහු ‘පින්වත, ඒකාන්තයෙන් ආශ්චර්‍ය්‍යයි, පින්වත, ඒකාන්තයෙන් අද්භූතයි, ශ්‍රමණයාගේ මහ ඎද්‍ධිභාවය හා මහානුභාවය’ යි (සිතූහ.)
“මහණෙනි, ඉක්බිති අහිභු භික්‍ෂුව අර්හත් සම්‍යක් සම්බුද්ධ සිඛී භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙය කීය: ‘ස්වාමීනි, භික්‍ෂු සංඝයා මැද (මවිසින්) මෙබඳු වචනයක් කියනලද බව ප්‍රකාශකරමි. (කෙබඳුද යත්) ‘ඇවැත්නි, මම බඹ ලොව සිටියෙමි. සහශ්‍රී ලෝක ධාතුව වචනයෙන් හඟවන්නට හැක්කේ වෙමි’ යි කියායි.
“‘බ්‍රාහ්මණය, බඹලොව සිටියෙක් යම් සහශ්‍රී ලෝක ධාතුවක් වචනයෙන් හඟවන්නෙහි නම් බ්‍රාහ්මණය, මේ එයට සුදුසු කාලයයි.’
“මහණෙනි, ‘එසේය ස්වාමීනි’ යි අහිභු භික්‍ෂුතෙම අර්හත් සම්‍යක් සම්බුද්ධ සිඛී භාග්‍යවතුන් වහන්සේට උත්තර දී බඹලොව සිටියේ මේ ගාථාවන් කීය:
“බුදු සසුනෙහි ආරම්භ වීර්‍ය්‍ය කරව්, නිෂ්ක්‍රමණ වීර්‍ය්‍ය කරව්, පරාක්‍රම වීර්‍ය්‍ය කරව්, ඇතෙක් බටයෙන් කළ ගෙයක් වනසන්නාක් මෙන් මර සෙනග (ක්ලේශ සේනාව) නසව්.
“යමෙක් මේ ධර්‍ම විනයෙහි අප්‍රමත්තව (පමා නොව) වාසය කරන්නේද, ඔහු ඉපදීමද, සංසාරයද හැර, සියලු දුක් කෙලවර කරන්නේය.”
“මහණෙනි, ඉක්බිති අර්හත් සම්‍යක් සම්බුද්ධ සිඛී භාග්‍යවතුන් වහන්සේද අහිභු භික්‍ෂුතෙමද වනාහි බ්‍රහ්මයාද, බ්‍රහ්ම පිරිසද, බ්‍රහ්ම අතවැසියන්ද, සංවේගකොට ශක්තිමත් පුරුෂයකු නැවූ අත දික් කරන්නේ හෝ දික්කළ අත නවන්නේ හෝ යම්සේද එසේ ඒ බඹලෙව්හි අතුරුදහන්වූ සේක් අරුණවතී රාජධානියෙහි පහළවූසේක.
“මහණෙනි, ඉක්බිතිව අර්හත් සම්‍යක් සම්බුද්ධ සිඛී භාග්‍යවතුන් වහන්සේ (මෙසේ) භික්‍ෂූන්ට වදාළසේක. ‘මහණෙනි, බඹලොව සිට කියනු ලබන අහිභු භික්‍ෂුවගේ ගාථාවන් තෙපි ඇසූහුද?” “ස්වාමීනි, අපි බඹලොව සිට කියනු ලබන අහිභු භික්‍ෂුවගේ ගාථාවන් ඇසුවෙමු.
“මහණෙනි, තෙපි බඹලොව සිට කියනු ලබන අහිභු භික්‍ෂුවගේ ගාථාවන් කෙබඳු ලෙසින් ඇසූහුද?”
“‘ස්වාමීනි, අපි බඹලොව සිට කියනු ලබන අහිභු භික්‍ෂුවගේ ගාථාවන් මෙසේ ඇසුවෙමු.
‘බුදු සසුනෙහි ආරම්භ වීර්‍ය්‍ය කරව්, නිෂ්ක්‍රමණ වීර්‍ය්‍ය කරව්, පරාක්‍රම වීර්‍ය්‍ය කරව්, ඇතෙක් බටයෙන් කළ ගෙයක් වනසන්නාක් මෙන් මර සෙනග (ක්ලේශ සේනාව) නසව්.
‘යමෙක් මේ ධර්‍ම විනයෙහි අප්‍රමත්තව (පමා නොව) වාසය කරන්නේද, ඔහු ඉපදීමද, සංසාරයද හැර, සියලු දුක් කෙලවර කරන්නේය (කියායි)’
“‘ස්වාමීනි, බඹලොව සිට කියනු ලබන අහිභු භික්‍ෂුවගේ ගාථාවන් අපි මෙසේ ඇසූම්හ.’
“මහණෙනි, මැනවි, මැනවි, මහණෙනි, තෙපි බඹලොව සිට කියනු ලබන අහිභු භික්‍ෂුවගේ ගාථාවන් මනාකොට ඇසුවාහුය.”
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මෙය වදාළසේක. සතුටු සිත් ඇති භික්‍ෂූහු භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ දේශනාවට සතුටුවූහ.
|
| 5. පරිනිබ්බානසුත්තං | 5. පරිනිබ්බාන සූත්‍රය |
|
186
එකං සමයං භගවා කුසිනාරායං විහරති උපවත්තනෙ මල්ලානං සාලවනෙ අන්තරෙන යමකසාලානං පරිනිබ්බානසමයෙ. අථ ඛො භගවා භික්ඛූ ආමන්තෙසි - ‘‘හන්ද දානි, භික්ඛවෙ
අථ
සඤ්ඤාවෙදයිතනිරොධා වුට්ඨහිත්වා නෙවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනං සමාපජ්ජි. නෙවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනා වුට්ඨහිත්වා ආකිඤ්චඤ්ඤායතනං සමාපජ්ජි. ආකිඤ්චඤ්ඤායතනා වුට්ඨහිත්වා විඤ්ඤාණඤ්චායතනං සමාපජ්ජි. විඤ්ඤාණඤ්චායතනා වුට්ඨහිත්වා ආකාසානඤ්චායතනං සමාපජ්ජි. ආකාසානඤ්චායතනා වුට්ඨහිත්වා චතුත්ථං ඣානං සමාපජ්ජි. චතුත්ථා ඣානා වුට්ඨහිත්වා තතියං ඣානං සමාපජ්ජි. තතියා ඣානා වුට්ඨහිත්වා දුතියං ඣානං සමාපජ්ජි. දුතියා ඣානා වුට්ඨහිත්වා පඨමං ඣානං සමාපජ්ජි. පඨමා ඣානා වුට්ඨහිත්වා දුතියං ඣානං සමාපජ්ජි. දුතියා ඣානා වුට්ඨහිත්වා තතියං ඣානං සමාපජ්ජි. තතියා ඣානා වුට්ඨහිත්වා චතුත්ථං ඣානං සමාපජ්ජි. චතුත්ථා ඣානා වුට්ඨහිත්වා සමනන්තරං භගවා පරිනිබ්බායි. පරිනිබ්බුතෙ භගවති සහ පරිනිබ්බානා බ්‍රහ්මා සහම්පති ඉමං ගාථං අභාසි -
‘‘සබ්බෙව නික්ඛිපිස්සන්ති, භූතා ලොකෙ සමුස්සයං;
යත්ථ එතාදිසො සත්ථා, ලොකෙ අප්පටිපුග්ගලො;
තථාගතො බලප්පත්තො, සම්බුද්ධො පරිනිබ්බුතො’’ති.
පරිනිබ්බුතෙ භගවති සහ පරිනිබ්බානා සක්කො දෙවානමින්දො ඉමං ගාථං අභාසි -
‘‘අනිච්චා වත සඞ්ඛාරා, උප්පාදවයධම්මිනො;
උප්පජ්ජිත්වා නිරුජ්ඣන්ති, තෙසං වූපසමො සුඛො’’ති.
පරිනිබ්බුතෙ
‘‘තදාසි යං භිංසනකං, තදාසි ලොමහංසනං;
සබ්බාකාරවරූපෙතෙ, සම්බුද්ධෙ පරිනිබ්බුතෙ’’ති.
පරිනිබ්බුතෙ
‘‘නාහු අස්සාසපස්සාසො, ඨිතචිත්තස්ස තාදිනො;
අනෙජො සන්තිමාරබ්භ, චක්ඛුමා පරිනිබ්බුතො
(යං කාලමකරී මුනි (මහාපරිනිබ්බානසුත්තෙ)).
‘‘අසල්ලීනෙන චිත්තෙන, වෙදනං අජ්ඣවාසයි;
පජ්ජොතස්සෙව නිබ්බානං, විමොක්ඛො චෙතසො අහූ’’ති.
|
186
මා විසින් මෙසේ අසනලදී. එක් කලෙක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කුසිනාරානුවර මල්ල රජුන්ගේ උපවත්තන නම් සල්වෙනෙහි සල්ගස් දෙක අතරෙහි පිරිනිවන් කාලයෙහි වාසය කරනසේක.
ඉක්බිති භාග්‍යවතුන් වහන්සේ භික්‍ෂූන්ට (මෙසේ) වදාළසේක: “මහණෙනි, දැන් වනාහි තොප අමකමි. සියලු සංස්කාර ධර්‍මයෝ නැසෙන ස්වභාව ඇත්තෝය. අප්‍රමාදයෙන් ත්‍රිශික්‍ෂාව සම්පාදනය කරව්.” මේ තථාගතයන්ගේ අන්තිම වචනයයි.
ඉක්බිති භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ප්‍රථමධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. ප්‍රථමධ්‍යානයෙන් නැගිට ද්‍විතීයධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. ද්‍විතීයධ්‍යානයෙන් නැගිට තෘතීයධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. තෘතීයධ්‍යානයෙන් නැගිට චතුර්ථධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. චතුර්ථධ්‍යානයෙන් නැගිට ආකාසානඤචායතනධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. ආකාසානඤචායතනධ්‍යානයෙන් නැගිට විඤඤානඤ්චායතනධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. විඤඤානඤ්චායතනයෙන් නැගිට ආකිඤචඤඤායතනධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. ආකිඤචඤඤායතනයෙන් නැගිට නේවසඤ්ඤානාසඤඤායතනයට සමවැදුනුසේක. නේවසඤ්ඤානාසඤඤායතනයෙන් නැගිට සඤඤාවේදයිතනිරෝධසමාපත්තියට සමවැදුනුසේක.
සඤඤාවේදයිත නිරෝධසමාපත්තයෙන් නැගී නේවසඤ්ඤානාසඤඤායතන සමාපත්තියට සමවැදුනුසේක. නේවසඤ්ඤානාසඤඤායතනයෙන් නැගී ආකිඤචඤඤායතනයට සමවැදුනුසේක. ආකිඤචඤඤායතනයෙන් නැගී විඤඤානඤ්චායතනයට සමවැදුනුසේක. විඤඤානඤ්චායතනයෙන් නැගී ආකාසානඤචායතනයට සමවැදුනුසේක. ආකාසානඤචායතනයෙන් නැගී චතුර්ථධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. චතුර්ථධ්‍යානයෙන් නැගිට තෘතීයධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. තෘතීයධ්‍යානයෙන් නැගිට ද්‍විතීයධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. ද්‍විතීයධ්‍යානයෙන් නැගිට ප්‍රථමධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. ප්‍රථමධ්‍යානයෙන් නැගිට ද්‍විතීයධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. ද්‍විතීයධ්‍යානයෙන් නැගිට තෘතීයධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. තෘතීයධ්‍යානයෙන් නැගිට චතුර්ථධ්‍යානයට සමවැදුනුසේක. චතුර්ථධ්‍යානයෙන් නැගිට ධ්‍යානයෙන් නැගිටීම සමගම භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පිරිනිවන් පෑසේක.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පිරිනිවි කල්හි පිරිනිවීමත් සමගම සහම්පතී බඹතෙම මේ ගාථාව කීය:
“ලොව යැම සත්හුම සිරුර ඉවත දමන්නාහුය. ලොව සමකළ නොහැකිවූ, තථාගතවූ, (දශවිධ ඥාන) බලයට පැමිණි, සියලු ධර්‍මයන් ඉතිරි නොකොට දත්, මෙබඳු ශාස්තෲන් වහන්සේ පවා යම්සේ පිරිනිවිසේක්ද (එමෙනි.)
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පිරිනිවි කල පිරිනිවීමත් සමගම සක්දෙවිඳු මේ ගාථාව කීය:
“සංස්කාරයෝ ඉපදීම නැසීම ස්වභාවකොට ඇත්තාහු ඒකාන්තයෙන් අනිත්‍යයහ. (ඔවුහු) ඉපිද නිරුද්‍ධ (විනාශ) වෙත්. ඒ සංස්කාරයන්ගේ සංසිඳීම සැපයි.”
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පිරිනිවි කල පිරිනිවීමත් සමගම ආයුෂ්මත් ආනන්‍ද ස්ථවිරතෙම මේ ගාථාව කීය:
“සියලු උතුම් කරුණුවලින් යුක්තවූ, සම්‍යක් සම්බුද්ධයන් වහන්සේ පිරිනිවි කල (ඒ) පරිනිර්‍වානය සමගම භය උපදවන කරුණු (පහළ) විය. එවිට ලොමු ඩැහැගැනීම්ද විය.”
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පිරිනිවි කල පිරිනිවීමත් සමගම අනුරුද්‍ධ ස්ථවිරතෙම මේ ගාථාවන් කීය:
“සමාහික සිත් ඇති, තාදී ගුණවත්, බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ආශවාස ප්‍රශ්වාසය නොවූයේය. (නතරවිය.) තණ්හාව නැත්තාවූ, පසැස් ඇත්තාවූ, සම්බුද්ධයන් වහන්සේ අනුපදිශේෂ නිර්‍වාණය නිසා ස්කන්‍ධපරිනිර්‍වාණයෙන් පිරිනිවිසේක.
“නොහැකුළුණු සිතින් යුක්තව වේදනාව ඉවසූසේක. චිත්තය සම්බන්‍ධවූ මිදීම ප්‍රදීපයේ නිවීම මෙන් විය.”
|