පෙර එක් පුරුෂයෙක් සහෝදරයාගේ භාර්‍ය්‍යාව හා මිථ්‍යාචාරයෙහි යෙදෙන්නට පටන් ගත්තේ ය. ඇයට සැමියාට වඩා හෙතෙමේ ම අතිශයින් ප්‍රිය විය. එක් දවසක් ස්ත්‍රිය සොර සැමියාට කියන්නී, “මේ කාරණය එළි වුවහොත් මහා නින්දාවක් වන්නේ ය. මෙය ප්‍ර‍කට නොවනු පිණිස නුඹේ සහෝදරයා මරන්න” යයි කීවාය. ඒ පුරුෂයා ‘මතු මෙබන්දක් නොකිය ව’ යි තර්ජනය කොට එය ප්‍ර‍තික්ෂේප කෙළේය. කීප දවසකින් පසු නැවතත් ස්ත්‍රිය එසේම කීවා ය. එදා ඒ පුරුෂයා මධ්‍යස්ථ විය. ස්ත්‍රිය නැවත නැවත දිනයකත් එසේ ම කීවා ය. එදා ඒ පුරුෂයා ස්ත්‍රියගේ කීම පිළිගෙන “මිනී මැරීම නම් බරපතල දෙයකි. එයට අවකාශයක් කෙසේ ලබන්නෙම්දැ”යි කීවේය. එකල්හි ස්ත්‍රිය කියන්නී “අසවල් තැන කුඹුක් ගස සමීපයේ නාන තොටක් ඇත්තේ ය. ඔබ ගොස් තියුණු කෙටේරියක් ගෙන ඒ ගස සමීපයේ සැඟවී සිට මා විසින් එතනට පුරුෂයා එවූ කල්හි මරනු මැනව” යි කීවා ය. සොර සැමියා එහි සැඟවී සිටියේ ය. ඒ ස්ත්‍රියගේ ස්වාමියා සවස වැඩ කොට ගෙට ආ කල්හි ආදරයෙන් මෙන් හිස බලන්නට ඔහුට කථා කොට මඳක් හිස බලා “හිස බොහෝ අපවිත්‍ර‍ය සෝදා ගෙන එව” යි කියා සෝදන කල්කයෙන් පිඬක් ද දී කුඹුක් ගස ළඟ තොටුපළට පුරුෂයා පිටත් කළා ය. ඔහු දියට බැස නැමී හිස සෝදන කල්හි සැඟවී හුන් පුරුෂයා ගොස් කෙටේරියෙන් ගසා මැරුවේ ය. ඒ පුරුෂයා මැරී භාර්‍ය්‍යාව කෙරෙහි පැවති ආසාව නිසා ඒ ගෙයි ම ගැරඬියෙක් ව උපන්නේ ය.
ඌ නිතර නිතර ඒ ස්ත්‍රියගේ ඇඟ පිට වැටෙන්නේ ය. එයින් ඒ ස්ත්‍රිය, මූත් අනිකකු නොව ඒ පුරුෂයා ම විය යුතු යයි යලි ගැරඬියා මැරවී ය. භාර්‍ය්‍යාව ගැන පැවති ලෝභය එපමණකින් ද පහ නො වූ බැවින් ගැරඬියා ඒ ගෙයි ම බලුව උපන්නේ ය. බල්ලා ද ඒ ස්ත්‍රිය යන යන තැනට එන්නට පුරුදු විය. එයින් කෝපයට පත් ස්ත්‍රිය බල්ලා ද මැරවී ය. එයින් ද ස්ත්‍රිය කෙරෙහි පැවති ලෝභය නො සිඳුන බැවින් ඌ මැරී ඒ ගෙයි ම ගොන් වස්සෙක් වූයේ ය. ගොන් වස්සා ද ස්ත්‍රිය පසු පස්සේ ම එන්නට පුරුදු විය. එයින් කෝපයට පත් ස්ත්‍රිය ගොන් වස්සා ද මැරවීය. එයින් ද ස්ත්‍රිය කෙරෙහි තුබූ ඇල්ම නොසිඳුනෙන් ඌ ඒ ස්ත්‍රියගේ කුසයෙහි ඇයට ම දරුව උපන්නේ ය. ඔහුට ජාතිස්මරණ ඥානය පහළ වී සතර වාරයකදී ම ඇය විසින් තමා මරවනු ලැබූ බව දැන එතැන් පටන් ඒ ස්ත්‍රියට තමාගේ ශරීරය ස්පර්ශ කරන්නට ද ඉඩ නුදුන්නේ ය. මව ස්පර්ශ කළහොත් ඒ ළමයා මහ හඬින් හඬන්නට වන්නේ ය. එබැවින් මුත්තණුවන් විසින් ම ඒ ළමයා පෝෂ්‍ය කරන ලද්දේ ය. ළමයා වැඩුණ කල්හි මුත්තණුවන් විසින් මවට ළංවන්නට වත් නොදෙන කාරණය විචාරණ ලදුව සියලු ප්‍ර‍වෘත්තිය ළමයා මුත්තාට කීය. එකල්හි මුත්තා සංවේගයට පැමිණ ළමයා වැළඳ හඬා “මෙබඳු අසත්පුරුෂයන් හා වාසයෙන් අපට කිම් දැ”යි ළමයා ද ගෙන එක්තරා විහාරයකට ගොස් දෙදෙනා ම පැවිදි ව මහණදම් පුරා රහත් වූවෝ ය. මේ පුරුෂයාට තමා ඇලුම් කරන කාන්තාව විසින් නැවත නැවත මරනු ලබද්දී ද ඇය කෙරෙහි ආලය දුරු කරන්නට නොහැකි වූයේ ලෝභය දුරු කිරීමට අතිශයින් දුෂ්කර වූ ක්ලේශ ධර්මයක් වන බැවිනි. රහත් වීමට තරම් පින් ඇතිව සිටත් ඔහුට සතර වාරයක් ම පිළිවෙළින් තිරිසන් අපායෙහි උපදින්නට වූයේ ද මේ ලෝභය නිසා ය.