බුදුරජාණන් වහන්සේ කොසඹෑ නුවර ඝෝසිතාරාමයෙහි වැඩ වෙසෙන කල්හි, ඡන්න ස්ථවිරයෝ වරද කොට ඇවතට පැමිණ, භික්ෂූන් විසින් ඇවැතට පැමිණි බව කී කල්හි, ඇවතට පැමිණි බව පිළිගැනීමට නො කැමැති වූහ. භික්ෂූන් විසින් ඒ බව තථාගතයන් වහන්සේට සැල කළ කල්හි ඡන්න ස්ථවිරයන්ට ‘උක්ඛේපනීය කර්මය” නියම කළ සේක. උක්ඛේපනීය කර්මයේ අදහස වරද කරන භික්ෂුව සඞ්ඝයා විසින් සම්භෝගයට නො ගන්නකු කොට බැහැර කිරීම ය. එය කරන කල්හි ඇවත නො පිළිගන්නා භික්ෂුවට චෝදනා කොට කළ වරද සිහි කරවා ඇවත දක්වා කළ යුතු ය.

1. උපාධ්‍යාචාර්ය හෝ කර්මාචාර්ය වී උපසම්පදා නො කළ යුතු ය.
2. නිස නො දිය යුතු ය.
3. උපාධ්‍යාය වී අලුත් සාමණේරයන් නො ගත යුතු ය.
4. භික්ඛුනෝවාද සම්මුතිය නො පිළිගත යුතු ය.
5. සම්මුතිය ලබා සිටියේ ද භික්ෂුණීන්ට අවවාද නො කළ යුතු ය.
6. යම් ඇවතක් නො පිළිගැනීමෙන් උක්ඛේපනීය කර්මය කරන ලද ද, ඒ ඇවතට නැවත නො පැමිණිය යුතු ය.
7. එබඳු අනික් ඇවැතකට ද නො පැමිණිය යුතු ය.
8. එයට පවිටු ඇවතකට ද නො පැමිණිය යුතු ය.
9. විනය කර්මයට ගර්හා නො කළ යුතු ය.
10. ඒ කර්මය කළ භික්ෂූන්ට ගර්හා නො කළ යුතු ය.

11-21. ප්‍රකෘති භික්ෂුවකගේ වැඳීම, දුටුවිට ආසනයෙන් නැගී සිටීම, ඇඳිලි බැඳ වැඳීම, පවන් සැලීම් ආදී සුදුසු වැඩ කිරීම, අසුන් පැනවීම, යහන් පැනවීම, පා-දෝනා පැන් තැබීම, පා පුටු තැබීම, සේදීමේදී පය උලන දේ තැබීම, පාසිවුරු පිළිගැනීම, නෑමෙහිදී පිට ඇතිල්ලීම යන මේවා නො පිළිගත යුතු ය.

22. ප්‍රකෘති භික්ෂුවකට ශීල විපත්තියෙන් චෝදනා නො කළ යුතු ය.
23. ආචාර විපත්තියෙන් චෝදනා නො කළ යුතු ය.
24. දිට්ඨි විපත්තියෙන් චෝදනා නො කළ යුතු ය.
25. ආජීව විපත්තියෙන් චෝදනා නො කළ යුතු ය.
26. භික්ෂුවක් භික්ෂූන් හා නො බිඳ විය යුතු ය.
27. ශ්වේත වස්ත්‍රාදිය නො දැරිය යුතු ය.
28. කුසචීරාදි තීර්ථක චීවර නො දැරිය යුතු ය.
29. භික්ෂූන් සේවනය කළ යුතු ය.
30. භික්ෂු ශික්ෂාවෙහි හික්මිය යුතු ය.
31. ප්‍රකෘති භික්ෂුවක් හා එක් වහලක් ඇති ආවාසයක නො විසිය යුතු ය.
32. එක් වහලක් ඇති අනාවාසයකද නො විසිය යුතු ය.
33. එක් වහලක් ඇති ආවාසයක හෝ අනාවාසයක නො විසිය යුතු ය.
34. ප්‍රකෘති භික්ෂුව දැක අස්නෙන් නැගී සිටිය යුතු ය.
35. විහාරයෙහි දී හෝ පිටතදී හෝ ප්‍රකෘති භික්ෂුවකට අප්‍රසාදය නො දැක්විය යුතු ය.
36. ප්‍රකෘති භික්ෂුවකට උපෝසථය නො තැබිය යුතු ය.
37. පවාරණය නො තැබිය යුතු ය.
38. ප්‍රකෘති භික්ෂුව සවචනීයකු නො කළ යුතු ය.
39. විහාරයෙහි ප්‍රධානත්වය නො කළ යුතු ය.
40. චෝදනාවට අවසර නො ගත යුතු ය.
41. චෝදනා නො කළ යුතු ය.
42. ඇවැත් සිහි නො කරවිය යුතු ය.
43. භික්ෂූන් භික්ෂූන් හා කලහයට නො යෙදවිය යුතු ය.

උක්ඛේපනීය කර්මය කරන ලද භික්ෂුව වත් පුරා සඞ්ඝයා සතුටු කොට සඞ්ඝයා වෙත එළඹ, සිවුරු ඒකාංස කොට පොරවා, මහලු භික්ෂූන්ගේ පා වැඳ, උක්කුටිකව හිඳ, කර්මය ඉවත් කරන ලෙස මතු දැක්වෙන වාක්‍යය කියා ඉල්ලිය යුතු ය.

අහං භන්තෙ! සඞ්ඝෙන ආපත්තියා අදස්සෙන උක්ඛෙපනීය කම්මකතො සම්මා වත්තාමි. ලොමං පාතෙමි. නෙත්‍ථාරං වත්තාමි. ආපත්තියා අදස්සනෙ උක්ඛෙපනීයස්ස කම්මස්ස පටිප්පස්සද්ධිං යාචාමි. දුතියම්පි -පෙ- තතියම්පි -පෙ-