අසන දරන සිහි කරන සත්පුරුෂයනට රෝග ශෝක භයාදිය දුරුවීම ආයුරාරෝග්‍යාදි සම්පත් ලැබීම යනාදි පර්‍ය්‍යාප්ති ධර්මයේ සාන්දෘෂ්ටික ගුණය ය. ඒ ගුණය පිරිත් දහමෙහි විශේෂයෙන් ඇත්තේ ය. වෛශාලිපුරයෙහි පැවති රෝග භය, අමනුෂ්‍ය භය, දුර්භික්ෂ භය රතන සූත්‍රය දේශනය කිරීමෙන් දුරුවිය. අදත් ඒ සුතුරෙන් බොහෝ දෙනාට රෝගාදිය දුරු වේ. එය එහි සාන්දෘෂ්ටික ගුණයය. මෛත්‍රීසූත්‍රය සජ්ඣායනා කිරීමෙන් භික්ෂූන් පන්සිය නමකට පැමිණ තුබූ අමනුෂ්‍ය උපද්‍රවය නැති විය. ඔවුන්ට කලින් කරදර කළ අමනුෂ්‍යයන්ගෙන් උපකාර ද ලැබෙන්නට විය. එය ඒ සූත්‍ර ධර්මයේ සාන්දෘෂ්ටික ඵලයකි. දීඝවාපී චෛත්‍යයෙහි සුණුපිරියම් කරන කාලයේ යම් කිසි කටයුත්තකට සෑයට නැඟි භික්ෂුවක් චෛත්‍ය ගර්භයේ ලෙස්සා ආයේය. එය දුටු යට සිටි භික්ෂුහූ “ඇවැත්නි, ධජග්ගපරිත්තය සිහිකරව”යි කීහ. ලෙස්සා එන භික්ෂුව මරණ භයින් “ධජග්ගපිරිත මා රකීවා”යි කීය. එකෙණෙහි චෛත්‍ය ගර්භයෙන් ගඩොල් කැට දෙකක් නික්ම, වැටෙන භික්ෂුවට පිහිට විය.
(සංයුත්තට්ඨකථා)
දරුවන්ගේ හා මාපියන්ගේ මරණයෙන් හට ගත් ඉමහත් ශෝකයක් උමතුව සිටි පටාචාරාගේ ශෝකය දහම් ඇසීමෙන් සන්සිඳණ. ඉක්බිති “නසන්ති පුත්තා තාණාය” යනාදි ගාථා අසා ඕ සෝවාන් ඵලයට ද පැමිණියා ය.
සුබ්‍රහ්මා නමැති දේවපුත්‍රයාට පැමිණ තුබූ මරණභය -
“නාඤ්ඤත්‍ර බොජ්ඣංගා තපසා - නාඤ්ඤත්‍රින්ද්‍රියසංවරා
නාඤ්ඤත්‍ර සබ්බනිස්සග්ගා - සොත්ථීං පස්සාමි පාණිනං.”
යන ගය ඇසීමෙන් දුරු විය. ඔහු සෝවාන් ඵලයට ද පැමිණියේ ය. තමාගේ ආයුෂය ගෙවී ගොස් අති බව දැන බියපත් වූ සක්දෙව් රජුට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වෙත එළඹ දහම් ඇසීමෙන් නැවත ද ආයු ලබා ගත හැකි විය. මේවා පර්‍ය්‍යාප්ති ධර්මයේ සාන්දෘෂ්ටික ඵලයෝ ය.