ඒ මෙසේයි:
1. “යථා පි පුප්ඵිතං දිස්වා - සිඞ්ගාලො කිංසුකං වනෙ
මංසරුක්ඛො මයා ලද්ධො - ඉති ගන්ත්වාන වෙගසා.”
.
2. “පතිතං පතිතං පුප්ඵං - ඩංසිත්වා අතිලොලුපො
නයිදං මංසං අදුං මංසං - යං රුක්ඛස්මින්ති ගණ්හති.”
මස් කෑමට සිවලා ඉතා ගිජු ය. එය ඌට ඉතා ප්‍රිය වූ රුචි වූ ආහාරයක් වූ බැවිනි. සිංහල අවුරුදු කාලය ලංවන විට කැලෑවේ තිබෙන එරබදු ගස්වල හැම අත්තකම වාගේ රතුපාට මල්, පොකුරු පොකුරු පිපෙති. එල්ලෙමින් තිබෙන ඒ රතු මල් පොකුරු දුටු සිවලා, මේ එල්ලෙමින් තිබෙන්නේ මස් පිඬු ය - මස් වැදලි ය - මස් පෙති ය යි වරදවා සිතා ගෙන මාංසයට ඉතා ගිජුවූ ඒ හිවලා ඉක්මනින් ඒ ගස ළඟට ගොස්, උඩ බලා කට ඇරගෙන සිටින විට වැටෙන වැටෙන එරබදු මල් හෝ මල් පෙති කටින් ඩැහැගෙන හපා “හෝ! හෝ! මෙය මස් නොවේ. අර ගසේ එල්ලෙමින් තිබෙන්නේ මස් ය” යි වරදවා සිතා නැවත ත් උඩ බලා කට ඇර ගෙන සිටින්නාක් මෙන්
3. “කොට්ඨාසං පතිතං යෙව - අසුභන්ති තථා බුධො
අග්ගහෙත්වාන ගණ්හෙය්‍ය - සරීරට්ඨම්පි නං තථා.”
ශරීරය මල කුණක් සේ අසුභ වස්තුවක් ය යි මෙනෙහි කරන ඤාණවන්ත යෝගී පුද්ගල තෙමේ ශරීරයෙන් පිටතට වැටෙන කෙළ, සෙම්, සොටු, අසුචි, මලමුත්‍ර කොටස් පමණක් නොව ශරීරයෙහි ඉතිරි ව තිබෙන කෙස්, ලොම් ආදී කොටස් සියල්ල ම පිළිකුල් මල කුණු සේ වටහා ගන්නේය.
කය සුභය යි සිතාගතහොත් අපාය දුකින් නො මිදෙයි.
4. “ඉමඤ්හි සුභතො කායං - ගහෙත්වා තත්ථ මුච්ඡිතා
බාලා කරොන්තා පාපානි - දුක්ඛා න පරිමුච්චරෙ.”
.
5. “තස්මා පස්සෙය්‍ය මෙධාවී - ජීවතො වා මතස්ස වා
සභාවං පූතිකායස්ස - සුභභාවෙන වජ්ජිතං.”
මේ කුණු කය සුභ වස්තුවක් ය යි මෝහයෙන් මුළා වී මෙන් තණ්හා, දිට්ඨි, මානයන්ගෙන් මෙය මම ය මාගේ ය, ඉතා සුභ ය යි තදින් අල්වාගෙන තෘෂ්ණාවෙන් මූර්ඡාවට පැමිණ පව්කරන බාලයෝ සසර දුකින් හා අපාය දුකිනුත් නො මිදෙන්නෝ ය.
එහෙයින් ජීවත්වන්නා වූ හෝ මැරුණා හෝ සුභ භාවයක් නැති මේ කුණු කයේ පවත්නා පිළිකුල් ස්වභාවය ඤාණවන්ත යෝගී තෙමේ සිහි නුවණින් බලන්නේ ය.
6. “දුග්ගන්ධො අසුචි කායො - කුණපො උක්කරූපමො
නින්දිතො චක්ඛු භූතෙහි - කායො බාලාභිනන්දිතො.”
මේ කය දුර්ගන්ධ ය. අසුචියක් ය. මල කුණක් වැනි ය. කසල ගොඩක් හෝ මල මුත්‍ර පිරුනු වැසිකිළියක් බඳු ය. ඥාණවන්තයන් විසින් නින්දා කරන ලද්දක්ය. එහෙත් අඥාන - අන්ධ බාල - මෝඩයන් විසින් මෙය ඉතා සුභ වස්තුවක් ය යි වැළඳ ගෙන ආස්වාද කරනු ලැබේ.
7. “අල්ලචම්ම පටිච්ඡන්නො - නවද්වාරො මහාවණො
සමන්තතො පග්ඝරති - අසුචි පූතිගන්ධියො.”
මේ කය තෙත් සමකින් වැසී පවතින්නේ ය. අසුචි වෑහෙන දොරටු නවයක් මෙහි ඇත්තේ ය. මෙය කුණු වූ මහ වණයක් වැනි ය. මේ කයින් කුණු ගඳ හමන අසුචි වැගිරෙන්නේ ය.
8. “සචෙ ඉමස්ස කායස්ස - අන්තො බාහිර කො සියා
දණ්ඩං නූන ගහෙත්වාන - කාකෙ සොණෙ නිවාරයෙති.”
මේ කය ඉතා පිළිකුල් නිසා ම මෙහි ඇතුළු පැත්ත පිටි පැත්තට හැරී තිබේ නම් ඒකාන්තයෙන් ම දඬු මුගුරු ගෙන කපුටන් බල්ලන් ආදී සතුන් එළවා දමන්ට සිදු වන්නේ ය.
ඉහත දැක් වූ සීවථික කොටස් නවය සැකෙවින් මෙසේය:
1. එකාහමතං වා යන ආදී කොටස ය.
2. කාකෙහි වා ඛජ්ජමානං යන ආදී කොටස ය.
3. අධිකසඞ්ඛලිකං සමංසලොහිතං නහාරු සම්බන්ධ යන ආදී කොටස ය.
4. නිම්මංස ලොහිත මක්ඛිත්තං නහාරු සම්බන්ධං යන ආදි කොටස ය.
5. අපගත මංස ලොහිතං නහාරු සම්බන්ධං යන ආදී කොටස ය.
6. අට්ඨිකානි අපගත සම්බන්ධානි යන ආදී කොටස ය.
7. අට්ඨිකානි සෙතානි සඞ්ඛවණ්ණ පටිභාගානි යන ආදී කොටස ය.
8. පුඤ්ජකිතානි තෙරොවස්සිකානි යන ආදී කොටස ය.
9. පූතිකානි චුණ්ණකජාතානි යන ආදී කොටස ය යි සීවථික නවයකි.
සතිපට්ඨානයෙහි තුදුස් වැදෑරුම් කායානුපස්සනාව මෙතෙකින් සමාප්ත යි.