ඉක්බිත්තෙන් “මේ උත්තම පුරුෂයාගේ බුද්ධ ශ්‍රී දැක්ක හෙම් දෝ හෝ නො හෙම් දෝ හෝ”යි දිවසින් බලා අතුරෙහි තමන් මිය බුදුන් සියයක් දහසක් ලක්‍ෂයක් ඉපැදත් සසරින් මුදාගත නො හැකි අරූතලයෙහි උපදනා සේ දැක “ඉතා මහත්ත වූ හානියෙක මට වූයේ”යි ශෝක කරන්නාහු බුන් කළයෙකින් පැන් වැගිරෙන්නා සේ කඳුළු ධාරාවන් වගුරුවා හැඬූහ. අමාත්‍යයෝ මේ සිනාව හා ඇඬීමෙන් තාපසයන් කළා වූ කාරණ දෙක ම දැක ‘කිමෙක් දෝ හෝ මේ බෝසතාණන්ට අතුරෙහි වන අන්තරායක් දැක අඬද්දෝ හෝ යි සැක වූ සිත් ඇතියාහු “කිමෙක, හිමි! තෙපි දැන් ම මහත් කොට සීපුව, සිනා කෙළවර වලපිනට පටන් ගතුව. කාරණ කිමෙක් දෝ හෝ” යි විචාළහ. තාපසයෝ කියන්නාහු ‘මේ කුමරුවා මතු බුදු වන සේ දැක සන්තෝෂයෙන් සීපිම්. ඔහුගේ බුද්ධ ශ්‍රී මා නො දක්නා සේ දැක මම් ම මා කෙරෙහි කළ කම්පාවෙන් ශෝක ගෙන හැඬීමි. මේ කුමරුවාට වන අන්තරායෙක් නැතැ”යි රජ්ජුරුවන් හා අමාත්‍යයන් සතුටු කරවා රජගෙන් නික්ම සිතන්නාහු “මම මේ කුමරුවාගේ බුද්ධ ශ්‍රී දැක්ක නොහෙමි. මාගේ නෑයන්ගෙන් බුදු සිරි දක්නට පොහොසත් කෙනෙක් ඇද්දෝ හෝ”යි සිතා පරීක්‍ෂා කරන්නාහු තමන්ගේ නාළක නම් බෑනා කෙනෙකුන් ඇති සේ දැක එ කෙණෙහි එම නුවර වසන තමන් නැගනියන්ගේ ගෙට ගොස් පැනවූ අස්නේ හිඳ “නඟ! තොප පුතු වහා ගෙනෙව”යි කියා බෑනනුවන් කැඳවා කියන්නාහු “ශුද්ධෝදන රජ්ජුරුවන්ගේ අද උපන් පුතනුවෝ පන්තිස් හවුරුද්දක් ගියකල ලොවුතුරා බුදුවෙතී මුළුලෝ දුකින් මුදති ආයු මඳහෙයින් මම ඔවුන්ගේ බුද්ධ ශ්‍රී දැක්ක නො හෙමි. තෝ මට මාරුවේ දැන් ම ගිහිගෙන් ගොස් ඔවුන් නමින් පැවිදි ව ඔවුන් බුදු වූ කල බුදුසිරි බලා සසරින් ගැලවී ගනැ”යි කියා බෑනාට අනුශාසනා කොට ගියාහු ය.