තවද සත්‍යය නැතිව ශිල-සමාධි-ප්‍රඥා ආදිවූ ගුණධර්මයන්ගේ ලැබීමක් නැති හෙයින්ද, සත්‍යය නැතිව ප්‍රතිඥාවට සුදුසුවූ ප්‍රතිපත්තියෙහි පිහිටීමක් නැතිහෙයින්ද, සත්‍යධර්මය ඉක්ම පැවැති කල්හි සියලු පාපධර්මයන් අවුත් වදනා බැවින්ද, සත්‍යය උතුම් වූ ගුණ ඇත්තේය යි මෙනෙහි කටයුත්තේය.
එයින් වදාළහ බුදුහු:-
“එකං ධම්මං අතීතස්ස මුසාවාදිස්ස ජන්තුනො,
විතිණ්ණ පරලොකස්ස නත්‍ථි පාපං අකාරියං.”
තවද අසත්‍යයෙන් ඔවුනොවුන් සන්‍ධානය කරන්නාවූ පුද්ගලයාගේ වචනය, කාරියට ඇදහිලි නො කළහැකි බැවින් ද, මත්තෙහිත් සත්පුරුෂයන් පිළිබඳ කාරියකට ඔහුගේ බස් නොගත හැකිහෙයින්ද, සත්‍යසමාදානය ඇත්තාහට ශීලසමාධ්‍යාදි සියලුගුණයන් පිහිටවන බැවින්ද, සත්‍යාධිෂ්ඨානයෙන් සියලු බෝධිසම්භාරධර්මයන් පිරිසිදුව සම්පූර්ණබවට පැමිණෙන හෙයින්ද, සත්‍යධර්මය නො වැරදවීමෙන් සියලු බෝධිසම්භාරකංත්‍යය සමෘද්ධ කරන හෙයින්ද, සත්‍යධර්මයෙන්ම බෝධිසත්ත්‍ව ප්‍රතිපත්තිය නිෂ්ඨාවට පැමිණෙන හෙයින්ද, යනාදීන් සත්‍යපාරමිතාවෙහි ආනිසංසසමෘද්ධිය ප්‍රත්‍යවෙක්‍ෂා කටයුත්තේය.