තව ද ඒ ශුද්ධෝදන රජ්ජුරුවන්ගේ පියාණන් සිංහහනු නම් රජ්ජුරුවන්ගේ අග්‍රපුරෝහිත වූ කාළදේවල නම් අමාත්‍යයාණෝ ශුද්ධෝදන රජ්ජුරුවන් බාල කල ශිල්ප උගන්වා පසු ව පියරජජහුගේ අයාමෙන් ශුද්ධෝදන රජ්ජුරුවන් රාජ ශ්‍රී විඳුනා කල තමන් දැක රජ්ජුරුවන් ආදර දක්වන හෙයින් ගිහිගෙයි නොරඳමි යි තපස් කෙරෙමි යි අවසර ඉල්වා “එසේ වී නම් මපියාණන් වහන්සේත් නැත. ගුරු වූ නුඹවහන්සේත් දුරකට ගියහොත් මට රක්‍ෂාව නැත. මාගේ මේ උයනේ ම වැඩහිඳ තපස් කොට නිතර ම මාගේ ගෙට ම වැඩ වළඳා වදාළ මැනවැ”යි රජ්ජුරුවන් කී කල එසේ ම කෙරෙමි යි රජ්ජුරුවන්ට ප්‍රතිඥා දීලා ගොස් තපස් වෙස් ගෙන එම උයන වාසය කොට භාවනා කරන්නාහු නොවෝ දවසකින් රූපවිරාගය කොට අභිඥා ලදින් අතීතයෙන් සතළිස් කපක් හා අනාගතයෙන් සතළිස් කපස් හා අසූ කපක් දක්නා නුවණ ඇති ව රජ ගෙයිදී වළඳා වදාරා රාත්‍රීභාගයෙහි එම උයනේ වැස දිවාවිහාර සඳහා සමහර දවසෙක නාගභවනයට ගොස් නයින්ගේ දිව්‍යොද්‍යානවල ධ්‍යානසුවයෙන් හිඳිති. සමහර දවසෙක ගරුඬ භවනයෙහි ගොස් හිඳිති. සමහර දවසෙක අසුර භවනයෙහි ගොස් හිඳිති. සමහර දවසෙක උතුරුකුරු දිවයින් ආදියෙහි ගොස් හිඳිති. සමහර දවසෙක ශක්‍රයාගේ නන්‍දෙනාද්‍යානයෙහි ගොස් හිඳිති. ලෝකයෙහි බුදුන්ගේ ප්‍රතිසන්‍ධි උත්පත්ති ආදි වූ දෙතිස් පූර්වනිමිති පෙනෙනේනා වූ මහාමඞ්ගල කාලයෙහි ලොව යම් සෘෂිකෙනෙකුන් ධ්‍යානසුවයෙන් ඉඳීම මාගේ බුදුන්ගේ ම එක් අද්භූත වූ ධර්මයක් ම හෙයින් එ දවස් කාළදේවල නම් තාපසයෝ ද රජගෙයි ද වළඳලා දිවාවිහාර සඳහා ශක්‍රභවනයට නැගී ශක්‍රයාගේ නන්‍දෙනාද්‍යානයෙහි දිව්‍ය ප්‍රාසාදයෙක දිව්‍යාසනයක් මතුයෙහි ධ්‍යාන සුවයෙන් උන්හ.
එදා මෙසේ බුදුන්ගේ උත්පත්ති ශ්‍රී දුටුවා වූ දේවතාවෝ “කිඹුල්වත් නුවර ශුද්ධෝදන රජහුගේ පුත්රුවනෙක් උපනී. ඒ උත්තමයා බෝමැඩ අරා බුදු ව ධම්සක් පතුරුව යි. ඔහුගේ බුද්ධ ශ්‍රී බලම්හ”යි කිය කියා තවුතිසා දිව්‍ය ලෝකයෙහි දෙවියෝ අත්වැල් බැඳ නට නටා ගී කිය කියා නඳුන් උයන් ආදියෙහි ඇවිද මහත් වූ උත්සවයෙන් නෙයියාඩම් කෙළනාහු ය. එ වේලෙහි ඒ කාළදේවල නම් තාපසයෝ ධ්‍යානයෙන් නැඟී දෙවියන්ගේ මේ උත්සව කෙළි දැක “මෙ වැනි උත්සව කෙළියක් අනික් කලෙක නුදුටු විරීම්. කිමෙක් ද? දෙවියෙනි! තොපගේ මේ ශක්‍රදේවේන්‍ද්‍රයා අනික් ශක්‍රයකුගේ සම්පත් ලැබපී ද, තව ද, අඩු තුන්කෙළක් දෙවඟනන් ලැබපී ද, කිමෙක් ද? අද ඉතා කුල්මත්නැ”යි විචාළහ. දෙවියෝ කියන්නාහු “ශුද්ධෝදන රජහුගේ පුතෙක් උපන. එ කුමර පන්තිස් හවුරුද්දකින් ලොවුතුරා බුදු වෙයි. ඒ කාලය අපගේ දිව්‍ය ගණනායෙන් එක්විසි පැයෙක; එසේ හෙයින් ඔහුගේ බුදුසිරි ඇසිල්ලකින් දකිනා හෙයින් සතුටු වම්හ”යි කීහ.
කාළදේවලයෝ දෙවියන්ගේ බස් අසා තුමූ ද ආශ්චර්‍ය්‍යවත් ව ඇසිල්ලකින් දෙව්ලොවින් බැස රජුගේ ගෙට ගොස් පනවන ලද ආසනයෙහි පලක් බැඳ උන්හ. ඉක්බිත්තෙන් ශුද්ධෝදන රජ්ජුරුවෝ අවුත් තාපසයන් වැඳ සිටියහ. එ කල තාපසයෝ “මහරජ! තොපගේ දේවීන් පුතකු ලදහ යි ඇසීමි. එ කුමරුන් දැන් ම දකිනා කැමැත්තෙමි”යි කීහ. රජ්ජුරුවෝ එ බස් අසා ගෙට දිවගෙන ගොස් පුතණුවන් නාවා මලින් ගඳින් සරහා ලක්‍ෂයක් අගනා පලසකින් වසා ගෙනවුත් “පුතණ්ඩ! මේ ස්වාමීන් වැඳ පින් පුරා ගන්නැ”යි කිය කියා තාපසයන් නරා බෝසතුන් පෑලූහ.
එ කල මාගේ ස්වාමිදරුවාණන් බුදු වන ජාතියෙහි කිසිකෙනකුන් නො වඳනා හෙයිනුත්, වැඳුම් ගත් කෙනකුන් ඉස්මුදුන් සත්කඩක් ව පැළෙන හෙයිනුත්, බෝසතුන්ගේ තේජසින් හුනස්නේ හිඳගත නොහී තාපසයෝ බිමට බැස පීහ. එ කෙණෙහි බෝසතාණන්ගේ සිරිපතුල් සුං දෙක පෙරළි නැඟී තාපසයන් ජටාවෙහි පෙනී මේඝකටයෙන් පැනනැගී විදුලිය සුං දෙකක් සේ විරාජමාන විය. ඒ ආශ්චර්‍ය්‍යය දුටු පිය මහ රජ්ජජුරුවෝ ප්‍රේමධරා ගත නො හෙන්නා වූ තුමූද පුතණුවන්ගේ ඒ සිරිපතුල් සුං දෙක තමන් නළල තබාගෙන වැන්දාහ. එකල කාලදේවලයෝ “මේ කෙසේ වූ විස්මය පුරුෂයෙක් දෝ හෝ, අද ශක්‍රබ්‍රහ්මයෝ වූ නමුත් මා දැක නො වැඳ සිටි ය නො හෙති. හිරු සඳු දෙදෙනා මා නොකැමැති කරවා ආකාශයෙන් ගමන් යා නො හෙති. මේ රජ කුමරුවා එසේ වූ මා අතින් වැඳුම් ගත. වැළි ඒකාන්තයෙන් මේ බුදු වේ දෝ හෝ බුදු ලකුණු මෝහට ඇද්දෝ හෝ”යි මිණි කැටපත් සුං දෙකක් බලන්නා සේ සිරිපතුල් සුං දෙක තමන් දෑතින් අල්වා ගෙන මඟුල් ලකුණු බලන්නාහු පළමු කොට විසිතුරු වූ මලස්නක් සේ දෙපතුල් පුරාතුබූ අටතුරා සියක් මඟුල් ලකුණු දුටහ.