“සිද්‍ධාර්ථ කුමාරයෝ ඉතා දැඩි සිතැත්තෝ ය තපසට යන්නෝ නොකියා සොරා ම ගියහ. මා උන්වහන්සේට පක්ෂපාත වැ වුසුවා සැබෑ නම්, උන් වහන්සේ ම මගේ ගෙටත් වඩනා සේක. වැඩි කලැ ම වඳින්නෙමි” යි කියා නොගියා ය. ශුද්ධෝදන රජහු මෙ පවත් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට සැළ කළහ. එවිට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඇය පෙරැ තමන් වහන්සේට පාරමී පිරීමට සහාය වූ නියාව සලකා, පිය රජුට පාත්‍රය දී ඔහු පළමු ව යවා තමන් වහන්සේ දෑගසව්වන් කැටුව යශෝධරාව ගේ ගෙට වැඩි සේක. එසේ වඩනා සාමිදරුවෝ දෑගසව්වන් අමතා, යශෝධරාව තමන් වහන්සේ කෙරෙහි බැඳගත් ප්‍රේමය ඇති බවත්, ඇය කෙලෙසුන් නසන තුරු ඇගේ ම චරිතයෙන් සතුටු කරවන්නට තමන් වහන්සේ ගේ අදහස ඇති බවත්, අද ඇයට තමා රිසි සේ හඬන්නට ඉඩ නෑරියොත් ශෝකයෙන් ළය පැළී මියෙන බවත්, අස්වැසිල්ලක් ලදොත් ඇය සසුන් වැද අමා මහ නිවන් ලබන බවත්, එ හෙයින් රිසි සේ අඬා වැලැප ශෝකය නිවා ගන්නා තුරු කිසිවකු ඇය නවතන්නට උත්සාහ නො කළ මනා බවත් වදාළ සේක.

යශෝධරා දේවී භාග්‍යවතුන් වහන්සේ තමාගේ ගෙට වඩනා බව අසා, කසාවත් හැඳ පෙරෙවැ බලා සිටියා ය. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දෑගසව්වන් හා එහි වැඩ, පණවා තිබුණු අසුන්හි හුන් සේක. යශෝධරා තොමෝ දෘඪ ප්‍රෙමය රඳවා ගත නො හී භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ගේ පා මුල වැටී ගොප් මස අල්ලා ගෙන හඬ හඬා වැන්දා ය. ඇය පියකු ගේ පා අල්ලා හඬන දුවක කොට සලකා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මහා කරුණායෙන් තුෂ්ණිම්භූත ව හුන්සේක. මඳ වෙලාවකින් සිහි ලත් ඕ තොමෝ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කෙරෙහිත්, මයිල් රජහු කෙරෙහිත් ලජ්ජායෙන් තමා කළ දෑ සිහි කොට බියෙන් පසකට වී උන්හ.

රජ්ජුරුවෝ “ඕ බුදුරජාණන් වහන්සේට අනාදරයක් කළ හැකි”යි බිය ව “ඇයට කමවමි” යි සිතා යශෝධරාවන් ගේ ගුණ කියන්නෝ.

“ස්වාමීනි, මගේ දූ ඔබ කසාවත් හැඳ පෙරවැ ගත් බව අසා, තොමෝ ත් එ තැන් සිට අලංකාර වස්ත්‍රාභරණ පාවිච්චි නො කොට කසා වත් ම හැඳ පෙරැවූවා ය. එක් වේලේ වළඳනු අසා තොමෝත් එක් වේලක් ම වළඳන්නියක් වූවා ය. ඔබ උස් අසුන් මහ අසුන් පාවිච්චිය හළ බව අසා තොමෝත් උසසුන් මහසුන් අත්හැරියා ය. ඔබ මල් ගඳ විලෙවුන් හළ බව අසා තොමෝත් එය අත් හැරියාය. සම කුලයෙහි කුමාරයන් ඇය සරණ පාවා ගැන්මට අසා එවූ නමුත් මේ ඒ කිසිත් නො පිළිගත්තා යැ” යි කීහ. එ විටැ බුදුරජාණන් වහන්සේ මේ කාරණය මුල් කොට ගෙන චන්ද කින්නර ජාතකය¹⁴⁰ වදාළ සේක.

රැස්ව සිටි නෑයෝ යශෝධරාවන්ගේ ගුණ අසා ඇයට සාධුකාර දුන්හ. යශෝධරාවෝ ද නිශ්ශෝක වැ සතුටින් පිනා ගියහ. එදවස් ම මහණවනු කැමැති වූහ. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ, මෙහෙණි සස්නට ඇය පළමුයෙන් නො ගත යුතු බවත්, මතු කුඩා මෑණියන් විසින් ම ඒ තනතුරු ලැබිය යුතු බවත් සලකා, ඇගේ ඉල්ලීම නො පිළිගත් සේක. රජ්ජුරුවෝ ද කරුණු කියා ඇය නවතා ලූහ.

ඉක්බිති භාග්‍යවතුන් වහන්සේ එ තැනින් නික්ම නිග්‍රෝධාරාමයට වැඩි සේක.