පස් වන සතිය ඇවෑමෙන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ එ තැනින් නික්මැ සමීපයේ වූ මිදෙල්ල ගහක් කරා වැඩ එහි මුලැ සතියක් පල සමවත් සුවින් ගෙවූ සේක. එ සමයෙහි හද්දා වැස්සක් වට. වැහිපොද මුසු තද ශීත සුළං වූ හෙයින් එ දවස් කරදර සහිත විය. යට කී මිදෙල්ල රුක අසළ වුසූ නාගයෙක් ඒ දැක භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ශීත සුළං නො වදිනාසේ ඒ සතියේ ම ආවරණය කොට සිටියේ ය.

සතිය ඇවෑමෙන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සමාපත්තියෙන් නැඟී සිටි සේක. වැස්ස නැවති බව දැක නාග තෙමේ ද උන් වහන්සේ ඉදිරියට වුත් නමස්කාර කෙරෙමින් සිටියේ ය. මේ වේලායෙහි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විවේක සැප විඳින්නහුට කොතැනත් සැප බව සලකා,

“චතුර්මාර්ගඥාන සන්තෝෂයෙන් සතුටු වූ, තමා තුළ ප්‍රකට වූ ලොවුතුරා දහම් ඇති නුවණැසින් උපධි විවේකය (නිවන) බලන පුද්ගලයාට ඒ සැප වේ. ලොව කිසිවකු කෙරෙහිත් නො කිපෙන බව ද සත්ත්වාහිංසාව ද සැපයි. කාමාශායෙන් වෙන්වීම වූ විරාග බව ද ලොවැ සැපෙකි. අස්මීමානයේ විනාශය උසස් ම සැප වේ”යැ යි උදන් ඇනූ සේක.

සවන සතියෙන් පසු බුදුරජාණන් වහන්සේ නුදුරෙහි වූ කිරිපලු රුක වෙත වැඩ එහි සමවත් සුව විඳිමින් සතියක් හුන් සේක.

බුදු වූ තැන් පටන් කොට ගත වූ සත් සතියෙහි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කිසි දු අහරක් නො වැළඳූ සේක. ඵල සමාපත්තියෙන් ම කාලය ගත කළ සේක.